Absoluut en verlengd verdriet is ook geen verplicht onderdeel. Je hebt honden voor je plezier. Verdriet mag maar dat is na twee middagen wijn en huilen ook wel beleefd. Er is geen reden om ongelukkig te zijn als je hond dood gaat. Het was altijd al de bedoeling dat je hem zou overleven.
Agendatechnisch gezien heb je tot sinterklaas. Dan moet je door want een jonge hond eist je op. Dat is gewoon zo. Dan verschuift je verdriet naar de achtergrond. Of komt je werk aan je nieuwe hond op de vóórgrond, zo moet je het zien.
Wat ik wel over heb gehouden van een verongelukte hond is het schuldgevoel en de lading die het op je verdere omgang met je honden heeft.
Toen eva, mijn prachtige lieve herder van het een op het andere moment door gebrek aan toezicht uit het leven weg was heb ik daar last van gehad. Het was gewoon mijn schuld en het vergt nogal wat om daar vrede mee te krijgen. Ik had haar op dat moment beter in de gaten moeten houden.
En toen kreeg ik al snel mira erbij. Een hond is te weinig. Dat vind ik veel meer werk dan 2 of 3 dus toch maar door. En kijk nu eens wat een rijkdom me dat gebracht heeft. Ik zou het nu niet meer veranderen. Het leven gaat door en het is erna net zo leuk als er voor.
Hechting is een bitch. Het maakt je emotioneel als de band verbroken wordt maar daarom is het nog niet ongewoon. Mensen die honden nemen laten soms ook een hond los. Dat is het hele plan. En het is niet altijd na een voltooid leven.