Een Hondenleven

Oh.

Gretha schreef: ↑30 okt 2021, 22:19 De 2 teven van mijn moeder waren al ouder toen ze gecastreerd werden ook bij hun geen veranderingen in gedrag of dik worden.

Er is op het andere forum weleens een discussie geweest waarbij ik zei dat ik het van 80% in een oogopslag zie.
Daar blijf ik bij.

Ze worden misschien niet allemaal dik maar ik zie zelf wel verschil. Bijna altijd.

Ik vind het sowieso aan logica ontberen om te stellen dat de schommelingen van een intacte teef niet te harden en zielig zijn maar het totaal wegnemen van de hormonen ineens niet uitmaakt en op geen enkele manier verschil maakt.

Floortje schreef: ↑29 okt 2021, 13:22

Persistence schreef: ↑29 okt 2021, 13:15 In jouw onderste alinea herken ik Bella ook helemaal, ik zie haar liever vol leven en elke dag de speelgoedmand leegtrekkend dan een bejaarde hond die alleen maar sjokt en slaapt (ongeveer 3 maanden na elke loopsheid).

Is dat voor jou de zwaarstwegende reden?
Rakoes is niet depri van de schijnzwangerschap en het is iedere keer minder geworden (de eerste keer gaf ze melk). Maar ze is dan wel heel erg gevoelig, zit aan mij vastgeplakt (wat is stiekem best gezellig vind) en ze heeft minder lef lijkt het wel. Alsof ze zich zorgen maakt.

Hier ook wel schommelingen maar dat vind ik alleen maar leuk en fijn. Beleving.
Mira wil héél erg graag lekker alleen in een kamer in een warm holletje liggen maar depri vind ik haar dan niet. Ze is dan gewoon heel tevreden met haar doekjes en dekentjes.
Als ze loops is merk ik vrij weinig geks en als ze niet loops en ook niet schijndrachtig is heeft ze weer leut in andere dingen.

Echo is maar één keer een beetje loops geweest en hoewel ze toen wel een beetje met haar ziel onder haar pootje liep vond ik het niet zielig.

Qua gezondheid vind ik castreren een nogal loos verhaal. Het is lood om oud ijzer. Intact blijven geeft risico's maar castreren en dan vooral het niet hebben van geslachtshormonen heeft andere nadelen. Het is vastgesteld door onomstotelijk onderzoek dat het voor de levensduur/gezondheid echt niet uitmaakt.
Maar obesitas door castratie is bij een whippet natuurlijk iets anders dan bij een golden.
Mijn honden mogen voor het comfort best wat molliger worden. Dat zou alleen maar fijn voor de zijn.

Toch castreer ik ze niet. Ik zit er zo dicht op dat ik gewoon niet bang ben voor BMO. Dat zien we dan wel. Ik snap dat dat anders werkt als je alleen in het weekend oog voor je honden hebt. Dus voor het hondje erbij in een gezin is het weer anders.
Ik heb de verhoging of de dorst al gezien zodra de hond het zelf merkt en ik kan dan ook wel deduceren waar de schoen knelt.

Verder heb ik een voorliefde voor dingen die gewoon van nature zo zijn maar goed, dat is bij een rashond/huisdier altijd een beetje verneukeratief want ze zijn geen natuurlijke schepselen.

Nou ja, dan maar de paar honderd euro die het scheelt. Ook een mooie reden.

Floortje schreef: ↑12 okt 2021, 16:01

Diana schreef: ↑12 okt 2021, 15:49 Je bent er zelf toch bij?

Tiba is met anderhalf jaar gecastreerd omdat ze gedekt was (ze had ook heel veel last van schijnzwangerschap, dus een castratie stond sowieso op de planning). De oppas zei opeens "oh ja, was ik vergeten te zeggen, ze is vorige week toen ze bij mij was wel per ongeluk gedekt" .
Mijn vriend wilde het nest wel laten komen als het maar een paar puppy's waren, dus een echo laten maken. Daar waren er acht te zien Toen heeft hij de baarmoeder inclusief pups eruit laten halen, bleken het er 11 te zijn!

De RAD was toen nog van kracht en Tiba was een ambull/rottweiler/herder/stafford kruising.

Oh dat is wel een heftige keuze.
Maar wel goed.