Een Hondenleven

Marc schreef: ↑16 sep 2021, 15:34 Ja de hond van mijn schoonzus. Die moest weg omdat hij niet waakte en de grootste slaplul was die er bestond. Ook een Hollandse herder. Een gigant. Die kwam iedereen bij de poort begroeten en viel meteen op zijn rug voor een aai over zijn buik. Door en door goede hond. Ik twijfelde maar mijn partner vond ons huis te klein en het was een echte buitenhond. Ik zou hem nog steeds graag gehad hebben. Zo'n kalf van een mislukte Hollandse herder die het karakter van een golden retriever had. Echt een hond uit duizenden.

Oh ja, dat klinkt ook helemaal als mijn type hond! Ik kan me voorstellen dat het niet geschikt was maar wel echt jammer ja. Ik had zoiets ook een keer met een kat van mijn zusje. Het meest vrolijke, aanhankelijke beest dat je je kunt voorstellen, maar hij kon niet met haar andere katten samen. Ik woonde toen met Kiki en Oor en de helft van de tijd Marinus op 37 vierkante meter in een studio waar je sowieso al geen huisdieren mocht, dus dat ging gewoon niet passen. Maar tjeeee wat was die leuk! Zonde als zoiets om zo'n reden als ruimte dan niet kan.

Hebben jullie dat ook wel eens gehad, zo'n hond die je bijna had genomen, en dat het toch niet door ging, waar je tijden later nog steeds soms aan denkt?

Ik had het vlak nadat Oor was overleden. Echt al in de week erna ofzo, zag ik op Facebook een Hollandse Herder reu ter herplaatsing. Ik val niet zo snel op reuen, maar deze was echt prachtig. Er zat een heel verhaal bij en duizend foto's en filmpjes en ik zag het meteen: deze hond is geweldig! Zo'n blije, trouwe clown, stabiel en moedig, aanhankelijk, grootmoedig, energiek, baasgericht. Ik was op slag verliefd. Wat heb ik daar toen ontzettend over lopen twijfelen zeg. We zaten nog midden in de rauwe rouw, waren er eigenlijk helemaal nog niet aan toe emotioneel, en ook qua timing wilde Marinus wachten tot na de geboorte. Ik heb nog wel contact gelegd, maar uiteindelijk hebben we het toch niet doorgezet. En dat was achteraf de juiste beslissing, want het eerste jaar met Evelien was echt behoorlijk zwaar en ik was blij dat we toen even geen hond hadden. Maar toch heb ik spijt dat we er niet gewoon voor zijn gegaan. Ik denk ik nog best vaak aan die hond, ik had zo graag gewild dat hij op een ander moment voorbij gekomen was!