Een Hondenleven

Ik denk dat je met het ene individu (hond, kat, mens, maakt in dat opzicht mijns inziens niet zozeer uit) een hechtere band kunt ontwikkelen dan met een ander individu.

Spreekwoordelijk een enorme 'klik' kunt hebben, met elkaar kunnen lezen en schrijven, twee handen op een buik, je ziet elkaar en het zit meteen goed, op elkaars golflengte zitten etc.

Dat het zo klopt samen dat de kans klein is of je tenminste het gevoel hebt dat je met een ander individu nooit een nog sterkere band zou kunnen ontwikkelen. Once in a lifetime.

Een mensenleven is nu eenmaal ook niet zo lang en we kunnen niet oneindeig veel relaties aangaan. Met ieder individu ga je weer een nieuwe, andere relatie aan.
In theorie zou die beter kunnen zijn dan die eerdere relaties en die ene relatie waarvan je dacht dat het once in a lifetime was.
Dus was die relatie waarvan je dacht echt once in a lifetime? Ik denk het niet. Althans, niet per se. Het is eerder een tot-dan-toe-beste band ooit omdat je simpelweg niet in de toekomst kunt kijken en nog niet beter weet. Neemt niet weg dat het natuurlijk fantastisch is op het moment zelf en je achteraf kunt realiseren dat je het zo heerlijk hebt gehad samen!

Met mijn allereerste kat dacht ik dat we een once in a lifetime band hadden. Maar met mijn daarop volgende kat (1 van het duo dat nu in mijn leven is) had ik wederom een geweldige klik. Achteraf gezien misschien nog wel beter met mijn eerste kat. Dat vind ik moeilijk te zeggen.

Zeno is mijn eerste hond, dus ik kan hem niet vergelijken met eerdere honden natuurlijk, maar ik heb met hem niet de klik waarop ik had gehoopt. We zitten niet echt op dezelfde golflengte (we zijn een beetje tegenovergestelde karakters), ook al denken niet-beter-wetende voorbijgangers dat vaak wel. We kennen elkaar inmiddels wel een beetje en hebben een weg met elkaar gevonden. Ik had absoluut op een betere relatie met hem gehoopt, zoals ik met mijn katten heb gekend, maar ik heb ook enorm veel van onze relatie geleerd, ook al gaat het niet gepaard met die droom/once in a lifetime ervaring die ik dus in de toekomst alsnog met een hond hoop te hebben.

En is het erg in de zin van stel dat je maar 1 x in je leven zo'n ultieme band met een individu ontwikkelt. Niet per se. Maar toch wel jammer. Het is toch wel fijner als je opnieuw, ook na het overlijden of wegvallen van een geliefde, weer zo'n geweldige band met een individu kunt krijgen. Dat gun je toch iedereen?