Een Hondenleven

Persistence schreef: ↑12 okt 2021, 14:50

mijke schreef: ↑12 okt 2021, 14:48 Het fellere is wel gebleven.

Hoe zou je dat verder omschrijven? Ook als reactiever? Feller naar jou? Naar honden?

Nou, Oor was natuurlijk grotendeels herder, dus ze kon sowieso als hond wel reageren op spanning. En dan bedoel ik: skaters en rolkoffers die voorbij zoeven, rennende gillende kinderen, dronken lui op straat, andere honden die uit hun plaat gingen, alles wat hoog in de energie zat of een rare sfeer gaf nam ze over. Als hele jonge hond ging ze dan extreem hard trekken, wild springen in de lucht aan de riem, of ze wilde er achteraan rennen, of naartoe gaan om ze met een blaf en een neuspor en stoer staan, en eventueel ook wel een snep, tot bedaren te brengen. Of er met een hoge staart omheen te rennen. Al die dingen heb ik er vrij succesvol uit kunnen trainen met positieve reinforcement en counterconditioning en trainen op rust, en ook door bijvoorbeeld minder met de bal te spelen, voorspelbare routes te wandelen, meer rust in te bouwen in de wandeling, en natuurlijk gewoon door situaties te vermijden en bepaald gedrag te verhinderen. En ze was errrrg baasgericht, wilde het graag goed doen, dus volwassen worden hielp ook mee want daardoor kreeg ze er zelf ook meer controle over en werd ze minder geleefd, zeg maar. Dus als volwassen hond was ze, vond ik, enorm stabiel (al hield ik haar altijd scherp in de gaten en kende ik haar zo goed dat ik al aan een scheve snorhaar kon zien wat ze van plan was, voor ze het zelf uberhaupt door had, en dan af kon leiden of weggaan oid). Als we wandelden was ze vrijwel altijd lekker bezig met haar eigen ding en andere honden/fietsers/kinderen/eenden etc werden gevoeglijk genegeerd. Na de castratie kwam het reactieve in lichte mate terug, ze werd weer onrustiger aan de riem, meer gefocust op de omgeving, wilde zich er weer meer mee bemoeien, zat ook sneller aan haar tax bij hond-hond contact, ze verdedigde haar bal bijvoorbeeld ineens nog feller, en vond het ook sneller leuk om kleine hondjes te pesten. Het verschil was niet megagroot hoor, niet dat ik ineens met een onhandelbare hond liep, maar groot genoeg om me aanvankelijk even zorgen te maken.
Uiteindelijk is het dus met een half jaar ofzo allemaal weer gestabiliseerd, maar wat bleef is dat ze dus iets meer speelde met andere honden, wat opzich leuk was, maar daarin dus ook iets feller/fanatieker kon zijn, en sneller van zich afbeet. Alsof haar remmingen in dat opzicht net even een paar procent minder goed werkten, als je snapt wat ik bedoel?

Nooit naar mij trouwens, daar heb ik me bij Oor echt nooit een seconde druk over hoeven maken godzijdank.

Ik had Oor niet gecastreerd, met name vanwege het lijstje dat Sandra hierboven post, maar ook omdat Oor iets minder dan 2x per jaar loops was en er nauwelijks last van had. En ook geen schijnzwangerschap had. En lastige reuen had ze het hele jaar door, teven trouwens ook, dat leek niet echt samen te vallen met haar cyclus. En dat bleek ook, want toen ze 6 was kreeg ze een BMO en moest alsnog alles eruit. En daarna bleef ze gewoon nog steeds net zo lekker ruiken voor andere honden. Wel is haar karakter veranderd na de castratie, ze werd weer wat feller en reactiever, gevoeliger voor spanning al is dat geleidelijk ook wel weer veranderd gelukkig. De meest opvallende gedragsverandering na de castratie vond ik dat ze ineens weer met andere honden ging spelen. Zowel dat speelse als dat gevoelige voor spanning had ze als jonge hond ook, dus voor mijn gevoel werd ze een beetje terug in de tijd geworpen qua karakter. Het stabiele dat ze had als volwassen hond is wel weer teruggekomen, maar dat ging wel heel langzaam. Het fellere is wel gebleven.