Een Hondenleven

Ik heb twee intacte reuen en eigenlijk alleen wat vragen gehad toen ze ongeveer een jaar waren. Wanneer ik zou gaan castreren.
Niet.
“Oh, ja. Oké”.
Ik kom ook wel heel vaak intacte reuen tegen dus ik had eigenlijk het idee dat er niet zo standaard meer gecastreerd wordt. Dierenartsen zijn er toch ook niet zo happig meer op. Althans, mijn Manu heeft al een paar keer een vergroot prostaat gehad en verschillende dierenartsen hebben al meteen gezegd dat ze liever anders doen dan castreren. Gelukkig.
Ik houd ze graag intact omdat ze mooier in de spieren blijven. Ik vind hun karakter ook heel fijn zo, geen idee hoe ze zouden zijn als ze minder zeker zouden zijn. Het zijn best wel flinke kerels en soms zijn ze weleens berig en moet ik ze even streng aankijken maar verder heb ik er niet zo’n last van. Dan vind ik het ook wel prima.
Manu heeft in zijn jonge jaren wel gepatst maar is inmiddels een ouwe sok die nog steeds de keizer van de regio is. En Meeko is steeds stoerder maar heeft gewoon niet zo’n interesse in anderen dus dat gaat ook allemaal gemoedelijk en gemakkelijk. Hij loopt liever door.

Commentaar krijg ik eigenlijk nooit. Soms iemand die tegemoet loopt en vraagt: zijn ze gecastreerd? Omdat hun hond dan toch wat meer reageert. Nouja, dan ga ik even in de berm. Of zij. Veldjes doe ik nooit. Er is er eentje in het bos waar ik wandel, zonder omheining maar mensen gaan daar zitten kijken naar hun honden. Eigenlijk is dat nooit leuk, allemaal opjagen en klieren en er is altijd één de lul. Mijn honden moeten daar zonder bemoeien langs lopen. Als er dan eens eentje van dat veld af schiet is het altijd een zeer gespannen hond met de energie in het rood. Volgens mij zijn er maar weinig honden die dat echt leuk contact vinden op zo’n veld.