Maar dat is zoals ik het lees geen correctie maar afleiden. Ook heel goed maar wel iets anders dan corrigeren.
Blijft het feit dat de meest gebruikte correctie hier gewoon een "(naam van de hond) ...nee!" is. Niet schreeuwen of dreigen. Gewoon aanmelden dat hij fout zit en op moet houden.
Ik was net wandelen met Hein, Echo (loops) en Mira en Vrijeschoolhond Luna. En dan mijn neef en nicht die de onhebbelijke neiging hebben de honden altijd meteen op standje 10 te zetten.
Gegil, geblaf, geren en gezwem achter gegooide stokken aan. Hysterie alom.
Ik haat het maar toe maar.
Als Echo dan net even te driftig wordt en vuile blikken gaat werpen en dan weer inbindt omdat ik "Echo...neenee" zeg dan is dat een correctie. Heeft helemaal niets met eng of pijn of stress te maken. Ik vraag alleen maar even aandacht en dat weet ze weer dat we dat zo niet doen.
Honden kunnen een correctie ook gewoon als helpend ervaren. Dat is het vertrouwen dat je hopelijk met je hond hebt. Dat die een benul heeft van het gegeven dat het voor hem handig is om zich door jou te laten sturen. Omdat hij een bondje met je heeft.
Hein was daar in de jaren dat hij bij mij woonde heel sterk in. Die voelde zich gesteund door mijn instructies, ook als die anders dan zijn eigen plan waren. Want hij was wel bereid om in hoger beroep te gaan tegen een rotweiler die zijn stok af had gepakt.
"Hein..neenee"
"Oh echt? Oke, dan niet."
Ik vind het echt een denkfout om te doen alsof een correctie de band met je hond beschadigt. Dat kan natuurlijk wel maar het hoeft zeker niet zo te zijn.
Het thema is de laatste tijd loslopen.
Dan ga je dat loslopen dus eerst beleven zonder risico op foutief gedrag. Lekker naar het plekje en daar scharrelen en oefenen op totaal positief terugkomen voor een knuffel, een spelletje of een koekje. Die fase wordt helemaal beleefd. We komen altijd terug als er geroepen wordt. Terugkomen is fijn! Contact maken is fijn!
En dan na 150 keer positief terugkomen komt die allereerste keer dat een hond toch denkt "ik naai hem er uit. Ik zie een kat". Als je dat eerste twijfelmoment al wegneemt met een doordringende fysieke prikkel op afstand ben je een hondenleven lang klaar. Het juiste gedrag zat er al in en het foute gedrag is onbereikbaar want dan krijg je zo'n elektrische rilling. Dan maar terug naar het mooie dat je al kende.
Maar hetzelfde geldt ook voor een hond die binnenkomend bezoek argwanend aankijkt op de rijpe leeftijd van 14 weken.
Op de arm, bezoek naar de bank sturen, zo mogelijk even laten scharrelen en al het bezoek laten ruiken en dan met een toastje paté de bench in.
En dan met 8 maanden als hij toch een keer met de oren naar voren aan een mouw plukt een flinke draai om die voororen en met een boog de slaapkamer in of het balkon op. "Niks ervan!"
We gaan altijd van de mooie dingen uit. Het leven is leuk en positief. Tot het niet meer positief is en dan moet je een hond ook gewoon een functioneringsgesprek aan durven bieden. In real time graag en dan ook dat het meteen blijvende indruk maakt.
Is dat zielig? Ja. Maar dat is ook de bedoeling en de andere 99% is positief.
Een correctie dient te corrigeren. De hond ervan te overtuigen dat hij een inschattingsfout heeft gemaakt. En ja, dat is stressvol. Op dat moment. Maar als je het goed doet zijn het maar een paar momenten op een hondenleven.
Als je dat niet wil moet je een hond nemen die het niet nodig heeft. Die zijn er dertien in een dozijn.
Neem lekker een poedel of een golden. Die stuur je met je linkerpink.
Maar goed, ik heb er eigenlijk niet zo'n zin in om constant te lopen leuren met het verhaal dat je je hond moet laten schrikken.
Mijn honden zijn er altijd bij gebaat.
Met een jaar of 2-3 weten ze wat er gewoon niet geaccepteerd wordt/niet goed uitpakt en dan verheugen ze zich op een leven lang genieten van wat er allemaal wel mag en dat is heel erg veel maar inderdaad niet grenzeloos.
En ja, dat is soms stressvol voor de hond maar een hond waar ik onvoldoende grip op heb is nog veel vaker stressvol voor mij. En ik ben ook iemand.
En daarom kunnen mijn whippetlurchers los tussen de cavia's over een kinderboerderij. Niet omdat ze constant kruipen voor "wat er gaat zwaaien" maar omdat ze weten dat ze een baas hebben die dingen goed en dingen slecht vindt en dat daartussen geen grijs gebied zit.
Je hebt je te laten instrueren. Punt. Uit.
