Een Hondenleven

misschien steunden Amoz en jij ook wel heel wederzijds op elkaar. Dat maakt het een extra hard gelag. Maar ik hoop/denk dat je er uiteindelijk wel vrede mee kunt hebben, dankzij de fantastische tijd die jullie samen hebben gehad.

Amoz . Wat een bijzondere charismatische hond was het toch. Hij had alles wat ik zo fijn vind aan een reu. Die krachtige, stabiele uitstraling. Ik heb hem twee keer mogen ontmoeten en in het echt is hij nog mooier dan op de foto´s. De eerste keer was in Villalonga, op een hele mooie winterdag. Lily was ook erg van hem gecharmeerd :







Lily zat net in haar hitsige dagen na de schijnzwangerschap en oh wat werd ze opgewonden van die aantrekkelijke kerel . Maar Alfil vond hem zeker ook fijn gezelschap, hoewel hij dat niet zo expliciet laat merken.

Na de wandeling hebben we nog even bij ´mij´ thuis koffie gedronken. Je zei dat ik Amoz beter niet op eigen initiatief kon aaien en dat hij wel naar mij toe zou komen als hij aandacht wilde. Ik was best vereerd dat hij al heel snel naast me kwam staan om kriebeltjes in ontvangst te nemen . Vervolgens wandelde hij naar de bank waar hij heel vanzelfsprekend op stapte en zich met een zucht oprolde. Helemaal ontspannen. Ik zag Alfil en Lily elkaar aankijken, zo van ´huh?¨, want eigenlijk mochten er geen honden op die bank, maar ik vond het zo grappig, de vanzelfsprekende manier waarop hij het zich gemakkelijk maakte, dat ik het liet gaan .

Het was zo´n bijzondere hond die op zoveel mensen indruk heeft gemaakt. Ik denk dat hij in heel veel harten doorleeft .