Een Hondenleven

Nanna schreef: ↑05 dec 2024, 09:16 We hadden in de kennel veel zomerlogees. Daar zaten er bij die je losliet en die zich dan meteen holadiejeeënd in de meute stortten, jagen in het maisveld en achter de wijven aan.
Maar ook weleens uitgesproken zeikspeunen die met hart en ziel aan baasje of vrouwtje hingen. Er werd altoos met veel tranen afscheid genomen. Die figuren gingen dan niet in de kennel maar bij een kennelhulp op de kamer en in bed. Na twee nachten was de zaak beklonken, ze hadden een nieuwe baas. Het hele hart en ziel verhaal weer.
Dus ja, we kunnen onszelf voorhouden dat de hond volledig van ons houdt om wie we zijn maar dat klopt niet. Geloof ook niet dat het met eten te maken heeft. Maar met de behoefte om zich aan iemand te binden. En wat maakt het ook uit. Geniet er gewoon van

Maar dat verhaal gaat natuurlijk ook op voor kinderen. Drama als mama weg gaat maar na twee dagen hangen ze uiteraard aan iemand anders. Zegt echter niks over de gehechtheid want als de echte baas terug is is de tijdelijke verzorger weer lucht.

annnie schreef: ↑04 dec 2024, 23:06

Marc schreef: ↑04 dec 2024, 21:06

annnie schreef: ↑04 dec 2024, 20:02

Als Ronja een kind was? Ik ga even uit van een niet pratend kind dan. Ik zou het dan wel bezorgd noemen denk ik. Maar ik denk dat het verschil tussen bezorgd en nieuwsgierig/spannend ook niet zo groot is. Bezorgd ligt in het verlengde er van en gaat over een stukje abstract denken. Ronja ziet dat ik iets doe en dat Annie het niet leuk vindt, maar ze denkt niet "straks knipt ze dr hele poot er af ipv alleen de nagel en moet Annie op drie pootjes door het leven of bloed dood.

Maar misschien denkt ze wel dat er iets mis is en ze misschien moet helpen?
Ik weet natuurlijk best dat er geen redenatie achter zit en geen echte gedachte maar het ingrijpen als er iets mis is is een soort helpen en beschermen. Als een hond aangevallen wordt door een andere hond gaan honden ook vaak helpen. Of de baas. En zeker in dat laatste geval heel effectief vaak. Gewoon de aanvaller bijten. Je kan ze dan tot robot vermaken en zeggen opwinding lokt een bijtreactie uit en dat lijkt op helpen. Maar waarom zouden alleen mensen die eigenschappen hebben en dieren niet? Apen kunnen wel helpen. Dat is bewezen. Die voeren zelfs hele politieke plannen uit over langere perioden. Waarom zou een hond dan niet soms ineens genoeg besef kunnen hebben dat zijn maatje iets aangedaan wordt en hij misschien chaos moet creëren om dat te stoppen?

Ik geloof eigenlijk dat we redelijk op één lijn zitten. Honden kunnen verbanden leggen, gevolgen zien, alleen minder abstract en gecompliceerd dan de mens.

Een hond vermenselijken doe je het dier tekort mee, maar zeggen dat ze puur uit opportunisme bij de mens zijn doe je het fenomeen hond nog veel meer tekort mee.

Dat ze relaties met een heel andere diersoort (de mens) aan kunnen gaan is juist wat honden zo bijzonder maakt

Ik denk dat mijn honden nog steeds bij mij blijven als ik stop met ze voeren. Dus puur op basis van gevoelens. Als ik nu met Guus het huis zou verlaten en geen riem had weet ik zeker dat hij over 14 dagen nog steeds in mijn armen onder een boom slaapt. Hij zou wel eten gaan zoeken en als er rondom mij geen eten te vinden was zou hij op termijn gedwongen weglopen. Maar als hij voldoende eten kon vinden en ik zou doorlopen naar Spanje dan denk ik oprecht dat hij gewoon even trouw blijft op basis van alleen affectie en liefde geven. Voor mijn gevoel zijn ze super trouw aan mij en toevallig geef ik ze twee keer per dag eten wat in 1 seconde weg is. Volgens mij speelt dat geen rol in de band. Maar dit kan ik natuurlijk helemaal mis hebben en dan lopen ze binnen een dag weg als ik ze niet meer voer haha.

EchoMira schreef: ↑04 dec 2024, 23:24 Vermenselijken...dat klinkt zo vroegmodern. Darwin en Descartes
Ik vind niet dat de mens iets anders is dan een diersoort op aard.
En ja dat is misschien een beetje raar. Ik ben ook een beetje raar.

Ik denk dat mensen zichzelf vooral heel erg vermenselijken. Zoals pauwen naar staarten kijken.

Dat laatste denk ik ook. Want als je zegt dat honden hersenloze opportunisten zijn dan ben je dat dus zelf ook. En dat ben je zelf natuurlijk eigenlijk ook. Je gaat nooit ruilen met een heel arm iemand of zeggen tegen een vluchteling neem jij mijn huis maar. Ze zijn alleen welkom als je er totaal geen last van hebt. Wolven zijn eng dus die maken we dood. Koeien eten vinden we lekker maar dat mag niks kosten want dan worden we armer. Die koeien betalen dan maar de prijs. En zo doen wij mensen toch over alles? En dan zeggen we dat honden opportunisten zijn die reageren als robots en dan zijn wij heel bezorgd, beschermend, liefdevol, onbaatzuchtig etc. Als wij genegenheid kunnen voelen dan kunnen honden dat ook. We verschillen in feite nauwelijks van honden. Op de aarde gezien zijn van alle organismen de mens en de hond nog steeds super verwant. Net als een rode en een gele paddestoel zeg maar.

EchoMira schreef: ↑04 dec 2024, 21:11

Lothian schreef: ↑03 dec 2024, 22:55 Het biologische mechanisme dat dat dier aan jou bindt is, zonder zweverig te willen doen, liefde. Dat geluksgevoel en de emoties die je voelt als je elkaar ziet. Mensen zijn daar echt niet uniek en bijzonder en verheven in. Dieren voelen hetzelfde. Hormonen en neuronen. Interne beloninkjes voor de juiste, veilige keuzes.

Mijn loopeendjes demonstreren dat enorm.
Nou moet ik daarmee een beetje oppassen omdat ze ook op me ingeprent zijn na het uitkomen maar als ik smorgens koffie ga drinken komen ze meteen bij me zitten.
Niet elke dag hoor maar als ik in hun blikveld komen ze meteen aanjoggen om bij me in de buurt te gaan zitten genieten van het moment.
Ze gaan dan ook expres dezelfde kant op zitten kijken.

Er is wel echt een genegenheid. Die kun je evolutionair/genetisch prima verklaren maar dat maakt het niet zo plat als "aangeboren gedrag".
Dat is het ook. Tuurlijk. Maar de echte essentie is dat de aanleg in combinatie met ervaring een individu maakt.

Maar goed, dat weet iedereen die iets met dieren heeft.

De ko shamo haan had dat nog veel erger. Die waren gewoon onder een kip groot geworden. Toen de moederkloek er klaar mee was kwam hij met zijn zusjes gewoon bij mij. Op schoot springen. Tegen je aan liggen. Als volwassen haan kon ik hem zo optillen en dan legde hij zijn kop tegen me aan en wilde knuffelen. Bij de hennen was dat al lang en breed weg. Die haan was ontzettend lief. Heel raar want dat heb ik nooit eerder bij een kip gezien. Die deed zijn ogen dicht en legde zijn hoofd tegen me aan en dan kon ik hem aaien en ging hij liggen. Raar toch voor een kip?

Sirene schreef: ↑04 dec 2024, 19:43

Marc schreef: ↑03 dec 2024, 20:57

Wat bedoel je met vertragen? Bas ligt altijd in haar mand en daar knip ik haar baard en doe ik die dingen. Net met haar geknuffeld en dan kijkt hij op en niks aan het handje. Pak ik de schaar en loop ik er heen en begin ik te knippen gaat het mis. Waarschijnlijk stel ik haar dan wel gerust en dat zou de trigger kunnen zijn. Maar dan nog? Er gebeurd nauwelijks iets. Bas ligt in de mand met grote angstige ogen en laat zich knippen. Guus blaft, duwt en springt dan non stop tegen me aan en wrikt zich ertussen. Mag hij erbij of loop ik weg dan richt hij die energie op mij en niet op Bas. Die besnuffelt hij alleen of ze wel ok is denk ik dan. Ik zal het eens filmen. Ook dat beschermen tegen andere honden. Als ik Bas optil gaat het altijd goed. Bas alleen ook. Maar samen hoeft ze maar een grens aan te geven of een brommetje en Guus keert zich tegen de andere hond. Heel overdreven.

Ik bedoel met vertragen dat ze langzamer, stiller of vermijdend is.
Bij opwinding denk je normaal aan een springende drukke hond. Maar opwinding kan ook de andere kant op slaan. Fysiologisch gezien is dat ook arousal. Net als bij mensen, je slaat dicht, je trekt je terug of zet een zacht stemmetje op.
En ik denk dat Guus daar op reageert.

Ja dat is Bas. Die schiet volledig in de blokkade dan. Toch weet ze het me ook vakkundig lastig te maken met dwars doen om die baard te knippen. Dus echt verstijft is ze niet. Tegendraads verstijfd. Ze vind het allemaal dood eng. Vrijdag gaat de dierenarts haar nagels knippen omdat ze erin blijft als wij het doen en een regelrechte vertrouwenscrisis krijgt. Heel sneu. Maar eenmaal op tafel en snel snel ondanks haar gekrijs en gebijt (want dan verstild ze helaas niet meer) is beter. Bloed moet ook want ze drinkt veeeel teveel. En steeds meer dus er is iets. Verder dik, gezond en vrolijk en eet prima. Dus zal niet super acuut zijn. Maar er is zeker iets niet goed.

Maar vertragen klopt helemaal. Guus ziet dat blijkbaar onmiddellijk dan.

Je hebt toch ook honden die uit zichzelf hun baasje gaan waarschuwen voor een epilepsie aanval? Rustig en kalm gaan ze dichtbij de baas blijven en beetje blokkeren. Zo is dat ontdekt. Dat kan je ze ook niet aanleren want die aanvallen komen spontaan. Honden hebben dat talent omdat aan te zien komen en sommige honden reageren er ook op. Uit welke emotie doen ze dat dan?

annnie schreef: ↑04 dec 2024, 20:02

Marc schreef: ↑03 dec 2024, 23:19

annnie schreef: ↑03 dec 2024, 23:09 Als ik iets met Annie doe wat ze niet leuk vindt, komt Ronja er met haar neus bovenop staan. Ik heb zelf het idee dat het ergens hangt tussen spannend en nieuwsgierig en ik zou dat bezorgd kunnen noemen. Niet bezorgdheid op menselijk niveau. Maar "oh jee wat gebeurt er en moet ik daar iets mee?"

Maar als het kinderen waren die zich zo zouden gedragen? Zou je dan wel zeggen dat Ronja bezorgd was of zou je hetzelfde zien als bij je honden? Dat het spannend is en nieuwsgierigheid?

Als Ronja een kind was? Ik ga even uit van een niet pratend kind dan. Ik zou het dan wel bezorgd noemen denk ik. Maar ik denk dat het verschil tussen bezorgd en nieuwsgierig/spannend ook niet zo groot is. Bezorgd ligt in het verlengde er van en gaat over een stukje abstract denken. Ronja ziet dat ik iets doe en dat Annie het niet leuk vindt, maar ze denkt niet "straks knipt ze dr hele poot er af ipv alleen de nagel en moet Annie op drie pootjes door het leven of bloed dood.

Maar misschien denkt ze wel dat er iets mis is en ze misschien moet helpen?
Ik weet natuurlijk best dat er geen redenatie achter zit en geen echte gedachte maar het ingrijpen als er iets mis is is een soort helpen en beschermen. Als een hond aangevallen wordt door een andere hond gaan honden ook vaak helpen. Of de baas. En zeker in dat laatste geval heel effectief vaak. Gewoon de aanvaller bijten. Je kan ze dan tot robot vermaken en zeggen opwinding lokt een bijtreactie uit en dat lijkt op helpen. Maar waarom zouden alleen mensen die eigenschappen hebben en dieren niet? Apen kunnen wel helpen. Dat is bewezen. Die voeren zelfs hele politieke plannen uit over langere perioden. Waarom zou een hond dan niet soms ineens genoeg besef kunnen hebben dat zijn maatje iets aangedaan wordt en hij misschien chaos moet creëren om dat te stoppen?

CatnDog schreef: ↑03 dec 2024, 23:17

Marc schreef: ↑03 dec 2024, 23:10 Dat is bij cheetahs ook zo. Ik zag eens een documentaire en daarin werd gezegd dat er supermoms zijn. Die krijgen keer op keer 3 jongen groot en hun dochters en veel andere vrouwtjes gewoon nooit. Dat was heel nieuw voor mij. Van eenden verwacht ik het ook wel. Als ik terug denk aan vroeger waren het altijd dezelfde eenden die in de zomer met een groot geworden nest rondzwemmen. De rest van de vrouwtjes was alles al lang verloren. En dat ging elk jaar zo.

Ik ken ook een losermom-eend. Het is een schat hoor, maar ieder jaar is het weer een kaalslag onder haar jongen.
Haar moeder daarentegen... die had in een jaar 10 van haar 13 jongen grootgebracht. Die genen heeft ze duidelijk niet aan al haar jongen doorgegeven.

Misschien is het ook wel ervaring? Dat het elk jaar beter gaat maar de meeste eenden niet oud genoeg worden?

annnie schreef: ↑03 dec 2024, 23:09 Als ik iets met Annie doe wat ze niet leuk vindt, komt Ronja er met haar neus bovenop staan. Ik heb zelf het idee dat het ergens hangt tussen spannend en nieuwsgierig en ik zou dat bezorgd kunnen noemen. Niet bezorgdheid op menselijk niveau. Maar "oh jee wat gebeurt er en moet ik daar iets mee?"

Maar als het kinderen waren die zich zo zouden gedragen? Zou je dan wel zeggen dat Ronja bezorgd was of zou je hetzelfde zien als bij je honden? Dat het spannend is en nieuwsgierigheid?

Lothian schreef: ↑03 dec 2024, 22:55 Ik denk zeker dat een hond een roedelgenoot kan verdedigen. Geen idee of Guus dat hier doet. Dalí doet het in zo'n situatie niet maar dat is een verward geval maar ik zie het niet exclusief als iets tussen moeder en nageslacht. Dat is een oversimplificatie van survival of the fittest en genen doorgeven, zeker voor dieren die in grote(re) sociale verbanden leven. Een ervaren maar niet sterk gerelateerd roedeldier in leven en in je buurt houden kan jouw overlevingskansen óók verhogen.

Het biologische mechanisme dat dat dier aan jou bindt is, zonder zweverig te willen doen, liefde. Dat geluksgevoel en de emoties die je voelt als je elkaar ziet. Mensen zijn daar echt niet uniek en bijzonder en verheven in. Dieren voelen hetzelfde. Hormonen en neuronen. Interne beloninkjes voor de juiste, veilige keuzes.

Dat denk ik ook. Een hondje zoals ik ze heb wil steeds die genegenheid opzoeken. Guus ligt liefst contact met mij en Bas wil liefst dichtbij en geaaid worden. Die voelen dan gewoon bepaalde emoties en niet alleen kansen en overleven.

CatnDog schreef: ↑03 dec 2024, 23:02

Marc schreef: ↑03 dec 2024, 22:48 Als verdediging van pups bestaat dan bestaat verdedigen en dan hoeft dat niet anders genoemd te worden als het niet om pups gaat. Anders moet je zeggen dat de pups het bezit van de teef zijn en ze daar bezitterig over is. Dan bestaat verdedigen niet. Hetzelfde gedrag anders noemen als het niet om een moederdier gaat is in mijn ogen raar.

Ik denk dat daar wel een andere genetische basis voor is. Een aantal genen die gerelateerd zijn aan moeder gedrag vs een ander aantal genen dat gerelateerd is aan ogenschijnlijk gelijksoortig verdedigingsgedrag. De ene moeder is natuurlijk ook de ander niet. Bij eenden schijnt het zo te zijn dat de 10% goede moeders verantwoordelijk is voor 90% o.i.d. van het nageslacht. De andere moeders bakken er niets van.

Dat is bij cheetahs ook zo. Ik zag eens een documentaire en daarin werd gezegd dat er supermoms zijn. Die krijgen keer op keer 3 jongen groot en hun dochters en veel andere vrouwtjes gewoon nooit. Dat was heel nieuw voor mij. Van eenden verwacht ik het ook wel. Als ik terug denk aan vroeger waren het altijd dezelfde eenden die in de zomer met een groot geworden nest rondzwemmen. De rest van de vrouwtjes was alles al lang verloren. En dat ging elk jaar zo.

CatnDog schreef: ↑03 dec 2024, 22:57 Gedomesticeerde diersoorten zijn ook in volwassenheid 'kinderlijker' dan wilde diersoorten/voorouders (neotenie). Ik vermoed dat daar ook wel de sleutel zit in open staan voor het aangaan van banden met andere soorten.

Dat denk ik ook. Honden blijven op veel vlakken onvolwassen. En per rasgroep zijn er dan dingen wel volwassen geworden. Kuddebewakers zijn mentaal wel volwassen kwa zelfvertrouwen etc. en jachthonden weer op het echt willen jagen en die drive hebben. Terriers zijn weer volwassen kwa agressie. Tenminste zo kijk ik ernaar.
Honden zoeken een beetje een moeder en wij gaan voor ze zorgen dus dan is die innige band er snel. Er is wel heel veel verschil bij honden. Je hebt ook super onafhankelijke honden en hele rassen. Laat je twee huskies los en ze zeggen je gewoon vaarwel...maar blijven wel bij elkaar.

Lothian schreef: ↑03 dec 2024, 22:34 Ik geloof zeker wel dat honden hart hebben voor individuen. Als ze hun mens zien worden dezelfde hersengebieden geactiveerd als wanneer wij een geliefd familielid zien. Dezelfde hormonen komen vrij. Sociale zoogdieren, net als wij. Of wij zijn ook kille opportunisten die geen echte liefde kennen. Dat wil ik ook wel geloven hoor

Dat is elk levend wezen. In de basis. Maar wij zijn gedrag gaan kwalificeren en dan moet je niet stoppen bij je eigen soort en dieren tot opportunisten maken. Als wij elkaar als vrienden of zelfs wildvreemden kunnen beschermen dan kan een hond dat dus misschien ook. Misschien vinden mijn honden elkaar wel belangrijk en willen de elkaar dus beschermen. Ik sluit dat niet uit. Ik ben het met je eens dat elk levend wezen een egoïstische opportunist is. Maar ik geloof ook in sociale belangen. En zelfs compassie. Mijn honden hebben geen compassie. Maar ik ervaar dat wel bij bepaalde honden. Er zijn honden die zich lief en verzorgend opstellen naar hele vreemde andere dieren. Golden reuen die eendjes gaan verzorgen enzo. Die moeten enig besef van medeleven en inleven kennen. Want ze verzorgen ze dan ook nog heel goed. Super zachtjes en aangepast. Ze moeten dus wel besef hebben van waar ze mee te maken hebben. Mijn honden adopteren niks en geef ze een kitten van een week en ze bijten het vrijwel zeker dood. Ze accepteren andere dieren maar gaan er absoluut geen band mee aan. Dus honden verschillen al onderling enorm. Misschien kennen ze wel bepaalde gevoelens die wij alleen onszelf toedichten

Als verdediging van pups bestaat dan bestaat verdedigen en dan hoeft dat niet anders genoemd te worden als het niet om pups gaat. Anders moet je zeggen dat de pups het bezit van de teef zijn en ze daar bezitterig over is. Dan bestaat verdedigen niet. Hetzelfde gedrag anders noemen als het niet om een moederdier gaat is in mijn ogen raar.

Lothian schreef: ↑03 dec 2024, 22:30 Honden zijn dusdanig kunstmatig geselecteerd dat je niet meer puur van evolutie/natuurlijke selectie uit kunt gaan. Wij hebben ze geselecteerd op genegenheid naar dieren waar ze niet aan verwant zijn. Sterker nog, op genegenheid naar totaal andere soorten.

En dan zit die er dus in en kan een hond ook heel veel genegenheid naar een kat hebben bv. Onze hond en kat vroeger waren echt verzot op elkaar. Volwassen bij elkaar gezet door omstandigheden. Een pointerteef en een grote grijze kater. Allebei lang volwassen. Die sliepen samen. Speelden echt uren en vielen dan helemaal verstrengeld in slaap. Vechtspelletjes en worstelen. Hond met de kop en kat met het hele lijf. Kop in de bek van de hond. Dan de kat weer om de nek van de hond hangend. Super leuk. Hond sleepte zelfs met die kat. Nog veel intiemere band dan de hond en de kat naar ons gezin hadden.

En daarom geloof ik dat dat een reden kan zijn voor een hond om bezorgd over zijn maatje te zijn en ook denken die te moeten verdedigen. Ik vind ook dat er honden zijn die echt hun baasjes verdedigen in de letterlijke zin van het woord. Je hoort wel eens van labradors die toch ineens woest een aanrader aanvallen als hun joggende bazin echt in de shit komt. Honden die nooit maar een spoortje van dat gedrag lieten zien in de jaren daarvoor. Dat is toch gewoon verdedigen? En dan kunnen ze dat bij elkaar toch ook doen?

CatnDog schreef: ↑03 dec 2024, 22:19

Marc schreef: ↑03 dec 2024, 22:09 Je stelde net dat het verdedigen was omdat het de eigen genen betrof in moeder kind relatie? Overleven vergroot inderdaad de kans op het doorgeven van de genen maar welke van de twee is dan de motivatie? Ook dieren die zich niet voortplanten doen dingen om te overleven. Overleven op zichzelf is ook een motivatie. Een oude leeuw die onvruchtbaar is heeft nog steeds dezelfde motivatie om te leven en te verdedigen.

EchoMira schreef: ↑03 dec 2024, 21:04

Moeders heeft 50% van haar genen gemeen met de pups.
Een reu heeft dat niet met een teef.

Het is inderdaad gewoon wiskunde.
Nanna had het hierboven over het moederinstinct. Het verdedigen van jongen. Dat zie je bij veel diersoorten. Vrouwtjesdieren die jongen baren hebben de garantie dat de jongen ook van hen zijn (op koekoeksverwisselingen na) en het is niet zo gek dat vrouwtjesdieren hun jongen fel zullen verdedigen. Juist omdat ze genetisch sterk verwant zijn.
Ik heb nergens gezegd dat vechten om wijfjes niet genetisch bepaald is/niets te maken heeft met het doorgeven van genen. Dat heeft het uiteraard ook.

Een ander voorbeeld. Bij bijen zie je het sterkste groepsgedrag en dat komt alleen maar omdat ze genetisch vrijwel klonen van elkaar zijn. Als ze dat niet waren zouden ze niet zo goed samenwerken.

Je hebt natuurlijk helemaal gelijk maar er is meer. Want soms is leven in een groep of roedel zo belangrijk voor een individu dat alleen dat gegeven al het verdedigen waard is. Een buffel is beter af tussen buffels. Dus als een leeuw een buffel pakt gaat die onmiddellijk heel hard roepen naar de kudde dat hij of zij gepakt is. De hele kudde keert zich vervolgens tegen de leeuwen en ze bevrijden hun kameraad. Ongeacht of dat familie is of niet. Daarom geloof Ik wel in verdedigen. Alleen is dat altijd eigen belang. Dat wel.

Leuke discussie trouwens. Dat was de bedoeling van de topic en daarom was ik zo op het randje met wat ik schrijf. Leuk om over na te denken en over te praten. Ik weet dat Guus hard gaat op chaos maar ergens vermoed ik bij hem echt bezorgdheid en verdedigen dus vind dat leuk om over te spiegelen

Nanna schreef: ↑03 dec 2024, 22:08

Marc schreef: ↑03 dec 2024, 22:00 Ze kunnen samen prima zonder ons emotioneel.

Misschien wel als je ze aan hun lot overlaat zoals destijds de honden in Tsjernobyl. Die zijn verwilderd. Maar omdat het niet anders kon. Die waren veel liever bij hun eigenaar gebleven.
De honden in de kennel hadden allemaal een favoriet persoon waar ze de hele dag achteraan hobbelden. Zo liep ieder met zn eigen staartster aan honden rond. Aan elkaar hadden ze bitter weinig boodschap op gebied van genegenheid. Het was meer gedoogbeleid.

Maar dat komt denk ik omdat mensen dat in de war schoppen met hun invloed en aanwezigheid. Want anders zeg je een hond is alleen in staat zich te binden aan een mens en kent alleen genegenheid richting de mens. Daar geloof ik niet in. Wat eruit komt naar mensen zit er sowieso in. Zijn wij uit beeld dan maken honden hondenvrienden als de situatie dat toelaat. Ken zat onafscheidelijke honden die samen slapen, spelen, eten, elkaar verzorgen en beschermen. Zolang je daar maar niet tussen gaat zitten als mens.

CatnDog schreef: ↑03 dec 2024, 22:06

Marc schreef: ↑03 dec 2024, 21:47 Zonder genetische motivatie.

Waarom niet? Dat gebeurt toch gewoon vanuit genetische motivatie? Groepsgedrag? Dat vergroot de kans van het doorgeven van de genen.

Je stelde net dat het verdedigen was omdat het de eigen genen betrof in moeder kind relatie? Overleven vergroot inderdaad de kans op het doorgeven van de genen maar welke van de twee is dan de motivatie? Ook dieren die zich niet voortplanten doen dingen om te overleven. Overleven op zichzelf is ook een motivatie. Een oude leeuw die onvruchtbaar is heeft nog steeds dezelfde motivatie om te leven en te verdedigen.

Nanna schreef: ↑03 dec 2024, 21:50 Ik heb jarenlang in een levensgrote loslopende roedel gewerkt. En nooit iets gemerkt van vriendschappen. Ja, een specifieke maat om mee te gaan jagen, dat wel. Maar geen pure genegenheid.

Ik geloof daar niet in. Want als een hond een dergelijke band kan aangaan met een mens kan hij dat van nature en dus ook met een andere hond. Ik geloof dus wel in onafscheidelijke honden. Mijn honden begroeten elkaar voor ze ons begroeten. Guus is idolaat van Bas. Meer dan van ons. De eerste keren dat Bas niet meer mee kon wandelen wilde hij niet meer meelopen. Zoeken en helemaal in de war. Ze kunnen samen prima zonder ons emotioneel.

Nanna schreef: ↑03 dec 2024, 21:45

Marc schreef: ↑03 dec 2024, 21:23

Nanna schreef: ↑03 dec 2024, 21:16
Niet uit de goedheid vn zn hart
Hij wil ze beschermen opdat hij zeker weet dat HIJ degene is die ze wipt en zn genen doorgeeft.

Dat kan een hond toch ook doen? Of de roedel? Zonder roedel is de overlevingskans van een hond veel kleiner. Motivatie genoeg te bedenken.

Mwah. Een hond is een pure opportunist. Daarom vormt hij roedels omdat dat hem overlevingsgewijs beter past. Maar ik geloof nooit dat ie hart heeft voor een individu. Die bijt ie als het zo uitkomt net zo makkelijk dood.

Ik denk dat lang niet alle honden zo zijn.

Je eigen overleven is een net zo grote motivatie. Dus als je iets nodig hebt om te overleven verdedig je dat ook. Eten. Territorium. Maar ook je partner of je groep als je een groepsdier bent. De Afrikaanse buffel is een heel goed voorbeeld. Elke buffel verdedigt elke buffel. Zonder genetische motivatie. Een roepende buffel in nood triggert bijna altijd de reactie dat de hele kudde komt en gaat verdedigen. Niet alleen moeders en tantes maar ook stieren en wildvreemde dieren. Stieren verdedigen elkaar ook tegen leeuwen. Zo overleefd de soort en het individu en dat is blijkbaar ook een motivatie.

Nanna schreef: ↑03 dec 2024, 21:16
Niet uit de goedheid vn zn hart

Dat zeg ik ook niet natuurlijk.

Nanna schreef: ↑03 dec 2024, 21:16

Marc schreef: ↑03 dec 2024, 20:46 Waarom zou een zebrahengst anders zijn merries beschermen.

Niet uit de goedheid vn zn hart
Hij wil ze beschermen opdat hij zeker weet dat HIJ degene is die ze wipt en zn genen doorgeeft.

Dat kan een hond toch ook doen? Of de roedel? Zonder roedel is de overlevingskans van een hond veel kleiner. Motivatie genoeg te bedenken.

EchoMira schreef: ↑03 dec 2024, 21:04

Moeders heeft 50% van haar genen gemeen met de pups.
Een reu heeft dat niet met een teef.

Bij veel rashonden wel