Het Saveria-dilemma: het adopteren van een dier met onderliggende problematiek

[CatnDog]

In de USA worden doorgaans alle pitbulls en achtigen per direct ingeslapen bij binnenkomst. Of ze nou jong, oud, ziek of gezond zijn maakt niet uit. Ze zijn een ‘liability’ dus weg ermede.
“ A study by the organization Animal People reports a 93% euthanasia rate for pit bulls and only one in 600 pits finding a forever home.”
Stop met het fokken van dit type hond. Sowieso alle vechthonden.
“ Sadly, a pit bull in the animal shelter system hardly stands a chance. Every year, one million pit bulls are euthanized in the U.S.—that's 2,800 pit bulls dying every day. The majority of municipal shelters euthanize pit bulls as soon as they arrive, and many of them never make it to the adoption floor.”

Dan hebben we het dus niet eens over kneuzen, lichamelijk gezien dan.

Nee, maar toch vind ik dat niet per se slecht beleid, aangezien de adoptiekansen zo enorm laag zijn (onderliggende problematiek: gedragsproblemen/agressie of hoge kans daarop) en als je de dieren aanhoudt, het hele systeem onbetaalbaar zou worden.

[EchoMira]

Ik ben vooral een hondenliefhebber en wil ze daar graag fit en (mentaal) gezond zien.
Ik vind het niet erg als een hond die ik al heb iets krijgt of worstelt maar ik ga nooit meer een beschadigd exemplaar aanschaffen.
Ik vraag best veel van mijn honden en er is weinig ruimte voor gedoe dus ik ga voor een optimale start.

Daarnaast wil ik echt niets met de stichtingswereld te maken hebben. Dat gaat verder dan alleen maar minachting voor het amateurisme en dat het mijn smaak mensen niet is...ik vind ze echt corrupt en hou er niet van hoe ze met dierenleed lopen te zwieren alsof het allemaal prima is al Fiesta haar gouden mandje maar vindt. En dat Fiesta na een paar maanden dan doodziek blijkt te zijn en de goedbedoelende baas op torenhoge kosten jaagt.

Ik geef geen stuiver aan dat soort flessentrekkerij.

[malinois]

Ik kan weinig met bange honden, Dusty was al op de grens (mishandelde herplaatster met angst voor mannen). Maar dan kon je nog wel normaal mee over straat. Tenzij onweer of vuurwerk dat was paniek. Ik kan nog beter met agressie overweg dan met angst.
Gezien mn levensindeling moet een hond ook fysiek goed in elkaar steken, km's kunnen maken, sporten, overal mee naar toe etc.
De dober die we vroeger hadden kreeg een onopereerbare nekhernia, van topsporter werd hij bankhanger in 2 dagen en hij vond t vreselijk maar ik ook. Het gegil ging door merg en been als we gingen trainen maar hij niet meer mocht trainen, thuislaten leverde hetzelfde resultaat op. Andere trainingen, bezigheden etc dat wilde hij niet. Het was echt een drama. Dat wil ik nooit weer voor een hond, misschien was herplaatsen wel beter geweest daar heb ik echt slapeloze nachten van gehad of ik dat niet beter had kunnen doen. Natuurlijk kan een oudere hond niet allles mee maar Xavi bijv ging nog tot een paar dagen voor zn dood mee trainen, aangepast maar hij kon zn ei kwijt en vond t super. Ik zal dus niet een hond nemen met beperking hoe lullig ook, t past niet en dat is ook voor de hond gewoon niet de juiste plek.

[EchoMira]

Fannie was echt bang. Een bodeguero-achtig teefje dat op straat alleen maar kon schreeuwen en weglopen.
Ze liet ook rustig haar plas lopen als er een onvermoedende meneer langs kwam lopen. Teker als hij iets in zijn hand had. Een tas ofzo. Of een paraplu. Zonder deemoed. Alleen maar bang.

Is prima goed gekomen maar het had helemaal niets met begrip voor haar angst en besef van haar oorsprong te maken. Fietsen was het devies. Gedwongen doorlopen en gewoon wennen aan het feit dat je geen tijd of ruimte kreeg om allerlei gestoorde uitbeelding te vertonen.
Ik vind dat gedweep met zielig zijn enorm onproductief.

Positief, duidelijk, voorwaarts. En dat begint niet met een smartlap.
Ik ben dol op therapie maar niet voor een dier.

Als je het leuk vindt om een beschadigde hond te hebben moet je je achter de oren krabben waarom je dat eigenlijk zo leuk vindt.
Noet dat alle mensen met zulke honden verkeerde motieven hebben, hoor. Hou me ten goede dat er zat mensen zijn die dat op een gezonde manier doen. Maar er zijn er ook zat met een ziekelijke messiascomplex die hun hond liever klein houden en het verschil tussen lief en zielig niet begrijpen.

[Célie]

Toen ik na het overlijden van mijn doorgefokte puppyfarm Berner Sennenhond (dit wist ik bij de adoptie en toch ben ik ervoor gegaan, hij werd 5) op zoek ging naar een nieuwe hond waren de criteria: hij moet roodkleurig zijn, 3 poten hebben en een baard of een snor, met andere woorden, handicap geen probleem. Sambal had 2 van de drie criteria en als hij een poot zou missen zou dat niks afdoen aan zijn geluk of hond zijn. Honden kennen gelukkig geen medelijden met zichzelf. Echter vind ik dit wel een hele lastige, blaas uitdrukken enz, het is me nogal wat.
Ik zag bij een netflix documentaire een kindje dat dag en nacht zorg nodig had, nauwelijks bewustzijn had en via een buis moest ademen en eten, er flitste toen door mijn hoofd dat als dat kindje een vogeltje was, de moeder het allang uit het nest had geduwd. Maar dan komt de ethiek om de hoek kijken, het verschil tussen een mens en een dier? Wie bepaalt dat verschil?
Ik denk niet dat ik het zou kunnen, de hond van jouw link. Maar dat is dan meer gekoppeld aan de werklast die ik al heb gecombineerd met de zorg voor anderen. Principieel zou ik niet nee zeggen. Daarnaast vind ik wel dat mensen zoals Norma Miedema vaak veel te ver gaan en mijns inziens het laten overlijden van het dier humaner zou zijn (bij een gebrek aan een beter woord, want humaan is voor mij niet altijd goed).
Sambal werd bij adoptie gepresenteerd als een relaxte hond zonder heel veel jachtinstinct en kon makkelijk alleen blijven en nog meer van dat. Alles bleek anders en we hebben een enorm moeilijke tijd gehad waarin ik als een haas ben gaan studeren om hem zo goed mogelijk te kunnen begeleiden, er was geen haar op mijn hoofd die erover dacht hem weg te doen. Heb ik wel eens een zenuwinzinking gehad en dacht ik waar ben ik in godsnaam in beland, absoluut, maar het was alles en meer waard.
Blind, doof of oog minder zou ik direct voor gaan. Leishmania vind ik een hele moeilijke, financieel aspect speelt dan mee en de zorg, het gevoel van er kan constant een bom afgaan, maar dat zou ik per situatie moeten zien.

Dit scheelt mij weer een heel stuk typen, helemaal met jou eens.

[Célie]

Honden kennen gelukkig geen medelijden met zichzelf. Echter vind ik dit wel een hele lastige, blaas uitdrukken enz, het is me nogal wat.

Dat vind ik ook een punt dat je mee moet kunnen wegen: dieren lijden minder onder bepaalde handicaps dan mensen dat doen.
Bijvoorbeeld het missen van een poot of oog. Zodra de pijn weg is, is het: gaan!

Maar een hond die een verlamming heeft, zoals Saveria, die wellicht niet zeflstandig kan ontlasten. Het heeft toch wel weer iets sneuigs.

En een verlamming zegt niks over wel of geen pijn hebben hè, kijk er niet van op als zo'n dier daar ook veel pijn van heeft.

[Célie]

Ik vraag me ook af wat de zin is om die honden aan te bieden ter adoptie terwijl er zo veel honden zijn die een nieuwe baas zoeken.

Ik denk ook dat je kwantitatief (en wellicht ook kwalitatief) dan inderdaad meer honden zou kunnen redden als je minder energie stopt in de probleemgevallen.

Is er sprake van of-of dan?
Ik zie dat eigenlijk niet echt, maar dan heb ik het dus vooral over Spanje.
Mensen/asielen die honden opnemen die veel medische kosten met zich meebrengen, laten niet om die reden gezonde, probleemloze honden buiten staan. Juist die honden worden doorgaans sneller geadopteerd en het geld van die adopties is nodig om medische kosten van de probleemgevallen op te vangen - naast dat daarvoor vaak ook nog specifiek om donaties wordt gevraagd.

Maar je ziet ook vaak dat er duizenden euro's in een hond gepompt worden terwijl er al een geldtekort is, dan moet er weer een crowdfunding of andere actie opgezet worden. Dan lijden de "gewone" honden daar toch ook onder.

[Diana]

Ik denk ook dat je kwantitatief (en wellicht ook kwalitatief) dan inderdaad meer honden zou kunnen redden als je minder energie stopt in de probleemgevallen.

Is er sprake van of-of dan?
Ik zie dat eigenlijk niet echt, maar dan heb ik het dus vooral over Spanje.
Mensen/asielen die honden opnemen die veel medische kosten met zich meebrengen, laten niet om die reden gezonde, probleemloze honden buiten staan. Juist die honden worden doorgaans sneller geadopteerd en het geld van die adopties is nodig om medische kosten van de probleemgevallen op te vangen - naast dat daarvoor vaak ook nog specifiek om donaties wordt gevraagd.

Maar je ziet ook vaak dat er duizenden euro's in een hond gepompt worden terwijl er al een geldtekort is, dan moet er weer een crowdfunding of andere actie opgezet worden. Dan lijden de "gewone" honden daar toch ook onder.

Ik weet het niet, want ik heb geen inzicht in de boekhouding, maar volgens valt dat meestal wel mee.
Er is altijd geld tekort in heel wat Zuid- en Oost-Europese asielen, en dan worden er weer donaties gevraagd, er worden wat honden geadopteerd en zo kunnen ze weer even vooruit. Ook zonder honden met medische problemen is dat een vrij bodemloze put. Ik zie daarin niet echt verschil tussen asielen die redelijk veel honden hebben met medische problemen en asielen die niet zo veel medische gevallen opnemen. Voor honden met serieuze medische problemen wordt meestal ook wel flink gedoneerd. Ik denk dat het niet altijd zo is dat de mensen die dan doneren, dat geld anders ook aan het asiel hadden geschonken. Dat zijn toch vooral mensen die omwille van die ene zielige hond doneren.

[EchoMira]

Ik weet het niet, want ik heb geen inzicht in de boekhouding, maar volgens valt dat meestal wel mee.

A propos, hoe gaat het eigenlijk met La Linea?

[Diana]

Ik weet het niet, want ik heb geen inzicht in de boekhouding, maar volgens valt dat meestal wel mee.

A propos, hoe gaat het eigenlijk met La Linea?

Ik zou het echt niet weten, ik heb geen connecties daar

[CatnDog]

Als je het leuk vindt om een beschadigde hond te hebben moet je je achter de oren krabben waarom je dat eigenlijk zo leuk vindt.
Noet dat alle mensen met zulke honden verkeerde motieven hebben, hoor. Hou me ten goede dat er zat mensen zijn die dat op een gezonde manier doen. Maar er zijn er ook zat met een ziekelijke messiascomplex die hun hond liever klein houden en het verschil tussen lief en zielig niet begrijpen.

Ik vrees dat veel mensen dat niet zozeer bewust leuk vinden. Ik denk dat er best veel mensen zijn die de behoefte hebben om anderen te beschermen, iemand te redden, voor anderen te zorgen en geneigd zijn tot empathie (ook tegenover non-soortgenoten). Ik vind dat niet per se slechte eigenschappen. Misschien wel gemiddeld gezien meer vrouwelijke eigenschappen. Maar in dat geval - karaktereigenschappen - is het ook kiezen voor iets dat bij je past.

Die eigenschappen alleen, het willen opvangen, maakt men nog niet meteen tot iemand die daar ook goed in is. Ik denk dat je gelijk hebt dat bepaalde honden het daar helemaal niet goed op doen. Wanneer empathie een vorm van medelijden wordt en het voornamelijk de behoeften van mensen zelf vervult en de behoeften van de dieren uit het oog worden verloren.
De behoefte van een drie-ogige angstige straathond in Mexico komen waarschijnlijk niet overeen met een soort ideaalbeeld dat mensen in nederland willen bieden. Ja, de hond leeft vermoedelijk langer, maar gaat de kwaliteit van leven er op vooruit? Vanuit de hond ervaren mogelijk niet.

[Loraine]

Ik heb heel veel tijd en energie in Dívka gestoken, bloed zweet en tranen zegmaar om haar mentaal weer op de rit te krijgen.
Ze is veel verder gekomen dan ik toen durfde te hopen en maakt nog regelmatig kleine stapjes vooruit.
Apetrots en knettergek ben ik op haar, maar als ik toen ten volle had beseft waar ik aan begon had ik een andere keuze gemaakt.
Ik weet ook heel goed dat we elkaar soms flink tegenwerken en dat ze bij een ander veel verder had kunnen komen in veel minder tijd.
Geen spijt van hoor, absoluut niet maar dit nog eens doen gaat niet gebeuren.

Ik heb veel meer eisen nu, iig qua karakter/stabiliteit en gezondheid.
Met een fysieke kneus en een mentale kneus heb ik de jackpot wel te pakken natuurlijk.
Maar haar bouw en gezondheid met zijn karakter (of iig stabiliteit en humor) zou ik zo voor tekenen, al helemaal als er een vleugje van haar will to please bij zit.

En ivm de Middellandse zeeziektes kies ik niet zo gauw voor een Zuid Europese herplaatser, vind dat toch wel eng dat ze negatief kunnen testen en dat de ziekte dan in ruste aanwezig kan zijn.
Maar hé, mss eindig ik juist wel met een onooglijk mixje met 3 poten en 1 oog ofzo uit verweggistan, ik kan niet in de toekomst kijken.
Maar het kan net zo goed een rashond worden die uitgefokt is of om wat voor reden niet geschikt bleek te zijn.
Ik heb vorig jaar ofzo nog contact gehad met een fokker van middenslag keesjes of die weleens oudere honden uitplaatsen en of ik ze mag benaderen wanneer ik er een hond bij wil (ooit, nadat minstens 1 vd huidige wegvalt).

[Hewi]

Ko heeft ehrlichia, dat wist ik maar hij was een opvanger, de juiste baas vonden we alleen niet dus hij is blijven hangen . Maar als ik het bij mijn volgende weet zeg ik nee.

Ook honden met 3 poten etc wil ik niet , angstige oke maar die echte doodsangst? Nee hoor.
Er zijn in buitenland zoveel leuke puppies waarom zou je die probleem gevallen willen?

Kijk als ko morgen een rolstoel moet en hij vind dat oke , dan kan ik daar ook mee leven idem als er achterpoot af moet of zo. Maar bij niet zelfstandig kunnen plassen of poepen houdt het echt op hoor bij mij.

[Gonnie]

Het viel mij verschrikkelijk tegen dat Tanja in het begin doodsbang was voor blaffende honden, had haar net 2 dagen, ze was aan het spelen met een Turkse Herder die blafte naar een andere hond, Tanja in paniek ervandoor kon haar eerst niet meer vinden, was ze vanaf een bruggetje het water in gesprongen, als een vrouw dat niet had gezien dan was ze verdronken en had ik haar niet op tijd gevonden. Mijn hondentrainster zei toen dat ze er nu wel van geleerd zou hebben. Nou nee, s’avonds stonden we met iemand te praten, ging eerst goed met haar hond en die hond blafte ook ineens toen wilde ze weer van een bruggetje afspringen. Gelukkig heb ik haar in de wijk altijd aan de lijn.
Gelukkig is dat nu niet meer zo. Maar wat vond ik dat een teleurstelling, ik hou er namelijk helemaal niet van om constant met een hond aan de lijn te lopen.
Een keer in paniek weg gerend toen er geschoten werd op de weilanden, gelukkig niet zo erg in paniek dat ze door bleef rennen richting huis.
En met vuurwerk doodsbang, wilde als we buiten liepen en ze een knal hoorde gelijk naar huis, heb ik niet aan toegegeven, want er wordt bij ons zowat het hele jaar vuurwerk afgestoken.
Dat is nu geen paniek meer, nu wordt ze boos en moet ik uitkijken dat ze zich niet lostrekt om naar die persoon te gaan. Weet niet wat ze dan zou doen maar ga dat ook niet uitproberen.

[ranetje]

Het viel mij verschrikkelijk tegen dat Tanja in het begin doodsbang was voor blaffende honden, had haar net 2 dagen, ze was aan het spelen met een Turkse Herder die blafte naar een andere hond, Tanja in paniek ervandoor kon haar eerst niet meer vinden, was ze vanaf een bruggetje het water in gesprongen, als een vrouw dat niet had gezien dan was ze verdronken en had ik haar niet op tijd gevonden. Mijn hondentrainster zei toen dat ze er nu wel van geleerd zou hebben. Nou nee, s’avonds stonden we met iemand te praten, ging eerst goed met haar hond en die hond blafte ook ineens toen wilde ze weer van een bruggetje afspringen. Gelukkig heb ik haar in de wijk altijd aan de lijn.
Gelukkig is dat nu niet meer zo. Maar wat vond ik dat een teleurstelling, ik hou er namelijk helemaal niet van om constant met een hond aan de lijn te lopen.
Een keer in paniek weg gerend toen er geschoten werd op de weilanden, gelukkig niet zo erg in paniek dat ze door bleef rennen richting huis.
En met vuurwerk doodsbang, wilde als we buiten liepen en ze een knal hoorde gelijk naar huis, heb ik niet aan toegegeven, want er wordt bij ons zowat het hele jaar vuurwerk afgestoken.
Dat is nu geen paniek meer, nu wordt ze boos en moet ik uitkijken dat ze zich niet lostrekt om naar die persoon te gaan. Weet niet wat ze dan zou doen maar ga dat ook niet uitproberen.

Een pup kan, net in een nieuwe omgeving, onzeker zijn en dus eerder schrikken.
Dat vind ik nou niet zo'n probleem eigenlijk. Dat zijn dingen waar je gewoon rekening mee houdt (kunt houden)
Claire vloog gillend naar binnen toen Ita blafte tegen een voorbijganger die achter onze tuin over een pad liep.
En het zelfde gegil en vluchten naar binnen toen er een duif laag overvloog.
In de afgesloten tuin, dus geen gevaar, maar buiten de tuin was ze meestal nog aangelijnd, want ik moet zo'n pup ook eerst leren kennen en de pup moet mij leren kennen.
Het is later nooit een probleem geweest (ze blaft nu zelf ook welk eens bij dat pad en duiven zijn om te grijpen ).