Een Hondenleven

Diana schreef: ↑19 okt 2021, 22:17 En met spelen is het alweer anders hier, Mila apporteerde al alles als pup van 7 weken in het nest Met speeltjes is Mila nooit bezitterig geweest naar mensen, iedereen die hier komt krijgt haar speelgoed voor de voeten gegooid of in de handen gedrukt. Zo heb ik haar ook geleerd alles - ook alles wat eetbaar is - graag af te geven, omdat ze zo graag apporteert.

Wat grappig dat het met speeltjes bij Mila weer anders is. En handig dat je er gebruik van kon maken!
Uiteindelijk kon Kenya ook apporteren als de beste, ze moest even doorkrijgen dat samenwerken best leuk is :idee:
Zo zijn ze allemaal weer anders

Diana schreef: ↑19 okt 2021, 20:19 Sommige honden hebben er gewoon ook geen issues mee, ook als je het niet positief aanleert. Van zowel Amy, Amoz als Arlo heb ik wel eens iets af moeten pakken voordat het loslaten/afgeven/ruilen was aangeleerd, maar die staan gewoon alles probleemloos af. Het is tot nu toe in ieder geval nooit in ze opgekomen om hun kluif, eten of gevonden eetbaars te verdedigen ten opzichte van mij. Terwijl Amy natuurlijk wel echt honger heeft gehad. Maar Amy laat juist alles meteen uit haar bek vallen als ik ernaar kijk.
Mila heeft wel van pup af aan voernijd, en die heb ik ook met ruilen aangeleerd om alles bij mij in te leveren wat ik wil hebben en dat is ook geen enkel probleem meer nu.

Ja, precies. Net als dat Kenya dus als pup al met een weggegooid speeltje van je wegliep en het duidelijk voor zichzelf wilde houden, MIJN En Kuno dat juist vrolijk terug kwam brengen en zowat in je gezicht duwde: meer spelen
Kuno is echt het tegenovergestelde van Kenya. Totaal geen bezitsdrang, dus nooit op geoefend (in geval van iets eetbaars afpakken wel altijd iets anders teruggegeven) en nooit problemen mee gehad.

Kenya heeft een keer naar me gegromd als jonge pup toen ze een kluifje had en ik in haar buurt was. Ik heb zonder nadenken het kluifje afgepakt, bekeken en weer teruggegeven. Hier, ik hoef dat hele ding niet eens. Het is niet weer gebeurd.
Behalve die ene keer toen ze al lang volwassen was: ze had een heel visje gekregen en wist zich er eigenlijk geen raad mee. Dus ik naar haar toe om te helpen. Ze ging grommen en tegelijkertijd ook verontschuldigend lachen en kwispelen. Ze schrok er geloof ik zelf van dat ze zomaar naar me gromde Ik moest stiekem wel om lachen, het zag er zo koddig uit. Ik ben stil gaan staan, en een heel verhaal opgehangen dat ik haar alleen maar kwam helpen en haar vis niet kwam afpakken Toen ontspande ze en kon ik zonder problemen de vis in stukjes maken en aan haar voeren.

Kenya's grommetje zat 'los' zoals ik dat altijd noemde. Waar een andere hond nog subtiele signalen liet zien, begon Kenya als ze zich niet helemaal senang voelde, te grommen. Niet dat er dan snel achteraan een flitsende uitval kwam, helemaal niet zelfs, het was gewoon haar manier van communiceren. Net als dat ze al haar tanden al snel ontblootte, terwijl er amper iets aan de hand was. Een heel expressief hondje, alleen mensen schrokken er soms van (en hun hond dan weer totaal niet).