onderzoekers nemen aan dat ca. 2000 a 3000 jaar geleden grote volksverhuizingen hebben plaatsgevonden, waarbij volkeren uit Oost-Azië via de Bering Straat, Noord-Amerika binnentrokken. Bij hun tochten werden zij vergezeld door honden, die zij voor hun vrachtsleden spanden en ook voor de jacht gebruikten. Tot de volkeren die Noord-Amerika en Alaska binnentrokken behoorden de voorvaderen van de Inuit-stam de Mahlemuts, die zich vestigden van Point Barrow tot de Kotzebue Sound. Eeuwenlang leefde men hier zonder inmenging van buitenaf. Mensen en honden hebben zich aangepast aan en voortbestaan onder de moeilijkste omstandigheden in een ruig en ruw land, dat minstens negen maanden per jaar door sneeuw en ijs bedekt was.
Hier ontwikkelde zich de Alaskan Malamute, de oudste inheemse, oorspronkelijke Amerikaanse hond. Niet gefokt op schoonheid volgens een bepaalde standaard, maar geschikt om zware sleden te trekken, in staat als jachthond te fungeren en met het weerstandsvermogen toegerust om de barre klimatologische omstandigheden te kunnen overleven.
De eerste belangrijke fokker was Arthur Walden van de Chinook Kennel, de latere Kotzebue Kennel, gevestigd in New England. Deze kennel werd in 1928 in zijn geheel overgenomen en voortgezet door mr. & mrs. Milton Seeley. Nog heden worden Malamutes onder de kennelnaam Kotzebue gefokt. Mrs. Seeley (Eve) heeft zich tot het uiterste ingespannen voor de raszuivere Malamute en dankzij haar inspanning en een door haar opgestelde standaard, werd in 1935 het ras erkend door de American Kennel Club, en opgenomen in een stamboomboek.