Kan een hond menselijke emotie aanvoelen ?

[Teckeltoos]

Weet een hond wat menselijke vreugde of verdriet is ?
Ik heb nu meerdere keren meegemaakt dat Peer bij mij op schoot springt en heel blij komt doen als ik verdrietig ben.

Hij lijkt ook gezichtsuitdrukking te kunnen "lezen".
Als ik glimlach gaat hij kwispelen.

Herkent een hond de menselijke emotie of alleen maar de energie die je uitstraalt op die momenten ?

[Tineke]

Ja ik denk dat ze wel veel kunnen aflezen aan onze non verbale signalen.
Denk niet dat ze hetzelfde voelen als wij maar wel middels aflezen stemmingen kunnen peilen.

[Sirene]

Jazeker kunnen ze dat.
Zomaar een linkje naar een studie
https://royalsocietypublishing.org/doi ... .2015.0883

[Sirene]

Ik weet niet of je het zo bedoeld maar ze nemen niet perse de emotie over. Ze kunnen ons goed lezen. Ik nam aan dat je dat bedoeld.
Daarnaast zijn er honden die zich die emoties dan ook weer heel persoonlijk aantrekken, maar dat is heel hond afhankelijk.

[EchoMira]

Aanvoelen vind ik te zweverig. Ze zien, ruiken en horen en hebben een lerend brein.

Echt menselijke emotie begrijpen...ach ja, zat mensen die elkaars emoties helemaal niet zo goed begrijpen dus waar vergelijken we het mee? Maar voor een andere diersoort komen ze verrassend ver, ja.

Mijn honden snappen alvast heel goed het verschil tussen de wekker uit slaan en gapend en rekkend vanzelf wakker worden en wat dat voor het ochtendritueel betekent.
Ik ben niet zo'n jankerd dus dat zien ze weinig maar als ze lekker liggen te kluiven en ik ineens heel zacht "jeeeezus" zeg hoor ik ze even stoppen. Dan weten ze dat ik me ergens aan stoor.

Ik vind ze dus ontzettend gevoelig/attent. Zeker als je meeneemt dat ze de echte informatie niet mee krijgen.

Ze snappen zeker dat ik emoties heb en dat die emoties van elkaar verschillen op manieren waar ze zelf bij kunnen helpen of in ieder geval niet bij in de weg kunnen lopen.
Ik ben er niet zo'n fan van om ze daar vervolgens mee te belasten maar ze snappen heel erg veel.
Veel meer dan je van kleuters kunt verwachten wat ze in leeftijd toch echt zijn.

Ik vind het knap en bijzonder.

[Maart]

Met Treskor hoef ik niets te doen als ik zelf gefrustreerd ben. Waar de andere honden iets hebben van ‘oei, ze is gefrustreerd, laten we maar voorzichtig zijn ‘ heeft hij iets van ‘ik zal je een reden geven om gefrustreerd te zijn ‘

Wat zen fantastische spiegel is. Maar tevens een enorme frustratiebron

[Nanna]

Ze letten altijd heel op. Ik hoef maar te zeggen van ‘ik ga even de honden uitl…’ en alles staat al joelend bij de deur. Maar altijd erg op zichzelf gericht. Als ik snikkend in de stoel zou zitten komt werkelijk niemand een troostende lik aanbieden. Haha.

[EchoMira]

Ze letten altijd heel op. Ik hoef maar te zeggen van ‘ik ga even de honden uitl…’ en alles staat al joelend bij de deur. Maar altijd erg op zichzelf gericht. Als ik snikkend in de stoel zou zitten komt werkelijk niemand een troostende lik aanbieden. Haha.

Als ik ergens iemand in een stoel zie snikken roep ik ook heel hard "prettig weekend!"
Ga maar lekker op iemand anders af snikken.

Er komt ook een moment dat ze je beter begrijpen dan je uitkomt, he? Met je hele gesnik.
Dat ze je snappen betekent niet dat ze een zakdoek gaan halen.

[S.V.]

Ik denk dat ze de energie voelen, ben je verdrietig dan vibreert je energie langzamer ben je blij of helemaal zen wat hoger, die gekken op 4 poten kunnen dat voelen, ik noem het maar emo antennes..

[Diana]

Ze letten altijd heel op. Ik hoef maar te zeggen van ‘ik ga even de honden uitl…’ en alles staat al joelend bij de deur. Maar altijd erg op zichzelf gericht. Als ik snikkend in de stoel zou zitten komt werkelijk niemand een troostende lik aanbieden. Haha.

Sommige van mijn honden wel, maar ik denk dat ze er zelf gewoon niet zo goed raad mee weten
Amy gaat gek en druk doen als ik verdrietig ben, je zou zweren dat ze me aan het lachen probeert te maken. Ze hangt dan echt de clown uit. Maar eigenlijk denk ik dat ze gewoon vindt dat ik raar doe en daardoor onrustig wordt. Fayah heeft dat in mindere mate ook, zij gaat dan aan mijn handen en in mijn gezicht likken. Ze moet er iets mee, maar ze weet niet zo goed wat.
Mila wijkt niet van mijn zijde als ik verdrietig ben. Amoz was ook zo.
Maar Arlo reageert er totáál niet op. Die is altijd blij, blij, blij! - maakt niet uit hoe de rest van de wereld zich voelt Terwijl dat echt wel een gevoelige hond is, maar op dat soort emotionele toestanden reageert hij eigenlijk niet. Wel op vrolijkheid, dan wordt hij nóg blijer Maar dat hebben ze eigenlijk allemaal wel.

[Budkes]

Ja ze voelen het aan, wat niet meteen betekent dat ze het kunnen duiden.
Ik ben een jankerd. Zo gauw ik verdrietig ben en moet huilen komen Herbert en Louitje onmiddelijk naar mij toe. Herbert likt mijn tranen weg en Louitje gaat mij heel intens aankijken en zo liggen dat hij me aanraakt. Maakt niet uit wat ze aan het doen zijn.
Perry en Marco daarentegen heffen nog geen wenkbrauw.

Als ik boos ben zijn Herbert en Louitje ook het meest onder de indruk en proberen van alles om het weer goed te maken. Perry en Marco zie je gewoon denken, o dat komt vanzelf wel weer goed, stelt niks voor en trekken zich er niets van aan.

Marco en Perry zijn 2 heel zelfverzekerde zelfstandige types, terwijl Herbert en Louitje veel meer op mij gericht zijn, dus karakter speelt mijns inziens zeker een rol. Niet in hoeverre ze het aanvoelen, maar wel in hoeverre ze er op reageren.

[Susam]

Mijn Berners waren super gevoelig en reageerden echt wel op bijvoorbeeld ruzie of herrie of emoties, niet dat ze daar iets mee konden, ik vond het meer ongemakkelijk voor ze dan dat ik het gevoel had dat ze kwamen "troosten" of zoiets. Sambal is een bulldozer en kan niks met emoties, als ik door de kamer dans dan vind ie dat okay, als ik boos ben dan vind ie dat ook okay en doet daar verder niks mee. Ik mopper eigenlijk nooit op hem en bij mijn Berners was dat ook niet nodig, dus in dat opzicht, was er ooit 1 incident waar ik boos was op Sambal en dat begreep ie donders goed.
Ik kreeg in het eerste jaar heel veel opmerkingen over "spiegelen" van honden en hele verhalen over dat honden je gemoed aanvoelen en je zelfs waarschuwen als je bijvoorbeeld over je grenzen gaat enz. Daar geloof ik niet zo in en al zeker niet bij een hond als Sambal. Ik zou hem daar ook niet mee willen belasten.
Ik vind het heel triest als ik bv laatst bij de rijdende rechter een aantal windhonden bij onstabiele mensen zag die helemaal op tilt gingen en de honden daar nerveus omheen drentelden.
Ik wil hier in huis een rustige situatie hebben en goeie vibes en plezier. Ik denk wel dat hij dat soort dingen voelt, de rust, geen drukte of chaos of geschreeuw, maar ik denk ook dat dat iets anders is dan spiegelen of emoties echt begrijpen van een mens.

[Loraine]

Ja, ze voelen aan wanneer ik niet lekker in mijn vel zit, verdrietig ben of juist boos/blij/whatever maar ook wanneer ik druk ben in mijn hoofd.
Wanneer ik verdrietig ben of emotioneel/psychisch bijna instort klimt Mahdutje op schoot, leunt tegen me aan/kruipt in mijn armen en geeft me kusjes.
Wanneer ik weer goed hersteld ben gaat hij weer rustig weg.
Taak volbracht zegmaar, tijd voor koekjes en de clown uithangen.

Dívka wordt er hyper van, gaat gillen wanneer ze maar dénkt dat je haar wil corrigeren/bijsturen en snapt ineens niet wat je nu precies wilt.
Zeer goede spiegel wel, ik kan inmiddels aan haar zien wanneer ik niet lekker ga en daardoor veel sneller een stapje terug doen, mezelf weer rechttrekken etc waardoor ik ook veel meer stabiel ben emotioneel/psychisch gezien.
Ze is eigenlijk te gevoelig om goed met mij te matchen maar op deze manier (plus een kluif geven en elkaar met rust laten op die momenten) hebben we een goed werkende middenweg gevonden waarbij zij weet dat mijn emoties niet op haar gericht zijn en ik heel bewust niets vraag wat niet noodzakelijk is.
Dus bijvoorbeeld wel dat ze zich laat aanlijnen wanneer ik ze wil uitlaten maar vervolgens mag ze er gewoon een uitgebreide snuffelronde van maken en zijn de enige regels dat er niet getrokken wordt en opletten met oversteken.
Hierdoor zijn er ook geen botsingen meer tussen ons omdat zij gaat lopen gillen en van zich af pissen omdat ze denkt dat ik haar op haar flikker geef en ik daar weer op reageer in mijn emoties/instabiliteit.
Dat hoofdstuk is gewoon zo goed als afgesloten nu, puur doordat ik haar signalen veel eerder ben gaan herkennen en daardoor ook veel eerder kon ingrijpen en stabieler werd.

Of ze écht aanvoelen welke emoties ik heb weet ik niet, denk eerder dat ze mijn energie aanvoelen, dat ik bij drukte in mijn hoofd onbewust ook druk wordt in mijn bewegingen en spreken bijvoorbeeld en dat zij dat feilloos oppikken.

[ellen en de birmanen]

de avond voor mijn vader zou komen te overlijden (euthanasie) ging ik naar bed. kaylee* lag zoals gewoonlijk al op bed tot haar dochter twinkel aan kwam. twinkel sprong op bed, gromde tegen kaylee* en die ging weg. vervolgens kwam twinkel tegen mij aan liggen en heeft dat de hele nacht vol gehouden. dat terwijl twinkel nooit maar dan ook nooit op bed kwam en daarna ook niet meer op bed is geweest.
zij is ook altijd wel de hond die mij komt "troosten" als ik niet lekker in mijn vel zit.

[Frootje]

Froo merkt dingen wel ja. Zij kan daar trouwens niet mee omgaan en wordt er heel gestrest en onrustig van. Dat was wel vervelend want ik merkte gewoon hoeveel impact het op haar had. Sinds Aloy er is en wat ouder is en meer oppakt, gaat het met Froo op zo’n moment beter en reageert ze er minder op. Dat komt denk ik ook doordat ik dankzij Aloy vaak eerder doorheb wat er aan de hand is en daar nu ook veel eerder iets mee kan doen. Baasje stabieler, Froo stabieler. Overigens gaat het dan niet echt om emoties als verdriet en dergelijke, meer over stress en inderdaad ver over mijn grenzen gaan. Maar Froo reageert wel als ik een potje zou gaan zitten janken, ze komt me dan troosten, maar in werkelijkheid troost ze voornamelijk zichzelf. Ze vindt dat moeilijk en snapt het niet (zie je ook terug in haar gedrag). Froo was trouwens niet zo zielig hoor, de dingen waar zij moeite mee had kwamen niet heel vaak voor.

Aloy ontgaat trouwens ook niet veel maar die heeft dus een heel ander karakter. Ze geeft het wel heel duidelijk aan, maar houdt het verder niet vast. Waar Froo heel gestrest werd en zich hele dagen drukmaakte, gaat Aloy dat dus echt niet doen. Nu heeft zij natuurlijk ook wel geleerd dat het haar iets prettigs en leuks oplevert als ze reageert op mijn gemoedstoestand en me waarschuwt voor bepaalde dingen en dat dat niet iets negatiefs is. Hoewel ik echt wel geloof dat Aloy veel aanvoelt en ziet, denk ik trouwens dat haar neus een heel grote rol speelt en als ik zo kijk naar waar Aloy op reageert en wanneer ze gaat waarschuwen, vermoed ik dat ze heel erg reageert op cortisol. Maar zeker weten doe ik het niet. Ik zou soms bijna denken dat Aloy kon praten als ik naar die slimme blik van haar kijk, maar ze kan het helaas nog steeds niet.

[CatnDog]

Ik heb een tijdje geleden het boek The genius of dogs/De wijsheid van honden gelezen van Brian Hare & Vanessa Woods. Hierin wordt ingegaan op de domesticatie en de cognitieve vermogens van honden.
Wat hij geniaal vindt aan honden is hun sociaal-emotionele intelligentie en dat zie je terug in hun omgang met mensen. Honden kijken heel goed naar het gedrag van hun baasje. Ze 'lezen' ons door kleine veranderingen in mimiek en lichaamstaal. Als wij ons anders voelen, gaan we ons ook anders gedragen en dat pikken ze dan op. Maar ook bijvoorbeeld als je op het punt staat om op te staan voor een wandeling. Daar spelen ze dan meteen op in. Je kan zeggen dat ze het aanvoelen, maar ze zien het en hebben geleerd dat bepaalde gedragingen bepaalde dingen betekenen.
De ene hond is hier uiteraard ook wel beter in dan de andere.