Een Hondenleven

Ik heb in oktober mijn hond in moeten laten slapen. Ruim 16 jaar oud was ze. De laatste 2 jaar waren zwaar door haar dementie en het laatste jaar een nierprobleem. Ik riep tegen iedereen die het horen wilde dat ik NOOIT meer een andere hond zou nemen. Dat verdriet wilde ik niet meer. Maar jemig wat mistte ik de aanwezigheid van een hond. Niet normaal meer ik werd er zelfs wat depressief van. Toen toch maar gaan zoeken en nu is Cooper hier. De band moet nog groeien en ik mis mijn oude wijfie nog onverminderd. Maar ik ben toch wel heel blij dat ik de stap weer gezet heb.Cooper is een compleet andere hond dus voor mijn gevoel beginnen we weer helemaal fris.