Een Hondenleven

Agos

Volgens mij was Boban geen eerste hond. Jammer dat er geen reactie meer komt. Misschien is het te confronterend. Nou ja, ze is niks verplicht natuurlijk.

@mijke : precies dat.

Toen ik het schreef, was ik al bang dat het leven met zo´n hond hel leek. Niets is minder waar. Ok, het is een tijd stressvol en uitputtend geweest, zeker als je er alleen voor staat, maar dat is een korte periode en daarna ken je elkaar inderdaad door en door.
Ik kan alleen maar over Alfil spreken, maar in zijn geval was er echt geen sprake van dat hij een hekel had aan kinderen. Integendeel. Hij is ook altijd dol geweest op mijn zoons en ook op hun vriendjes. Het was gewoon zijn regeldrang, neiging tot claimen en snel in de stress schieten, wat hem op momenten dat gedrag gaf. Alfil is sowieso dol op mensen en vooral op de mensen van ons gezin. Ook op mijn vriend inmiddels. In het begin was er helaas een groot wederzijds wantrouwen tussen die twee, maar dat is met de jaren helemaal bijgetrokken.

Yvette schreef: ↑01 apr 2022, 22:59 Ik kan me helemaal vinden in @Manuma haar verhaal.

Ik heb helaas met mijn hond en kinderen al een aantal keer in de situatie gezeten dat hij hun gebeten heeft. Met bloedende schrammen in het gezicht, HAP bezoek (inclusief preek van de dokter), wederzijds wantrouwen en de hele shit. Kan niet anders zeggen dan dat dat een rot situatie is. Ik kan me voorstellen dat je je dan gelijk afvraagt waarom ik de hond nog steeds heb maar dat komt omdat ik weet waarom het zo gelopen is.
Van mezelf kan ik hardop zeggen dat ik soms afwachtend ben of verslap en zo geschiedde het ook met deze voorvallen. Het gaat goed, iedereen kan steeds beter met elkaar opschieten en dan door de jaren heen vervagen de grenzen, hangen de touwtjes wat los. Tot het mis gaat. Dan ben je weer wakker, trekt de teugels aan, regels worden weer aangescherpt en na een tijd groeit ook het vertrouwen weer.

Jouw zoontje is nu net zo oud als mijn jongste en ik merk dat de honden aan kinderen van die leeftijd nog totaal geen boodschap hebben. Met een koekje in de hand willen ze best even een kunstje doen maar echt luisteren doen ze totaal niet. Naar mijn 2 jaar oudere zoon gaan ze nu wel allemaal een beetje luisteren, dat is dus ook een kwestie van tijd (en begeleiding uiteraard )

Wat ik het meest lastige en vervelende vond na de bijtincidenten waren de reacties van de mensen om ons heen. Iedereen vond dat de hond weg moest, weg of dood, zou ze een zorg zijn. Hij was onbetrouwbaar. Het kost ontzettend veel energie om daar tegenin te gaan, niemand lijkt het te begrijpen. In dat kader kan ik jou ook wel begrijpen als je zegt het niet meer te willen proberen. Ik denk dat je eigen gevoel echt leidend moet zijn om het een succes te maken, in welke keuze dan ook.

Heel herkenbaar. Nog het meest dat het zo ontzettend veel energie kost om tegen mensen in te gaan die vinden dat de hond weg moet. In ons geval was dat mijn vriend, dus heel erg dichtbij. En ergens begreep ik hem, maar ik wist gewoon dat het mijn fout was omdat ik Alfil geen grenzen had gegeven. En ik wilde hem de kans geven om goed te functioneren mét grenzen. Anders was het zo oneerlijk tegenover hem.
Alfil heeft ons allemaal één of meerdere keren gebeten. Mijn vriend maar één keer, maar dat was ook meteen door. De reden was heel duidelijk angst. Mij heeft hij meerdere keren gesnept vanuit redirectie. Makkelijk op te lossen: niet je hand naar zijn kop bewegen als hij superhoog in spanning zit. Dat leer je vanzelf . Oudste zoon heeft hij een paar keer gesnept omdat oudste niet naar mij luisterde. Dan zag ik bijvoorbeeld dat Alfil heel gespannen was en zei ik dat hij hem niet moest aaien. Toch doen. Snep! Huilen, ´Jij houdt meer van de hond!´ Zucht. Voor de jongste (toen 6) had Alfil, begrijpelijk, totaal geen ontzag en als hij gespannen was, vond hij dat jongste en ook Lily niet mochten bewegen. Ook meende hij dat jongste dan niet bij mij in de buurt mocht komen als hij aan mijn voeten lag. Zo is jongste dus ook een paar keer gesnept. Totaal ontoelaatbaar. Dat alles gebeurde in een fase van een paar maanden. Alfil was toen tussen een maand of 8 en 12 bij ons. Ik heb de teugels toen inderdaad heel strak aangetrokken. Het was behoorlijk stressen, vooral omdat ik ook mijn vriend tegen me had, maar het wierp zijn vruchten heel snel af. Alfil werd zelf ook zo veel meer ontspannen, omdat hij niet meer van zichzelf hoefde te regelen. Zoals Manuma schrijft: echt bij de minste blijk van spanning gericht naar kind of Lily ingrijpen (niet hard, een ´nee!´ of naar de plaats sturen was voldoende). In het begin vertrouwde ik vaak niet op mijn intuitie. Dan zag ik een glimp spanning, maar mijn ratio zei dan ´ach, nee, dat is toch niks´, maar dan stond Alfil het volgende moment met zijn neus bij zoon zijn enkels. Echt, bij het ´minste´ ingrijpen. We hebben ook aan de houding van jongste zoon gewerkt. Hij maakte zich zo snel klein, ook in contact met andere kinderen. Altijd achter in de rij gaan staan, niet opkomen voor zichzelf. Ik ben zelfs wel eens bang geweest dat hij gepest zou worden, wat gelukkig niet gebeurd is. Die incidenten met Alfil hebben hem geholpen. Hij leerde dat áls Alfil hem nog eens stalkte, hij stil moest staan, zich groot moest maken en heel duidelijk en streng ´nee!´ moest zeggen. Dat ging supergoed. Alfil ontspande meteen en ging dan wat anders doen.
Heel verhaal, maar misschien is het goed te beseffen dat veel honden wel eens gebeten hebben. Dat is heel vervelend, maar niet onoplosbaar.

Boban schreef: ↑31 mar 2022, 08:56 Heel erg bedankt voor jullie reacties
Claimgedrag is inderdaad waar ik ook onder andere aan dacht, maar ook dat kan ik niet goed bij hem plaatsen.

Fabienne schreef: ↑31 mar 2022, 08:21 Wat ontzettend naar. Hoe de situatie is ontstaan is natuurlijk lastig via een scherm te beoordelen maar ik snap dat je hem nu niet meer vertrouwd met je zoon.
Is er geen andere optie dan houden totdat hij herplaatst is? Is er vanuit de stichting geen opvang?
Kan me zo voorstellen dat de situatie alleen maar spanning oplevert en of dat dan ook perse veilig blijft is de vraag.

Dat hij nu na 2 maanden los komt en ander gedrag laat zien is niet zo vreemd opzich. Alleen dat dat andere gedrag evt ook bijten is is natuurlijk erg jammer

Nou, dit is het precies, ik had het minder zorgelijk gevonden als dit in de eerste week was gebeurd. Hij lijkt juist steeds meer zichzelf te worden en ik ben bang dat dit er dan bij hoort..? Maar voor hetzelfde geld gebeurt het nooit meer... De stichting heeft geen achtervang en ik maak me eerlijk gezegd ook zorgen. Mijn zoon volgt mijn instructies goed op en loopt niet in zeven sloten tegelijk, maar ik vind dit toch spannend en ook zielig.

Niet om het te bagatelliseren, maar communiceren met de bek hoort bij hondentaal. Niet bij mensentaal, dat is het vervelende. Aanvliegen en gaten maken is één ding, een hap, voor een hond, is iets anders. Zij hebben sowieso een dikkere huid met vaak nog een boel haar natuurlijk. Dus ja, het hoort erbij denk ik, waarbij de ene hond er eerder gebruik van zal maken dan de andere. Boban zal zich steeds meer thuis gaan voelen, zijn mening kenbaar maken én het is een herder die graag regelt, dus heel raar vind ik het niet dat dit nú gebeurt.
Dat gezegd hebbende, ik begrijp helemaal dat je het absoluut niet kan tolereren. Dat je besluit dat hij ergens anders beter op zijn plek zal zijn, begrijp ik ook. Ermee aan de slag gaan en Boban leren dat dit gedrag ongwenst is, is ook een optie, maar ik snap het als je die weg niet in wil gaan.

Wat een ontzettend rotte ontwikkeling . En zo herkenbaar.

Het maakt nu niet meer zo veel uit wat de achterliggende oorzaak is, maar ik lees claimgedrag. Boban is nu twee maanden bij jullie, dus het is niet raar dat hij nu zijn mening begint te laten horen. Hij lag naast jou, de grote geliefde baas, en ik denk dat hij die situatie wilde claimen.

Ik heb iets soortgelijks meegemaakt met Alfil. Ik herken het wanhopige gevoel en ook het schuldgevoel, vooral naar mijn jongste zoon (die was toen 6) die hij een aantal keer heeft gebeten. Het bleef bij sneppen, maar die doen ook pijn, en één keer een blauwe plek. Bij hem was het zeker claimgedrag. Hij weet nu gelukkig dat het een absolute no go is en het is nooit meer gebeurd. Toch gaat de neiging nooit helemaal weg. Heel af en toe zie ik de blik nog, die wij allemaal herkennen, en dan is een ´nee´ voldoende. Bovendien zijn de kinderen inimddels 12 en 15.

Heel veel sterkte. Ik begrijp dat je je rot voelt