Ik vind mezelf helemaal niet zo'n goede trainer, maar ik ben wel consequent, ik werk een aanpak in stapjes uit en ik ben best geduldig. Ik denk dat je daarmee vaak al een eind komt. Ik heb ook eigenlijk nooit heel hoge verwachtingen, dus ik kan echt blij zijn met elk stapje vooruitgang en bijna altijd is er veel meer vooruitgang dan ik had verwacht.
Dit is ook zo gegroeid doordat ik zulke verschillende honden heb en heb gehad waarbij ik echt geen fikse correcties en druk kon gebruiken. Vooral Amoz is een heel goede leerschool geweest, omdat ik bij hem vanwege zijn verleden met fikse angstagressie naar mensen in het begin op geen enkele manier intimiderende correcties kon gebruiken, maar hij moest natuurlijk wel in harmonie mee kunnen draaien in huis en in de wereld. Ik moest hem dus wel kunnen sturen en begrenzen, maar ik kon geen dwang gebruiken of heel overheersend zijn.
Maar ook Mila, die heel gevoelig is voor - in haar ogen - onterechte druk en dan totaal bevriest, en Amy die superonderdanig is en helemaal ineenkromp van angst bij alleen het idee dat ze iets verkeerd deed, hebben daarvoor een basis gelegd. En daarna gold dit ook voor Arlo, die zo angstig was dat hij bij een strenge blik al bibberend in de andere hoek van de kamer stond. Allemaal honden waarbij je met een liefdevolle, maar tegelijk heel duidelijke en consequente aanpak je doel wel bereikt, maar zodra je weerstand creëert, kun je er niks meer mee.
Duidelijkheid is voor zulke honden ontzettend belangrijk, je moet als baas compleet voorspelbaar zijn. Als je ineens iets fiks corrigeert wat voor de hond uit de lucht komt vallen, is dat bij zulke honden funest voor de vertrouwensband en de wil tot samenwerken, waarop ons samenleven totaal is gebaseerd. Maar als je ze in stapjes leert wat je wel en niet wilt zien, kunnen ze een correctie voor een overtreding op wat ze is geleerd prima hebben. Dat komt dan niet als een verrassing, dat begrijpen ze en ze weten wat ze dan wél moeten doen om die correctie niet meer te krijgen. En tot ze dat weten, zorg ik ervoor dat ze niet in de positie komen dat ik ze opeens hard zou moeten corrigeren of fysiek in zou moeten grijpen.
En ook al hebben ze in dit opzicht allemaal een breekbaar karakter, het zijn allemaal geen watjes (oké, behalve Arlo) of makke honden. Het zijn wel stuk voor stuk honden die op verschillende vlakken echt begrenzing nodig hebben en sterke en felle honden kunnen zijn, met een reactief randje. Vandaar dat ik ook altijd heel erg vanuit rust werk, bij Mila en Amy is het beteugelen van hysterie al het halve werk
Anders kan er überhaupt niet geleerd worden. En bij zowel Mila als Amy zorgen correcties juist voor veel spanning en dus geen rust, dus als ik daar niet heel gedoseerd mee omga, staan ze het leerproces juist in de weg.
Ik ben ook te makkelijk en 3x streng en de vierde keer denk ik, ach, of pff, laat maar.
Foutjes die ik maak, worden denk ik goedgemaakt doordat ik wel doorzet, consequent blijf, altijd train op succes (dus liever te kleine stapjes en heel veel succeservaringen dan een te grote stap en een hond die het niet meer snapt) en er alle tijd voor neem die de hond nodig heeft. En omdat ik vergevingsgezinde honden heb 
