Een Hondenleven

Yvette schreef: ↑01 apr 2022, 22:59 Wat ik het meest lastige en vervelende vond na de bijtincidenten waren de reacties van de mensen om ons heen. Iedereen vond dat de hond weg moest, weg of dood, zou ze een zorg zijn. Hij was onbetrouwbaar. Het kost ontzettend veel energie om daar tegenin te gaan, niemand lijkt het te begrijpen. In dat kader kan ik jou ook wel begrijpen als je zegt het niet meer te willen proberen. Ik denk dat je eigen gevoel echt leidend moet zijn om het een succes te maken, in welke keuze dan ook.

Eigenlijk gek he. Volgens mij zijn heel veel van ons wel eens gebeten door de huishond of hond van familie, zonder dat er direct naar de hond als schuldige werd gewezen.
Ik meer dan eens.

Boban schreef: ↑30 mar 2022, 23:42 Nou, ik heb dus geen idee hoe het kon gebeuren, ik zat er gewoon naast en hij heeft mijn zoon gebeten Ik heb redelijk haviksogen als het aankomt op stresssignalen bij mens, hond en kat, maar ik zag het niet Mijn zoon benaderde hem rustig, rustig pratend en aaide hem, gewoon, wat we hele dagen doen en wat hij heerlijk vindt. En het volgende moment grijpt hij hem vol in de onderarm Z'n arm is nu blauw, dus het was ook geen lullig nephapje of zo.

Ik kan de schrik goed begrijpen, maar een hond die "vol grijpt" ziet er wel even anders uit dan een blauwe plek bij een kleuter.
Meestal doen ze precies wat ze bedoelen, dus ik ga er vanuit dat Boban niet de intentie heeft gehad schade te maken en ook niet per definitie ongeschikt is om met kinderen om te gaan. Hij is geen kindervreter. Dat is een geruststellend idee.
Kinderen happen om ze te corrigeren of grenzen aan te geven is natuurlijk niet de bedoeling, maar wel iets dat je kunt begeleiden.
Ook lieve honden die meteen lekker meedraaien hebben sturing nodig. Misschien is het wat te snel te makkelijk gegaan?

Heb je je twijfels besproken met de stichting of gevraagd om een toelichting? Als je het echt niet meer aandurft en de situatie voor Boban niet bevorderlijk is, hebben zij geen gastgezin?
Vrijwel iedereen heeft kinderen over de vloer of in de buurt, verreweg de meesten schrikken enorm van de "kan niet bij kinderen" stempel. Dat kan hem moeilijk of niet plaatsbaar maken, terwijl het tot nu toe zo goed is gegaan en je niet weet of de omschrijving van de stichting een eufemisme is.
Even goed kan een ander hem beter inschatten/sturen en kan hij op de oppasmiddag van oma prima aan de andere kant van de kamer liggen slapen.