Een Hondenleven

Wuilus had niks met vreemden maar wel met mijn familie. Mijn moeder was ze dol op. En ze was ook dol op haar 6 zussen. Automatisch. Nooit gezien maar begroeten als een oude vriend. Zij kon ruiken wie familie was en dan was het altijd meteen goed. Ik heb dat heel bijzonder gevonden omdat ze van zichzelf heel eenkennig was eigenlijk.

Wij gingen vroeger vaak met familie op vakantie. Ze kon dan prima mee want ze waakte dan niet eens. Kwam er een vreemde was ze weer net zo waaks als altijd.