Een Hondenleven

Basisvertrouwen in de baas is alles.
En daarnaast kijken wat hondje aangeeft, maar dat kunnen helaas relatief weinig baasje, ik kon het vroeger ook niet bij mijn eerste honden.

Pippa is half per ongeluk enorm gesocialiseerd, die ging vanaf een week of 6 met mamma en de rest van het nest met de fokker al mee op agilitywedstrijd, ik kon haar daar wekelijks knuffelen.
En op 9 weken liep ze mee bij de openingsceremonie van het EO junioren, waarbij ze vrolijk in een teen van iemand beet en een grote bal van een andere hond afpakte.
Ze kon ook op de arm veilig kijken, maar dat wou ze niet.

Stel dat ik dit bij Kika zou gedaan hebben, die is nergens bang van maar wel enorm snel overprikkeld. En nog steeds. Daar is rust en vertrouwen vele malen belangrijker.

Wat ik wel belangrijk vind is diverse ondergronden en geluiden. Maar dan op een "veilige" manier. Aangeklede puppyren en spelen in de tuin zeg maar. En nu en dan een kort en goed begeleid uitje. Dat had mijn schotse herder James vroeger niet gekregen, tot een week of 4 binnen en verder tuin en schuur (zomerpup) maar aangezien hij vanzichzelf al vrij angstig van aard was heeft hij zijn hele leven problemen gehad met vb andere ondergronden. Ik vraag me wel een af of een andere benadering als pup verschil gemaakt zou hebben of dat het helemaal inherent aan zijn aard was.