Een Hondenleven

EchoMira schreef: ↑02 jan 2022, 14:30

Célie schreef: ↑02 jan 2022, 14:19 Ook een puntje van de fokker hoor dat die niet even 1 week 13 kindjes in huis heeft laten komen om de pups te socialiseren

Vieze broodfokker. Altijd hetzelfde gelul met die moffen.

Hij probeerde z'n ordinaire vuilnisbakfikken als exclusieve lurchers te slijten. Alarmbellen hadden moeten rinkelen.

Inge O schreef: ↑01 jan 2022, 18:38 Hoe belangrijk echt intens contact (en liefst met eigen kinderen) daarbij is heeft Karma nog eens bewezen : zij is voor een wartje ver bovengemiddeld open en allemansvrienderig qua karakter, en dat was ze in het begin dus ook met kinderen tot........het onvermijdelijke gebeurde : inderdaad, kinderen zijn onberekenbaar, en tijdens een bezoek aan haar broertje waar kinderen waren (ze was toen ongeveer 6 maand) ging dat prima tot een koter plots van aaien overging naar meppen.

Doet een eigen kind dat dan staan daar al snel 20 leuke ervaringen tegenover maar hebben ze dit soort contact met een vreemd kind dan is hun reactie al veel sneller 'laat maar, daar zie ik de lol niet van in'.

Dit is denk ik bij mij ook wel gebeurd. Ik heb niet heel veel kleine kinderen in mijn omgeving maar er zijn er wel een aantal langsgeweest en dat was leuk en lief maar toch kwam er ook een moment dat zo'n kindje dan opeens enthousiast een paar snelle passen naar Taro toe zette met een blij "HONDJE". Taro was dan héél snel weg en inderdaad, daar stonden geen 20 leuke, ontspannen momenten tegenover.

Het is ook geen groot probleem. Eigenlijk een vrij minimaal probleem. Maar ik had het wel leuk gevonden Foor De Kids als we één gezellige speelhond hadden gehad, want die zeldzame exemplaren in de familie heb ik als kind zo van genoten.

Nou ja. Ze pakken de Playstation maar.

EchoMira schreef: ↑01 jan 2022, 19:39 Van Mira heeft ze het niet. Dat is een geboren schoothoer. Maar terugkijkend was ze dat op die leeftijd ook niet.

Taro is een enorme schoothoer, maar een beetje als een kat, mensen die hij een paar keer ontmoet heeft en die hem vooral negeerden zijn PERFECT om bij op schoot te wippen laten dat nou net mensen zijn die niks met honden hebben, zoals mijn vader. Krijg je eerst een tong op je smoel en daarna die anus in je gezicht.

Ieeeh! Hij blijft maar lekker bang

Negeren is prima maar hij vindt ze echt eng. Ik had het wel best gevonden als hij ze wel ok vond. Dan had ik in ieder geval één hond gehad die ik naar voren zou kunnen schuiven bij kinderen nu heb ik drie van die eikels. En wat is dan de gemene deler, vraag ik u...

Beetje door dit topic en omdat er gisteren weer een klein kindje bij ons langs was.

Waar heb je steken laten vallen rondom de socialisatie?
Heb je aan dat stuk te weinig aandacht besteed, of het wel geprobeerd maar verkeerd aangepakt?

Taro vindt kleine kinderen eng. Of eigenlijk vindt hij mensen eng die zomaar contact met hem maken
- andersom vindt hij géén probleem, ik moet opletten dat hij gezellige picnickers op een bankje niet komt lastigvallen . Maar als die handen zijn kant op komen is hij direct weg. En kleine kinderen hebben die neiging bovengemiddeld. Hij komt ze liever helemaal niet bekijken.

Hij heeft veel te weinig kinderen ontmoet. En er vooral te weinig grijphandjesloze ervaringen mee opgedaan. Echt een tekortkoming vanuit mij dus. Deels een tekort aan kinderen in mijn omgeving. Deels had het ook niet echt mijn prioriteit. Maar ik had het achteraf wel anders aangepakt.