Hij was verleden week een heel klein beetje incontinent, gezien hij in bed bij ons slaapt viel dat direct op.
We weten eerlijk gezegd niet of dat er mee te maken heeft gehad maar het was anders.
Daarom ,gezien onze weerstand met zieke honden fragiel was na Luus waarvan we dachten dat ze een kruisband ruptuur had wat botkanker bleek en Abra die vrij plots een levertumor bleek te hebben met uitzaaiingen waardoor ze epileptische aanval na aanval kreeg , ging Jan afgelopen vrijdag met Jimi naar de dierenarts.
Jimi was toen ,op de lichte incontinentie na , gewoon als altijd en de vrolijkheid zelf.
Er werd niets bijzonders aan Jimi gevonden, hij kreeg medicatie mee voor incontinentie en voor alle zekerheid zouden we maandagochtend wat urine van hem opvangen om dat te laten onderzoeken op eventueel een blaasontsteking.
So far so good.
Vanochtend stonden we op, goed gemutst ivm het fijne nieuws over Hiro en Jimi , altijd goed gemutst at vrolijk zijn eten en om een uur of 9 gingen we voor onze grote ronde.
Daar had hij toen wel wat minder zin in vonden we , maar goed het was warm dus we hebben het korter gehouden en een minuut of 40 gewandeld.
Hij heeft daarin geplast en gepoept.
Later thuis gaf hij plots pijn aan , hij piepte en bij hem bevoelen leek hem om zijn buik te gaan.
Die voelde ook harder aan leek ons.
Het was wel zaterdag maar een hond met pijn vinden we niks , zeker Jimi die nooit wat heeft gehad in de jaren bij ons, dus toch maar een afspraak gemaakt bij de vervangende dierenarts.
Die dacht dus in eerste instantie aan iets van nierstenen maar hij was vreemd genoeg wat onderkoeld en ietwat bleek tandvlees dus voor alle zekerheid aan het infuus na een röntgen onderzoek waar niet echt iets uit kwam.
En pijnmedicatie die aansloeg op dat moment want zijn pijnlijk gepiep stopte.
Toen tijdens het infuus ook bloed afgenomen om dat te bekijken.
Daaruit bleek toen bloedarmoede en een verhoogde ontstekingswaarde.
Toen werd Jimi overigens, ondanks infuus, al rap steeds slechter.
Hij leek wat letargisch.
Dus een echo onderwijl aan het infuus waarvan hij wat had moeten opknappen.
De echo gaf geen 100% uitsluitsel, ze zag wel iets in zijn blaas maar niet wat ze verwacht had dus de resultaten ging ze met een specialist bespreken.
Onderwijl zagen wij Jimi als het waren wegglijden, zijn ogen werden dof en hij was het aan het opgeven
Dat zag zij ook.
De specialist zat 45 minuten rijden verderop maar zij zei dat ga je niet halen met hem in deze conditie.
Toen begon hij te hijgen en weer pijn aan te geven, zijn tandvlees was nog steeds bleek, zelfs bleker geworden, zijn tong ook en hij was overduidelijk in pijn.
Ik vroeg haar toen wat kan dit toch zijn en zij zei ik denk een tumor die gesprongen is waardoor hij een inwendige bloeding heeft.
Kunnen we daar iets aan doen ,nee zei ze.
Toen vroeg ik wat zou jij doen als dit jouw hond was .
Hem laten gaan zei ze toen en daar hebben we toen voor gekozen hoe verdrietig we dat ook vonden
Jimi was zo'n leuk vrolijk lief mannetje, en echt mijn houvast na Luus en Abra hun dood.
