Mijn honden zijn best wel mama's kindjes...
Do heeft tot ze ruim een jaar was voor de deur gelegen (al dan niet blaffend) als ik er niet was, ondanks aanwezigheid van andere gezinsleden en honden.
Sherlock ontsnapte vroeger overal en volgde rustig mijn spoor tot hij bij me was. Al liep hij wel agility met iemand anders.
Pippa moet alleen mij, Poppy idem plus haar fokster en nu een klein beetje haar (nog nieuwe) junior handler.
Jinn hield van werken... en dus bij uitbreiding van iedereen die dat met haar wou doen, en dat mag je vrij letterlijk nemen. Een agilityparchurs of een groepje schapen, een willekeurige mens er bij en ze was blij en werkte, al kwam ze nadien wel even aan mij zeggen hoe flink ze wel was.
Maar Kika is dus een onafhankelijke half wilde hond denk ik vaak. Leeft en gedraagt zich al reagerend op impulsen zonder daar veel bij na te denken en kan voor zichzelf zorgen. Jaagt ook en drijft nog altijd auto's als ik haar de kans zou geven.
Nu waren we dit weekend op wedstrijd met de camper, fokster van Poppy en haar hond waren ook mee. Kika is dol op haar.
ik had als regel bedacht dat, als ik er niet bij was, Kika IN de bench IN de camper moest.
Maar dag 1 ging het zo goed dat ik toen vriendin er bij was even snel parcours ging verkennen zonder haar, de honden dus los bij de camper in een "tuintje" met verplaatsbare omheining van 120 hoog.
Ging prima.
Dag 2 waren de honden al moe van eerste parcours, het was warm, iedereen lag te suffen. Ik ga verkennen en zeg aan vriendin nog eens Kika goed in de gaten te houden.
Tja.. kijken deed ze, maar snel genoeg reageren kon ze niet en luisteren deed Kika plots niet meer. Na een kwartier rustig en braaf zijn besloot ze ineens te vertrekken en daar ging ze.
Ik hoorde mensen schreeuwen "Gudrun, Kika is los". Ze is van de camping af gelopen, straat over, langs frietkraam, naar de parcours, daar heen en weer, mij niet gevonden of zo, ondertussen was ik wel haar naam aan het schreeuwen, maar meer dan een zwarte flits zag ik niet. Bos in er achter, ik zo hard ik kon en gillend er achteraan in de richting waar mensen me wezen.
Clubgenoten met snoep ging ze even naar toe zeiden ze nadien maar ze liet zich niet vangen. Terug straat over, veldweg in, langs boerderij achter en toen wist niemand het nog. Daar nog achter was een weg met auto's, dus ik helemaal in paniek dat ze achter een auto zou gaan en ik haar kwijt was.
Net van plan om helemaal terug naar de pleinen te rennen en een bekende die ook schapendrijft te vragen om met de auto en een schapenfluitje mee rond te rijden, daar reageert ze normaal goed op, toen ik telefoon kreeg dat ze aan de camper terug was... helemaal vanaf de andere kant dwars door de velden komen aangerend en de vrouw tegenover ons had de helderheid gewoon deurtje van de omheining open te houden en verder niks te doen en Kika was naar binnen gelopen.
Mijn wildekind was terug.
Ik strompelde (racen kon je het toen al niet meer noemen) hijgend naar daar terug, Kika dolbij (moest even een hapje van de baas nemen uit vreugde) en een kwartier lang was ze echt aan mijn voeten geplakt.
Nadien in de bench met wat kauwspul en alles op slot en haar laatste parcours heeft ze nog geweldig gewerkt met me ook.
Niks auto's drijven (ze is 3 keer een straat met verkeer over gerend zegt men), niks jagen, gewoon mama zoeken.
Ik ben hees vandaag van het roepen, heb toen al mijn persoonlijke records gebroken zowel qua snelheid als qua uithouding en vandaag echt overal spierpijn, tot mijn ribben en zijkant rug toe alles geforceerd. En Kika is gewoon Kiks, lekker ruzie zoeken, uitdagen, vogels jagen, haar domein bewaken en wild rondrennen.
En toch he... ergens een geruststelling dat ze me zoekt en dat ze zelfstandig in een vreemde omgeving de weg naar de camper ook vanuit een andere richting terug kan vinden.
Zijn jullie honden ook mama-kindjes?
