Wanneer ik verdrietig ben of emotioneel/psychisch bijna instort klimt Mahdutje op schoot, leunt tegen me aan/kruipt in mijn armen en geeft me kusjes.
Wanneer ik weer goed hersteld ben gaat hij weer rustig weg.
Taak volbracht zegmaar, tijd voor koekjes en de clown uithangen.
Dívka wordt er hyper van, gaat gillen wanneer ze maar dénkt dat je haar wil corrigeren/bijsturen en snapt ineens niet wat je nu precies wilt.
Zeer goede spiegel wel, ik kan inmiddels aan haar zien wanneer ik niet lekker ga en daardoor veel sneller een stapje terug doen, mezelf weer rechttrekken etc waardoor ik ook veel meer stabiel ben emotioneel/psychisch gezien.
Ze is eigenlijk te gevoelig om goed met mij te matchen maar op deze manier (plus een kluif geven en elkaar met rust laten op die momenten) hebben we een goed werkende middenweg gevonden waarbij zij weet dat mijn emoties niet op haar gericht zijn en ik heel bewust niets vraag wat niet noodzakelijk is.
Dus bijvoorbeeld wel dat ze zich laat aanlijnen wanneer ik ze wil uitlaten maar vervolgens mag ze er gewoon een uitgebreide snuffelronde van maken en zijn de enige regels dat er niet getrokken wordt en opletten met oversteken.
Hierdoor zijn er ook geen botsingen meer tussen ons omdat zij gaat lopen gillen en van zich af pissen omdat ze denkt dat ik haar op haar flikker geef en ik daar weer op reageer in mijn emoties/instabiliteit.
Dat hoofdstuk is gewoon zo goed als afgesloten nu, puur doordat ik haar signalen veel eerder ben gaan herkennen en daardoor ook veel eerder kon ingrijpen en stabieler werd.
Of ze écht aanvoelen welke emoties ik heb weet ik niet, denk eerder dat ze mijn energie aanvoelen, dat ik bij drukte in mijn hoofd onbewust ook druk wordt in mijn bewegingen en spreken bijvoorbeeld en dat zij dat feilloos oppikken.