Een Hondenleven

Het is eigenlijk net zoals met katten Daarbij geldt ook voor heel veel honden dat ze er op straat achteraan gaan terwijl ze thuis met de eigen kat in de mand liggen zonder onvertogen woord.

Marc schreef: ↑05 aug 2022, 17:20 Toch zie ik ook bij hem veel oversprong gedrag. Gapen, oogwit, rijden en meer als hij te lang met kinderen opgescheept zit. Ik zie dat trouwens bijna bij elke hond.

Omdat jouw hond geen kinderen gewend zijn. Én de kinderen zijn ook nog eens niet van jou. Oor vond kinderen ook leuk maar toch ook soms spannend. Toen we ze nog niet hadden. Met ons eigen kind was dat totaal anders. Het is geen vergelijk.


Ik ben opgegroeid met 2 honden van onszelf en kwam elke week over de vloer bij oma's, ooms en tantes meer honden. Ik ben nooit gebeten, mijn neefje en nichtjes trouwens ook niet. Ik weet niet of die ervaring representatief is, maar dat weet ik van de jouwe dus ook niet. In ieder geval geeft het aan dat de range vrij groot is. Het gaat iig niet altijd zo zoals bij jou (gelukkig!).

Wat verdrietig.

Ja, toen ik het schreef dacht ik ook al van, dat geldt natuurlijk niet voor elke hond, er kunnen ook gewoon honden zijn waar je sowieso niet mee klikt natuurlijk, of die echt moeilijke gedragsissues hebben ofzo. Maar zo klinkt het bij de hond van Boban eigenlijk niet, denk ik.

Inge O schreef: ↑02 apr 2022, 15:24Ik merk vaak (vooral ook hier op het forum) dat mensen niet snappen wat het plezier is aan het hebben van honden die niet alleen maar koetsjie-koetsjie met elkaar bezig zijn maar ook wel eens ruzie kunnen hebben, spanningen onderling, een pik op elkaar enzovoort. Wel, dat kost helemaal geen moeite, in tegendeel, het maakt het samenleven alleen maar mooier, zoals Mijke schrijft, gewoon omdat het geen oppervlakkige relatie kán zijn, als je zo makkelijk kan sturen/je laat sturen.

Precies. Zoals ik het tot nu toe heb ervaren is de band met een hond waarbij je meer bezig moet zijn gewoon veel sterker en intenser. Je investeert meer, maar je krijgt er ook meer voor terug. Bij een makkelijke hond is dat anders, daar hou je natuurlijk ook van, maar de relatie is minder complex en gelaagd, ofzo. Nouja misschien geldt dat niet voor iedereen natuurlijk, maar voor mij werkt het wel zo.

Ik vind de reacties van Manuma, Yvette en Alfilillo heel goed. Daar wil ik nog aan toevoegen dat het misschien heel vermoeiend klinkt zoals zij het beschrijven. Dat je altijd op moet letten, dat je je hond echt goed moet leren lezen, dat je al bij het allerkleinste signaal in moet grijpen. Dat klinkt uitputtend, en als een enorme opgave. Maar ik wil benadrukken dat het, als het eenmaal lukt, juist het tegenovergestelde is. In het begin niet, want dan kost het nog moeite. Maar uiteindelijk, als je elkaar door en door kent, en aan een trillende snorhaar of een onzichtbare zucht al kunt zien wat je hond van plan is, bijna nog voor de hond je zelf doorheeft, uiteindelijk ben je dan een team. Want andersom geldt het ook; de hond heeft jou ook leren kennen, hij weet precies waar de grenzen liggen, dat hij op jou kan vertrouwen om dat te regelen, en de hond kan ook aan jou precies lezen wat je bedoelt. En als je op dat punt komt, dan kost het geen energie meer, dan levert het juist energie op. Die samensmelting vind ik juist het allermooiste aan het hebben van een hond.

Mijn vorige hond was een herderkruising en dus erg gevoelig voor elke vorm van spanning dan ook. Rolkoffers, dingen die in de wind wapperen, scooters, mensen die hard praten, wegvliegende vogels, dingen die vielen, kinderen die rennen, gillen, spelen, ruzie, patsende honden, katten, echt letterlijk alles dat je kunt bedenken. Ze was echt een moeilijke hond en wat vond ik het lastig om er mee om te gaan, ik liep altijd achter de feiten aan en dan kon ik kwaad worden tot ik een ons woog, maar als ze al in die spanning zat hielp er echt niks meer aan. Maar uiteindelijk heb ik haar leren lezen, en kon ik steeds vaker op tijd ingrijpen. Precies wat Manuma zegt, zodra ze al op een bepaalde manier keek greep ik in. Dat ingrijpen kon daardoor ook steeds kleiner worden. En zo werd zij uiteindelijk de makkelijkste hond van de hele wereld. Omdat we elkaar zo goed kenden.

Ik kan het heel goed begrijpen dat je nu het vertrouwen kwijt bent in jezelf en in de hond. En ook als je er voor kiest om te herplaatsen. Een hond en een kind is altijd een gok, en vooral in de tijd dat je elkaar nog niet echt goed kent is er altijd een risico. Dat je je kind daar niet 's wilt blootstellen kan ik begrijpen. Maar als je graag een hond wilt is er geen manier waarop je die periode kunt vermijden, bij elke nieuwe hond heb je die periode opnieuw. Maar daar staat tegenover wat je wint als je wel doorzet: een hondenmastje voor jou én je kind die echt méér is dan een gewoon huisdier, het wordt dan echt familie. Niet een dier dat meedraait in het gezin, maar een dier dat daar echt wat aan toevoegt. Ik kan het niet goed beschrijven denk ik zonder kazig te klinken maar wat ik bedoel te zeggen: doorzetten is, ondanks het risico, wil echt de moeite waard. Misschien nog iets om te overwegen!