Een Hondenleven

Mo-yi schreef: ↑11 okt 2022, 23:03 Wat een nachtmerrie
Heel veel sterkte en hopelijk komt er ter zijner tijd nog een nieuw vriendje op je pad.

Dank jullie wel allemaal. Bizar dat als je het zo opschrijft het allemaal zo echt is...

Er komt inderdaad over een paar weken een nieuw vriendje bij bij dezelfde fokker vandaan als fealan, nieuwe pup en fealan zijn zelfs familie van elkaar. Niet om fealan te vergeten maar om met plezier en met een nieuw maatje verder te gaan.

Ik heb gelukkig hele lieve mensen om me heen en ik krijg ook hulp om dit te verwerken...en ondanks dat ik fealan langer niet dan wel heb gehad mis ik dat kleine mannetje zó ontzettend, hij bracht zoveel vreugde en lol in huis. En lola....die mist haar vriendje natuurlijk ook. Ze was echt zo'n opvoed moeder voor hem; er kon en mocht een hoop en ze had echt engelen geduld maar indien hij een grens over ging kreeg hij dit duidelijk en eerlijk te horen. Een diepe grom en een knuffel in z'n toeter kon hij dan krijgen...zo schattig!

Sinds eind augustus kennen wij hier in huis helaas groot verdriet. Eerder heb ik al geschreven hier over marvel mijn border collie die helaas met 1 achterpoot minder door het leven ging. Vanaf maart dit jaar werd marvel een hondje van de dag waarbij er gelukkig heel veel goede dagen waren maar in augustus werden die goede dagen steeds minder en zag je aan alles dat ze heel veel moeite had met 'lopen' en haar balans vinden en houden. Ik zet bewust lopen tussen haakjes aangezien het al een andere manier van lopen was. Poepen en plassen zorgde daarvoor ook dat dat veel moeite ging kosten en als zoiets belangrijks heel veel moeite kost moet je beslissingen nemen in het belang van je hond. Eind augustus hebben mijn vriend en ik marvel in laten slapen. Een hond op de leeftijd van ruim 8 jaar in laten slapen is veel te jong....maar marvel heeft geleefd en genoten en vooral na haar poot amputatie heb ik er alles aangedaan om haar te beschermen maar ook om haar leven makkelijker te maken en ik denk en hoop dat dat gelukt is.

Omdat mijn honden liefde ooit begon met een flatcoated en dat ras ondanks hun nadelen altijd in mijn hart heeft gezeten was ik er al wel over uit dat er toch ooit weer een flatje kwam. Ik heb er in het verleden al 5 gehad dus kennis van het ras is zeker aanwezig. 1 dorp verderop lag er een leuk nest waarbij er 1 pupje afgezegd was: reutje donkerblauw. Op mijn verjaardag 2 weken na de dood van marvel heeft mijn vriend mij als verassing meegenomen naar dit nest en kon ik zelf bepalen of ik wel of niet evt voor dit pupje zou gaan. Aan zijn karaktertje lag het niet en toen ik ook zijn pup test las wist ik zeker dat dit pupje bij mij moest wonen. De naam fealan had ik al heel lang in mijn hoofd en dit zou fealan worden. Een dag na mijn verjaardag hebben we hem opgehaald en wat was ik blij en gelukkig! Ook met lola mijn labrador klikte het vanaf het eerste begin, wat waren die 2 leuk samen en wat was fealan makkelijk, lief, braaf, knap en noem het maar op. Ik had op dat moment vakantie dus alle tijd om te wennen aan elkaar en uit te zoeken waar en wanneer we zouden gaan trainen. Dinsdagavond 20 september gingen we voor het eerst naar de puppy jacht en wat deed hij het leuk en dapper en hij liet echt leuke dingen zien. Om 8 uur gingen we terug naar huis en daar ging het mis....ik kreeg een auto ongeluk waarbij de ander voorrang nam waar hij totaal geen voorrang had of in elk geval mij niet heeft gezien of heeft opgelet. Fealan heeft hierbij helaas het ongeluk niet overleefd. Net 9 weken oud dit is niet te bevatten en totaal oneerlijk en zo kort naar marvel is het ook een beetje veel en groot.
Zelf heb ik er een whiplash en een hersenschudding aan over gehouden en ik ben er lichamelijk ook nog niet maar de laatste beelden van fealan zijn het ergste.