Discussietopic castratie teef

[Persistence]

Waarom zouden dierenartsen castratie/sterilisatie adviseren als de nadelen groter zijn dan de voordelen?

Om het geld natuurlijk.

[Mo-yi]

Mo-yi wilde ik in principe niet laten steriliseren, sowieso wachten tot 2 a twee en half, aangezien, van wat ik ervan weet, die hormonen ook juist erg belangrijk zijn voor de dichtheid van de botten, of dichten van de groeischijven..als je dat in de groei weghaalt kan dat voor het hele skelet problemen gaan geven.

Alleen werd Mo loops, en kort daarop weer, en heel kort daarop weer. In de tussentijd dit aan d.a voorgelegd, om het even op te volgen zo, eerste keer zo heel kort kan gewoon zijn omdat alles nog even "erin"moet komen, ritme komt wel..maar na de zoveelste keer was de kans groter dat er iets loos kon zijn..al gaf ze zelf weinig verandering aan ook in gedrag niks anders. Maar toch, alsnog op advies van d.a na de zoveelste op erg korte tijd dan toch laten steriliseren.
Mijn d.a toendertijd had ook veel met windhonden van doen en zij deed aan gas narcose, wat blijkbaar bij dit ras ( hussen, mallen ) ook enorm fijn is, velen kunnen erg slecht reageren op gewone narcose ( te snel te veel ), en dit was "veiliger"doot continue monitoring van zuurstof en hart en gasnarcose kan ter plekke bijgesteld of afgesteld worden.


Tijdens die operatie heeft ze ook gelijk de baarmoeder bekeken, en daar zag ze een klein bultje..dat kan kwaadaardig zijn..kan ook weinig voorstellen maar kan zeker een oorzaak zijn van een soort irritatie waardoor ze steeds loops werd, dacht ze...en voor alle zekerheid de hele baarmoeder er toen uitgehaald

[Lieke]

Ik heb in het verleden de meeste van mijn collieteven laten castreren. Van allemaal werd de vacht een compleet dráma maar ik heb het om gezondheidsredenen laten doen. Mijn eerste collie Robyn had diverse bmo's achter de rug die elke keer erger werden. Kyra had een gesloten baarmoederontsteking en daar was ik net op tijd bij, Lyndie was driekwart van het jaar zwaar depressief en schichtig van de hormonen en die werd veel stabieler na haar castratie en ik kreeg mijn vrolijke Frans weer terug.
Mijn laatste collie Abby heb ik op 9-jarige leeftijd nog moeten laten castreren vanwege een gesloten baarmoederontsteking. De dierenarts heeft bijna 1,5 kg aan abcessen uit haar buik gehaald die op het punt stonden door te breken.

Dus hoewel ik de vachten een complete ramp vond, ben ik bij teven eigenlijk voor castratie. Vrijwel al mijn teven hebben problemen gehad met bmo's en zelfs gesloten bmo's (die veel lastiger te diagnosticeren zijn) en fataal kunnen zijn.
Ik heb nu stichtinghondjes die je dus geholpen en wel krijgt, maar mocht ik in de toekomst nog een intacte teef hebben, dan denk ik dat ik die ook preventief laat helpen.
Cijfers wijzen uit dat minstens 25% van alle teven voor hun 10e levensjaar een bmo krijgen. En ik weet dat een gesloten bmo niet zo vaak voorkomt, maar ik heb het nu al twee keer meegemaakt en die zenuwentoestand wil ik niet nóg eens meemaken. Plus het feit dat het een zware operatie is waar ze echt wel een paar uur van op de tafel liggen en de risico's van het verwijderen van de sterk doorbloede baarmoeder plus evt. abcessen niet even weg te wuiven is.

Overigens: op Lyndie na (en daar was haar karakterverandering een verbetering), zijn geen van mijn teven ook maar iets veranderd. Ze waren vooraf lieve, stabiele teven en dat waren ze naderhand ook. Het waren trouwens allemaal vooraf lekkerbekken en dat was na de castratie hetzelfde en qua gewicht veranderde ook niet echt veel.

[Gudrun]

Eens even terugdenken....

Laïla, schotse herder, was gecastreerd na de eerste loopsheid, advies dierenarts gevolgd.
Ze is iets zelfzekerder geworden, verder geen problemen.

Vivi, sheltie van dochter, gecastreerd omdat ze van 2 weken voor tot 8 weken na het einde van de loopsheid enorm sloom was. En het is ene onzeker hondje. Nadien een stuk zekerder en op sportief gebied absoluut een verbetering. Geen nadelige effecten, ook niet op de vacht. Ze is nu 13.

Poppy is vroeg gecastreerd omdat ze een hermafrodiet bleek en we niet wisten hoe het van binnen zat. Ze heeft een vulva met een mini-penisje in, compleet met penisbot(je) vlak langs de urineopening.
Ze had een baarmoeder, maar die liep niet mooi door in de vulva bleek dus een eventuele loopsheid zou problemen kunnen gegeven hebben. Ze had 1 eierstok en aan de andere kant een teelbal waar het een eierstok geweest zou moeten zijn. Urinelieders en nieren en alle overgangen inwendig bleken gelukkig wel goed aangelegd en normaal functioneren.
Poppy is de makkelijkste hond die ik ooit gehad heb.
Vacht is een regelrechte ramp.... veel pluizige onderwol die slecht los komt en klit tegen de huid aan en de dekharen zijn ook veel zachter dan die van de nestgenoten die intact of later gecastreerd zijn. Gewicht geen probleem. Ze is nu 6 en voor zover ik weet kerngezond.

Alle andere teven hier zijn intact.
Nadeel is het bitch-gehalte rond de loopsheden, vooral van de chi's en Do. Als ze samen loops zijn is het even 2-3 weken streng zijn en regelmatig een paar apart zetten en goed te doen. Volgen ze op elkaar dan is het soms lastiger omdat het lang duurt.
En de reutjes durven wel eens in huis markeren rond loopsheden ook.

Jinn kreeg melkkliertumoren en is er aan gestorven, ging razendsnel. Ze was 10 jaar. Maar wie weet of ze dit niet ook met sterilisatie gehad zou hebben... Toch doet het me soms twijfelen voor Do en Kika nu. De rest is sowieso te oud om er voordeel uit te halen.

[_Tiny_]

Babs (in mijn avatar) is overleden aan een gesloten BMO . Wordt je door de DA opgebeld dat je hond niet meer wakker is geworden uit de narcose. Ze had ook nog puppen in haar buik.

De schrik zit er bij mij goed in. Jente heb ik daarna vrij snel laten castreren omdat ze 6 is en het risico steeds hoger wordt. Isa is binnenkort aan de beurt en Billie gaat ook als ze oud genoeg is. Heb lang gedacht misschien nog eens een nestje te doen, maar ik durf niet meer.

[Tamara]

Tja, het is een lastige keuze, castratie of niet. Ik zeg altijd: wanneer het medisch noodzakelijk is, dan zou ik het doen. Nu werd Lanai na elke loopsheid zo depri dat ze niet vooruit te branden was, terwijl ze normaal altijd even vrolijk en speels is. Ze had nog meer klachten tijdens de schijndracht waardoor ze helemaal niet meer zichzelf was. Ze is na haar castratie stabiel geworden en ik merk daar heel veel verschil in. Het nadeel is dat ik op moet passen met hoeveelheid voer, en ze is feller geworden naar andere honden.

Dat de loopsheid en schijndracht weg blijft vind ik eigenlijk wel een groot voordeel.

[ellen en de birmanen]

ik ben geen voorstander van sterilisatie/castratie. voor mij wegen de voordelen niet op tegen de nadelen en met een geholpen teef is het moeilijk fokken
als het echter medisch is dan gebeurt het ook gewoon.
ooit 2 goldens gesteriliseerd, de vachten werden drama, van 1 golden werd het lontje een heel stuk korter.

ik geef mijn pupkopers ook het advies om niet te steriliseren als het niet nodig is. willen ze het toch doen dan tussen de 2e en de 3e loopsheid. de hond is dan uitgegroeid zowel lichamelijk als geestelijk.

aan de tollers merk ik eigenlijk weinig als ze loops zijn of schijndracht. ze zijn misschien iets knuffeliger maar niet hangerig of zo.

[Nikki]

Jet is na de eerste loopsheid al gecastreerd. Vooral omdat onze vorige teven allemaal een BMO hebben gehad, dat wilde ik voorkomen. Achteraf had ik wel wat langer willen wachten met de info die ik nu heb, maargoed, het is ook al 9 jaar geleden dat ze gecastreerd is. Gecastreerd was ze uiteindelijk sowieso, maar dan misschien na de 2e of 3e loopsheid.

[Frootje]

Mijn Sheltie heb ik destijds intact gelaten. Ze had geen last van de loopsheid, wij ook niet. Je merkt het eigenlijk niet eens, andere honden reageerden ook niet anders op haar dan normaal of zo.

Froo is wel gecastreerd. Van de stichting moest het eigenlijk al vrij vroeg, maar ik heb al in mijn eerste kennismakingsgesprek gezegd dat ik dat niet ging doen en haar eerst fysiek en mentaal wilde laten groeien. Maar het stond eigenlijk wel altijd al op de planning als ze oud genoeg was. Ze bleek ook erg last van haar loopsheid te hebben dus na een paar jaar heb ik het ook gewoon maar laten doen.

Ze was altijd al erg fel, ik merk daarin geen verandering. Qua vacht ook niet maar daar heeft ze ook het type vacht niet voor. Wat ik wel merk is dat dat vreetgedrag van haar echt is uitvergroot. Ze was altijd al heel fel op eten (als in, ze wilde graag eten. Altijd. De hele dag) maar nu is het helemáál erg. Haar hele leven draait om eten. Al het andere komt daarna. Dat was voor de castratie wel iets minder. Het is nu net een labrador in miniverpakking (alleen wel met het karakter van een krijswawa).

[Alfilillo]

Wat ik wel apart vind om te lezen is dat sommige teven bitchy worden vlak voor en tijdens de loopsheid. Lily is eigenlijk nooit een bitch, maar de weken voor de loopsheid móet elke hond aan haar snuffelen van haar en tijdens de loopsheid is ze boter

[Simone]

Pepper is gecastreerd toen ze zes maanden was. Dit heb ik laten doen op advies van de dierenarts, ervan uitgaande dat die het wel zou weten.
Toen ik Pepper kreeg wist ik niet veel van honden. Daarom ben ik hier toen lid geworden (nouja, andere forum) om dingen te leren. Nu weet ik dat zes maanden erg jong is, beter was geweest na minstens één (of twee) keer loops zijn. Ik vind het nu wel jammer dat ik het advies van de dierenarts heb opgevolgd wat de leeftijd betreft, niet van de castratie opzich. Dat had ik toch wel laten doen.
Of het Pepper veranderd heeft weet ik dus niet. Ze is nu niet te dik terwijl ze wel gewoon eet, maar wat extraatjes e.d. betreft let ik wel op. Tis een vrolijk, vriendelijk hondje.

[Diana]

Wat ik wel apart vind om te lezen is dat sommige teven bitchy worden vlak voor en tijdens de loopsheid. Lily is eigenlijk nooit een bitch, maar de weken voor de loopsheid móet elke hond aan haar snuffelen van haar en tijdens de loopsheid is ze boter

Ja, grappig is dat. Mila is juist normaal best bitchy, maar niet tijdens de loopsheid, dan vindt ze opeens alles leuk en prima Dat begint inderdaad al even voor de loopsheid.
Ca. een week nadat de loopsheid is afgelopen, is ze wel altijd een weekje niet helemaal in haar hum. Tijdens de schijndracht is ze verder ook niet meer bitchy dan normaal.

[Gretha]

Ik heb Tux laten castreren na haar eerste loopsheid. Mijn bedoeling was om haar 2x loops te laten worden, maar na haar eerste keer met een volle reu in huis was ik er wel klaar mee.
Dat was echt niet grappig.

Ze is niet echt veranderd volgens mij. Het is een pittige tante met een grote bek naar andere honden af en toe, maar dat was ze daarvoor ook al. Ik heb niet het idee dat het erger geworden is.
Dat ze te dik worden is onzin natuurlijk, daar ben je zelf bij. Tux heeft altijd honger, maar dat was daarvoor ook al zo.
Ze heeft nog steeds een lijntje om jaloers op te zijn.

Sloom worden geloof ik ook niet. Bij die rat van mij is het ook zeker niet het geval.
Nou heeft zij wel een iets hoger energie level dan Rakoes.

Al met al heb ik er geen spijt van en is er niets veranderd aan Tux.

[Loraine]

Dívka is (eind vd maand) 5 jaar en intact.
Haar vorige eigenaar wilde er een nestje mee fokken maar is daar niet aan toegekomen en ik vind het nogal wat om in een gezond dier te laten snijden.
Je hoort nog weleens van versterking van bepaald gedrag/onzekerheid etc en aangezien ze niet de meest stabiele hond is is dat iets wat ik meeneem in de uiteindelijke beslissing.
Verder vrees ik dat ze een rampvacht gaat krijgen.
Ze heeft niet veel last vd loopsheid en schijndracht, is soms iets luier, aanhankelijker en heeft vooral een wat gevulder tepelpakket.
Verliest niet veel bloed ook, moet af en toe een druppel opdweilen en het bed en de kleden moeten vrijwel dagelijks verschoond ivm drupjes/vegen maar het is niet dat het bloed bij wijze van spreken tegen de muren zit ofzo.
Wat verder voor mij meeweegt is dat die hormonen niet voor niets in dat lijf zitten.
Mocht er een medische reden zijn of ze krijgt wel last vd loppsheden of schijnzwangerschappen dan gaat de handel er alsnog uit en mocht ik in de toekomst bij een volgende teef besluiten te castreren dan wacht ik tot ze zowel fysiek als mentaal uitgegroeid is, dat zal rond de 2,5-3 jaar zijn denk ik.

[nomo]

Ik hoop een nestje met Ayla te kunnen doen, dus castratie is nu totaal niet aan de orde. Ik ben sowieso niet zo van het snijden in een gezonde hond, maar merk wel dat ik het loopse en schijnzwangere gedoe helemaal niet zo leuk vind. Ze is nu ineens ook veel eerder loops dan verwacht en als we dit hele circus 3x per jaar door moeten dan wordt het wel een ander verhaal. Vanaf de loopsheid en daarna de gehele schijnzwangerschap is ze echt veel minder leuk. Nog steeds vriendelijk en beleefd hoor, maar het vuur is eruit. Ze is veel vlakker. Loopse/schijnzwangere Ayla is een prima hondje, snel tevreden, loopt haar rondjes wel mee etc. maar dat is het dan ook. Ik mis dan echt mijn vrolijke spring in het veld.
Dus voor nu doen we er niks aan en hoop ik dat er straks gewoon weer 7 maanden tussen de loopsheden zit, dan is het prima te doen en zitten we het wel uit.

[Iirtu]

Mijn jongste heb ik laten castreren toen ze 2,5 jaar was. Ze was om de 4 maanden loops en steeds erger schijnzwanger. Ze is er zeker vrolijker door geworden.

Mijn Groenendaeler heb ik laten castreren toen ze bijna 4 was. Zij is wat feller geworden naar andere honden en meer geluidsgevoelig.

[Tamara]

Dat ze te dik worden is onzin natuurlijk, daar ben je zelf bij. Tux heeft altijd honger, maar dat was daarvoor ook al zo.
Ze heeft nog steeds een lijntje om jaloers op te zijn.

Sloom worden geloof ik ook niet. Bij die rat van mij is het ook zeker niet het geval.
Nou heeft zij wel een iets hoger energie level dan Rakoes.

Al met al heb ik er geen spijt van en is er niets veranderd aan Tux.

Ja, inderdaad, je bent er zelf bij. Ik moest er wel aan wennen dat ik Lanai echt minder brokjes en vlees moest gaan geven. Ze heeft ook geschommeld in gewicht. Ze heeft daarna wel gewoon haar lijntje terug gekregen. Al zag ik laatst een foto van haar waarop ze een groot stuk spier was met een erg mooie wespentaille, maar toen was ze gewoon nog jong en niet helemaal uitgezwaard.

Lanai is na haar castratie absoluut niet sloom geworden. Ik denk dat husseltjes sowieso niet snel sloom zullen worden. Ik zie Rakoes niet snel veranderen in een bankhanger in ieder geval.

[Kells]

ik heb er altijd al afwijzend tegenover gestaan, want het is wel snijden in een gezond lichaam. Mijn eerste teef kwam uit een asiel en is tot op hoge leeftijd intact gebleven. Na haar tiende jaar kreeg zij mammatumoren en later een bmo. Aan beide is ze geopereerd en ze overleed toen ze ruim 16 jaar oud was.

Mijn tweede hond en eerste Ier was ook een teef en bleef intact tot aan haar dood. Zei overleed aan de gevolgen van epilepsie.

Mijn huidige setters zijn allemaal familie van elkaar. Kells haar moeder (Gina) heeft nog 5 jaar bij ons gewoond tot ze overleed. Daarvoor heeft zij drie nesten gehad, is nooit ziek geweest en intact gebleven. Kells heeft twee nesten gekregen. Het A-nest vlak voor ze vier jaar oud werd. Toen we een tweede wilden kreeg ze na de dekking een bmo en na lang wikken en wegen zijn we voor behandeling gegaan. De behandeling sloeg aan en 7 maanden later kreeg zij een tweede nest.

Dochter Aislinn en zoon Finbar zijn bij ons gebleven. Kells is bijna twaalf, Aislinn bijna acht en Fin wordt in februari vijf. Ze zijn alle drie intact en dat geeft weinig problemen. Nou ja, Fin heeft het een paar dagen per jaar moeilijk, maar daar valt mee te leven.

[Tiny]

Jeda heb ik laten steriliseren toen ze een bm kreeg, nooit meer uit de narcose gekomen.

Met Akira durfde ik het niet meer aan, ondanks dat ze ieder 3 maanden loops was en de de heftige schijnzwangerschappen.Tot ook zij een bm en een mamatumor kreeg, had geen keuze meer.

Ze was opeens veel liever dan ze al was, zelfs teven waren opeens allemaal leuk
Alleen die vacht werd een ramp

[Persistence]

Het fellere is wel gebleven.

Hoe zou je dat verder omschrijven? Ook als reactiever? Feller naar jou? Naar honden?

...
Na de castratie kwam het reactieve in lichte mate terug, ze werd weer onrustiger aan de riem, meer gefocust op de omgeving, wilde zich er weer meer mee bemoeien, zat ook sneller aan haar tax bij hond-hond contact, ze verdedigde haar bal bijvoorbeeld ineens nog feller, en vond het ook sneller leuk om kleine hondjes te pesten. Het verschil was niet megagroot hoor, niet dat ik ineens met een onhandelbare hond liep, maar groot genoeg om me aanvankelijk even zorgen te maken.
Uiteindelijk is het dus met een half jaar ofzo allemaal weer gestabiliseerd, maar wat bleef is dat ze dus iets meer speelde met andere honden, wat opzich leuk was, maar daarin dus ook iets feller/fanatieker kon zijn, en sneller van zich afbeet. Alsof haar remmingen in dat opzicht net even een paar procent minder goed werkten, als je snapt wat ik bedoel?

Nooit naar mij trouwens, daar heb ik me bij Oor echt nooit een seconde druk over hoeven maken godzijdank.

Dankje voor je uitgebreide toelichting! Goed om te horen dat gedrag wat na de sterilisatie ontstaat, ook weer kan stabiliseren met de tijd en dat het dus niet perse blijvend is.

[ranetje]

Mijn teven zijn de afgelopen jaren door omstandigheden alle drie gecastreerd.
Ik heb geen enkel verschil gezien in gedrag voor en na.
Tot op hoge leeftijd ook goed bespierd en geen gewichtsproblemen.

[Jay]

Mijn Kyra, een Schotse herder heb ik niet laten castreren. Zij had eerder een heftige reactie op narcose gehad ( en dat was al een gasnarcose), dus durfde ik het niet aan.
Op zich had ze geen last van de hormoonschommelingen, maar ze deed wel vaak elke loopsheid een plas op het vloerkleed, waar ik dan pas achter kwam als het heter weer werd. Heb heel wat nieuwe kleden gekocht.

Nu met Pippa is het makkelijker, ze was al gecastreerd. Dus geen stress om de ingreep, gewoon een vrolijk hondje dat ook mooi op gewicht blijft en graag rent.

[BieneMaya]

Ik wacht nog ff tot Maya wat ouder is (ze is nu 1 jaar en 7 maanden) maar wil haar toch wel laten castreren.
Ze bloed echt enorm veel

[Izzie_Lot]

Mijn huidige honden zijn hier gesteriliseerd afgeleverd en ik vind het eigenlijk wel fijn om die loopsheden niet meer te hebben.

Maar goed, mijn eerste hond kwam loops uit het asiel (met de aantekening dat ze gesteriliseerd was in haar paspoort ). De dierenarts zei toen dat ze na ongeveer 100 dagen gesteriliseerd kon worden, eerste hond, ik wist niks dus steriliseren leek logisch. Het kreng werd daarop elke 100 dagen ongeveer loops dus nooit geopereerd. Met wat meer kennis ben ik daar achteraf heel blij om, bij een kruising husky-labrador zou haar vacht ontploft zijn en haar gewicht zou ook een aandachtspunt gebleven zijn. Uiteindelijk is ze op vrij hoge leeftijd alsnog gesteriliseerd door een BMO. Dat laatste jaar waren vacht en wat overgewicht niet meer zo heel spannend.

Hoewel ik de loopsheden geen feest vond (3 keer per jaar ) zou ik een intacte teef niet 'zomaar' steriliseren denk ik.

[Diana]

O ja, dat was ik alweer helemaal vergeten Taartje plaste ook wel eens binnen als ze loops was en als ik haar dan ergens mee naartoe op bezoek nam waar ook honden woonden, ging ze eerst midden in de kamer zitten plassen Ook als ik haar van tevoren ruim buiten had laten lopen en plassen. Als ze niet loops was, was ze gewoon prima zindelijk.