Een Hondenleven

Ah wat fijn om weer in de vooruit stand te komen na de aanvankelijke ontreddering!

En je kunt desnoods ook met mensenvlees gaan werken. Knakworst en vooral gegrild gehakt, dat soort ongezonde dingen. Dat het zo lekker is dat hij er een moord voor doet zeg maar.

Je vindt vast wel wat. Ergens is ook de geheime code der Brimi te ontcijferen!

Ik bedenk ineens nog iets dat hier heeft geholpen om Oor het laatste zetje te geven om over haar verlatingsangst heen te komen. Dat was weggaan terwijl ze haar eten kreeg. Ik was toen overgestapt van brok op vlees en dat vond ze ZALIG. Ik had haar toen ook geleerd om pas te gaan eten als ik het commando 'eet' gaf, zodat ze niet m'n handen er al bij op zou vreten als ik de bak neerzette. Dus toen was mijn weggaritueel als volgt: schoenen, tas, jas aan. Eten klaarmaken. Bak op de grond zetten. Door de deur lopen. En dan nèt voor ik de deur dicht trok het commando 'eet' geven. Dat zorgde ervoor dat haar gemoedstoestand heel anders was dan als ik gewoon weg ging, en dat was kennelijk voor haar het ei van columbus, daarna bleef ze gewoon rustig thuis tot ik weer thuis kwam. Ze zat meestal wel in het raam te kijken of ik er aan kwam (ik had een lage vensterbank, woonde op de 1e verdieping direct aan de straat), maar er waren geen tekenen van stress of paniek, niks gesloopt, kluifjes werden gewoon opgegeten en de buren hoorden haar niet blaffen. Ik weet niet hoe gek Brimi op eten is, maar wie weet het proberen waard?

Kruimel schreef: ↑19 mar 2022, 11:35 Ik hink nog steeds op de twee gedachten die hier ook genoemd worden. a. Vanaf nul opnieuw opbouwen b. Laten gillen, zijn keus.
Laten gillen vind ik zielig. Hij is echt wel sneu dan, hijgen en piepen en dreutelen en aan de deuren rammelen. Hij legt zich er niet zomaar bij neer, itt Logi, die gaat wel tukken op den duur al vindt die het ook niet leuk.
Vanaf nul opbouwen vergt qua logistiek het wringen in bochten als een slangenmens en dat breng ik niet op. Dan mag hij nooit meer zover komen dat hij gaat gillen, dus kan ik alleen zolang weg als hij redt zonder gegil, nu dus een minuut of 20 max. Of hij moet mee. En dat gaat me niet lukken in mijn eentje. Dat hele proces duurt lang en daar heb ik dan hulptroepen bij nodig die ik niet heb, althans niet voor lange tijd structureel. Ik moet toch echt af en toe langer weg zonder honden en ik kan niet voor elke keer een oppas regelen.

Dus ik slaap nog steeds heel slecht door het piekeren, en in combinatie met andere stressfactoren maakt dat de sfeer er niet echt gezelliger op momenteel.

Dat is ook veel en een soortvan onmogelijke puzzel. Ik herken dat wanhopige gevoel heel goed van toen Oor verlatingsangst bleek te hebben, toen was ik ook alleen. Bij mij lag de oplossing er in om toch mijn vangnet uit te breiden. Via marktplaats vond ik een lief meisje dat graag een hond wilde maar het niet kon betalen. Ze was heel leuk met Oor en ik kon Oor daar altijd brengen want ze werkte niet. Dat is uiteindelijk een half jaar nodig geweest. Misschien is zoiets voor jou ook een optie? Via opoe bijvoorbeeld. Ik snap dat je je honden niet overal zomaar achterlaat, maar je kunt eerst de tijd nemen om elkaar te leren kennen.

Frootje schreef: ↑18 mar 2022, 13:47

mijke schreef: ↑18 mar 2022, 13:44 Wel met de hond van m'n moeder ja

Oh ja. Met Mowin heb ik het ook regelmatig, maar omdat dat mijn hond niet is vind ik het ook niet zo raar. Hij is erg braaf maar heeft wel wat maniertjes die mij niet zo liggen en waarin we soms met elkaar botsen. Ik denk dat dat op zich best normaal is want je hebt zo’n hond ook niet zelf opgevoed. Ik vind hem trouwens verder wel lief hoor, ik ben blij dat hij niet echt op MP wordt gezet.

Nou, bij de hond van m'n moeder gaat het niet alleen om wat maniertjes die mij niet liggen. Dat is gewoon echt ronduit een kuthond. Hij blaft elke 3 seconden, hij houdt een commando nooit langer vol dan 3 seconden, hij gaat volledig uit z'n stekker tegen elke klapkaak die hij tegen komt, toen Oor er nog was viel hij elke reu aan die ook maar naar haar keek, is niet mee te slepen op wandeling, hij jaagt onze kat op, zit altijd zenuwachtig op zijn poten te knagen en oh, en had ik al gezegd dat hij letterlijk elke 3 seconden blaft? Met zo'n schelle kezenkutblaf. Marinus komt al jaren niet meer bij mijn moeder omdat hij er instant hoofdpijn van krijgt. En er staat ook niks leuks tegenover, je kunt niet leuk met hem spelen, als hij al iets doet duurt het nooit langer dan 1 minuut, trucjes of spelletjes vindt hij ook niks en hij houdt ook niet van knuffelen. Desalniettemin wil hij altijd overal met zijn snuit bovenop staan en loopt dus altijd in de weg en luistert niet als je hem wegstuurt. En toen hij nog jonger was piste hij altijd in huis, kon hij zijn neus nooit een seconde uit Oors flamous houden en had hij constant zo'n hijgerig neusfluitje als hij niet in een straal van 1 meter bij je mocht zijn.

En had ik besef me dat veruit het meeste hiervan ook veel zegt over het gebrek aan trainings- en leiderschapskwaliteiten van mijn moeder en dat maakt het misschien nog wel dubbel zo irritant want dat is iets waar ik me bij m'n moeder zelf ook aan erger

Gelukkig wordt ie inmiddels oud, en daarmee iets rustiger. Maar die blaf gaat echt nooit meer weg. En luisteren gaat er ook niet meer inzitten vrees ik zo

Wel met de hond van m'n moeder ja