Een Hondenleven

Ik zou een hond niet overslaan om een bepaald vachttype wat ontploft na castratie, die stuur ik gewoon elke 3-4 maanden naar mijn trimmer dan.
Die korte prikhaartjes vind ik veel erger.
En ja, natuurlijk zou ik ervan balen als Dívka om wat voor reden dan ook alsnog gecastreerd moet worden en dan een plofvacht ontwikkeld, gewoon omdat ik haar vacht nu prachtig vind en hij ideaal is qua onderhoud.

Exact.
Hondje was alsnog zo comfortabel mogelijk omdat de kleden gelijk gewisseld werden, er meerdere plekken waren waar ze droog kon liggen na een ongelukje en er 3-6x daags gedweild werd.
Hondje is uiteindelijk bijna 17,5 jaar geworden en mijn moeder is in de tussentijd overgestapt naar een andere dierenarts met meer losse protocollen, geen gedram om meer onderzoeken, ruimere openingstijden en wat fijner voor de portemonnee.

Geloof dat het gewoon protocol was of idd belasting vd organen.
Met 1 of 2x per jaar had je mijn moeder ook nergens over gehoord maar elke 3 maanden bij ophalen vd nieuwe medicatie vond ze belachelijk.
Vooral ook omdat het om een hond van ±15 jaar ging bij de start vd medicatie, dus geen jongere hond die idealiter nog jaren mee moet zegmaar.

Nanna schreef: ↑03 mar 2024, 10:44 Incontinentie na castratie zag je vooral bij gecoupeerde teven, gek genoeg.
Het magere Boxerteefje Desty was ook gecastreerd en was al gecoupeerd. En yep, plassen lagen zomaar in huis. baasje is nog altijd blij met mijn opmerking dat daar wat aan te doen is. Ga naar de dierenarts en vraag om Enurace. Het is nu over.

Mijn moeder heeft ook medicatie gevraagd bij de dierenarts ivm haar toenmalige incontinente teefje maar moest verplicht elke keer bloedonderzoek laten doen voor ze nieuwe medicatie meekreeg.
Die heeft uiteindelijk gezegd dat ze die medicatie op een plek konden steken waar de zon niet schijnt omdat ze donders goed wisten waardoor de hond incontinent was (ouderdom, TIA oid gehad) en die bloedonderzoeken waren ook over de €100,- per keer (en dat 4x per jaar ofzo ).
Dan maar dweilen en de hondenkleden etc wat vaker in de was.

De teven die we hebben/hadden waren geen van allen incontinent, intact of niet.
Ja 2 op hoogbejaarde leeftijd (overleden met 16 en 17,5 jaar), maar ik denk dat als die nog intact waren tegen die tijd dat geen verschil had gemaakt.
Bij beide pas met 14,5-15 jaar dat ze incontinent werden trouwens en met ff denken ±1 en 6 jaar gecastreerd.
Maar ook allebei korthaar dus geen effect op vacht en bij de tweede ook geen verschil in gedrag opgemerkt, de eerste was ik zelf nog te jong bij om dat op te merken (teef van 1986).

Bij Dívka zal het wsl wel een plofvacht geven en ik wil het risico niet nemen dat het haar gedrag wel versterkt.
Dus zolang er geen medische reden voor is blijft ze intact.

Vergeet vaginale droogte en verhoogde kans op Alzheimer op jongere leeftijd niet als risico's.
Osteoporose kun je vroeg opsporen door elke 2-5 jaar een dexa scan te laten doen trouwens en calciumrijk eten, calcium&vitamineD tabletten te nemen.
Maar dat zegt niet dat je geen osteoporose krijgt.

Alfilillo schreef: ↑17 feb 2024, 15:04 Lily is niet gecastreerd en als er geen medische noodzaak is, laat ik het ook niet doen.

Wat me vooral verbaast: gecastreerde reuen vindt men hier doorgaans door het gebrek aan geslachtshormonen slome dikzakken met een lelijke vacht, terwijl men geen enkele moeite heeft (over het algemeen) met het gebrek aan geslachtshormonen bij gecastreerde teven. Waarom is dat zo?
Want dat vrouwelijke hormonen wel degelijk invloed hebben op gedrag en gezondheid (zowel positief als negatief), staat vast. Kijk anders voor de grap wat er bij vrouwen gebeurt als ze hun eierstokken laten verwijderen.

Ik denk eigenlijk dat ´we´ geslachtsgestuurd gedrag bij het mannelijk geslacht belangrijker vinden, in positieve zin, dan bij het vrouwelijk geslacht. Apart.

Dat is ook de reden dat ik er zelf zo voorzichtig in ben.
Ik heb ze in 2014 zelf laten verwijderen om medische redenen en dat was geen walk in the park ondanks dat ik al medicinaal in de overgang zat.
Het heeft me ook een hoop opgeleverd: minder moodswings en degene die er nog zijn zijn veel minder extreem en daardoor ook ruimte in mijn hoofd om aan mezelf te werken en te gaan leven ipv overleven.
Ik durf dan ook te beweren dat het levensreddend is geweest in mijn geval.
Het gaf ook veel nadelen, maar daar was ik van op de hoogte en een deel ervan ervoer ik al.
Het pittigste vond ik wel dat een evt kinderwens nu definitief de ijskast in ging met een dik slot erop en de sleutel weggegooid, daarvoor wist ik wel dat ik geen kinderen zou krijgen maar stond de deur nog op een piepklein kiertje zegmaar.

Nou ja, lang verhaal kort: hormonen hebben ontzettend veel invloed op je lijf en je stemming en ik zou er zelf voor kiezen de hond fysiek en liefst ook mentaal volwassen te laten worden voor er überhaupt eens nagedacht wordt over castratie.
En mocht er een medische reden voor zijn dan alsnog eerst andere opties te verkennen mochten die er zijn.

Ik heb bij Dívka gekozen voor intact houden zolang er geen medische reden voor is om te castreren.
Deels om de vacht maar vnl omdat onzekere honden nog onzekerder etc kunnen worden en ik Dívka's gedrag/karakter niet uitvergroot wil zien als dat te voorkomen valt.
Bij een volgende intacte teef zal ik daar ook voor kiezen zolang ze niet elke 3-4 maanden loops is, het bloed niet tegen de muren zit, ze weinig tot geen last heeft van schijnzwangerschap etc.

Mocht ik toch voor castratie kiezen dan bij voorkeur pas wanneer de teef 2 jaar of ouder is, die hormoonhuishouding zit er imo niet voor niets en dat lijfje moet ook de tijd krijgen om goed volwassen te worden etc voordat je daaraan gaat sleutelen.