Een Hondenleven

Maar zou de stelling eigenlijk niet anders moeten zijn, is het niet zo dat wij als bazen grenzen stellen aan bepaald gedrag, en dat je daar op reageert door die grens te stellen als een hond iets doet wat jouw grens aantikt.

Als ik terugdenk aan Finn, die in eerste instantie meegaand, betrouwbaar en prima was maar na een paar weken plots op bed sprong en daar weigerde van af te komen en ik voelde dat ik hem er op dat moment niet van af moest proberen te trekken.
Wat er in hem om ging op dat moment weet ik nog steeds niet, mijn grens was niet zo zeer dat hij op bed was gesprongen, maar dat hij weigerde er vanaf te komen, en hij op zijn manier trok op dat moment de grens dat ik niet moest wagen om hem te benaderen om te dwingen er vanaf te gaan.
En weer later ineens buiten een grens wilde trekken richting mensen die ons benaderden.. dat waren toch wel grenzen die hij trok die niet acceptabel waren, dus moest ik daarin mijn grens van toelaatbare gaan stellen.
Later was dat weer helder, maar het was een hond die zo zijn grenzen had, en weer op een normale manier dat aan kon geven. Ging je daar dan overheen, dan was ik meestal al ingestapt want hij hoefde natuurlijk niet alles te pikken van vreemden.
Zo sta ik er bij iedere hond in trouwens.

Jol was een superleuk lief hondje, dat ik al jaren kende voor ze met baas bij mij in kwam wonen. Echter in huis bleek het een dwingeland, ze maakte haar grenzen zeer goed duidelijk ook naar Bluf destijds wat voor enorm veel spanning zorgde.
Mijn grens was op een bepaald moment bereikt toen ze in de late avond ronde wederom Bluf aanviel (binnen al continue spanning, en dan ook ineens buiten die uitval was voor mij de druppel)
Mijn reactie op haar reactie verliep echter niet zo ok, met als resultaat dat ik een flinke hap in mijn hand had van haar. Maar die beet negeerde ik vervolgens en ben zonder wat te zeggen met beide honden terug naar huis gelopen. Vriend zag mijn bloed en voor hem was dat wel de druppel, maar ik wist hoeveel de hond voor hem betekende en ergens verplaatste ik me ineens in Jol. Die had al een tijd in onstabiele situatie gezeten, Finn was ook haar vastigheid en die was kort daarvoor ook ingeslapen waardoor ze alleen nog met Bluf van doen had én ze moest ineens verhuizen naar een ander huis waar Bluf al woonde, en haar oude gezin was niet meer, maar ze woonde nog wel in dezelfde omgeving.
Hoe raar ook, op dat moment was blijkbaar wel heel duidelijk wat haar grens was, en wat die van mij.
Het maakte met ook wat kleine aanpassingen in omgang, niet te veel trutten was daar 1 van dat ze weer wat stabieler leek te worden daardoor. En ze had haar angsten, maar ik kon haar daarin steunen en ze zocht ook zeker mijn steun als ze het even eng vond worden. En op mijn beurt accepteerde ik dat zij totaal ander type hond was dan ik tot dan toe gewend was te hebben.
Tussen haar en Bluf en de katten geen gedoe meer, alles en iedereen wist waar ze aan toe waren.

En dat heb ik eigenlijk wel meegenomen in omgang met de huidige honden. Ik ga (meestal) niet grenzen bewust opzoeken, maar ik stel ze wel ook/zeker bij honden die nieuw binnen komen. Van Finn heb ik dan geleerd dat je niet zomaar hond bij de kop en kont moet pakken, omdat vanuit angst voor een pak rammel een hond zich tegen je kan keren (Chara is ook zo'n type), mijn punt maken dat doe ik wel, maar niet zo bot of denkend dat ik sterker ben, of mens en hij/zij slechts hond die blij moet zijn met dak boven hoofd en eten.

Wel bij alle honden eigenlijk gecheckt hoe ze reageren als ze voer in de bak hebben gekregen en ik in de buurt kom en afhankelijk van gedrag voegde ik wat voer uit de hand toe, hoe ze reageren als ze een kluif hebben gekregen daarom zeg ik dat ik meestal grenzen niet bewust op zoek, ik check dus wel soms dingen om te zien waar die grens o.a. bij voer dus is. Maar dat is puur om te bepalen of de honden solitair dienen te eten, of dat het veilig is als alles (ook de katten) los bij elkaar rondlopen of dat de honden op gepaste afstand van elkaar gewoon kunnen eten. En dat kan hier gelukkig, tijdje bench van Glory dicht moeten doen omdat Chara blijkbaar wel rap naar haar voerbak ging en Glory dan week, maar dat is nu ook niet meer aan de orde.
Glory eet nog steeds in de bench, Chara in de woonkamer vlak bij de bench, en Aki in de keuken en alle deuren gewoon open. Als alles op is inspecteren ze elkaars voerbakken en katten kunnen voorbij lopen zonder risico op een doodshap voor passeren tijdens eten en dat vind ik wel zo prettig om te weten.

Aak van jong af aan gestuurd in evt, jaaggedrag te voorkomen (Bluf had dat sterk en dat moest afgeleerd worden, bij Aak zat het erin dus op voorhand daar al op ingezet om te voorkomen)
Glory is heel gevoelig en moet echt met beleid gestuurd worden, anders zou zij net als Jol een hondje kunnen worden die zich onzichtbaar kan maken in huis, dat is gelukkig niet gebeurd en Jol is ook destijds veranderd en uit de schulp gekropen.

Een gestelde grens van een hond, die tot hier en niet verder aangeeft dien je te respecteren vind ik. Of op juiste moment een bepaalde reactie om te leren buigen of de persoon die de grens over lijkt te gaan weg bij de hond te halen (of toch de hond wegroepen uit een situatie) en de hond daarin beschermen.

Ik vind het een lastige stelling.
Is grenzen opzoeken hetzelfde als een hond uitdagen bijvoorbeeld?
Bij de herders voorheen en ook bij Aki daagden we uit, voor training met pakwerk en al ben ik daar met Aki nooit in doorgegaan dat stukje drive zat/zit sowieso in hem, dus daar daagde ik/we hem in uit ook om te zien hoe hij daar dan op reageerde, en dus aan te leren dat er een grens door ons werd gesteld aan de mate van kracht en drift.
Hij houdt wel van een robbertje flink stoeien, maar nog steeds kan hij doorslaan. Als een manspersoon, die vaak geneigd zijn om even gek te doen met hem, dan wat heftiger doet merken wij wanneer het tijd wordt om het spelletje te stoppen en dat lukt ook omdat die grens al vanaf jong af aan bekend is, en tijdig dus naar een stop gaat.

Bij Chara en Glory daagden we wat uit om spel uit te lokken zodat ze zich wat vrijer gingen voelen in de omgang met ons, Glory was daarin erg terughoudend en durfde niet goed, maar die komt tegenwoordig ook al wat losser.

Chara hapte en kon soms echt de tanden in je hand zetten als haar iets niet zinde in begin dat ze hier was of vrij rap dingen/posities claimen we hoefden niet eens grenzen op te zoeken, maar wel te verleggen bij haar. Volgens mij gingen we toen niet over haar grenzen heen, maar door anders te doen leerde zij zelf over de grens heen te stappen. Toen ze wat meer gewend was, en qua gestel ook beter in de vel kwam te zitten ben ik wel bewust met dat happen en bijten aan de gang gegaan, die grens was voor mij toen bereikt om ook te zien of zij zou blijven bijten als het haar zo uit kwam, of dat dat om te buigen was. Gelukkig het laatste, dus kon en kan visite en vreemd volk haar gewoon aaien zonder dat ik nu nog twijfel heb over haar betrouwbaarheid.

Verder net als Diana eigenlijk. Als honden een angst aan durven geven, dan ga ik samen zien of de angst omgezet kan worden in vertrouwen. Ik zie dat niet als een grens over gaan.

Kain de kat en Chara hebben het niet zo op borstelen, maar met hun lange vachten moet dat gewoon. Chara is nog te overreden, Kaïn moet ik in een houtgreep nemen en rap een borstel eroverheen halen anders lig ik open of lukt het borstelen gewoon niet. Daarna snoepje erin, idem met medicatie. Beetpakken, pil in de keel wrijven laten slikken en weer los, vriendelijke manieren geprobeerd maar die verdomd het gewoon dus dan maar over die grens heen eens in de zoveel maanden.