Frootje schreef: ↑28 sep 2023, 17:06
Mijn moeder heeft er ook zo een rondlopen uit het buitenland. Hij is niet getraumatiseerd, het is inderdaad gewoon een flink gebrek aan socialisatie. Gevonden op de vuilnisbelt en heeft eigenlijk gewoon nooit wat leren kennen. Toen hij hier kwam was hij enorm angstig, tegenwoordig is hij op z'n hoogst in sommige situaties wat nerveus. Natuurlijk, als ze hem zou meenemen naar een druk evenement zou hij wel echt bang zijn, maar een béétje rekening houden met de limiet van de hond mag natuurlijk wel, gelukkig vinden ze dat soort dingen beide niet leuk.
Maar verder moest hij gewoon meedraaien. Hij heeft de tijd gekregen om te groeien maar niet om te miepen. Het is nu gewoon een redelijk makkelijke hond. Niet voor mij maar voor haar zeker wel.
Bij Froo vragen mensen ook altijd of ze zwaar getraumatiseerd is geweest, maar dat valt best mee. Ze is alleen als pup ondersteboven gestampt door alle andere honden (misschien was zo'n kleine pup tussen dat geweld zetten ook niet zo handig
), dus op dat gebied gaat het inderdaad vermoedelijk nooit meer helemaal goed komen, maar verder heeft ze voor zover ik weet nooit wat ernstigs meegemaakt. Gewoon een kleine hond met een klein emmertje. Ik heb altijd wel een beetje het idee dat sommige mensen denken dat alles wat buitenlands is getraumatiseerd moet zijn of zo.
Ik heb net de eerste aflevering gekeken, want ik was toch nieuwsgierig. Ik heb echt heel smakelijk moeten lachen over hoe die gedragsdeskundige zijn halve paniekaanval probeerde te verbergen. Op zo'n hysterisch optimistisch toontje en dan met die hysterisch gehaaste looppas op zoek naar die pup.
Inderdaad. En ik houd heel veel rekening met mijn honden (uit welk land ze dan ook komen) en wat ze wel en niet aankunnen, maar wel met als grondslag dat we daar dan aan gaan werken als het om dagelijkse dingen gaat of angsten die het leven heel erg beperken. Ik neem Arlo ook niet mee naar een druk evenement nee, dat is voor hem ook echt te veel gevraagd. Maar ik ben wel vrij snel met hem begonnen om hem heel rustig en op een voor hem veilige en positieve manier aan dingen bloot te stellen. En soms is dat even spannend, maar ook het overwinnen van iets wat je spannend vindt vergroot het zelfvertrouwen en is weer een positieve ervaring in dat superlege rugzakje. Zolang het maar niet té spannend is en de stappen maar niet té groot zijn. Dus nee, niet miepen, maar gewoon op een normale manier er rekening mee houden dat iedereen, iedere hond en ook ieder mens, zo zijn beperkingen heeft.
Ik denk dat hoe langer je de wereld van de hond zo superklein houdt, hoe groter de stap wordt om die wereld in te gaan.
Amy en Amoz waren in het begin ook geen makkelijke honden, en hoewel Amoz natuurlijk die angstagressie had, denk ik dat hij ook geen trauma had, gewoon erg weinig vertrouwen in mensen. Maar veel mensen die ik tegenkwam in het begin, zeiden dan: 'ach en wee, dat is zeker een heel getraumatiseerde hond, wat zielig, wat zou zo'n beestje toch allemaal hebben meegemaakt, hij is zeker geslagen of mishandeld...' Dat is echt hoe veel mensen dat interpreteren, maar hij had gewoon zes jaar in een asiel gezeten en nog nooit een stap buiten de poorten gezet of een positieve relatie met een mens opgebouwd - natuurlijk vind je dan veel dingen eng, het is net alsof je opeens op een andere planeet bent.
Ik heb natuurlijk in het verleden ook aardig wat honden opgevangen en daar zaten zowel bange als niet-bange honden tussen, maar bij geen enkele hond dacht ik dat er echt sprake was van een trauma. Vaak als mensen dat wel zo benoemen, betekent het ook dat ze er niet mee aan de slag gaan, want ja, trauma. Dat is heel anders dan wanneer je het bekijkt als: dit zijn allemaal dingen die de hond nog moet leren. Hij moet nog gaan ervaren wat het is, dat het geen bedreiging is en hoe met spannende dingen om te gaan en daardoor groeien in zelfvertrouwen.
Wat Froo heeft meegemaakt als superklein hondje in een asiel is denk ik inderdaad wel echt een soort trauma. Maar in de meeste asielen wordt er gelukkig wel op gelet dat kleine, kwetsbare pups bijvoorbeeld apart zitten met een paar andere kleine pups en/of met een paar lieve, kleine oudjes erbij.
Ik stoor me er ook altijd aan als mensen denken dat alle buitenlandse honden bang zijn en trauma's hebben, ik ken meer honden die totaal niet angstig zijn dan honden die wel echt angstig zijn. Maar het stoort me al helemaal bij mensen die dan vervolgens wel voor een buitenlandse hond kiezen en hem de hele dag zielig gaan zitten vinden.
.
