Een Hondenleven

Smoushond schreef: ↑29 aug 2024, 13:21 Fijn dat het beter gaat . Komt dit door de AminoCalm?

Nee, die heb ik nog niet gebruikt. Temeer omdat angst nu niet het grootste probleem lijkt. Ze heeft gewoon minder zin om te wandelen. Omdat ik zelf wel veel moet lopen vanwege gezondheidsissues, overweeg ik een hondenbuggy, zodat ik evengoed lange wandelingen kan maken en zij kan lopen wanneer ze wil.
Ik vind het alleen nogal een drempel... een hond in een buggy Het voelt een beetje truttig en er wordt vast raar tegenaan gekeken omdat ze voor op het gras een levendige indruk maakt. Bovendien weet ik niet of ze het zich dan niet al te gemakkelijk maakt (ze vindt het heerlijk om rondgereden te worden, hoe dan ook) en of dat niet slecht voor haar is.

Smoushond, goede tip. Momenteel gaat het met haar angst prima. Ze lijkt niet meer bang, maar ze weigert wel mee te gaan als de ochtendwandeling zonder scootmobiel begint. Ik denk dat ze het nu vooral leuker vindt om zo mee te gaan. Toch moet ik het nog in de gaten houden, want ik merk 's morgens toch soms dat ze minder zin heeft. Dan wil ze alleen knuffelen als ik het tuigje omdoe en laat ze zich gewoon tegen mij aanvallen en de laatste twee dagen is ze ook niet echt erop gebrand om van de scootmobiel af te stappen als we in het bos zijn of op de plek waar we gaan wandelen.. Eenmaal aan de wandel, loopt ze evengoed vrolijk en met een kwispelend staartje, dus of ze rondrijden gewoon leuker vindt dan zelf lopen (ze wordt overal graag in mee gereden: in de fietskar bij mijn man, op de scootmobiel, in de auto en zelfs in een winkelwagen -en ze is niet eens piepklein, maar 14 kilo hondje) of dat ze toch soms wat last heeft van de rug. Over twee weken is het weer tijd voor haar librela spuit, dus toch nog eens overleggen wat wijsheid is.

Smoushond schreef: ↑27 jul 2024, 17:08 Ohja harde geluiden is heel vervelend. Heb er ook eentje gehad die daar bang van was. Dat is begonnen met rotjes die voor de deur werden afgestoken en stapelde zich op . Totdat een pannendeksel wat viel eng werd en later zelfs het piepje van de wasmachine

Onweer was een drama en alleen blijven ook ,storm en wind om het huis
Ik heb geoefend tot ik een ons woog maar uiteindelijk met supplementen het meeste bereikt
En toen hij doof werd door ouderdom werd het leven een stuk gemakkelijker voor ons allebei

Ja, dat is heel lastig. Ik ken een hondentrainer wiens hond dat probleem ook had en hij heeft het er nooit uitgekregen. Bovendien toont onderzoek ook aan dat van honden met spier en bot problemen 84 % ook bang is voor harde geluiden, dus er is zeker in haar geval ook een correlatie. Mag ik vragen welke supplementen je hebt gebruikt en hoe dat werkte?
Het stapelt zich inderdaad op, precies zoals je zegt. Heel lastig.

Smoushond schreef: ↑27 jul 2024, 07:01 Ik snap dat je nog zo veel mogelijk wilt bereiken omdat het een jonge hond is maar soms is gewoon even niks doen ook goed. Gewoon even luisteren en kijken naar wat ze wil en daarin meegaan. Ik weet niet wat voor ras het is maar het lijkt om een klein hondje te gaan als ik lees dat ze graag mee gaat op de scootmobiel

Mijn ervaring is dat die de wereld toch vaak anders bekijken ,logisch ook als bijna alle honden die je tegenkomt groter zijn dan jezelf
Gewoon even wat zelfvertrouwen opbouwen

Ik hoef niets te bereiken, anders dan haar een comfortabel leven te geven met zo weinig mogelijk stress. Ik train niet met haar. Alles wat we doen is wandelingen, spelletjes en knuffelen. Het is een alles-in-een-ras , ongeveer knie hoog. Ze is niet bang voor andere honden. Ze voelt alleen zelden behoefte om ermee te spelen, maar dat heeft ook zijn oorzaak in de lichamelijke problemen. Over het algemeen negeert ze andere honden gewoon; sporadisch wil ze even snuffelen.

Haar probleem is puur angst voor harde geluiden en dat levert stress op. Inmiddels is de oorzaak duidelijk, zoals ik schreef, en begrijp ik na die lezing beter hoe het in elkaar zit. Ik vond het natuurlijk jammer dat ze niet meer mee wilde op de lange ochtendwandeling, maar inmiddels heb ik er mij, met de kennis die ik nu heb, erbij neergelegd dat we dan maar met de scootmobiel naar het bos gaan (is niet ver van ons af... ong. 1,5 km denk ik soms 2,5 afhankelijk waar we naartoe gaan) en dan daar gaan wandelen, Dat vindt ze duidelijk fijn. Dat ze daar honden tegen komt, boeit haar helemaal niet , maar daar zijn geen harde geluiden. Ik weet nu een beetje hoe ik met die angst van haar voor harde geluiden moet omgaan en hoe snel ze verbanden legt waar ik soms niet bij stil stond en ik weet ook dat dit, en haar veiligheid geven/veilig plekje geven het hoogst haalbare is. Dan is dat maar zo. Ruim voor oudejaarsavond gingen we al om die reden naar frankrijk. Daar is geen vuurwerk. Dat scheelt een extra trauma.

Susam schreef: ↑26 jul 2024, 14:35 wat goed dat je dat doet! Ik weet niet of je dit bij Else Verbeek doet, zij is echt geweldig en wetenschappelijk onderbouwd. Wat fijn dat je nu in ieder geval al dingen herkend hebt en daar beter op kunt inspelen, heel veel succes samen!

Nee, niet else. Is via internet engelstalig. Ben even de naam kwijt, maar fijn om meer inzicht te krijgen

Smoushond schreef: ↑25 jul 2024, 12:37 Heb je al eens geprobeerd om de langere wandeling in de avond te doen? Ook met warme dagen kan ik me voorstellen dat dat fijner is. Misschien heeft ze wat tijd nodig om op te starten ? En als ze wandelen niet leuk vind ivm met andere honden heb je al eens geprobeerd haar mee te nemen naar stad of in ieder geval een plek waar ze nog nooit honden heeft gezien

Is dat misschien de reden waarom ze het verzorgingstehuis zo leuk vind ? Omdat daar geen andere honden zijn?

In de avond wil ze helemaal niet aan de lijn wandelen. Dat is al erg lang zo. Waarschijnlijk omdat er al sinds jaren geleden vooral in de avond rotjes werden afgestoken. En nu was er dus knallen in de ochtend bij de fruitteelt. Honden heeft ze geen problemen mee... ze heeft alleen geen behoefte om ermee te spelen of zo. Soms even snuffelen, vaak negeert ze hen.

Omdat ik niet op iedereen apart reageer, wil ik hier iedereen bedanken voor de imput. Een aantal zaken waren erg waardevol, zoals het feit dat oefeningen echt wel goed zijn en wandelen zeker moet blijven doen. Omdat ik al schrijvend met jullie ook wat beter kan nadenken, heb ik nog eens flink gezocht op internet en nu een hele goede lezing gevonden van een arts, gespecialiseerd in angstgedrag. Ze refereert veelvuldig aan onderzoeken die zijn gedaan, dus alles is goed onderbouwd. Ik heb het nog niet allemaal afgeluisterd, maar alvast geleerd dat een aantal dingen te verwachten vielen. Van honden met problemen met spierstelsel of gewrichten/botten ontwikkelt 84 % angst voor harde geluiden. Dus is er wel degelijk een correlatie. Uiteraard moet de pijn worden aangepakt, maar daarmee los je de angst niet op. Angst voor harde geluiden komt in verhouding het meest voor bij gesteriliseerde teefjes. Ook hier check. Dan hebben we nog de relaties die honden leggen tussen een nare gebeurtenis (geschrokken, pijn) en de situatie en/of plaats. Opnieuw gaat een licht branden. 's avonds wilde ze al jaren niet aan de riem naar buiten sinds laat in de avond tegen oud op nieuw vuurwerk werd afgestoken, vaak al lang voor de jaarwisseling. Ze raakte daar enorm van getraumatiseerd en tegenwoordig gaan we meteen na de kerst naar frankrijk. Zij legde dus al het verband donker/angst-en of pijn. Nu is er geknal geweest bij de fruitteelt en heeft ze waarschijnlijk meer ongemak van de rug gehad bij de ochtendwandeling en verbindt ze dus ochtendwandeling met angst/pijn. Dus nu begrijp ik waarom ze nu ook uitgerekend in de ochtend niet meer mee wil. De scootmobiel verbindt ze met leuke dingen en scharrelen in het bos en gezellige dingen doen. Uitje naar mijn mam wil zeggen: aandacht en lekkere hapjes en er gebeuren dan eigenlijk nooit nare dingen voor haar. En ik moet bij mijzelf te rade gaan. IN het begin, als ze opeens raar gedrag vertoonde bij de ochtendwandeling, trok ik haar toch een beetje mee. Geen heftig gedwing, maar ze is een beetje een dutzel die heel graag luistert en dus liet ze zich dan maar weer mee nemen, maar ik had moeten zien dat ze gestresst was en dat doorlopen niet voor verbetering ging zorgen. Dus hier heb ik zelf fouten gemaakt. (overbodig te zeggen dat ik dat dus niet meer doe) Kortom... ik kan het nu wel verklaren en dat is voor mij al heel wat. Vooralsnog nemen we in de ochtend maar gewoon de scootmobiel mee en houden we het gezellig. Eventuele tactieken hoor ik vast nog later in het programma. En zo blijf je leren, ook met een leven lang honden. Misschien helpt verhuizen

Hewi schreef: ↑25 jul 2024, 10:43 Bij mijn angstige honden werkte telizen vaak wel om even de scherpe randjes eraf te haken en bereikbaar te worden voor oefeningen.
Maar dat werkt niet in 1 dag.

Ja, dat is dus precies het probleem, gezien de oorzaak bij lichamelijk ongemak ligt. Wil niet zeggen dat ze steeds pijn heeft, maar wel dat ze een link kan hebben gelegd tussen schrikreactie bij bv een knal/pijnscheut in de rug en dat ze onzeker is omdat ze lichamelijk minder sterk is.

Crutz schreef: ↑25 jul 2024, 10:30 s een probleem. Juist omdat je gedrag en lichamelijke klachten niet los van elkaar kunt zien

Wat kreeg ze aan pijnstilling. Want niet alles werkt even goed met spondylose/artrose en liberla voor zo’n jonge hond zou ik ook niet heel blij mee zijn

https://www.facebook.com/share/p/neqPMy8e3x7DFP49/?
[/quote]

Zij reageerde heel erg goed op de librela. Ik weet dat er een groep op fb is die erg negatief is daarover, maar ik denk dat je niet moet vergeten dat het in veel gevallen niet duidelijk is op het probleem bij de medicatie ligt of bij het feit dat de meeste honden die het gebruiken al erg oud zijn en dus ook andere problemen krijgen/minder goed werkende nieren en lever hebben. Over het algemeen zijn de resultaten prima en milly heeft het daar ook heel erg goed op gedaan, twee jaar lang. IN feite nog steeds, maar gezien spondylose ook in feite ontsteking-gerelateerd is, helpt een onstekingremmer bij het afremmen van de ziekte. Librela helpt alleen tegen de pijn.
Daarom krijgt ze nu ook galliprant.
Wat ze twee jaar geleden kreeg (kortdurend dus) weet ik niet meer, maar ze kregen het toen goed onder controle, terwijl ze toen echt enorm veel pijn had.

Kimmie schreef: ↑24 jul 2024, 11:13 Ik heb een aantal honden gehad met spondylose, 1 die het echt heel erg had, zo erg dat ze helemaal krom liep, met haar neus tegen haar zijde zeg maar, zij heeft heel lang op corticosteroïde gestaan om de druk van de wervels af te halen, dat hielp voor haar heel erg goed.

De andere honden heb ik altijd Puur spondy gegeven en dat helpt echt zo goed dat ze verder niet aan andere medicijnen hoefde. Misschien dat je er wat aan hebt..

Nja, zij is dus al aan de medicatie sinds twee jaar geleden. Dat was toen nodig omdat ze gilde van de pijn. Ze kreeg toen tijdelijk zware pijnstillers en nu dus, zoals gezegd, injecties met librela en sinds een week galliprant. Op zich lijkt ze het daar prima op te doen, maar haar angst/stress is dus een probleem. Juist omdat je gedrag en lichamelijke klachten niet los van elkaar kunt zien

Ik zal mij eens verdiepen in oefeningen. Ik deed wel al verstopspelletjes in huis, (snoepje verstoppen) en dat vindt ze superleuk. Maar ik zal eens kijken naar de echte fitness opties voor haar situatie.
Susan, dank je wel voor de uitgebreide informatie. Jouw hond was duidelijk nog meer gestressed dan die van mij. Die is in huis best wel relaxt. Valt ook nooit uit of zo, maar is een enorme knuffel. Maar stress... ja zeker. Ik heb mijzelf ook altijd in gedrag verdiept, getraind met honden etc, maar hier heb ik dus ook geen antwoord op. Precies zoals je zegt is er altijd nog heel veel te leren. Wellicht moet ik er ook verder induiken of een ander ervaren persoon vragen om mee te kijken. Ik zal mij eens verdiepen in Clomicalm.
Grappig trouwens dat je het alleen zijn noemt. Ik heb het daar hier nog niet over gehad, maar onze Milly vindt het ook vreselijk moeilijk om alleen te zijn. Nu is ze eigenlijk ook nooit alleen omdat mijn man met pensioen is en ik thuis werk, maar het is iets wat ik een tijdje geleden voor de zekerheid een beetje met haar trainde, maar wat ook een keer mis ging omdat ze in paniek raakte toen we haar binnen lieten terwijl we de caravan (hebben we nu niet meer) moesten uitpakken. Ze dacht blijkbaar dat we zonder haar met de caravan weggingen of zo. We waren dus terug bij af en ik zou het weer moeten opbouwen, maar daar ben ik nog wat laks in geweest. Vooral omdat de noodzaak haar alleen te laten er niet is. Maar ze zou het feitelijk wel moeten kunnen voor het geval dat zich iets voordoet... op dit moment gaat ze overal mee naartoe (dat vindt ze dan weer heel fijn:.. ze gaat heel graag overal op bezoek en vindt zelfs terrasjes gezellig) en als we weg moeten (bv ziekenhuis) dan gaat ze naar mijn zoon. Daar is ze ook graag.

Crutz schreef: ↑23 jul 2024, 10:00 “Onze” (hij is bij mijn ex gebleven) Ace heeft een 8ste lumbale wervel en spondylose

Hij is terreinhond. Heeft een hectare grond tot zijn beschikking en een jonger speel maatje. Is behoorlijk actief. Alleen geen sport of zo.
Naast 1x per maand trocoxil krijgt hij niks. Dat houdt hem ruim voldoende pijnvrij sinds hij 6-7 jaar was (is nu 10)

Spondylose zie ik wel als beperking voor zwaar en intensief sporten, maar zeker niet voor een normaal en actief leven

Plato, de pembroke van mijn moeder had het ook. Ook hij is met trocoxil goed en actief oud geworden

Maar hij had er wellicht niet die angst bij? Bij ons nog erg jonge hond is dat wel een probleem. Wandelen zou dus theoretisch moeten kunnen, begrijp ik. Maar lastig als ze niet durft. Met andere honden spelen wil ze niet. Ze ontwijkt speelse honden. Ze heeft overigens meerdere wervels aangedaan.

nevache schreef: ↑23 jul 2024, 11:09 Lastig, hoor.
In je verhaal lees ik waar ze pijn van heeft. En waar ze angst van heeft.
Weet je ook waar ze ontspanning in vindt?
En doen de Librela en de Galliprant merkbaar iets?

Ja heel erg lastig. Of de angst rechtstreeks van de pijn komt, weet ik niet. Ze was altijd al bang voor harde geluiden en dat is steeds erger geworden. Maar het een kan met het ander samenhangen. Ze vindt ontspanning in lekker lui op de bank liggen, knuffelen (ze is echt enorm aanhankelijk) en rijden in fietskar, auto of op de scootmobiel. Dat vindt ze heerlijk.
De librela heeft ze twee jaar geleden voor het eerst gekregen, toen ze heel erg veel pijn had. Ze kreeg op dat moment ook zware pijnstillers ernaast. Die pijn heeft destijds de bal aan het rollen gebracht . Er zijn toen foto's gemaakt en een MRI scan,. Zodoende leerden we dat ze dus al ondanks de jonge leeftijd (toen 2 jaar) spondylose had. Na die toen fikse aanpak zijn we overgegaan op de librela en is die heftige pijn niet meer terug gekomen. We hebben wel een keer een te lange pauze tussen de injecties gehad en toen merkte we wel dat ze bijvoorbeeld moeite had met op de bank springen. De Galliprant heb ik onlangs erbij gekregen, omdat ze toen steeds moeilijker ging doen als ik in de ochtend wilde gaan wandelen. Onderzoek toonde aan dat ze wel nog last had van de rug en de dierenarts zei dat de librela prima was om het pijnsignaal te dempen, maar dat galliprant erbij wel een aanrader was omdat spondylose feitelijk een chronische ontsteking is en de galliprant dat kan afremmen. Op dit moment merk ik nog geen verschil. Nu moet dat middel ook wat langer worden genomen, maar eerlijk gezegd ben ik bang dat de angst voor de ochtendwandeling zich al erin gebeten heeft. Het heeft ook te maken dat ze met de ochtendwandeling meerdere keren met knallen werd geconfronteerd en daar was ze al in toenemende mate bang voor. Helaas zit ze al op een punt waarop ze niet meer herstelt van die angst zolang ze buiten is. En het dus blijkbaar voor trauma's zorgt. Pijn kan een factor zijn die angst verhoogd, dus lastig te zeggen hoe het nu met die pijn gesteld is. Ik kan mij voorstellen dat stress en schrikreactie voor spierspanning zorgt en dat die spanning weer voor extra pijn zorgt en zo kom je dus in een vicieuze cirkel terecht. Ik weet dus niet hoe ik dat moet doorbreken. Gewoon buiten plasje doen op het veld voor het huis is geen probleem en de lunch en namiddag wandeling ook niet echt, hoewel ik haar ook dan niet echt erg relaxed vind. Ze gaat wel heel graag naar mijn moeder in het verzorghuis (koekjes :p ) Ik vind het ook echt heel erg lastig

ZorroMax schreef: ↑23 jul 2024, 10:08
Lucky was inderdaad nergens bang van, hij was zeer gefocust op zijn spelletje en de rest was niet belangrijk (nou ja, op schoot zitten en bietsen dan).

Ik weet wel dat angst erger wordt als er fysieke problemen zijn(pijn, jeuk), dus aanpak van de spondylose is wel erg belangrijk.

Dat niet angstig zijn maakt veel verschil. Uiteraard pakken we spondylose aan. Ze krijgt maandelijks spuiten met librela en ze krijgt nu ook galliprant erbij. Maar ja... het is progressief, zoals je weet en die angst... die voorkom je daar niet mee.

Iedereen bedankt voor het meedenken. Over de foto's twijfel ik ook. Wellicht heeft het geen toegevoegde waarde. En dan de gedragstherapeut... ook al een twijfelgeval. Ik heb zelf al een leven lang honden, ook heel veel getraind en mij altijd verdiept in de nieuwe inzichten, maar goed... ervaring met een hele angstige hond heb ik niet echt. Hooguit boerenverstand. Ik heb mij wel stevig ingelezen en een broer van mijn man geraadpleegd, die ook les geeft op de hondenclub en gedragsopleiding heeft gedaan. Hij heeft wel wat tips gegeven, maar ook erbij gezegd dat het zeer de vraag is of je het eruit krijgt, zeker gezien de situatie. Hijheeft zelf ook ooit een angstige hond gehad. De dierenarts was ook niet echt overtuigd of dat ging helpen. HIj is bang dat ze nu eenmaal aanleg heeft voor stress en dat is gewoon een slechte combi met lichamelijke klachten. Persistens.... jij dus hetzelfde issue met je hond... lastig he, die stress en angst. Buggy heb ik ook aan gedacht, maar ik vind dat, als ik eerlijk ben, best een behoorlijke drempel. Mensen denken dan vaak dat je je hond als een kindje ziet of zo. Aan de andere kant geloof ik zeker dat ze zich veiliger zou voelen. Weet alleen niet zeker of ze zich dan niet teveel gaat verstoppen en zich helemaal nergens meer overheen zet (voor zover mogelijk) Twijfelpuntje dus. Momenteel rijdt ik voor de ochtendwandeling met de scootmobiel naar het bos. Ook prikkelarm dus. Al heeft ze vaste plekken waar ze absoluut niet van de scootmobiel wil komen. Bij de lunchwandeling richting moeder (of naar de vijver) gaat het goed en tegen de avond ook. Maar dan gaan we nooit ver.

ZorroMax schreef: ↑22 jul 2024, 12:04 Ik had een actieve Engelse Bulldog die op 5 jarige leeftijd ook spondylose bleek te hebben (hij liet geen pijn zien maar was tussen de uitjes tam). Naast pijnstillers kreeg hij acupunctuur. Dat werkte erg goed, pijnstilling werd tot een minimum beperkt en hij ging door met zijn training en wedstrijden (Engelse obedience) Hij is tot Ca.6 maanden voor zijn dood (bijna 9 jaar) actief gebleven. De obedience en wandelingen zorgden voor goede bespiering en karakter hielp daar ook bij.

Heel fijn te weten dat zo'n hond toch nog actief kan blijven. Wellicht had hij wel een minder angstig karakter dan mijn hond. Ik begreep van de dierenarts dat vooral het copingmechanisme een belangrijke rol speelt.

Zoveel vragen... zoveel behoefte hierover te praten...
Ik heb in 2022 al een topic geplaatst over mijn toen 2 jarige hond, bij wie spondylose was vastgesteld
Even daarvoor plaatste ik een topic in verband met haar angst voor harde geluiden en knallen en zo.
Lichamelijk probleem en stress/angst dus, waar ik nu steeds harder tegenaan loop en graag wil ik ventileren, hier met mensen over praten, omdat ik in cirkeltjes aan het denken ben.

Hondje is inmiddels dus 4, spondylose is progressief en naast de librela krijgt ze nu ook galliprant. Haar angst en stress is in de loop der jaren ondanks alle tips en inspanningen verergerd. Het mag duidelijk zijn dat haar lichamelijke toestand daar ook een rol in speelt, maar ook het knallen bij de fruitteelt in het voorjaar bijvoorbeeld en jeugd die op straat nog wel eens een rotje afsteken en waar ze dan erg van schrikt.

In de ochtend maakte ik altijd een lange wandeling met haar. Goed voor haar (dacht ik) en goed voor mij. Ik heb zelf nl ernstig osteoporose en spondylose (ja, ja... hetzelfde dus) en lopen is zo'n beetje het enige dat ik goed kan en dus ook zoveel mogelijk doe. Voor vervoer heb ik een scootmobiel, omdat fietsen, brommeren en auto geen opties zijn. Maar een tijd geleden begon het hondje moeilijk te doen met wandelen. Wilde halverwege terug etc. Soms was er een reden (een hard geluid) maar lang niet altijd. Ver wandelen was geen optie meer. Dieptepunt kwam toen ze helemaal niet meer eruit wilde in de ochtend. Buiten even plasje doen, zonder riem, op het veldje voor... geen probleem. Bij lunchtijd naar mijn moeder in verzorghuis... ook geen probleem... maar de ochtendwandeling... ik kreeg haar niet meer mee. Ik ben bij de da. geweest, ze had nog wat rugklachten en ze heeft toen naast de spuiten die toevoeging galliprant gekregen. Niet meer heel ver wandelen, zei hij. Nergens toe dwingen als ze niet mee wilde. Punt is... ze rijdt heel erg graag mee op de scootmobiel. Dus... als ik die pak, is ze er , ook smorgens, als de kippen bij. Nu rij ik dus met haar naar het bos, parkeer het ding daar en wandel een half uurtje met haar. Zou graag verder wandelen, maar rond die tijd wil ze wel weer terug zijn bij de scootmobiel. Ze wil overigens zeker niet overal wandelen. Sommige plekken liggen voor de hand (daar was voorheen geknal) andere plekken liggen totaal niet voor de hand, maar dan weigert ze dus mee te lopen en gaat hardnekkig weer op de scootmobiel zitten.

Het typische is... ze springt wel gemakkelijk op bank en stoel en als we in het bos wandelen, lijkt ze daar best van te genieten. Ze loopt ook bij ons gewoon naar buiten voor een plasje. Toch lijkt zeker haar stressgevoeligheid/angst toe te nemen in die zin dat ze veel sneller schrikt, het eerste deel van de nacht op de slaapkamer wil liggen (maar nooit lang want ze kan niet slapen op een harde ondergrond en haar mandje en sofa staan in de woonkamer... alles is overigens gelijkvloers) en ze herstelt nauwelijks als ze ergens van schrikt.

Ondertussen vind ik het natuurlijk erg jammer dat ik mijn zorgvuldig opgebouwde wandelingen van een uurtje niet meer kan doen, dat ze niet meer gewoon de deur uit wil smorgens en ik dan de scootmobiel moet meenemen, dat ze zo angstig is en dat ik dus niet goed weet hoe verder. Kan ze werkelijk niet ver wandelen, of wil ze gewoon snel terug naar de scootmobiel omdat ze het leuk vindt om daar op te zitten? Kan ik haar nu nooit meer zo meenemen op de ochtendwandeling, zonder scootmobiel. Etc etc. Zo zie je overigens niets aan haar. Ze loopt niet kreupel, springt wel op de bank, wekt niet de indruk pijn te hebben (maar dat weet je dus nooit zeker), maar heeft niets met andere honden (negeert ze, speelt niet ermee) ... ik weet dus niet hoe verder... met wandelingen, met haar angst... ja met alles... Twijfel ook of ik nieuwe foto's moet laten maken? Laatste foto's zijn jaar oud. Klinisch voegt het volgens de arts weinig toe. Progressief is het altijd en het ligt er erg aan hoe een hond het hanteert... Kortom... mijn gedachte springt van het een naar het ander(zoals hier wel blijkt) Heeft een gedragstherapeut zin? Kan ik iets aan die angst doen? Kan ik zover komen dat ze gewoon weer mee gaat wandelen in de ochtend? Is ver wandelen slecht voor haar? etc