Een Hondenleven

Interessant topic. Leuk om te volgen.

Ik kan niet zo goed verwoorden als een aantal andere mensen hoe ik corrigeer.
De manier waarop ik met mijn honden omga sluit heel erg aan bij de manier van Inge O.
Ik zie correcties niet als iets groots waar dan emoties of een lading achter zit.

Als Dirkje iets wil doen dat ik liever niet heb is een vragend gezicht van mij voldoende om haar andere keuzes te laten maken. Terwijl ik echt nooit streng ben of haar ferm aanspreek. Ze is ook niet bang. Het is een afspraak tussen ons door jarenlang communiceren.
Het gebeurt ook wel dat ze iets wil en mij vragend aankijkt of het mag. Vaak krijgt ze die ruimte.
Ik vind het ook heel belangrijk om naar haar agendapunten te luisteren.

Dirkje is in het dagelijks leven heel gevoelig. Ik moet ook altijd oppassen met woorden en hoe ik m’n stem gebruik in haar nabijheid.
Een heel zacht en vriendelijk uitgesproken ‘doe maar niet’ is voor haar al een zware correctie. Ze wil het graag goed doen en raakt van slag als ik iets afkeur.

Het gebeurt soms dat ik haar per abuis zwaar corrigeer. Zonder dat ik dat zo bedoel.
Gisteren at ik een ijsje en deelde dat met Dirkje, (om de beurt een hapje) opeens nam ze een grote hap en wilde het hele bolletje ijs ineens opeten. Ik zei verschrikt maar lachend ‘nee!’ Dirkje schrok zich wezenloos en deinsde achteruit.
Ze herstelde zich binnen enkele seconden en ging weer verder met ijs eten hoor maar ik vind het zo rot voor haar als ze van mij schrikt. Ik houd rekening met haar gevoeligheid maar ik ben wel een mens en ben soms met andere dingen bezig.

Overigens is Dirkje een heel andere hond als ze werkt. Ze is gefocust en zelfverzekerd. Toen ze jonger was gaf ik wel eens een harde brul om te zorgen dat ze luisterde en bij de schapen deed wat ik graag wilde.
Als ik dat in het dagelijks leven zou doen valt ze vermoedelijk van schrik dood neer.
Al bedenk ik me nu dat ik haar wel altijd veel complimentjes geef tijdens het werk. Dat heeft ze toch wel nodig.