Ik heb altijd dolgraag een Amerikaanse Staffordshire Terrier willen hebben. Maar heb bewust 20 jaar gewacht voordat ik die stap daadwerkelijk gezet heb. Toen waren onze kinderen oud genoeg en de woonomgeving geschikt.
En toen kwam jij. Honderden Amstaffs waren de revue gepasseerd op Marktplaats, maar ze waren het allemaal net niet. Tot ik jouw foto zag. Ik wist het zeker, jij moest bij ons komen wonen. Blijkbaar wist jij dat ook zeker, want op het moment dat we het flatje binnenkwamen ging je op mijn voeten zitten. Ik ga met jullie mee naar huis. Ongeveer 6 maanden oud en al 3 eigenaren gehad. Geen chip of inentingsboekje en je exacte geboortedatum wisten ze ook niet. Dat vond ik helemaal niet erg, hoe minder banden met de vorige eigenaar hoe beter. We wisten niet hoe rap we daar weg moesten komen. Echt de stereotype klapkaak eigenaren en woonomgeving. Je had ook een prikband om, net als je vader die ze ook hadden.
Na een lange rit van 2 1/2 uur waarbij we bijna vergast zijn door jouw verschrikkelijk stinkende scheten en doof zijn geworden van je gejammer de hele weg, kwamen we thuis aan. De introductie met de kat ging op zijn zachts gezegd niet geweldig, het heeft 2 maanden geduurd voordat die weer beneden durfde te komen. Met Bandit, de Newfoundlander die we toen hadden, ging het beter. Jullie konden prima met elkaar opschieten.
Na 20 jaar voorbereiding ga je er toch wel vanuit dat je weet wat je te wachten staat. Maar ik heb me toch wel een paar keer afgevraagd waar ik in godsnaam aan begonnen was. Niet in huis of in de tuin, daar was je een geweldig lieve en gehoorzame hond. Maar buiten de voordeur was het vaak niet echt leuk. Je trok als een gek en ging volledig uit je stekker bij het zien van andere honden of wild. Geen agressie trouwens, maar niet weten wat je er mee aan moest. Het heeft me meer dan eens een slijmbeursontsteking en kapotte handen opgeleverd. En je was absoluut niet trainbaar hierin helaas. Gelukkig probeerde ik op een gegeven moment een halti. Dat had ik jaren eerder moeten doen. Eindelijk werden wandelingen leuk. Je energie level was enorm, dus je had de beweging ook hard nodig. Moe was je nooit.
Door jou hebben we zoveel mooie plekken ontdekt. Omdat ik probeerde rustige natuurgebieden te vinden waar honden aangelijnd moeten zijn. Honderden kilometers hebben we samen afgelegd en op de dagen dat hij vrij was ook met Henk. Wat hebben we daar van genoten en jij ook. Ik ben altijd alle andere honden uit de weg gegaan, puur om je te beschermen. Mijn grootste nachtmerrie was om je kwijt te raken door een uit de hand gelopen confrontatie. Gelukkig is dat nooit gebeurt. Jij beschermde mij en ik beschermde jou. Het is altijd enorm intensief geweest, maar daardoor was mijn band met jou juist zo extreem sterk. En andersom ook. Je vond het fijn als iedereen thuis was, pas dan kon je compleet ontspannen gaan slapen. Je hebt Henk en jongens ook een keer tot wanhoop gedreven. Ik was 4 dagen naar Duitsland en je hebt aan één stuk door onafgebroken zachtjes liggen piepen. Vrouwtje was weg, dat trok je niet goed.
Iedereen kon ook binnen komen, je vond het allemaal geweldig. Als de vrienden van mijn jongste zoon met z'n allen op de bank zaten, klom jij er bovenop. Languit liggen en aan alle kanten geaaid worden. Heerlijk vond je dat. En die jongens waren ook zo gek met jou.
Nadat Bandit dood ging heb je een aantal jaren het rijk alleen gehad. Onze band werd nog sterker. Ondanks dat je verschrikkelijk lomp en aanwezig was, waren kleine onzekere hondjes juist dol op jou. Ons buurhondje, die in het begin doodsbang voor andere honden was, was stapelgek op je. En Dobby de teckel van mijn moeder moet niets van vreemde honden hebben, maar jij was haar grote vriend.
Drie jaar geleden was je rust over en kwam Tux bij ons wonen. Een klein razendsnel setje tanden op pootjes. Ongelooflijk hoeveel geduld je met haar had. In je poten, oren en lippen bijten. Het mocht allemaal. Onafscheidelijk zijn jullie geworden. Eindelijk je eigen vriendinnetje om mee te kunnen spelen.
En toen ging het ineens slechter met je. Begin vorig jaar nog gecastreerd vanwege teelbal kanker, daarna leefde je weer iets op. Maar niet voor lang. Je ging steeds vaker en erger kreupel lopen. En je kon je langere wandelingen niet meer aan. Dat ging zo ontzettend snel. We hebben vanalles geprobeerd om je pijn te verlichten, maar niets hielp. Op het laatst liep je nog maar een paar meter en dan alleen om je behoefte te doen, want het liefst deed je het helemaal niet meer. Je lag alleen nog maar te slapen op de bank. Dat is niet erg als een hond daar happy mee is, maar dat was je niet. De blijdschap was uit je ogen, het leven was niet leuk meer voor jou. Dan kun je nog maar één ding voor hem doen.
Ik ben zo verschrikkelijk van de kaart. Zo heb ik het nog niet eerder gevoeld. We hebben al 5 honden veel te jong moeten laten gaan en daar was ik ook erg verdrietig over, maar nooit zo heftig als nu. Zelf kon ik maar niet onder woorden brengen waarom dat zo is, waarom deze hond zo diep zit. Een lieve vriendin kon dat wel.
Zij zei: Hem missen raakt je in wie je bent
Dat is het inderdaad. Zo voelt het.
Lieve Bronco, je hebt een diepe indruk achter gelaten bij iedereen die jou heeft gekend. Je laat letterlijk en figuurlijk een enorm gat achter. En een hond zoals jij krijg ik nooit weer.
Ik moet nu verder zonder jou, maar weet nog niet zo goed hoe.
De foto op Marktplaats. Ik wist het meteen, jij hoort bij mij.
Samen met Bandit. Hier had ik je net even duidelijk gemaakt dat je op moest houden Bandit te treiteren
Samen op pad. Genieten!
Graven was je je lust en je leven. Daar werd je zo blij van. Maar je "vroeg" altijd netjes of het mocht, om na een "ja" van mij je er volledig op te storten.
Ongelooflijk hoe lief je was voor Tux
Nu konden jullie samen opzoek naar muisjes
Mijn lieve Bronco, ik zal je echt nooit vergeten
.
