een foto van een éénjarig voddekoppie, in een filmpje in de armen van een vrijwilligster en een uitstraling van 'wie maakt mij wat' en 'wat is het leven leuk'. Ondanks de optie op 2 andere honden, was het duidelijk dat zij gewoon hierheen moest komen.
Ze is hier nu ruim een jaar en ze is geweldig!
Haar vacht verdwijnt tegen een achtergrond van dor blad en oud hooi, en heeft alle tinten tussen wit en zwart.
Ze is PolletjePiekhaar ten voeten uit, met een wit plukje aan alle uiteinden.
Haar karakter beslaat een enorm spectrum, van explosief expressief tot intens ingetogen,
van ultra beweeglijk tot uitgeblust in elkaar gerold, van supersociaal tot snibberdebitcherig.
Een solide stoere tomboy, maar ondertussen mateloos zielig als ze haar voet zeer doet, oeverloos verdrietig als ik boos tegen haar doe.
Haar vangen in één foto lukt nauwelijks - ze is óf alweer vertrokken-bewogen-onderweg óf je mist net die ene blik die haar kenmerkt.
Razendslim is ze: niet van het type beschaafdbraaf, maar meer van 'oh, ik weet het al, kijk zó bedoel je?' - en doet alvast wat ze denkt dat bedoeld wordt.
Met de kleine Mojo stoeit ze, ze racet met FaeLynn van 8. Sem laat zich goedmoedig door haar aan z'n oren trekken.
Maar met ouwe Brass van 15 heeft ze een stil en zacht verbond, waarin ze 's nachts tegen hem aan kruipt en hem overdag nooit ondersteboven zal lopen. Zelfs Yuki laat zich verleiden tot speels uitdagen. En Imme is een beetje verliefd op haar.
Alle mensen zijn prima, maar ze hoeft er niet speciaal wat mee: oh, jij hier? - schouderophalen, doorlopen - dat werk.
Haar grootste valkuil is niet de klassieke Spaanse windhondenangst, maar haar ongebreidelde nieuwsgierigheid en enthousiasme.
Altijd in beweging, altijd op ontdekkingstocht en alles is leuk.
Zoals ik eerder al ergens zei:
Ben je d'r kwijt, blijkt ze via het keukenraam "ontsnapt" te zijn.
Zie je d'r niet, ligt ze languit te chillen bovenop de keukentafel.
Wordt het opeens wel heel erg stil, blijkt ze naar boven gesneakt. In je bed. Onder de dekens.
Rijdt de DHL-bus van het erf af, blijkt ze er in te zitten.
Loop ik buiten in de paardenwei, staat ze opeens naast me, dwars door de 3 extra stroomdraden gesprongen (náást het gewone draad en lint).
En niet omdat ze vervelend wil doen, echt niet. Gewoon - omdat het kan, en omdat de wereld nu eenmaal groter is dan haar eigen postzegel .
Dat doen die herders hier heus niet , hoor.
Maar ze is zó'n leuke hond, dat het eerder grappig dan irritant is.
Ze werkt op m'n lachspieren. En pakt me in, met boter en suiker, waar ik bij sta.
Ze vraagt andere aanvliegroutes van me. Het is geen herder.
Leg je directe druk, dan trekt ze een veel te grote scheur los, krijg je een verontwaardigde,vocale middelvinger.
Maar als ik haar vraag te komen, dan vliegen de pollen in het rond en is ze als eerste, in één flitsende streep, bij me.
Het is een beetje judoën, een beetje meebewegen, haar eigen energie gebruiken om te komen waar ik wezen wil.
Haar Spaanse baas heeft genoeg om haar gegeven om haar naar het asiel te brengen.
Dat is al heel wat. Maar belangrijker nog: hij heeft niets van haar onbevangenheid beschadigd.
Ze kan alles, ze doet alles, ze wil alles, en ze wil het NU.
En gelukkig: ze wil ook graag, heel graag, sámen.
Even tegen je aanleunen, koppie op je knie.
Apetrotse snuit als een kunstje resulteert in mijn 'suuuuperrrrrr!!'
Door het dolle heen als zíj deze keer mee mag met hardlopen.
Stoeien met de buurhond, maar in één vloeiende ongevraagde beweging mee als ik vertrek.
Ze is pas net twee, en ik doe te weinig aan opvoeden.
Toch is en doet ze alles wat je maar verzinnen kan. En meer.
Tot ze moe is, zich tot ieniemieniemuisje oprolt in een hoekje.
En dan slaapt ze. Tot de volgende dag weer nieuwe avonturen brengt.
