Discussietopic castratie teef

[EchoMira]

In jouw onderste alinea herken ik Bella ook helemaal, ik zie haar liever vol leven en elke dag de speelgoedmand leegtrekkend dan een bejaarde hond die alleen maar sjokt en slaapt (ongeveer 3 maanden na elke loopsheid).

Is dat voor jou de zwaarstwegende reden?
Rakoes is niet depri van de schijnzwangerschap en het is iedere keer minder geworden (de eerste keer gaf ze melk). Maar ze is dan wel heel erg gevoelig, zit aan mij vastgeplakt (wat is stiekem best gezellig vind) en ze heeft minder lef lijkt het wel. Alsof ze zich zorgen maakt.

Hier ook wel schommelingen maar dat vind ik alleen maar leuk en fijn. Beleving.
Mira wil héél erg graag lekker alleen in een kamer in een warm holletje liggen maar depri vind ik haar dan niet. Ze is dan gewoon heel tevreden met haar doekjes en dekentjes.
Als ze loops is merk ik vrij weinig geks en als ze niet loops en ook niet schijndrachtig is heeft ze weer leut in andere dingen.

Echo is maar één keer een beetje loops geweest en hoewel ze toen wel een beetje met haar ziel onder haar pootje liep vond ik het niet zielig.

Qua gezondheid vind ik castreren een nogal loos verhaal. Het is lood om oud ijzer. Intact blijven geeft risico's maar castreren en dan vooral het niet hebben van geslachtshormonen heeft andere nadelen. Het is vastgesteld door onomstotelijk onderzoek dat het voor de levensduur/gezondheid echt niet uitmaakt.
Maar obesitas door castratie is bij een whippet natuurlijk iets anders dan bij een golden.
Mijn honden mogen voor het comfort best wat molliger worden. Dat zou alleen maar fijn voor de zijn.

Toch castreer ik ze niet. Ik zit er zo dicht op dat ik gewoon niet bang ben voor BMO. Dat zien we dan wel. Ik snap dat dat anders werkt als je alleen in het weekend oog voor je honden hebt. Dus voor het hondje erbij in een gezin is het weer anders.
Ik heb de verhoging of de dorst al gezien zodra de hond het zelf merkt en ik kan dan ook wel deduceren waar de schoen knelt.

Verder heb ik een voorliefde voor dingen die gewoon van nature zo zijn maar goed, dat is bij een rashond/huisdier altijd een beetje verneukeratief want ze zijn geen natuurlijke schepselen.

Nou ja, dan maar de paar honderd euro die het scheelt. Ook een mooie reden.

[EchoMira]

De 2 teven van mijn moeder waren al ouder toen ze gecastreerd werden ook bij hun geen veranderingen in gedrag of dik worden.

Er is op het andere forum weleens een discussie geweest waarbij ik zei dat ik het van 80% in een oogopslag zie.
Daar blijf ik bij.

Ze worden misschien niet allemaal dik maar ik zie zelf wel verschil. Bijna altijd.

Ik vind het sowieso aan logica ontberen om te stellen dat de schommelingen van een intacte teef niet te harden en zielig zijn maar het totaal wegnemen van de hormonen ineens niet uitmaakt en op geen enkele manier verschil maakt.

[Kells]

Ik heb werkelijk waar nog nooit een teef gehad die veranderde van castratie. Voor de operatie een blije speelse hond, daarna ook. Niet dik worden, geen sloomheid, helemaal niks.
Rozi is nu behoorlijk op leeftijd en nog steeds slank en vrolijk. Rennen door het bos, dokter!
De enige die veranderde maar alleen op vachtgebied was Simone. Die ontplofte.
Ze zijn wel allemaal gecastreerd na twee of drie loopsheden, wellicht dat dat scheelt.

Binnen mijn ras heb ik nog nooit een teef gezien die in positieve zin veranderde na castratie. Deze teef werd vorig jaar gecastreerd vanwege een BMO en ze is nu 10 jaar oud.


Dit is Kells, ze heeft een BMO gehad, is daarvoor behandeld en nog steeds intact. Volgende maand wordt ze 12.


Zoek de verschillen...

[EchoMira]

Oh.

[sabine]

Het zal best zijn dat het bij veel rassen niet zon vaart loopt met dat dikker worden, maar bij labs zie je het gewoon wel best vaak. Of ze worden gewoon slomer en verbruiken daardoor minder energie. Nou dat zou ik eeuwig zonde vinden. Pom is nu bijna 9 en hoewel niet meer op haar allerallermooist, is ze heel fit, vrolijk en gewoon in goeie doen. Ik zie dan geen reden om haar te castreren met risico dat ze verandert in een luie aardappelzak van een hond

[Diana]

In aanvulling op mijn eerdere bericht: inmiddels is Mila dus wel gecastreerd. Vanwege uitblijvende loopsheden en een echo om te kijken of er iets mis was met de baarmoeder, bleek ze een cyste op een eierstok te hebben en een licht vergrote eierstok, dus het advies was: castreren. Meteen maar een afspraak gemaakt en drie dagen voor die afspraak werd Mila alsnog loops (na ruim drie jaar niet loops te zijn geweest).
De afspraak voor de castratie werd dus uitgesteld met het advies om te wachten tot ca. 3 maanden na de loopsheid.

Dat ging anders, want 1,5 maand na de loopsheid kreeg Mila een open baarmoederontsteking. Zonder klachten gelukkig: geen koorts, ze oogde totaal niet ziek, ze dronk en plaste niet meer dan normaal, at normaal, was normaal levendig. Maar dus wel viezige uitvloeiing en op de echo was ook duidelijk te zien dat ze een beginnende bmo had.
Eergisteren is ze gecastreerd, dat is allemaal goed en zonder bijzonderheden verlopen. Gisteren was ze nog wat sloom en slapjes, maar vandaag is ze weer helemaal de oude. Voor een hond van bijna 12 jaar is ze toch vlot hersteld van de ingreep en de narcoses; twee narcoses binnen zes dagen, want een paar dagen voordat ze die bmo kreeg, had ze net een gebitsreiniging gehad. Het is me al met al niet tegengevallen, maar ik overweeg nu toch Fayah te castreren als ze ongeveer 1,5 is (ze is al een keer loops geweest, dus na haar volgende loopsheid). En dan maar duimen dat ze geen ontplofte castratenvacht krijgt.

[Nanna]

Bij een Collie mag je denk ik haast wel rekenen op een plofvacht. Zonde..

[sabine]

Ik heb er bij Pom voor gekozen om haar intact te laten. Het is altijd lastig geweest haar op gewicht te houden, en ik was bang dat een castratie ervoor zou zorgen dat ze nog minder eten zou mogen met nog meer vreterij op straat als gevolg. Plus nog kans op incontinentie, wat he bij de labs toch wel veel hoort. Ze heeft weinig last van de loopsheden, al is het met Karel wel lastig maar die gaat uit logeren.

Ik moet zeggen dat ik niet weet of ik volgende keer dezelfde afweging zou maken. Ik ben wel erg bezorgd om baarmoederontsteking en dat is niet altijd relaxed. Maar op zich, als ik zie hoe pom eruit ziet en hoe fit ze is, is het voor haar wel de beste keuxe

[Jay]

Kyra, mijn vorige collie heb ik intact gekregen en ook intact gelaten. Ik wilde niet snijden in een gezonde hond, en was ook bang voor zo’n plofvacht. Ze was elke 9 maanden loops, verloor een beetje bloed, en qua humeur gelijkmatig. Wel vond ik de mogelijkheid van een baarmoederontsteking eng, dus als ze maar even misselijk was of ziekjes maakte ik me al zorgen. Ook weleens voor niets een echo laten maken, alleen maar uit bezorgdheid.

Nu heb ik Pippa, en zij was al gecastreerd .Vind het wel ontspannener, dat ik me geen zorgen hoef te maken over de kans op BMO.

[Persistence]

Ik overweeg het serieus voor Bella na de volgende loopsheid, ze zal dan bijna 3 jaar zijn.
Wilde het al doen, maar omdat ze best fel is tussen de loopsheden in wilde ik even aankijken hoe zich dat ging ontwikkelen tussen haar Vic.

Hormonen hebben echt een behoorlijke invloed op haar:
- na de loopsheid wordt ze mega-sloom en slaapt binnen alleen nog maar. Buiten rent ze ook niet echt meer. Ze is ook heel mild dan. Dit duurt ongeveer 3 maanden. Voor trainen is ze ook niet echt gemotiveerd.
- na de loopsheid vind ze andere honden STOM en wilt er niks van weten. Dit duurt ook ongeveer 3 maanden.
- rond de schijnzwangerschap wordt ze extra bezitterig en wilt soms niet eten.
- na de schijnzwangerschap: actief, gemotiveerd, andere honden zijn leukleukleuk.

Ik vind haar zelf het leukst dus de 3-4 maanden tussen schijnzwangerschap en volgende loopsheid. Dat is de dus ongeveer de helft van een jaar (ze wordt elke 6 maanden loops), de andere helft is ze sloom en heeft zelf ook weinig zin dingen. Dat is toch voor haarzelf ook niet leuk?

De reden om het wel te doen is omdat ik toch geen pups wil, risicovermindering baarmoederontsteking en gedoe met uitlaatservice, trainen en niet te vergeten Vic die er ook bovenop wilt, en ik hoop bovenal vooral dat ze dan lekker actief blijft.

De overweging om het niet te doen: dat haar uitvalgedrag nog heftiger gaat worden, ik ben ook bang dat haar karakter misschien alleen nog maar feller wordt en ik weet niet of ze andere honden leuk blijft vinden. Dikker worden en vachtverandering zou ik ook jammer vinden, maar das niet het ergste.

Zo lastig, want er is geen weg meer terug he?

Heb Bella dit jaar laten steriliseren, met 2,5 jaar. Mijn verwachting zoals hierboven is precies uitgekomen.
Ze heeft merkbaar meer energie gekregen, maar is wel (nog) reactiever geworden. Ik was daar al bang voor. Opvallend is dat andere honden altijd erg leuk vond en er nogal mans op af ging, en nu is ze eerder bang/terughoudend van andere honden. Ze valt nu ook uit naar andere honden op straat. Met honden die ze kent speelt ze nog wel leuk.
Haar vacht is niet veranderd en ze is ook niet dikker geworden.

Of ik het met deze kennis gedaan zou hebben? Ik denk het toch wel, dat gejojo de hele tijd in hormoonschommelingen was hoewel natuurlijk, niet echt prettig. Waar ze eerder te overweldigend of te opdringerig was naar andere honden moet ik haar nu juist wat meer in bescherming nemen tegen drukke honden.

[Diana]

Heb Bella dit jaar laten steriliseren, met 2,5 jaar. Mijn verwachting zoals hierboven is precies uitgekomen.
Ze heeft merkbaar meer energie gekregen, maar is wel (nog) reactiever geworden. Ik was daar al bang voor. Opvallend is dat andere honden altijd erg leuk vond en er nogal mans op af ging, en nu is ze eerder bang/terughoudend van andere honden. Ze valt nu ook uit naar andere honden op straat. Met honden die ze kent speelt ze nog wel leuk.
Haar vacht is niet veranderd en ze is ook niet dikker geworden.

Of ik het met deze kennis gedaan zou hebben? Ik denk het toch wel, dat gejojo de hele tijd in hormoonschommelingen was hoewel natuurlijk, niet echt prettig. Waar ze eerder te overweldigend of te opdringerig was naar andere honden moet ik haar nu juist wat meer in bescherming nemen tegen drukke honden.

Ai, best jammer dat ze er reactiever door is geworden en ook meer moeite heeft gekregen met andere honden. Het scheelt wel dat je daar al rekening mee hield, maar het heeft haar er dus niet makkelijker op gemaakt.

Ik verwacht niet dat Mila op haar bijna 12 jaar nog gaat veranderen qua karakter. Bij haar is het wel jammer dat ze nu nooit meer, zoals tijdens haar loopsheden, verliefd zal zijn op de hele wereld. Dat vond ik altijd heel grappig, omdat de rest van de wereld haar normaal gesproken gestolen kan worden Verder had ze van de hormoonschommelingen en schijnzwangerschappen gelukkig nooit veel last.

[sabine]

De 2 teven van mijn moeder waren al ouder toen ze gecastreerd werden ook bij hun geen veranderingen in gedrag of dik worden.

Er is op het andere forum weleens een discussie geweest waarbij ik zei dat ik het van 80% in een oogopslag zie.
Daar blijf ik bij.

Ze worden misschien niet allemaal dik maar ik zie zelf wel verschil. Bijna altijd.

Ik vind het sowieso aan logica ontberen om te stellen dat de schommelingen van een intacte teef niet te harden en zielig zijn maar het totaal wegnemen van de hormonen ineens niet uitmaakt en op geen enkele manier verschil maakt.

Ik kreeg laatst fotos van een vriendin, van haar teef van bijna 14 en haar dochter, van 11. Ik vroeg het meteen en jawel, gecastreerd idd (de dochter, van de moeder wist ik wel dat het niet zo was). Je ziet het (iig bij de labradors) echt bijna altijd. Bij reuen 95%, bij teven ook echt bijna altijd, zeker op een wat hogere leeftijd.

[Persistence]

Heb Bella dit jaar laten steriliseren, met 2,5 jaar. Mijn verwachting zoals hierboven is precies uitgekomen.
Ze heeft merkbaar meer energie gekregen, maar is wel (nog) reactiever geworden. Ik was daar al bang voor. Opvallend is dat andere honden altijd erg leuk vond en er nogal mans op af ging, en nu is ze eerder bang/terughoudend van andere honden. Ze valt nu ook uit naar andere honden op straat. Met honden die ze kent speelt ze nog wel leuk.
Haar vacht is niet veranderd en ze is ook niet dikker geworden.

Of ik het met deze kennis gedaan zou hebben? Ik denk het toch wel, dat gejojo de hele tijd in hormoonschommelingen was hoewel natuurlijk, niet echt prettig. Waar ze eerder te overweldigend of te opdringerig was naar andere honden moet ik haar nu juist wat meer in bescherming nemen tegen drukke honden.

Ai, best jammer dat ze er reactiever door is geworden en ook meer moeite heeft gekregen met andere honden. Het scheelt wel dat je daar al rekening mee hield, maar het heeft haar er dus niet makkelijker op gemaakt.

Ik verwacht niet dat Mila op haar bijna 12 jaar nog gaat veranderen qua karakter. Bij haar is het wel jammer dat ze nu nooit meer, zoals tijdens haar loopsheden, verliefd zal zijn op de hele wereld. Dat vond ik altijd heel grappig, omdat de rest van de wereld haar normaal gesproken gestolen kan worden Verder had ze van de hormoonschommelingen en schijnzwangerschappen gelukkig nooit veel last.

Ik denk dat teven met een relatief stabiel karakter geen echte karakterverandering krijgen na sterilisatie.

Ja jammer dat Mila geen roze bril meer krijgt
Het is jammer van Bella maar niet het ergste, ze is niet agressief maar gaat ‘alleen’ tekeer aan de lijn. Nu is Vic vaak bliksemafleider door eerst te snuffelen en dan durft ze ook wel.

[ranetje]

Ik kreeg laatst fotos van een vriendin, van haar teef van bijna 14 en haar dochter, van 11. Ik vroeg het meteen en jawel, gecastreerd idd (de dochter, van de moeder wist ik wel dat het niet zo was). Je ziet het (iig bij de labradors) echt bijna altijd. Bij reuen 95%, bij teven ook echt bijna altijd, zeker op een wat hogere leeftijd.

Wat zie je dan bij die teven?
Behalve een eventuele plofvacht bij de langharigen, want dat maakt al veel duidelijk.
Ik ben er echt benieuwd naar.

[Alfilillo]

Ik verwacht dat over een paar jaar hetzelfde aangekeken wordt tegen castratie van een teef als tegen castratie van een reu.
Dan nog kan ik in beide gevallen begrijpen dat het soms beter is (zelfs als het gaat om 'gedoe': het bloed tegen het plafond) en ik denk ook dat gecasteeerde honden prima gelukkig kunnen zijn, maar als standaard ingreep ben ik geen voorstander.

Vrouwen bij wie de eierstokken weggehaald worden, krijgen tot hun 50e medicijnen om o.a. de volgende risico's tegen te gaan: depressie/stress, hartproblemen osteoporosis, geheugenverlies. Ik kan me niet voorstellen dat dat bij een ander zoogdier als een hond niet speelt.