Een Hondenleven

Ja dat is echt niet wat je wil als afscheid. Maar helaas hebben we er weinig aan te kiezen. Het zal even duren inderdaad voor ik t een plekje kan geven, maar dat zal wel komen. Het was een hond die nooit bij een dierenarts kwam. 1x is hij buiten t titeren er geweest met een gaatje in zn oog... hij was nooit ziek en liep tot een paar weken geleden nog 3 km naast de fiets, speurde nog 6 dagen ervoor een enorm spoor en zelfs op vrijdag heeft hij nog op zijn manier keihard gerend en gespeeld... en toen 's middags begonnen de vreselijke aanvallen... ik weet dat ik de leuke dingen moet herinneren maar fuck dat kan ik nu nog niet.

Sterre schreef:Och wat een naar einde. Ik heb zelf mijn laatste hond verloren met een cluster epilepsie-aanvallen. Wat een ontzettend trauma is dat. Zo heel anders dan een hond rustig in laten slapen. Heel veel sterkte Malinois.

Dank je wel, hij heeft nooit eerder iets van een aanval of iets dergelijks gehad, nooit... dat t ineens zo heftig is dan weet je ook dat er iets helemaal mis is ergens in zn lichaam. Het was inderdaad vreselijk om mee te maken... ik hoop t ook nooit meer te hoeven meemaken, zeker niet voor de hond zelf. Al zal deze wellicht niet alles meer meekrijgen...

EchoMira schreef:Ga je verder niets vertellen?
Hoeft niet hoor als je dat niet wil.

Hij moest eerst naar huis voor ik wat kon schrijven, ik voelde me er zo beroerd over... ondanks dat t een oudere hond was, kwam t zo onverwachts... ik ben geschrokken hoe snel het kan gaan...
Hij kreeg een epileptische aanval... op deze leeftijd is dat helaas meestal een gevolg van iets heel vervelends zei de da. Naar de da bloed geprikt. Daar kwam niets uit. Heel licht verhoogde leverwaardes maar daar kon t niet door komen, ze pasten bij de waardes van een wat oudere hond. Ik wilde voor t geval er nog een volgde medicatie hebben en ook meegekregen. Vrijdag kreeg hij zes aanvallen met tussenpozen van 4 tot 6 uur... ze waren kort maar daar was geen medicatie tegen te geven... na de 3e herkende hij mij niet meer. Hij wilde alleen maar dwars door een muur in de kamer. Die nacht heeft een eeuwigheid geduurd, zonder aanvallen maar huilen, huilen... dat ging door merg en been. Xanu en Xygan vonden hem doodeng en zaten natuurlijk apart. Ik heb de hele nacht bij hem.gezeten maar het verslechterde alleen maar. Hij zag bijna niets meer, herkende mij niet meer, was al doof voor dit gebeurde dus hoorde ook niet veel meer... dat wilde ik hem niet aandoen. Hij leek gewoon dwars door je heen te kijken, en die muur... daar moest hij doorheen...heel eng... dus zaterdag was het aardse leven helaas over voor hem. Ik vond het niet meer hondwaardig... maar zo vreselijk triest... ik kon t nog geen plekje geven...

Bedankt iedereen voor de lieve woorden....

Xavi is weer thuis....
Het heeft wat voeten in aarde gehad ivm pakjesavond en de daarbij horende 3 uur eerdere sluiting, maar ik mocht eerder weg van mn werk en t crematorium heeft hem eerder gecremeerd zodat ik net voor sluitingstijd nog kon binnenvallen om hem op te halen...

Nu kan ik t hopelijk een plekje geven...
Hij staat naast mn bed bij zn vader Xito en oma Xena te wachten tot ik ooit ga. Dan gaan al mn honden met me mee, ik kom spoken als dat niet gebeurd. Je ziet maar dat je t voor elkaar krijgt. Ik heb zat hondenkleding met veel zakken daar past prima alle as in.

Zo wil ik je herinneren. Dit was de enige echte Xavi....

Mijn grote kleine kanjer. Vader van Xygan en Xanu.... zo sta je nog vol in het leven met je 13 jaar en exact 5 maanden en zo is het ineens voorbij. Je kon niet meer, iets in je lichaam maakte dusdanig kortsluiting dat het niet meer hondwaardig was. Een stoere trotse vent ben je altijd geweest en dat moet je blijven. Tot het allerlaatste moment. Je lichtje mag niet uitgaan als een schim van wat je ooit was. Dat ben jij niet en doe ik je niet aan. Ik wil je herinneren als die stoere gespierde maar bovenal trotse kanjer. Zonder jou waren mijn 2 andere kanjers er nooit geweeest. Ik kan je niet uitleggen hoe dankbaar ik je hiervoor ben. Beter kon het gewoonweg niet...
Het was zeker niet altijd makkelijk met je, zweetdruppels, tranen maar ook zoveel plezier.... ik heb zo enorm veel geleerd van je, je krijgt de hond die je nodig hebt zeggen ze... jij was dé hond om me dat te leren... hoe het niet moest maar ook zeker hoe t wel moest. Je gaf je leven voor me als het moest. Er zou me nooit iets gebeuren (in het donker) op straat, je stond altijd naast me. 1 woord was genoeg zodat niemand die niets kwaads in het zin had gewoon laten passeren, praten of wat dan ook. Maar oh wee als ik dat niet woord niet fluisterde... wat moet ik nu? Wat moeten Xygan en Xanu zonder hun pa?
We zullen het een plekje moeten geven, dat komt vast wel maar nu lukt dat nog even niet... ook al was je 13,5... ik had het gevoel dat je onsterfelijk was, je spieren waren er nog, fysiek was je nog prima, je koppie wilde ook nog... alleen iets ergens in je lichaam heeft dat allemaal verslagen helaas... van alles naar niks, misschien past dat ook wel bij je.... je gaf altijd 300%, nooit maar 1% minder. In de IGP niet, thuis niet, nergens niet...
Xavi ik ga je vreselijk missen maar gun je wel de rust die je verdiend hebt. Ik zorg hier voor je kanjers ventje... je kunt vanuit daarboven vol trots op ze neerkijken. Je vader Xito en oma Xena wachten daarboven op je, pas goed op ze tot het moment dat wij ook ooit daar naar toe komen...geef ze een dikke knuffel van mij. Ik geef je vandaag mijn laatste fysieke kus... maar je blijft altijd in mn hart. Altijd... ik zal je nooit vergeten. Het ga je goed knappe stoere maar bovenal lieve Xavi... de hemel heeft er weer een sterretje bij, maar wij zijn je kwijt.....
Dag Xavi.... tot ooit.... X .... We zien elkaar weer, dat weet ik zeker.