Een Hondenleven

Ik ben zó ontzettend blij dat het goedgekomen is. Het heeft echt veel invloed op m’n humeur gehad. Ik werd er verdrietig van dat Dirkje het er moeilijk mee had.
Sinds een maand of anderhalf is alles leuker. Nu geniet ik ook veel meer van Ot. Het heeft voor mij echt meerwaarde om weer twee honden te hebben.

Smoushond schreef: ↑04 dec 2023, 11:23 Hoe gaat het nu?

Wat lief dat je het vraagt.

Het gaat een heel stuk beter. Dirkje vindt het leuk om tikkertje met hem te doen als we aan het wandelen zijn. Heel hard samen rennen. Otje vindt het natuurlijk ook leuk.
Binnenshuis spelen ze bijna dagelijks ook wel een half uurtje samen. Otje doet het geweldig. Hij heeft door dat hij voorzichtig met haar moet zijn en niet te opdringerig want dan haakt ze af.
Hij is altijd onderdanig tijdens het spelen, behalve bij trekspelletjes natuurlijk.
Hij snapt heel goed hoe het bij haar werkt. Zo knap voor zo’n jonge hond!

Het enige wat Dirk niet leuk aan hem vindt is dat er herrie uitkomt. Typische BC kwaal. Overgevoelig voor geluid.
Otje is nogal vocaal. Hij vertelt veel maar hij loopt ook gerust een half uur met z’n piepbal in z’n mond herrie te maken.
Dan loopt ze gedrukt weg naar buiten of naar haar eigen kamertje. Heel jammer voor haar, ze krijgt dan een dikke zoen maar het ventje mag best herrie maken. Hij is nog klein.
Het gaat goed. Ik ben blij dat hij niet retour naar de fokker is gegaan. Het is zo’n lief ventje.
Ik geniet ervan als ze samen spelen. Word er blij van.

Dirkje traint weer wekelijk bij de schapen. Daar word ze gelukkig van. Misschien heeft dat ook geholpen bij het accepteren van Otje.

Ze ligt nog steeds graag buiten maar dat deed ze vóór Otje ook al. De spanning is er wel af. Ze loopt niet meer voor hem weg. Behalve als hij herrie maakt.
Ik denk wel dat ze het liefst alleen met mij was gebleven maar ze heeft zich erbij neergelegd en vind hem inmiddels zelfs leuk.

*Esther schreef: ↑23 sep 2023, 16:18 Ja toch! Grappig dat we 't zelfde idee hadden. Als je voldaan bent, kun je meer hebben. En bewegen helpt ook nog om stress te laten afvloeien.

Precies.
Gek dat ik er vandaag pas aan dacht om haar gewoon lekker aan het werk te zetten bij de schapen. Het kind is daarna altijd zo blij en tevreden.
Vandaag werd Otje weer een paar keer afgesnauwd omdat hij te dichtbij kwam terwijl ze bij mij lag. Op de lange termijn heb ik liever niet dat ze me claimt maar voor nu keur ik het goed.

*Esther schreef: ↑23 sep 2023, 11:20 Goed zo, jeetje wat fijn voor je. Wat een gezenuw ook he. Ted was zo mini (Powderpuff) dat ik met wat puppypanelen met deurtje de open keuken van de kamer had afgescheiden. Daar zat Ted als ik niet op kon letten. Vond ze prima. Ik woon ook niet groot. Ik zou zoveel mogelijk bij de schaapskooi wat oefeningetjes doen. Dirkje blij, die kleine gesocialiseerd en iedereen moe en happy.

Ik realiseerde me eigenlijk net voordat ik jouw bericht las dat ik Dirkje gewoon even een uurtje moet laten werken. Ga ik met een andere herder mee en mag ze de andere honden helpen. Ze wordt er altijd zo gelukkig van. De dagen erna is ze ook altijd meer ontspannen. Ook voordat Otje bij ons woonde.
Misschien dat ik haar op die manier kan helpen met ontspannen. Gaat Otje gewoon mee om te kijken.

Vanmiddag heeft Dirkje zich voor het eerst met de opvoeding van Ot bemoeit!
Hij was onder de buggy gekropen om iets van de grond te eten. Dat mocht niet. Toen ik hem onder die buggy vandaan aan het duwen was stond Dirk er opeens tussen om met haar puntneus pinnig naar hem te wijzen dat hij ráp achteruit moest. Hij luisterde meteen en ging onder de buggy vandaan.
Uiteraard heb ik Dirk uitbundig geknuffeld en geprezen. Toe maar! Bemoei je maar met hem, help me maar opvoeden.
Ik hoop dat dit het begin is van een verandering bij Dirkje. Dat zou geweldig zijn!

Alfilillo schreef: ↑22 sep 2023, 11:28 Ik ga met Nanna mee: via het werk kan er misschien een verandering in de dynamiek komen. Dan wordt er een ander deel van de hersenen bij betrokken. Want werken is wat Dirkje het allerliefst doet had ik begrepen. Wanneer mag Otje spelenderwijs beginnen?

Rond een half jaar mag hij voor het eerst voorzichtig bij de schapen. Kijken wat hij doet. Daarna ligt het weer een poosje stil, moet hij eerst verder groeien. Maar voor die tijd gaan we wel al bij de schapen op de hei kijken en mag hij observeren hoe andere honden werken. Ook Dirkje kan dan weer even bij de schapen. Daar word ze altijd erg blij van.

Rond een jaar mag Ot serieus gaan trainen. We kunnen voorzichtig aan het werk als Otje het een beetje onder de knie heeft én goed luistert. Dat kan met een jaar voor elkaar zijn maar het kan ook langer duren. Het verschilt per hond.
We gaan sowieso binnenkort naar de schaapskooi zodat hij de geur en de geluiden leert kennen.

Zinodo schreef: ↑21 sep 2023, 20:55 Vier weken is inderdaad wel kort. Ook bij ons zou het na 4 weken pas eens een keer beginnen met landen als we een nieuw huisdier zouden toevoegen, en het is hier altijd een vol huis, ze kennen niet anders. En dan hebben wij nog niet eens een shakespeariaanse drama hoofdrolspeelster in huis.
Bij jullie is het verschil met eerder nog veel groter, het waren jullie tweetjes en nu is er een Pup en die is Aanwezig natuurlijk.
Ik wil zeggen geef het tijd, maar geef je Zieltje ook gewoon wat anders te doen dan zich de hele dag lopen opvreten over hoe zij nu is afgestoot en vervangen en ach en wee..
Nomi is bij ons ook heel gevoelig voor stemmingen en kan ook heel goed zo'n verdwijntrucje als Dirkje, maar ze is gelukkig ook heel gemakkelijk weer op te vrolijken met wat zij leuk vindt. Ook als dat betekent dat iemand die zij niet zo leuk vindt meegaat of aanwezig blijft. Probeer zoiets ook met Dirkje? Want feitelijk blijft de pup gewoon altijd ergens bij jullie, hij gaat niet lucht worden omdat zij dat wil en ook geluid zal hij wel eens maken. Maar we doen gewoon onze leuke dingetjes verder, hoor.

Het is zoeken naar een balans tussen ‘niets aan de hand, kóm! We gaan wat leuks doen!’ En ‘het leven is zo moeiiileeeek….’ serieus nemen.

Ik denk dat het haar goeddoet als ik zelf ontspannen ben en er nuchter mee omga dat ze het moeilijk heeft. Mijn bedrukte stemming drukt ook op haar. Maar ik kan niet voorkomen dat ik me soms zorgen maak om Dirkje. Maar ook om Otje. Hij is door mij wél gewenst. Zonder Otje is het afgelopen met het hoeden. Dat is Dirkjes’ lust en leven. Ze leeft voor schapen.
Ik denk écht dat Dirkje in de toekomst gelukkig is als ze met Otje samen aan het werk kan bij de kudde.
Als ik Otje terugbreng naar de fokker is het werken bij de kudde definitief afgelopen voor Dirkje.
Ze kan het niet meer alleen. De kans dat ze weer stokkreupel is naderhand is te groot.
Ik kan haar niet uitleggen dat Otje hier is zodat zij weer aan het werk kan. Otje is natuurlijk veel meer dan dat maar je snapt me wel.

Ze heeft een paar hondenvrienden. Door dik en dun. Ze voelt zich vrij bij hen, tettert ze in hun oren, blokt ze en is altijd blij om ze te zien.
Bij de één heeft het een jaar wekelijks wandelen geduurd voor ze ontdooide en de ander ziet ze elke paar weken een dagje nu meer dan een jaar. En pas sinds kort wil ze met hem rennen.

Daarom hoop ik erop dat ze bij Otje ook gewoon meer tijd nodig heeft. Maarja, voor die andere honden was ze nooit bang. Voor Otje soms wel.

Hakkene schreef: ↑21 sep 2023, 21:26 Jouw Dirkje is net als mijn Jet. Ik heb hier ergens een topic over de hond met de papegaai. Dan is 4 weken misschien niet lang, voor Dirkje lijkt het me verschrikkelijk sneu.

Los van wat je zelf wilt, die pup…. Je wilt je oudje ook niet weg zien kwijnen toch? Het is geen dwarsigheid (hier niet iig), maar echte angst. En ik kreeg het niet weg geoefend.

Ik dacht steeds een stap vooruit te doen, leek ook echt… maar dan “verzon” ze weer iets anders om bang voor te zijn. En toen op een gegeven moment Jet hele dagen achterin de tuin zat te kleumen omdat ze niet meer binnen wilde zijn… heb ik de knoop doorgehakt. De papegaai heeft een co-ouder en een permanente logeerplek (en is supergelukkig). Kon het niet aanzien om Jet zo ongelukkig te zien. Sinds de papegaai de deur uit is, heb ik weer een blije hond.

Maar goed, dit is misschien een wat andere situatie. En het is iets dat je alleen zelf kunt inschatten, denk ik. Diep van binnen weet je vast of ze er wel of niet aan gaat wennen, jij kent haar.

Hoe dan ook, nare situatie. Hoop dat het goedkomt!

Ik heb jouw topic ook gevolgd. M’n hart brak voor Jet.
Het telkens opnieuw een nieuwe angst erbij ‘bedenken’ herken ik ook.
Ik vrees ervoor dat dit nieuwe gedrag bij Dirkje gaat inslijten en dat ze alleen nog maar bang is hier thuis zonder dat ze nog weet waarom.
Ze is sowieso overgevoelig voor geluiden. Helaas een raseigenschap. Als mijn telefoon gaat staat haar hart ook stil. Bellen in haar nabijheid kan niet. Ze trekt dat niet maar ze heeft gelukkig haar eigen kamertje waar ze zich dan kan terugtrekken. Zo zijn er vele geluiden waarvan ze verschiet. Daar moet ze ook mee dealen.
Otje die aan een hoefje kluift en tegen de tralies van zijn bench komt doet haar ineen duiken en ga zo maar door.
Ik kan de wereld veilig voor haar maken maar ik kan geen leefgeluiden voorkomen.

Ik hoop dat ze nog bijtrekt als Otje wat ouder is en ze gewend is aan de verandering hier thuis.
Als het echt niet goedkomt gaat Otje weg maar dat is het laatste dat ik doe.
Ik heb nog hoop dat ze hem uiteindelijk accepteert.

CatnDog schreef: ↑21 sep 2023, 22:40 Ach, wat een nare situatie.
De enige tip die ik je kan geven is: heb geduld. Het kan beter worden. Ik heb zelf geen ervaring met een volwassen hond + pup combi, alleen met katten + pup combi. Dat heeft ook echt wel een tijdje geduurd. Het was een proces waarbij het begon met de pup zien als indringer en dat draaide langzaam bij naar acceptatie 'hij hoort er blijkbaar bij'. Echt klef zijn ze nooit met elkaar geworden, maar ze kunnen wel prima op hun gemak met elkaar leven. Daarbij moet ik zeggen dat angst hier niet echt een rol heeft gespeeld. De katten vonden de pup gewoon te druk en stom, maar ze hebben hun territorium altijd als hun territorium gezien en zijn niet gaan verkassen (naar boven of naar buiten of iets dergelijks).

Misschien kan je 'foei' als correctiewoord gebruiken voor de pup? Ik vind het zelf een heel stom woord (en heb het dus nooit gebruikt), maar het klinkt heel anders dan 'nee'.

Ik heb nog steeds goeie hoop dat het goedkomt. Wil de handdoek nog niet in de ring gooien. Daarvoor vind ik het nog te vroeg. Maar jongens wat zal ik blij zijn als het beter gaat met Dirkje.

Ik vond de tip van EchoMira goed om Otje andere commando’s aan te leren zodat Dirkje het niet op zichzelf betrekt.
Vergt van mij aandacht omdat ik de meeste commando’s vrij gedachteloos gebruik. Moet ik zelf maar wat meer gaan opletten.

Nanna schreef: ↑21 sep 2023, 23:14 Dan gaat dat vanzelf heus wel goedkomen. Ot wordt ouder en meer een echte reu plus dat ze moeten gaan samenwerken. Ik ben helemaal niet bang dat ze hem in de toekomst ook niet hoeft.
Komt goed. Ze loopt nu gewoon de dramaqueenerige Borderneuroot uit te hangen.

Blij met je bericht. Geeft me vertrouwen. Het is inderdaad een autistische Borderneuroot.

Tineke schreef: ↑22 sep 2023, 03:40 Wat moeilijk lijkt me dat voor Dirkje , maar ook voor jou want het haalt toch wat plezier weg bij de blijdschap van een pup.
Ik zou het voor nu nog even aankijken, voor mijzelf zou ik daar wel een termijn aan stellen en als het dan niet zou verbeteren zou ik toch ,hoe verdrietig ook, pup terug naar fokker doen.
Het idee dat mijn oudere hond niet gelukkig meer zou zijn zou voor mij toch de doorslag geven.

Maar laten we hopen dat Dirkje spoedig toch wat bijtrekt , al is het maar in simpelweg weer haar zelf zijn ,spelen hoeft geeneens, dat zou fijn zijn.
Ik hoop voor je dat dit zo zal gaan lopen want het is hartstikke jammer natuurlijk dat het nu zo verloopt.

Ja, ik vind het echt zo jammer. Had juist voor een pup gekozen en geen herplaatser omdat ik hoopte dat ik daarmee voorkwam dat ze onder de indruk zou zijn.
Ik hoop echt dat ze bijtrekt. Veel wandelen, spelen en Otje zo gauw hij een paar uurtjes alleen kan blijven thuislaten tijdens de behendigheidsles van Dirkje.
Hij moet nu mee en ik vind dat niet leuk voor haar maar ook dat kan even niet anders. Hij is nog te klein om zolang alleen thuis te blijven.
Het gekke is dat ze fel werd tegen haar beste hondenvriend toen ik Ot voor het eerst mee had naar hondenschool. Hij mocht niet bij de pup komen.
Later vond ze het wel prima.

runninggirl schreef: ↑22 sep 2023, 06:41 Ik vind 4 weken ook kort hoor. Marhu had 5 weken nodig om Lazar in huis een beetje leuk te gaan vinden, en zij is heel sociaal met alle honden. Ze liep echt weg als hij bij haar kwam in het begin. Nu liggen ze vaak samen.
Lazar had nu ook zelf 6 weken nodig om Ravi te accepteren. Ze is er nu 6 maand en hun band verbetert nog steeds in huis.

Bedankt voor het delen. Geeft mij ook weer frisse moed.

Smoushond schreef: ↑22 sep 2023, 08:08 Wat jammer dat het zo gaat. Een beetje domper op het puppygeluk. Maar ik ben wel blij te lezen dat je schrijft dat jij de pup wel leuk vind wij hebben met Heavy en Bertus ook een tijdje de boel moeten regelen en scheiden. Dat was dan omdat Heavy te groot was en Bertus te klein. Later werd Bertus te wild en was Heavy daar weer te zacht voor enz

Heavy was 10 toen Bertus kwam en dat is toch best al een leeftijd en dan is zo’n pup gewoon heel vermoeiend.
Nu gaat Dirkje buiten liggen dat is prima maar ik begrijp dat het met regen en kou niet kan ,heb je de ruimte om ze te scheiden? Zo’n puppyren is echt ideaal hiervoor en zo kan Dirkje ook wennen aan in de buurt van pup zijn zonder dat pup naar haar toe kan komen met die vreselijke tandjes

Dirkje is ook al 9 jaar. Ze heeft wel de eerste 7 jaar met Ben samengeleefd dus een andere hond in huis is niet nieuw maar toen ze kwam was ze zelf de pup.
Ik ben aan het bedenken hoe ik binnen kan zorgen dat Otje niet bij haar kan komen maar ze zelf wel weg kan.
Puppyren past niet in m’n kamer. Het heeft m’n aandacht.

Diana schreef: ↑22 sep 2023, 09:58 Ach, wat jammer zeg, ik kan me helemaal voorstellen dat je ermee worstelt om Dirkje zo te zien.

Hier ook een dame die normaal niet van pups houdt (Mila), maar op de een of andere manier werd Fayah wel heel makkelijk en snel geaccepteerd. Mila is ook niet het type dat zich passief gaat wegcijferen zoals Dirkje, ze zou eerder proberen een pup het huis uit te jagen dan zichzelf te laten verjagen Dus bij Mila ging ik ervan uit dat ze een paar weken flink chagrijnig zou zijn en het daarna wel bij zou trekken, maar dat gebeurde al in een paar dagen.
Met opvangers had ik de ervaring dat Mila ze meestal op een leeftijd van tussen de 4-5 maanden opeens wel redelijk te pruimen vond. Als het échte pupperige eraf was en ze net wat minder onbenullig waren. Hoe oud is Otje nu?

Aangezien ze zich op de wandelingen wel normaal gedraagt en minder moeite heeft met Otje, zou ik eens gaan bedenken of je die situatie meer kunt vertalen naar de thuissituatie. Is Otje bijvoorbeeld aangelijnd als jullie wandelen?

Otje is nu ruim 12 weken. Echt een heel jong mannetje nog. Ik heb ook het gevoel dat ze rond een half jaar een omslag maakt. Maar dat is nergens op gebaseerd. Alsof ze dan gewend is aan de nieuwe situatie, Otje niet meer als een ongeleid projectiel rondrent en als hij dat doet dat ze daar ook aan gewend is.
Als ze hem eens weg snauwt als hij in de weg loopt of haar bal probeert te pakken beloon ik dat gedrag. ‘Goedzo! Vertel het hem maar hoor! Knap kind!’ En een dikke knuffel. Dat doet haar wel goed geloof ik.

Tijdens de wandeling is Otje soms aangelijnd. Maar hij loopt ook wel los en zit regelmatig in zijn koets (kinderbuggy) zodat we ook weer langere wandelingen kunnen maken.

EchoMira schreef: ↑21 sep 2023, 21:45

Je moet Dirk wegleggen op een plek waar de pup niet in kan maar zij wel uit. Ik weet niet hoe dat moet maar dat moet je doen want dan kan ze daar uit komen als ze aandacht van jou wil maar ook kiezen om geen kleuter aan je oren te hebben als ze rust wil. 'En ze moet gewoon bij haar eigen waterbak kunnen. Waar hij hoort.

Ik pieker me suf hoe ik dat kan uitvoeren maar behalve een traphekje voor het kamertje van Dirk heb ik nog geen goede oplossing. Ben het met je eens dat dat wel een goed idee is.

Want dat is het verwijt tegen pups, he. Dat grenzeloze gezeik dat je gewoon hebt te accepteren maar daarom is het nog wel kut. Dat alles veranderen in het huis van een gewoontedier.

Dat is volgens mij het grootste probleem. Haar leven staat op z’n kop. Ze is er helemaal in de war van.

Dus vanaf nu zitten ze allebei op hun eigen traject. Pup is dichtbij in een box en wordt natuurlijk op al zijn wandelingetjes gedaan maar thuis heeft hij 8 vierkante meter. Prettig voor de zindelijkheid. Dat wil je echt. Koop maar gewoon even een mooie ren. Die van Maxxpets zijn heel fijn en solide. Roesten niet. Echt top spul.
Daar word je sowieso de eerst 12 maanden heel blij van als je je jonge border collie even weg kunt zetten zodat je er niet con fucking stant op hoeft te letten.

Er moet inderdaad een oplossing voor in huis komen. Mijn woonkamer is te klein voor een ren, had ik al opgemeten. Ik overweeg om Otje de aangrenzende keuken als slaapkamer te geven. Daar kan een blind paard geen schade veroorzaken, hij heeft daar de ruimte en de keuken grenst niet aan het kamertje van Dirkje.

En, iets wat helemaal niets met jou of jouw honden te maken heeft maar bij elke pup hoort een moment dat het niet is wat je had bedacht. Dat is niet erg. Daar is de hond en de band helemaal niets minder om maar de realiteit is altijd anders dan je ideaal. Soms, vaak beter als het om honden gaat maar altijd anders.

Ik ben al van m’n roze wolk afgedonderd door de doorwaakte nachten, het vinden van een structuur voor een energieke BC-pup en de stress van mijn lieve Dirk.

Dus sowieso uit de stress. Als je 1 dag zonder opgefokt gehartebonk (Mira ten voeten uit) hebt ben je alweer een heel eind verder want dan kalmeert en dat doe je door de dag gewoon een bepaald profiel te geven waardoor je hond op een voorwaartse manier met verandering omgaat omdat dat gewoon makkelijk gemaakt wordt.

Ik wil het zo graag doorbreken omdat ik nu ook bang ben dat het gedrag van Dirk gaat inslijten. Voor je het weet is ze zo’n schijtbange hond en weet ze niet meer waarvoor.

Over het corrigeren gesproken. Daarvoor moet je eigenlijk andere woorden gebruiken dan je voor Dirk gebrukkt. Sorry maar dat is de vloed van slimme honden hebben. Die horen dat gekaffer over kleuterdingen echt als nagels op een schoolbord. Dat brengt ze in crisis dus je moet zorgen dat Dirk weet dat zij vrijgesteld is in haar eigen ruime.

Dit vind ik ook een goed idee. Heel belangrijk om daar iets mee te doen.

Nadeel van weglegging is wel dat daar een territoriaal ding zou kunnen ontstaan maar dat is alleen omdat ze het fijn vinden hun eigen ruimte te hebben.
Zolang ze zelf alles hebben wat ze willen hebben en dan hoofdzakelijk is ruimte iets waar je mee moet spelen (niet verstarren) gaat dat wel goed tot Ot groot is wordt want dan is het weer anders.

Daar ben ik niet zo bang voor. Ik zou het zelfs aanmoedigen als Dirkje grenzen trekt. En Otje grijp ik bij z’n lurven als hij ruimte gaat claimen.

Vragen als je het niet snapt. Ik heb al decennia tevencombinaties.
Dikke knuffel. Dit komt echt goed. Maar ze zou ook binnen 48 uur op een logischer plek kunnen wonen als dat verstandiger is. Hoef je niet nu te kiezen.

Nanna schreef: ↑21 sep 2023, 20:54 En soms went het nooit. Dirkje lijkt me, net als mijn Panni, een autistje.
Panni vond het ook niet leuk dat Katus er bij kwam. Katus is nu een jaar oud en zij en Panni leven volkomen langs elkaar heen. Panni speelt alleen met Csikasz.
Het is wat het is. Je doet het jezelf aan als hond. Als je daarmee kunt leven zou ik het zo laten.
Misschien verbetert het als ze samen moeten werken. Vaak verlegt de focus zich dan.

Ik zou er tevreden mee zijn als ze ontspannen naast elkaar kunnen leven zonder interactie.
Ik heb voor Otje gekozen omdat Dirkje dan weer kan hoeden in de toekomst.
Ze heeft jarenlang in haar eentje een grote kudde gehoed. Dat ging goed tot ze geblesseerd raakte. Nu is ze 9 jaar, haar blessure is blijvend bij grote inspanning en ze heeft niet meer zo’n geweldige conditie.
Ik zal met twee honden moeten gaan hoeden. En dat de jonge hond het zwaardere werk doet en Dirkje de grenzen in de gaten houdt.
Dat was mijn idee. Zonder Otje zit het hoeden er voor haar ook niet meer in. Wel een keer een uurtje voor de lol maar niet meer serieus aan de slag.

Ik heb bij diverse herplaatsers gekeken maar Dirk zou een volwassen hond in huis helemaal niet trekken.
Daarom koos ik voor een pup. Een reutje omdat de kans van slagen dan het grootst is bij Dirk.
De enkele keer dat ze met een andere hond speelt is het altijd een reu en ze heeft jarenlang met een reu samengeleefd.

Sterre schreef: ↑21 sep 2023, 20:47 Eerlijk gezegd zou ik het niet trekken als de hond die er al was al weken zo angstig is dat zelfs haar hart bonst af en toe. Heel jammer want het lijkt me een heerlijke pup. En anderen zeggen dat je het langer moet proberen. Hopelijk lukt het. Maar nogmaals ik zou het niet kunnen.

Het heeft zeker invloed op mijn plezier in de pup. Het idee om hem terug naar de fokker te brengen is diverse keren door mijn hoofd geschoten maar ik vind het nog te vroeg om zo’n drastisch besluit te nemen.

De komst van Dirkje 9 jaar geleden en hoe leuk het ging tussen Ben en haar maakte het hebben van een pup nóg leuker. De situatie zoals nu ken ik ook niet. Otje is mijn vierde pup en vijfde hond maar dit gedrag heb ik niet eerder meegemaakt.

malinois schreef: ↑21 sep 2023, 20:46

Kells schreef:Leuk is het niet, maar ik denk dat je nog wel wat langer geduld moet hebben. 4 weken is heel erg kort en het kan zeker wel een half tot een heel jaar duren voor alles pais en vree is. Ik zou er ook niet teveel aandacht aan schenken. Hoe meer aandacht jij aan Dirkje geeft, des te meer is zij er van overtuigd dat die kleine eng is en ze gelijk heeft.

Dit, Dusty was not amused to dober Boy kwam. Ze kon hem niet luchten of zien. Hij wilde zo graag aandacht van haar, was zo voirzichtig en lief maar ze viel alleen maar vreselijk uit en liep weg. Ging ondwr de bank liggen of in de slaapkamer. Pas na een week of 12 kwam daar een heel klein beetje verandering in. En na een maand of 5 was er niks meer aan de hand.

Dit hoor ik wel vaker. Daar houd ik me maar aan vast.
Ik vind het ook nog te vroeg om pupsel weg te doen. Vier weken stress is lang voor Dirkje maar te kort voor mij om een andere hond weg te doen.

Persistence schreef: ↑21 sep 2023, 19:30 Daar was je al een beetje bang voor toch, hoe ze zou reageren op de pup?

Ik zou het nog wat langer aankijken, vier weken is nog niet zo heel lang. Aan de ene kant zou ik zeggen niet te veel aandacht aan schenken, Otje hoort er nu ook bij en dat gaat ‘normaal’ zijn.
Maar het helpt misschien ook wel om haar positieve aandacht te geven als ze er is als Otje slaapt.

Ik weet niet of ze voergericht is? Als ik tijdens uitlaten met Bella wat oefeningen doe en haar beloond, krijgt Vic ook wel eens ‘gratis’ wat lekkers, wel in het gras om te snuffelen. Dus wandelen met Bella is zo voor hem ook leuker.

Niet de moed opgeven hoor

Normaal is ze niet voergericht maar omdat Otje tijdens de wandeling beloont wordt met snoepjes wil zij ook snoep. Prima natuurlijk. Ze krijgt zoveel ze wil.

Als Otje slaapt roep ik haar en gaan we spelen of wandelen. Of gewoon even een boodschap doen met z’n tweeën. Vinden we allebei belangrijk.

Frootje schreef: ↑21 sep 2023, 20:08 Bij Froo was ik ook bang dat ze pup Aloy niet zo leuk zou vinden en dat was ook wel een tijdje zo, al trok zij wel sneller bij dan Dirkje in de zin van dat ze toch met Aloy ging spelen soms (en ze was niet bang, ze vond Aloy gewoon maar zo zo). Maar al met al heeft het wel echt een halfjaar/driekwart jaar geduurd voordat ik echt merkte dat Froo weer helemaal zichzelf werd in het contact met mij en zo. Het was niet zo heftig maar ik merkte wel dat ze echt lang heeft moeten zoeken naar 'en nu?' Ik kan me dus wel voorstellen dat Dirkje er misschien wat langer over doet, maar ik herken de stress die het veroorzaakt wel. Ik vond het vreselijk die eerste weken dat Froo zo anders was omdat er een hond bij was, en dan was Froo zich nog niet eens zichtbaar aan het terugtrekken. Ik werd er zelf ook anders van, een beetje neerslachtig, en dat merkte Froo natuurlijk ook weer. Lastig. Ik zou het ook nog meer tijd geven want ik denk dat bij veel honden alles uiteindelijk toch wel went, maar leuk is anders.

Dat speelt inderdaad ook een rol. Het raakt me en dat merkt Dirkje ook weer zodat ze nóg meer redenen heeft om zich terug te trekken.
Die hond kan mij zo goed lezen. Als ik in een normale situatie een somber uurtje heb sluipt zij al langs de plinten. Dan ben ik me zelf nog niet eens bewust van mijn stemming.

Kells schreef: ↑21 sep 2023, 20:30 Leuk is het niet, maar ik denk dat je nog wel wat langer geduld moet hebben. 4 weken is heel erg kort en het kan zeker wel een half tot een heel jaar duren voor alles pais en vree is. Ik zou er ook niet teveel aandacht aan schenken. Hoe meer aandacht jij aan Dirkje geeft, des te meer is zij er van overtuigd dat die kleine eng is en ze gelijk heeft.

Dit soort uitspraken heb ik echt nodig. Bedankt. Ik ben met mijn dieren nogal een drama queen. Ik kan het een paar dagen nuchter bekijken, ben dan zelf meer ontspannen en dan zakt dat weer weg als Dirkje niet opknapt.
Dit helpt mij om te relativeren.

blondie schreef: ↑21 sep 2023, 19:29 Geen tips, maar wat lijkt me dit vreselijk rot als het nu reeds 4 weken duurt. Je zou hopen en verwachten dat het na een weekje of zo wat bij was getrokken..
Jol vond Aki ook niet echt leuk, (en volwassen Bluf ook niet in begin) maar die trok zich even terug maar accepteerde Aak als pup wel wat sneller in de zin dat ze geen contact maakte en haar grenzen behoorlijk stelde (niet in haar zone komen) maar ze trok zich niet terug en zonderde zich niet af.

Inderdaad. Het duurt al zolang.
Ik vind het ook jammer voor Otje.
Dirkje had het zelf als pup geweldig bij mijn Ben. Hij was dol op pups en sloot haar meteen in z’n grote hart. Ze had een geweldige puppentijd met hem.
Ik zou het voor Otje ook wel leuk vinden als ze wat meer ontspannen was. Hij doet niets verkeerd.

Sinds 4 weken woont Otje bij ons. BC reutje. Hij is nu 12 weken.
Vanaf de eerste dag dat hij in huis was trok Dirkje zich terug.
Ze vind hem niet leuk maar eng, bedreigend en stom.
Als hij druk in de tuin speelt ligt ze bibberend achter in de tuin achter de container.
Dat is sinds Otje er is haar nieuwe ligplek.

Ze zoekt uit zichzelf geen contact met mij. Nou was ze sowieso nooit zo op mij gericht thuis maar ze kwam me wel regelmatig halen voor een spelletje.
Nu ligt ze hele dagen achter de container. Eerst haalde ik haar er steeds weg maar dat leverde haar alleen maar meer stress op.
Nu roep ik haar nog steeds regelmatig voor een spelletje met de bal en dat wil ze wel.
Soms snauwt ze Otje weg als hij voor haar voeten loopt terwijl wij spelen maar meestal laat ze de bal los en gaat gedrukt weer achter de containers liggen.
Ze doet hem niets, vind hem eng.

Otje is vriendelijk en wil dolgraag contact met haar. Brengt speelgoed naar haar toe om samen te spelen en gaat altijd gedag zeggen als hij geslapen heeft. Dat doet hij door met een lage kwispel naar haar toe te lopen.
Hij gaat soms bij haar in de buurt liggen buiten maar laat haar verder met rust.

Soms lijkt het iets te verbeteren, dan ligt ze rustig te slapen achter de containers. Redelijk ontspannen.
Heel soms zelfs op haar eigen plekje buiten onder het keukenraam. Maar dan alleen als Otje binnen is en in de bench ligt te slapen.
Als hij wakker is verstopt ze zich meteen weer.

Som, als ik denk dat ze iets opknapt en niet meer zo heftig reageert gebeurt er iets. Otje blaft, zeurt of maakt herrie tijdens het spelen.
Dat trekt ze niet en ze duikt meteen in elkaar. Haar hart bonst dan ook echt.

Otje moet natuurlijk grenzen leren en we oefenen op het woord ‘néé’
Dirk trekt het niet als hij gecorrigeerd wordt. Ze betrekt het op zichzelf en zit bibberend op afstand met haar kop afgewend en in elkaar gedoken.

Buiten tijdens de wandeling gaat het wel goed trouwens. Ze negeert hem dan en gedraagt zich zoals altijd.

Ik ga dagelijks een paar keer alleen met Dirkje op pad. Niet langer dan een half uurtje want Otje is alleen thuis maar wel even lekker met z’n tweeën.
We spelen veel, ik knuffel haar ontzettend veel, dat vindt ze fijn volgens mij en ze staat in alle opzichten op nummer 1.

Ik word er soms moedeloos van. Als Dirkje zich zo ellendig voelt heeft dat invloed op mij.
Ik heb overwogen om de pup terug naar de fokker te brengen maar dan ga ik voorbij aan wat ík wil. Als ik Otje weg zou doen zet ik Dirkje’s mening centraal. Dat lijkt me niet de bedoeling.
Ik vind Otje wél leuk namelijk.
En misschien gaat ze hem ooit wel leuk vinden.

Op dagen dat ik moe ben en me wat minder goed voel (korte nachten want Otje slaapt ‘s nachts nog niet door) trek ik Dirkje’s gedrag ook slecht. Het ergert me soms ook want er is niets aan de hand. Er is een pup. That’s it. Als ik in zo’n stemming ben blijf ik bij haar uit de buurt want dat maakt het voor haar alleen maar moeilijker.

Vanavond spoelt het van de regen. Ze wil steeds maar naar buiten en wil niet binnen zijn want daar is de pup ook. Normaal draait ze zich bij de deur om om weer terug naar bed te gaan als het zelfs een beetje miezert buiten.

Ik weet niet wat ik kan doen om haar te helpen.

Herkennen jullie dit gedrag? Wat kan ik hier nou mee?
Volgens mensen met meerdere honden in mijn omgeving komt het vaker voor en gaat het vanzelf over als Otje groter is maar wat doe ik tot die tijd?