Een Hondenleven

Het ontroert me. Dat komt vooral omdat ik met Zappa ook zo'n omslag heb moeten maken.
Natuurlijk minder spannend en kleiner maar het moest wel. Anders had ik een neurotische ongelukkige hond en dito baas gehad.
Ik heb altijd honden met draagkracht en zelfvertrouwen gehad. Ik dacht toen dat gehoorzaamheid vooral dmv commando's moest worden "afgedwongen". Dat kon ook prima en het werkte goed. Bij Zappa werkte dat al op dag 1 al niet. Stress en paniek. Ik kon niets anders dat Zappa volgen. Niet zo snel mogelijk beneden alleen slapen en alleen zijn. Geen dichte bench. Van hondenschool verandert omdat het arme beest van de stress alleen maar in me ging hangen. Meer montessori-onderwijs. Bij de oefening Blijf stond: niet van toepassing bij Zappa. Wel veel werken aan zelfvertrouwen en binding. En werken met lichaamstaal. En daardoor heb ik de meest geweldige hond ooit gekregen. Hij sloeg geen deuk in een pakje boter, als hij druk ervoer, werd hij onbestuurbaar omdat hij wel wilde maar niet de rust had om te leren en te luisteren. Maar hij lette op me, begreep wat ik wilde en voegde zich zo naar mijn wensen en leven. Hij leerde alleen zijn. Het was zeker geen perfecte hond. Ik denk dat er best veel mensen waren die hem nooit hadden willen hebben. Hij ging achter wild aan. Hij vond vreemden maar vervelend (en soms ook wel eng).
Maar ik heb nog nooit zo'n fantastisch hond gehad. Na ruim 2 jaar kan ik nog steeds vol schieten. Maar ik ben vooral dankbaar. Hij heeft me zoveel geleerd. Het belangrijkste is dat hij heeft laten zien dat kwetsbaarheid ook een kracht kan zijn.