Een Hondenleven

@CatnDog

Thanks! Ja zo zie ik het ook. Maar het is bij ons nog vers en ik heb emotioneel zo een klap gehad van alles. Dan is het soms gewoon even moeilijk.

Een tamaskan durf ik zo aan! Het zijn geweldige honden! Nog steeds

Hoi!

@myzzsilver
Gelukkig was ook dat niet het geval. We hadden zelfs al een afspraak voor castratie staan voor dat we contact hadden met de organisatie via wie we caius aan het einde dus gingen herplaatsen. Op advies hebben we die afspraak geannuleerd. En onze eerste vraag naar hun toe was een roep om hulp. Een extra paar ogen om fris naar de situatie te kijken. De fout die we gemaakt hebben is het volgen van het advies voor herplaatsing. Wij waren te overtuigd van de kennis van deze persoon en ik weet ook echt zeker dat deze persoon kennis heeft van ons ras. Absoluut. Maar achteraf had er iemand langs moeten komen om het gedrag te beoordelen. Wij stonden op dat moment emotioneel niet sterk (ik was er kapot van dat er iets mis leek te zijn met mijn maatje). We vroegen om hulp maar tijdens het gesprek werd al snel duidelijk dat er echt niks meer aan dit gedrag te doen zou zijn. Castreren zou het erger maken... herplaatsen was de enige optie.

En dan... dan ga je twijfelen. Doe ik het wel goed? Is caius wel blij bij ons? Het gesprek had voor mij een vernietigend effect want mijn zelfvertrouwen maar ook emoties hebben 3 maanden lang kapot gelegen. Je beste maatje moeten herplaatsen is echt vreselijk. Maarja... er zou echt niks meer aan te doen zijn en doorgaan zou alleen maar schadelijk zijn voor caius.

Ik ben zo blij dat we er toch voor kozen om tegen het advies in te gaan. Ik kom net terug van mijn werk met caius die de hele dag gezellig op kantoor is geweest. Met balletjes heeft gespeeld. Een wandeling heeft gemaakt met mijn collega's. Kortom, gewoon zoals een gezellige hond zou moeten zijn en zoals ik hem ook herken van voor alle toestanden. Echt. Ik ben het gelukkigste mens op aarde.

Goedemiddag.

Hier een berichtje van de eigenaresse van Caius. Ja die inderdaad, de dame die er "plezier van heeft gehad" en "de dorsvlegel".

Er staan echt zo zo zo veel aannames in sommige posts... ik wordt er zo inmens verdrietig van. Caius is mijn allerliefste, en ik heb altijd alles voor hem over gehad. Verlatingsangst was voor mij nooit een groot probleem, hij kon toch altijd mee. Maar zijn overstromende emmer maakte voor mij veel kapot.
Ik zie mensen die zich afvragen of mensen niet bij ons binnen zouden moeten komen. Dingen over een bench of 5 uur alleen blijven. Wat een nare aannames. Caius is gek op mensen en het bijtgedrag bleek te komen van de stress tijdens het tegenkomen van andere honden. Iedereen wordt thuis blij verwelkomd. Er is geen bench. Geen gang waar hij op moet.

Graag wil ik jullie informeren over het leven van Caius op dit moment. Wij hadden inderdaad niet alles er aan gedaan. We hadden namelijk altijd geluisterd naar mensen die aangaven dat we caius zeker niet zouden moeten castreren. Ondanks ons goede gevoel er over. We hebben alle adviezen over boord gegooid en wel gekozen voor castratie.

Caius is compleet omgeslagen. Hij is weer zijn oude zelf en het probleemgedrag is compleet overgewaaid. Verlatingsangst valt hier voor mij niet onder, dit is deel van dit ras en was ook ingecalculeerd.

Ik heb echt zitten huilen achter mijn computer toen ik sommige dingen hier las. De uren research die ik in dit ras heb gestoken. De vele trainingen met caius. De prachtige meerdaagse wandelingen in de natuur die wij doen (dik 8 uur per dag lopen, geen 4 uur.. ). De Tamaskan is dik geschikt voor de situatie die wij hebben en dat weten de mensen die in dit ras zitten en ons kennen ook. De woonplek die ik gekozen heb was voor caius altijd prima, maar was ineens te veel qua stress.
Ik zou toch eens willen verzoeken niet zulke aannames te doen, sommige dingen hebben mij serieus pijn gedaan.

Caius is gecastreerd. 8 weken later was alles voorbij en zagen we hem tot rust komen en positief terug veranderen in zijn zelf. Bijten is verleden tijd. We hebben ons oude lieve ventje weer terug en kunnen hem wederom overal mee naar toe nemen.
Iedereen die riep dat we absoluut niet moesten castreren bleek ongelijk te hebben, en ik heb geleerd mijn onderbuik gevoel te volgen. Caius gaat nergens meer heen en blijft bij ons tot het einde.
Nu nog leren mij minder aan te trekken van onbekenden op internet... maar dat... dat is toch knap lastig als er zo een gevoelige snaar geraakt wordt.

Ik wil iedereen die heeft mee gezocht heel erg bedanken hier voor. Gelukkig hebben wij niemand gevonden en wij zijn zielsgelukkig met onze wederom rustige en relaxte hond.

Groetjes Kim en Caius