Een Hondenleven

Vermenselijken...dat klinkt zo vroegmodern. Darwin en Descartes
Ik vind niet dat de mens iets anders is dan een diersoort op aard.
En ja dat is misschien een beetje raar. Ik ben ook een beetje raar.

Ik denk dat mensen zichzelf vooral heel erg vermenselijken. Zoals pauwen naar staarten kijken.

Ik heb zo'n boerse porceleinhen gehad. Heb ik op het vorige forum ook wel fotos van gezet.
Die was al volwassen toen ik haar kreeg maar ze had toch uitgevogeld dat ze op mijn schouder kon gaan zitten. Voor voer natuurlijk maar dat werkt bij een stadsduif ook zo en daar heb je meestal geen persoonlijke band mee. Dan is het wel weer heel aangeleerd gedrag.

Ik heb trouwens ook 2 demente shetlandruintjes van achterin de 20 hier. Die voer ik een paar keer per jaar en dan al merk je dat een dier op je gaat letten. Dat herkennen van een individu lijkt relatief basaal te zijn. Weinig dieren die het niet kunnen.

Zelfs oude legbatterijkippen kunnen leren dat er nu een contact gelegd wordt. (Gelegd. haha.)

Lothian schreef: ↑03 dec 2024, 22:55 Het biologische mechanisme dat dat dier aan jou bindt is, zonder zweverig te willen doen, liefde. Dat geluksgevoel en de emoties die je voelt als je elkaar ziet. Mensen zijn daar echt niet uniek en bijzonder en verheven in. Dieren voelen hetzelfde. Hormonen en neuronen. Interne beloninkjes voor de juiste, veilige keuzes.

Mijn loopeendjes demonstreren dat enorm.
Nou moet ik daarmee een beetje oppassen omdat ze ook op me ingeprent zijn na het uitkomen maar als ik smorgens koffie ga drinken komen ze meteen bij me zitten.
Niet elke dag hoor maar als ik in hun blikveld komen ze meteen aanjoggen om bij me in de buurt te gaan zitten genieten van het moment.
Ze gaan dan ook expres dezelfde kant op zitten kijken.

Er is wel echt een genegenheid. Die kun je evolutionair/genetisch prima verklaren maar dat maakt het niet zo plat als "aangeboren gedrag".
Dat is het ook. Tuurlijk. Maar de echte essentie is dat de aanleg in combinatie met ervaring een individu maakt.

Maar goed, dat weet iedereen die iets met dieren heeft.

Marc schreef: ↑03 dec 2024, 21:47 Je eigen overleven is een net zo grote motivatie.

Een goede nazaat heeft die motivatie ook, toch?

Marc schreef: ↑03 dec 2024, 21:14

EchoMira schreef: ↑03 dec 2024, 21:04

Moeders heeft 50% van haar genen gemeen met de pups.
Een reu heeft dat niet met een teef.

Bij veel rashonden wel

Daarnaast, als je langs evolutionaire lijnen denkt dat gaat het er om welke genen de pup krijgt. Dat is de bepalende factor in die logica. Niet welke genen de teef heeft of hoe de verparing werkt.
De overlevende pup is de Factor. Niet de moeder.

Moeders heeft 50% van haar genen gemeen met de pups.
Een reu heeft dat niet met een teef.

Marc schreef: ↑02 dec 2024, 23:47 Haha. Maar het is toch juist lief als ze zo bezorgd zijn.

Nee. We zitten hier geen kringgesprek te voeren.

Het is allemaal nee. Er wordt niet onderhandeld.

Mijn honden zijn moeder en dochter en dat is net zo interessant als het klinkt maar ik ben De Messias als het om mijn honden gaat.
Ze mogen zich niet druk maken over elkaar. Ik zeg dat dus het is zo.

Laatste keer dat ik zoiets had was toen Mira een zere pink had.
Pieperdepiep maar ik moest toch even goed kijken dus onder de arm en gewoon even checken of het gebroken is.
Komt Echo om de hoek van "Ja, knijp d'r!"

Nee. Terug naar je oorsprong, Geen fucking sprake van!!
Niemand heeft je om je vierjarige hondenmeninkje gevraagd. Smoeltoe.