Mijn laatste collie Abby heb ik op 9-jarige leeftijd nog moeten laten castreren vanwege een gesloten baarmoederontsteking. De dierenarts heeft bijna 1,5 kg aan abcessen uit haar buik gehaald die op het punt stonden door te breken.
Dus hoewel ik de vachten een complete ramp vond, ben ik bij teven eigenlijk voor castratie. Vrijwel al mijn teven hebben problemen gehad met bmo's en zelfs gesloten bmo's (die veel lastiger te diagnosticeren zijn) en fataal kunnen zijn.
Ik heb nu stichtinghondjes die je dus geholpen en wel krijgt, maar mocht ik in de toekomst nog een intacte teef hebben, dan denk ik dat ik die ook preventief laat helpen.
Cijfers wijzen uit dat minstens 25% van alle teven voor hun 10e levensjaar een bmo krijgen. En ik weet dat een gesloten bmo niet zo vaak voorkomt, maar ik heb het nu al twee keer meegemaakt en die zenuwentoestand wil ik niet nóg eens meemaken. Plus het feit dat het een zware operatie is waar ze echt wel een paar uur van op de tafel liggen en de risico's van het verwijderen van de sterk doorbloede baarmoeder plus evt. abcessen niet even weg te wuiven is.
Overigens: op Lyndie na (en daar was haar karakterverandering een verbetering), zijn geen van mijn teven ook maar iets veranderd. Ze waren vooraf lieve, stabiele teven en dat waren ze naderhand ook. Het waren trouwens allemaal vooraf lekkerbekken en dat was na de castratie hetzelfde en qua gewicht veranderde ook niet echt veel.