Een Hondenleven

thom schreef: ↑09 jun 2024, 17:02

Is ook zo.
Vooral als je het niet echt aan zag komen.

thom schreef: ↑08 jun 2024, 18:06 Het zal even wat tijd kosten, maar we er komen er wel. (uiteindelijk)

De vraag is niet of je het aan kunt. Dat heb je al vaker gedaan en komt best goed.
Maar dat je taai bent betekent niet dat je verdriet verkleint.

Hoe gaat het?
Heb je geslapen?

Het is altijd moeilijk om je hond te laten gaan maar de manier waarop je ze verliest maakt wel uit.

Eva was bij mij van het een op het andere moment dood. Savonds een rondje door de tuin. Ze is mijn aandacht ontsnapt en ze is op de weg voor mijn huis doodgereden.
Er was een duidelijk gevoel van schuld. En terecht.
Maar wat moeilijker was was de abruptheid. Het zomaar kwijt zijn. Zonder aanloop. Gewoon weg.

Ik had nog zoveel willen doen. We waren niet klaar.

thom schreef: ↑06 jun 2024, 21:59 Noem het flauw, zwak of kinderachtig, maar we hebben wel een pakje sigaretten gekocht.
Dat gebruiken we vanavond nog, wel met mate hoor en dan is het weer klaar en gaat de rest van het pakje naar de buurvrouw.

Heel goed. Je hebt groot gelijk. Alles wat maar iets aan troost kan geven is prima.

Ik rook er een mee.

thom schreef: ↑06 jun 2024, 21:37

EchoMira schreef: ↑06 jun 2024, 21:28

thom schreef: ↑06 jun 2024, 21:21

Quin is bij de dierenarts ingeslapen, dus is daar gebleven.
Wij zijn nog altijd als een soort verdoofd, het is nog niet echt te bevatten, maar stilte in huis is haast niet te doen.

Ja natuurlijk. Oh wat een ramp dit.

We waren zo happy en vrolijk met z'n 3-tjes.
We hadden hem zo ontzettend graag nog vele vele jaren bij ons willen houden, maar het mocht niet zo zijn.
En wat nu is overgebleven is verslagenheid en verdriet. Zeker nu.

Ga maar gewoon naar bed. Het slaat toch allemaal nergens meer op. Wat is er verder nog te zeggen.
Zodra het lukt om even te slapen ga je waarschijnlijk ook ko want jullie zijn natuurlijk vreselijk moe.

thom schreef: ↑06 jun 2024, 21:21

EchoMira schreef: ↑06 jun 2024, 21:15 Is hij nu bij jullie thuis, Thom?
Hoe gaat het met je?

Quin is bij de dierenarts ingeslapen, dus is daar gebleven.
Wij zijn nog altijd als een soort verdoofd, het is nog niet echt te bevatten, maar stilte in huis is haast niet te doen.

Ja natuurlijk. Oh wat een ramp dit.

Is hij nu bij jullie thuis, Thom?
Hoe gaat het met je?

Ik ben met stomheid geslagen. Wat verschrikkelijk!