Een Hondenleven

Ik denk zeker dat een hond een roedelgenoot kan verdedigen. Geen idee of Guus dat hier doet. Dalí doet het in zo'n situatie niet maar dat is een verward geval maar ik zie het niet exclusief als iets tussen moeder en nageslacht. Dat is een oversimplificatie van survival of the fittest en genen doorgeven, zeker voor dieren die in grote(re) sociale verbanden leven. Een ervaren maar niet sterk gerelateerd roedeldier in leven en in je buurt houden kan jouw overlevingskansen óók verhogen.

Het biologische mechanisme dat dat dier aan jou bindt is, zonder zweverig te willen doen, liefde. Dat geluksgevoel en de emoties die je voelt als je elkaar ziet. Mensen zijn daar echt niet uniek en bijzonder en verheven in. Dieren voelen hetzelfde. Hormonen en neuronen. Interne beloninkjes voor de juiste, veilige keuzes.

Ik geloof zeker wel dat honden hart hebben voor individuen. Als ze hun mens zien worden dezelfde hersengebieden geactiveerd als wanneer wij een geliefd familielid zien. Dezelfde hormonen komen vrij. Sociale zoogdieren, net als wij. Of wij zijn ook kille opportunisten die geen echte liefde kennen. Dat wil ik ook wel geloven hoor

Honden zijn dusdanig kunstmatig geselecteerd dat je niet meer puur van evolutie/natuurlijke selectie uit kunt gaan. Wij hebben ze geselecteerd op genegenheid naar dieren waar ze niet aan verwant zijn. Sterker nog, op genegenheid naar totaal andere soorten.

Dalí is heel gevoelig voor de stemming van anderen. Bij stress raakt hij ook gestresst. Bij opwinding gaat hij meeblaffen. En als een van de andere honden gespannen is (bijvoorbeeld omdat ik nagels knip) wil hij zich er het liefst tegenaan bemoeien met van die geschifte ogen. Mag niet, hoeft niet, weet hij inmiddels. Maar ik zie het niet als zorgzaam. Denk eerder dat hij mij of de andere hond een snep wil geven zodat we weer normaal doen en alles weer klopt.