Een Hondenleven

Ik investeer vrij weinig in begrijpen hoe de hond zich voelt. Ik vind dat mensen hun honden veel te veel psychologiseren.
Het maakt weinig uit. De moderne maatschappij is gewoon voor elke hond meer dan hij aankan en het enige wat het mogelijk maakt om toch met je hond alles te kunnen doen is dat je hem als baas er doorheen leidt.
Er is niet een hond die van nature samen met een andere hond in de lift stapt en zich dan acceptabel gedraagt. Er is niet een hond die geen reactie heeft op iemand die op krukken loopt, laat staan op vuurwerk.

De crux is dat je hond weet dat jij het wel allemaal snapt en altijd voor hem zal kiezen. Maar ook dat luisteren niet vrijblijvend is.
Nou gaan mensen weer roepen dat "de harde aanpak niet werkt" maar het is niet hard en jouw aanpak werkt ook niet.
Ondertussen kun je je hond niet laten volgen, negeert hij je als je instructies geeft en loopt hij bol van de stress alles alleen te doen.

Begin nou gewoon een keer met hoe het tussen jou en je hond zit. Dat overenweertje van begrip. Ja begrip voor zijn gevoel, maar zeker ook begrip rondom om wie de keuzes maakt en begrip over wat er gebeurt als de hond toch eenmansacties te moeten gaan vertonen.

Een hond is geen kind. Het groeit er niet vanzelf in als je maar geduld hebt. Zelfs bij kinderen duurt dat langer dan de gemiddelde hond leeft.
Je moet actief aanleren dat jij de baas bent en nee dan bedoel ik niet dat je ruw met je hond om moet gaan. Ik bedoel dat je zelf overzicht hebt en weet wat je wil en zelfs dat heeft de gemiddelde baas al niet.

Blijf liever weg bij mensen die hun eigen naam gebruiken als titel voor de methodiek.

Op zich ben ik helemaal voor gedragsverandering. Laat ik dat eerst zeggen. Helemaal goed. Honderd punten. Clickeren en alles. Ik zeg doen.
Maar wel heel goed onthouden dat je nog steeds begint vanuit vertrouwen tussen hond en baas en andersom. Dus waarom luistert jouw hond niet naar jouw instructies als hij denkt dat dat hem uit de ellende helpt?

De pest is dat honden die op straat uit hun lakschoentjes gaan vaak helemaal niet maar één emotie voelen. Dat is gewoon een mix van een hekee hebben aan galerijen en liften en stoplichten en uberhaupt een enorme bak libido en beleefzucht. Dan kun je dat wel plat slaan maar dan ben je het al kwijt. Voor hun is het namelijk een geweldige wandeling met dat gekrijs. Heerlijk! Eindelijk even je kunnen uiten!
En hij krijgt ook alle aandacht. Gek he, dat het pupje dat 2 maanden geleden nog op je arm zat en zich nu genegeerd voelt om aandacht gilt?

Gedragsverandering is erg nuttig maar gedrag weg willen regelen werkt minder goed. Het komt er altijd ergens anders weer uit. Of dat nou op straat blaffen is of thuis de bloemen er uit graven of je speakers slopen als je twee minuten de tuin in loopt.
Het gaat altijd om de eindsom die qua energie rond de nul moet zijn.
En 2 ons smuldier is heeeeeel veel energie.

Je hond moet eerst eens in balans zijn. Tevreden op alle fronten die voor jouw hond uitmaken.
Gedrag dat daarna nog komt kun je inderdaad veranderen.

Bij uitvallen zou ik trouwens beginnen op een afstand waar je je hond nog kunt bereiken. Hem daar leren zijn kin in je hand te leggen en dan met alle ruimte die die situatie biedt erlangs leiden.
Dat mag wat mij betreft even zonder riem. En ja dan wordt de afstand waarop het kan groot maar dat is prima.


Stel vragen als je ze hebt...