Een Hondenleven

Bas sterft van de lichamelijke klachten. Die zijn mij bekend en er is niks aan te doen. Artrose in haar voorpoot, een verbrijzelde heup waardoor ze achter stijf is en rugklachten heeft. Ze heeft hartfalen en is stokdoof. En ze heeft slechte tanden. Bloedonderzoek doe ik liever niet omdat ze erin zal blijven door de doodsangst voor spuiten en naalden. Ze piest en bijt en gilt als een speenvarken als ze alleen al denkt dat er geprikt gaat worden. Ik weet ook dat ze in haar laatste fase zit. Door alle kwalen. Dus wat er nu terminaal wordt zal ook haar einde betekenen want ik weet dat ze er niks bij kan hebben. Geen narcose, geen zware behandeling en mank lopen kan ze ook niet door haar bouw en gebrekkige lichaam door alles wat ze heeft meegemaakt in Spanje.

Bas is helemaal niet ongelukkig maar vraagt nu dingen van mij die ik lastiger vind. Dat vind ik geen goede reden om haar in te slapen maar meer een moment om mezelf te ontwikkelen. Geduld. Niet teveel invullen en geen aannames doen. Bas wordt dement. Soms staat ze met haar snuit in de struiken en dan staat ze daar. Steeds op dezelfde plaatsen loopt ze in slow motion de rozen in. Maar die avond ligt ze op de bank met haar pootje te duwen om meer aaitjes. En ze is gewoon echt gelukkig. Dus ik denk er nog niet aan om haar in te slapen want dat voelt toch echt als het mezelf makkelijk maken en ook echt iets missen.

Geen idee. Mijn oude hondje is ook soms in de war. Ik herken het dus en weet me er soms ook geen raad mee. Gelukkig volgt ze me niet steeds want ik heb een handgebaar voor nee. Ik wijs haar dus in feite af wat ik best lastig vind soms. Er zijn dagen dat ze wel om de minuut opstaat, naar buiten gaat al dan niet echt door de deur en dan weer naar haar mand gaat en dan weer eruit. Ze wil gelukkig wel op de bank maar niet opgetild worden. Dus wij zetten regelmatig haar met mandje en al op de bank wat gelukkig best goed werkt. Gekke is dat ze tot een maand geleden vooral heel veel sliep en ze sinds een tijdje weer heel actief is. Ik vind het ook best moeilijk om het goed te doen. Ze wil ook super graag wandelen maar niet in de auto getild worden. En als er dan gewandeld wordt wil ze soms al meteen weer naar huis. Of eten. Soms denkt ze direct na het eten dat ze nog niks gehad heeft.

Verder volgt ze me elke keer als ik naar de keuken loop en ze is doof dus zeggen zoals vroeger nee je krijgt niks helpt niet meer. Nu moet ik heel demonstratief breed voor haar met mijn armen zwaaien van nee.....best wel vervelend om te moeten doen want vroeger snapte ze alles en verstond ze mij gewoon. Zei ik nee meisje. Je krijgt niks. En plof ging ze slapen. Nu is het allemaal ingewikkeld en best wel lastig.

Dus ik snap je niet dat je er wat aan hebt.