Schrikken en herstellen

[EchoMira]

Mira had vandaag een heel naar moment. Of moment, het was denk ik wel 2 minuten.

Ik heb een konijn, we noemen hem Pim, die los loopt.
Mijn honden zitten achter hem aan maar voelen geen enkele behoefte hem te pakken. Het is puur tikkertje.
Maar ze zijn toch fanatiek!

Mira was zo scheel van de jacht dat ze haar kop onder een hekje door had gedaan en toen omhoog. En toen zat ze dus vast.
Gillen jongen. Alsof ze dood ging. Iepiepiepieperdepiep. Echt krijsen omdat ze dood ging.
Moest ik weer helemaal in die heg kruipen om haar kop omlaag te douwen.

Het zou tellen als een trauma maar dat is het gewoon niet. Ze doet volgende keer hopelijke haar kop niet meer onder het hek maar verder is ze lekker in balans, hoor.

Zeker met de vuurwerkperiode voor de deur (badoem-pshhh) is het goed om je er bewust van te zijn dat honden altijd alles samen doen. Ze kunnen nooit ergens in blijven hangen als jij dat niet doet. Dit is socialisatie.
Het gaat niet om de prikkel. Het gaat om de veerkracht.

Kan jouw hond relativeren als jij het goede voorbeeld geeft?

[Hewi]

Opvangertje iris is er voorbeeld van. Alle geluiden zijn raar. Overvliegende ganzen raar, container ieuuhhwww, file op de ringweg inclusief hysterische toeter trucker.....4 poten in lucht
En dan kijkt ze naar ko die stoïcijns zijn mannending aan doen is, of naar mij die nog stoïcijnser staat te bedenken welke wijn we gaan drinken.
En dan zie je dr kijken. " oh blijkbaar normaal oke door "

Mooi he hoe ze soms dingen doen

[Nanna]

Alles herstelt hier behalve Panni. Die blijft er in hangen. Is ook niet de slimste

[Susam]

Alles herstelt hier behalve Panni. Die blijft er in hangen. Is ook niet de slimste

[Susam]

Ik probeer dat te leren, er moest gisteren bloed geprikt worden en als hij dan begint te krijsen vind ik dat lastig, dus ik ben naar buiten gestapt en degene die rustig blijft blijft dan bij hem. Niet dat ik niet rustig blijf, maar ik merk wel dat ik het vreselijk vind, krijsen an sich, ook bij mensen, trek ik heel slecht.
2 seconden later is hij wel alles vergeten en loopt door de praktijk alsof alles van hem is en bietst bij de snoeppot.

[Loraine]

Mahdutje schrikt, stapt opzij en hersteld direct in 99,9% vd tijd.
Ik geloof dat ik in de 7 jaar dat hij hier is mss 2x heb meegemaakt dat hij wat langer nodig had om te herstellen, 1x toen we in de straat liepen terwijl de kerkklokken heel hard galmden (dreunde ook echt door je lijf heen zegmaar) en 1x toen hij naast zo'n graafmachine liep terwijl ze met die arm aan het scheppen waren.
Tegelijkertijd kunnen we middenin vuurwerkgeweld lopen waarvan je denkt dat de wereld om je heen bijna vergaat en hij kijkt hooguit ff waar die herrie vandaan komt en stapt ondertussen stoer door.
Zijn eerste jaarwisseling vond hij ff heel spannend, klom op schoot om steun te zoeken en is vanaf daar rustig gaan kijken.
Hij is wat betreft schrik & herstel de ideale hond, zit gewoon al in zijn karakter.

Dívka is een heel ander verhaal, zij is ontzettend gevoelig en spiegelt heel erg.
Als ik merk dat ik niet adequaat kan reageren en ik loop met iemand anders die wel rustig en kalm is dan geef ik haar ook gerust even aan diegene.
Ze heeft geleerd dat ze altijd naar me toe mag komen om steun te zoeken, mede hierdoor zou ze theoretisch rond de jaarwisseling gewoon los kunnen lopen.
Doen we uiteraard niet, stel dat ze toch net in blinde paniek wegrent ipv naar me toe.
Ze ziet ook aan Mahdu, Joep en vaak ook aan mij dat veel dingen helemaal zo eng niet zijn waardoor ze nu alsnog wel schrikt maar ook redelijk snel weer hersteld terwijl ze voorheen echt in die angst kon blijven hangen en hysterisch ging doen.
Bij het eerder genoemde vuurwerkgeweld heeft ze een combinatie gedaan van freeze en faint, toen heb ik Mahdu aan onze meeloper overgedragen, haar opgetild en ben zo snel mogelijk naar binnen gelopen.
Eenmaal binnen herstelde ze binnen een minuut weer.

[blondie]

Glory is een hondje die dingen snel als angstig ervaart zeker in begin toen we haar net hadden, maar door te kijken naar de reacties van Aki en Chara, herstelt ze snel.
Ook naar ons toe, al moet ik vriend soms wel even wat zeggen want die is geneigd om dan sterk te gaan knuffelen en zeggen dat er écht niets aan de hand is

Als ze écht iets supereng vindt steun ik ook wel even hoor, maar bij knallen buiten en zo negeer ik eigenlijk (moet wel opletten dat ik niet ga lopen mopperen op dat stomme vuurwerk, want dan leg ik er alsnog de nadruk op )

[Jetski]

Helaas niet.
Ollie associeert meteen de pijn en/of schrikprikkel met omgeving en/of personen.
En kan daar heel lang in blijven hangen.
Het ergste voorbeeld begon ruim jaar geleden. Hij had ineens een soort 'aanvallen' . Sprong met een krijs ineens op en ging daarna heftig zitten trillen. Hij was dan heel slecht bereikbaar en moeilijk eruit te krijgen
1 van de eerste aanvallen heeft ie geassocieerd met onze zoon.
Het heeft 3 maanden geduurd voordat ie onze zoon weer vertrouwde.
Elke aanval waar onze zoon ook bij was deed de positieve momenten weer teniet.
Inmiddels zijn de aanvallen weg mbv medicatie en is de band weer als vanouds gelukkig.

[Frootje]

Froo laat eigenlijk überhaupt niet heel veel aan haar hartje komen. Dat blijft beperkt tot andere honden en vuurwerk. En beide dingen zorgen er niet voor dat ze uren later nog rillend in een hoekje zit oid. Sowieso is Froo meer van het krijsen dan van het in een hoekje kruipen, en als het klaar is is het vaak voor Froo ook gewoon wel klaar. Erin blijven hangen is niet zo haar ding. Ze wil wel eens ergens over doorkrijsen maar ik verdenk Froo ervan dat ze haar eigen stem ook wel heel graag hoort. Andere stabiele honden zijn daarin voor Froo ook geen factor trouwens, Aloy reageert verreweg de meeste keren niet als Froo ergens van schrikt en geeft dus gewoon het goede voorbeeld, maar Froo zit een beetje in haar eigen wereldje. Niet dat Froo een stabiel hondje is omdat ze niet zo snel bang is, Froo is echt totaal niet stabiel. Maar dat ligt niet aan angst.

Bij Aloy merk ik het wel heel erg. In de basis is zij een hond die heel snel herstelt bij schrik, dat is haar karakter gewoon, ze schudt het af en loopt door. Als jonge hond merkte ik wel dat ze bij heftige schrikreacties wel heel erg generaliseerde, ook als ik ergens niets van vond, maar als ik ergens wél ook van schrok en een beetje van de rel raakte, bleef zij ook langer onder de indruk. Inmiddels begint ze wat kalmer te worden op dat gebied en zie je wel dat onderliggende 'je kan me wat' karakter, ze loopt steeds vaker gewoon door na even schudden en laat het lekker achter zich. Maar het blijft een hond die wel gevoelig is voor wat ik als baas ergens van vind, Aloy is een enorme spiegel. Dat was wel pittig in het begin, maar inmiddels ben ik eraan gewend en weten we wat we aan elkaar hebben, ik heb dankzij haar (en voor haar) enorm veel geleerd over hoe ik die rust in mezelf kan vinden zodat zij op mij kan bouwen en ik zie dat ook echt terug in onze band.

Aloy trekt zich ook niet op aan andere honden. Ik denk dat dat komt doordat ze vreemde honden niet vertrouwt, en doordat zowel Froo als Mowin voor haar geen honden zijn waar ze zich aan kan optrekken. Froo is een relnicht eersteklas en Mowin is een angsthaas. Maar Aloy is sowieso een hond die het van haar mens(en) wil hebben. Haar voorkeur voor mensen was als pup al duidelijk.

[Diana]

Mijn ervaring is dat het enorm verschilt per hond.
Ik ben zelf helemaal niet schrikkerig of snel onder de indruk van dingen en doorgaans de rust zelve. En bij Fayah, Amy en Arlo - en voorheen ook Amoz - merk ik dat dat een positief effect heeft als ze ergens even flink van schrikken of iets eng vinden. Dat zijn ook allemaal honden die normaal (vlot) herstellen van schrik, nergens in blijven hangen en ook naar elkaar kijken om de reactie van de andere honden te peilen. Ze zien dat de andere honden ontspannen blijven en dat geeft ze steun of ze volgen dat voorbeeld.

Mila is een compleet ander verhaal. Als zij ergens echt bang voor is, is het meteen veel heftiger en reageert ze dusdanig hysterisch dat niets meer binnenkomt. Baasje dat gewoon rustig is: maakt geen enkel verschil. Andere honden die niet reageren of niet bang zijn: merkt ze niet eens. Totaal onbereikbaar is ze dan, alsof ze blind en doof is en ze kan dan ook niet meer kalmeren. Ook generaliseert ze enorm met álles wat ze maar kan verbinden aan hetgeen haar angst heeft aangejaagd. Uiteindelijk ben ik daar wel doorheen gekomen doordat ik haar angsten en reacties beter ging begrijpen en natuurlijk al doende er achter kwam wat wél werkte voor haar: direct bij een schrikreactie gaan counter conditioneren, zodat de paniek niet zo hoog meer opliep. Juist wél nadrukkelijk aandacht besteden aan wat haar bang maakt, en dat voor haar behapbaar maken. Dat gaf haar ook veel meer vertrouwen in mij, alsof ze blij was dat ik haar eindelijk begreep.
Daarnaast hebben we gewerkt aan haar algemene zelfvertrouwen, vertrouwen in haar lichaam en aan haar zelfbeheersing. Al die angsten zijn nu eigenlijk helemaal weg of dusdanig minimaal aanwezig dat ik haar gewoon kan kalmeren door te zeggen dat ze maar even rustig in de mand moet gaan liggen. Haar herstelvermogen is nu ook veel beter, maar dat heeft wel echt jaren geduurd, en het kost haar allemaal nog steeds meer moeite dan bij mijn andere honden, die op dat gebied gewoon niet zo labiel en neurotisch zijn

Taartje was het tegenovergestelde: die was nooit ergens bang voor, schrok ook nooit ergens van en was totaal niet van haar stuk te brengen. Maar net als Mila was zij daarin ook nauwelijks te beïnvloeden en heel autonoom. Zij keek echt niet naar de andere honden, wat ik bijvoorbeeld Fayah en Arlo best vaak zie doen, zij was totaal geen volger - al was zij alleen op de wereld geweest, dan was ze nog steeds nergens bang voor geweest

[CatnDog]

Zeno is niet zo teerhartig. Van zoiets zou hij ook snel herstellen. Bij een hek onder stroom zei hij een keer piep en hij wilde er 10 seconden later weer tegenaan lopen. Hij houdt zich meestal wel sterk en met een beetje steun vindt hij alles prima. Behalve harde vuurwerkknallen, helaas. Niet dat hij echt in de paniek-ik-ren-weg modus schiet, hij zoekt ook dan steun en is bereikbaar, maar hij gaat wel staan trillen als het op z'n ergst is. Iets lekkers boeit hem dan ook niet.

[Ybbihs]

Mijn ervaring is dat het enorm verschilt per hond.
Ik ben zelf helemaal niet schrikkerig of snel onder de indruk van dingen en doorgaans de rust zelve. En bij Fayah, Amy en Arlo - en voorheen ook Amoz - merk ik dat dat een positief effect heeft als ze ergens even flink van schrikken of iets eng vinden. Dat zijn ook allemaal honden die normaal (vlot) herstellen van schrik, nergens in blijven hangen en ook naar elkaar kijken om de reactie van de andere honden te peilen. Ze zien dat de andere honden ontspannen blijven en dat geeft ze steun of ze volgen dat voorbeeld.

Mila is een compleet ander verhaal. Als zij ergens echt bang voor is, is het meteen veel heftiger en reageert ze dusdanig hysterisch dat niets meer binnenkomt. Baasje dat gewoon rustig is: maakt geen enkel verschil. Andere honden die niet reageren of niet bang zijn: merkt ze niet eens. Totaal onbereikbaar is ze dan, alsof ze blind en doof is en ze kan dan ook niet meer kalmeren. Ook generaliseert ze enorm met álles wat ze maar kan verbinden aan hetgeen haar angst heeft aangejaagd. Uiteindelijk ben ik daar wel doorheen gekomen doordat ik haar angsten en reacties beter ging begrijpen en natuurlijk al doende er achter kwam wat wél werkte voor haar: direct bij een schrikreactie gaan counter conditioneren, zodat de paniek niet zo hoog meer opliep. Juist wél nadrukkelijk aandacht besteden aan wat haar bang maakt, en dat voor haar behapbaar maken. Dat gaf haar ook veel meer vertrouwen in mij, alsof ze blij was dat ik haar eindelijk begreep.
Daarnaast hebben we gewerkt aan haar algemene zelfvertrouwen, vertrouwen in haar lichaam en aan haar zelfbeheersing. Al die angsten zijn nu eigenlijk helemaal weg of dusdanig minimaal aanwezig dat ik haar gewoon kan kalmeren door te zeggen dat ze maar even rustig in de mand moet gaan liggen. Haar herstelvermogen is nu ook veel beter, maar dat heeft wel echt jaren geduurd, en het kost haar allemaal nog steeds meer moeite dan bij mijn andere honden, die op dat gebied gewoon niet zo labiel en neurotisch zijn

Taartje was het tegenovergestelde: die was nooit ergens bang voor, schrok ook nooit ergens van en was totaal niet van haar stuk te brengen. Maar net als Mila was zij daarin ook nauwelijks te beïnvloeden en heel autonoom. Zij keek echt niet naar de andere honden, wat ik bijvoorbeeld Fayah en Arlo best vaak zie doen, zij was totaal geen volger - al was zij alleen op de wereld geweest, dan was ze nog steeds nergens bang voor geweest

Jouw verhaal van Mila is echt Lou 1op1, inclusief het traject.

En dan een Snucky die als er al iets spannend is, binnen 2 seconden zn schouders ophaalt en weer doorgaat. Die buiten bij het horen van geknal naar me toe komt rennen, want dat kent hij van Lou maar hij springt dan wat om me heen en rent weer verder. Binnen springt.hij op, gromt een keer, kijkt rond, ziet ons niet reageren en gaat weer liggen.

[Tineke]

Abra heeft ooit eens met haar hoofd onder de terrasdeuren vast gezeten, was toen ook grote paniek.
Maar Abra was ook wel een hond die daar snel overheen stapte.

Roland is niet enorm schrikkerig, noch blijft hij er lang in hangen voor zover we gezien hebben.
December met de knallen straks zal de vuurdoop worden.

Met onze verhuizing zagen we wel wat stress bij hem en was hij de eerste dagen wat nerveuzer maar dat is nu weer helemaal over.

Rio was in dat opzicht de meest ideale hond die je je kon voorstellen.
Die schrok echt nooit ergens van , kon hooguit zich ergens aan irriteren.
Daar had je bij wijze op 31 december om 24
00 uur mee naar buiten gekund zonder problemen.
Angstige honden die in opvang waren trokken altijd naar hem toe vanwege de rust die hij uitstraalde.
Sientje was ook zo dol op hem , hij heeft echt haar leven enorm positief beïnvloed enkel door zijn aanwezigheid.

[Diana]

Mijn ervaring is dat het enorm verschilt per hond.
Ik ben zelf helemaal niet schrikkerig of snel onder de indruk van dingen en doorgaans de rust zelve. En bij Fayah, Amy en Arlo - en voorheen ook Amoz - merk ik dat dat een positief effect heeft als ze ergens even flink van schrikken of iets eng vinden. Dat zijn ook allemaal honden die normaal (vlot) herstellen van schrik, nergens in blijven hangen en ook naar elkaar kijken om de reactie van de andere honden te peilen. Ze zien dat de andere honden ontspannen blijven en dat geeft ze steun of ze volgen dat voorbeeld.

Mila is een compleet ander verhaal. Als zij ergens echt bang voor is, is het meteen veel heftiger en reageert ze dusdanig hysterisch dat niets meer binnenkomt. Baasje dat gewoon rustig is: maakt geen enkel verschil. Andere honden die niet reageren of niet bang zijn: merkt ze niet eens. Totaal onbereikbaar is ze dan, alsof ze blind en doof is en ze kan dan ook niet meer kalmeren. Ook generaliseert ze enorm met álles wat ze maar kan verbinden aan hetgeen haar angst heeft aangejaagd. Uiteindelijk ben ik daar wel doorheen gekomen doordat ik haar angsten en reacties beter ging begrijpen en natuurlijk al doende er achter kwam wat wél werkte voor haar: direct bij een schrikreactie gaan counter conditioneren, zodat de paniek niet zo hoog meer opliep. Juist wél nadrukkelijk aandacht besteden aan wat haar bang maakt, en dat voor haar behapbaar maken. Dat gaf haar ook veel meer vertrouwen in mij, alsof ze blij was dat ik haar eindelijk begreep.
Daarnaast hebben we gewerkt aan haar algemene zelfvertrouwen, vertrouwen in haar lichaam en aan haar zelfbeheersing. Al die angsten zijn nu eigenlijk helemaal weg of dusdanig minimaal aanwezig dat ik haar gewoon kan kalmeren door te zeggen dat ze maar even rustig in de mand moet gaan liggen. Haar herstelvermogen is nu ook veel beter, maar dat heeft wel echt jaren geduurd, en het kost haar allemaal nog steeds meer moeite dan bij mijn andere honden, die op dat gebied gewoon niet zo labiel en neurotisch zijn

Taartje was het tegenovergestelde: die was nooit ergens bang voor, schrok ook nooit ergens van en was totaal niet van haar stuk te brengen. Maar net als Mila was zij daarin ook nauwelijks te beïnvloeden en heel autonoom. Zij keek echt niet naar de andere honden, wat ik bijvoorbeeld Fayah en Arlo best vaak zie doen, zij was totaal geen volger - al was zij alleen op de wereld geweest, dan was ze nog steeds nergens bang voor geweest

Jouw verhaal van Mila is echt Lou 1op1, inclusief het traject.

En dan een Snucky die als er al iets spannend is, binnen 2 seconden zn schouders ophaalt en weer doorgaat. Die buiten bij het horen van geknal naar me toe komt rennen, want dat kent hij van Lou maar hij springt dan wat om me heen en rent weer verder. Binnen springt.hij op, gromt een keer, kijkt rond, ziet ons niet reageren en gaat weer liggen.

Ja, het is heel makkelijk gezegd: je moet gewoon rust en duidelijkheid brengen, en mijn andere honden reageren inderdaad uitstekend op zo'n kalme, no nonsense aanpak. Arlo is bijvoorbeeld echt geen held, maar die gedijt wel heel goed op rust, duidelijkheid en daadkracht en zag ik met de dag groeien, stoerder worden en meer vertrouwen krijgen, ook in mij. Die heeft dan ook een prima herstelvermogen: ook als hij heel erg schrok was hij dat een halve minuut later alweer helemaal vergeten. Gewoon door er te zijn, kan ik hem kalm door elke situatie loodsen die hij spannend vindt. Maar zo werkt het bij Mila helaas totaal niet.

Ik ben helemaal niet van het 'aaaah, zielig' en help mijn honden liever groeien om hun angsten te overwinnen en meer vertrouwen te krijgen, vooral ook in zichzelf. Bij Mila kwam de echte vooruitgang pas toen ik zelf juist aandacht ging vestigen op dingen waar ze bang voor was. Daardoor werd ze er niet zo door overvallen, werd het allemaal wat voorspelbaarder voor haar en konden we het echt sámen aangaan, stapje voor stapje. Maar daarvoor moest ik wel eerst beamen dat die angsten reëel waren en zeker niet reageren alsof het allemaal de normaalste zaak van de wereld was. Als je bij Mila ook maar enigszins forceert of haar vraagt om iets te doen wat ze op dat moment gewoon niet kán, is dat alleen maar extra druk voor haar die haar paniek verergert en bevestigt. Wat ze wel altijd heeft gedaan is direct naar mij toe komen als ze schrok en dan probeerde ze zich letterlijk ín mij te wurmen - wat natuurlijk nooit kan en niets oplost als het gaat om vuurwerk dat je nog steeds hoort als je in mijn nek zit. Maar het betekende ook dat ze van mij een oplossing en hulp verwachtte, dus er was wel een ingang naar het samen wat aan die angsten gaan doen.

Om een heel concreet voorbeeld te noemen: er kleppert buiten door de wind een poortje en Mila schrikt van dat geluid. Wat ik dan niet moet doen, is helemaal niets doen (meestal hoor ik dat soort dingen zelf niet eens en mijn andere honden reageren er al helemaal niet op). Dan raakt ze in paniek, gaat op mij klimmen, en aangezien de angst daardoor blijkbaar niet minder wordt, probeert ze op mijn hoofd te klimmen, in de boekenkast, op de tafel, om uiteindelijk alleen maar hysterischer te worden. Haar gewoon even op schoot nemen en vasthouden maakt de paniek niet kleiner, elk commando dat je geeft (ga maar liggen o.i.d.) maakt de paniek juist groter, want is extra druk: ze wil wel graag doen wat je zegt, maar ze kán het niet. Wat ik wel moet doen, is meteen opstaan, eerst zelf gaan kijken naar de herkomst van het geluid, dan Mila laten zien dat het een poortje is dat klappert en haar direct counter conditioneren op dat klepperende geluid en ook op alles wat daaraan voorafging (piepende scharnieren, rammelend slotje) en dan is er in een paar sessies totaal geen angst meer en is ze daar echt 100% overheen.

Al met al is het wel opmerkelijk dat mijn totaal niet gesocialiseerde buitenlanders op dat gebied vele en vele malen makkelijker waren en zijn dan Mila.

[Cendy]

Toevallig van het weekend stond Toos buiten te eten, we waren met de camper weg dus dan staat haar bak buiten.
Er werd een stuk verderop vuurwerk afgestoken, flinke knallen. Normaal reageerde ze daar nooit op.
Nu was het schrikken en wilde ze naar binnen. Bak mee naar binnen genomen en daar at ze rustig verder. Daarna ging ze rustig liggen dus bang was ze niet meer.
Verder in nare situaties zoals bij een dierenarts geeft ze geen kick, loopt net zo makkelijk weer mee naar binnen de volgende keer.
En in andere situaties waarbij ze schikt herstelt ze eigenlijk direct weer.

Wel is ze op de zaak een keer tussen de deur komen te zitten, die waaide dicht toen zij net door de opening wilde lopen.
Sindsdien zijn deuren die op een kier staan eng, als ze zo open staan dat ze er eigenlijk net doorheen kan dan blijft ze staan.
Dan gaat ze staan blaffen of je aub de deur verder open kan doen

[Gonnie]

Nou, Tanja is ineens sinds een poos bang voor boren, we krijgen veel nieuwe buren en dan moet natuurlijk constant die huizen opgeknapt worden, al denk ik dat bij een van die buren de muren ondertussen een gatenkaas is, tjonge die boren vaak.
Tanja gaat dan zitten trillen en wilt dan constant op schoot, maar daar heb ik dus geen zin in. Op schoot hoort ze het net zo hard als dat ze naast me zit.
Probeer haar dan onder mijn dekbedden te leggen, maar dat wilt ze niet.
En ik wil haar niet op schoot, dus op den duur wordt ik erg kwaad op haar want ze krabbelt me zowat open om maar op schoot te kunnen. Tanja is altijd in bepaalde dingen een beetje obsessief, wat in haar kop zit gaat in haar kont niet zweren. Heb haar al geprobeerd af te leiden door iets super lekkers te geven, maar dat helpt voor geen meter want ze wilt dan niks, ze wilt dan eigenlijk alleen maar op schoot of naar buiten, maar ik wil niet de hele dag buiten lopen.

[Gonnie]

Mijn ervaring is dat het enorm verschilt per hond.
Ik ben zelf helemaal niet schrikkerig of snel onder de indruk van dingen en doorgaans de rust zelve. En bij Fayah, Amy en Arlo - en voorheen ook Amoz - merk ik dat dat een positief effect heeft als ze ergens even flink van schrikken of iets eng vinden. Dat zijn ook allemaal honden die normaal (vlot) herstellen van schrik, nergens in blijven hangen en ook naar elkaar kijken om de reactie van de andere honden te peilen. Ze zien dat de andere honden ontspannen blijven en dat geeft ze steun of ze volgen dat voorbeeld.

Mila is een compleet ander verhaal. Als zij ergens echt bang voor is, is het meteen veel heftiger en reageert ze dusdanig hysterisch dat niets meer binnenkomt. Baasje dat gewoon rustig is: maakt geen enkel verschil. Andere honden die niet reageren of niet bang zijn: merkt ze niet eens. Totaal onbereikbaar is ze dan, alsof ze blind en doof is en ze kan dan ook niet meer kalmeren. Ook generaliseert ze enorm met álles wat ze maar kan verbinden aan hetgeen haar angst heeft aangejaagd. Uiteindelijk ben ik daar wel doorheen gekomen doordat ik haar angsten en reacties beter ging begrijpen en natuurlijk al doende er achter kwam wat wél werkte voor haar: direct bij een schrikreactie gaan counter conditioneren, zodat de paniek niet zo hoog meer opliep. Juist wél nadrukkelijk aandacht besteden aan wat haar bang maakt, en dat voor haar behapbaar maken. Dat gaf haar ook veel meer vertrouwen in mij, alsof ze blij was dat ik haar eindelijk begreep.
Daarnaast hebben we gewerkt aan haar algemene zelfvertrouwen, vertrouwen in haar lichaam en aan haar zelfbeheersing. Al die angsten zijn nu eigenlijk helemaal weg of dusdanig minimaal aanwezig dat ik haar gewoon kan kalmeren door te zeggen dat ze maar even rustig in de mand moet gaan liggen. Haar herstelvermogen is nu ook veel beter, maar dat heeft wel echt jaren geduurd, en het kost haar allemaal nog steeds meer moeite dan bij mijn andere honden, die op dat gebied gewoon niet zo labiel en neurotisch zijn

Taartje was het tegenovergestelde: die was nooit ergens bang voor, schrok ook nooit ergens van en was totaal niet van haar stuk te brengen. Maar net als Mila was zij daarin ook nauwelijks te beïnvloeden en heel autonoom. Zij keek echt niet naar de andere honden, wat ik bijvoorbeeld Fayah en Arlo best vaak zie doen, zij was totaal geen volger - al was zij alleen op de wereld geweest, dan was ze nog steeds nergens bang voor geweest

Jouw verhaal van Mila is echt Lou 1op1, inclusief het traject.

En dan een Snucky die als er al iets spannend is, binnen 2 seconden zn schouders ophaalt en weer doorgaat. Die buiten bij het horen van geknal naar me toe komt rennen, want dat kent hij van Lou maar hij springt dan wat om me heen en rent weer verder. Binnen springt.hij op, gromt een keer, kijkt rond, ziet ons niet reageren en gaat weer liggen.

Ja, het is heel makkelijk gezegd: je moet gewoon rust en duidelijkheid brengen, en mijn andere honden reageren inderdaad uitstekend op zo'n kalme, no nonsense aanpak. Arlo is bijvoorbeeld echt geen held, maar die gedijt wel heel goed op rust, duidelijkheid en daadkracht en zag ik met de dag groeien, stoerder worden en meer vertrouwen krijgen, ook in mij. Die heeft dan ook een prima herstelvermogen: ook als hij heel erg schrok was hij dat een halve minuut later alweer helemaal vergeten. Gewoon door er te zijn, kan ik hem kalm door elke situatie loodsen die hij spannend vindt. Maar zo werkt het bij Mila helaas totaal niet.

Ik ben helemaal niet van het 'aaaah, zielig' en help mijn honden liever groeien om hun angsten te overwinnen en meer vertrouwen te krijgen, vooral ook in zichzelf. Bij Mila kwam de echte vooruitgang pas toen ik zelf juist aandacht ging vestigen op dingen waar ze bang voor was. Daardoor werd ze er niet zo door overvallen, werd het allemaal wat voorspelbaarder voor haar en konden we het echt sámen aangaan, stapje voor stapje. Maar daarvoor moest ik wel eerst beamen dat die angsten reëel waren en zeker niet reageren alsof het allemaal de normaalste zaak van de wereld was. Als je bij Mila ook maar enigszins forceert of haar vraagt om iets te doen wat ze op dat moment gewoon niet kán, is dat alleen maar extra druk voor haar die haar paniek verergert en bevestigt. Wat ze wel altijd heeft gedaan is direct naar mij toe komen als ze schrok en dan probeerde ze zich letterlijk ín mij te wurmen - wat natuurlijk nooit kan en niets oplost als het gaat om vuurwerk dat je nog steeds hoort als je in mijn nek zit. Maar het betekende ook dat ze van mij een oplossing en hulp verwachtte, dus er was wel een ingang naar het samen wat aan die angsten gaan doen.

Om een heel concreet voorbeeld te noemen: er kleppert buiten door de wind een poortje en Mila schrikt van dat geluid. Wat ik dan niet moet doen, is helemaal niets doen (meestal hoor ik dat soort dingen zelf niet eens en mijn andere honden reageren er al helemaal niet op). Dan raakt ze in paniek, gaat op mij klimmen, en aangezien de angst daardoor blijkbaar niet minder wordt, probeert ze op mijn hoofd te klimmen, in de boekenkast, op de tafel, om uiteindelijk alleen maar hysterischer te worden. Haar gewoon even op schoot nemen en vasthouden maakt de paniek niet kleiner, elk commando dat je geeft (ga maar liggen o.i.d.) maakt de paniek juist groter, want is extra druk: ze wil wel graag doen wat je zegt, maar ze kán het niet. Wat ik wel moet doen, is meteen opstaan, eerst zelf gaan kijken naar de herkomst van het geluid, dan Mila laten zien dat het een poortje is dat klappert en haar direct counter conditioneren op dat klepperende geluid en ook op alles wat daaraan voorafging (piepende scharnieren, rammelend slotje) en dan is er in een paar sessies totaal geen angst meer en is ze daar echt 100% overheen.

Al met al is het wel opmerkelijk dat mijn totaal niet gesocialiseerde buitenlanders op dat gebied vele en vele malen makkelijker waren en zijn dan Mila.

Nou, Tanja is dus bang als er bij de buren geboord wordt, wil in me kruipen, maar dat wil ik dus niet. Maar ik kan natuurlijk niet bij de buren met haar naar binnen lopen om haar te laten zien wat het is. Dus dat wordt al lastig. Heb er al aan gedacht om een gatenkaas van een muur bij ons te maken. Maar ja, dat is ook niet echt leuk. Haha.

[Diana]

Nou, Tanja is dus bang als er bij de buren geboord wordt, wil in me kruipen, maar dat wil ik dus niet. Maar ik kan natuurlijk niet bij de buren met haar naar binnen lopen om haar te laten zien wat het is. Dus dat wordt al lastig. Heb er al aan gedacht om een gatenkaas van een muur bij ons te maken. Maar ja, dat is ook niet echt leuk. Haha.

Dat kan ook niet altijd, dat geldt ook voor vuurwerkknallen, geweerschoten van al die jagers hier of onweer. Maar ik weet nu dus dat ik moet gaan counter conditioneren op het betreffende geluid bij het eerste, minuscule teken van angst, schrik of stress, want anders heb ik dus ook een Mila die in zo'n paniekstuip schiet. Als ze kan zien wat het is, dan helpt dat wel wat, maar het is niet noodzakelijk.
Ik heb bij haar de angst voor vuurwerk, schoten en onweer helemaal om kunnen buigen met counter conditioneren, maar een ingang vinden was erg lastig, omdat zij in haar paniek ook geen voer aannam; sterker nog, ze merkte het niet eens op. Dus ik ben begonnen met een tube kaas en steeds een toefje smeerkaas op haar bekje drukken bij elke knal. Na een halve dag likte ze het al zelf uit de tube en toen was de eerste stap gemaakt. Het heeft bij haar vuurwerkangst wel lang geduurd hoor, echt jaren. Bij kleine dingen waar ze van schrikt werkt het heel snel, maar als de angst al heel diep zit, is die niet zomaar even weg.

[Gonnie]

Nou, Tanja is dus bang als er bij de buren geboord wordt, wil in me kruipen, maar dat wil ik dus niet. Maar ik kan natuurlijk niet bij de buren met haar naar binnen lopen om haar te laten zien wat het is. Dus dat wordt al lastig. Heb er al aan gedacht om een gatenkaas van een muur bij ons te maken. Maar ja, dat is ook niet echt leuk. Haha.

Dat kan ook niet altijd, dat geldt ook voor vuurwerkknallen, geweerschoten van al die jagers hier of onweer. Maar ik weet nu dus dat ik moet gaan counter conditioneren op het betreffende geluid bij het eerste, minuscule teken van angst, schrik of stress, want anders heb ik dus ook een Mila die in zo'n paniekstuip schiet. Als ze kan zien wat het is, dan helpt dat wel wat, maar het is niet noodzakelijk.
Ik heb bij haar de angst voor vuurwerk, schoten en onweer helemaal om kunnen buigen met counter conditioneren, maar een ingang vinden was erg lastig, omdat zij in haar paniek ook geen voer aannam; sterker nog, ze merkte het niet eens op. Dus ik ben begonnen met een tube kaas en steeds een toefje smeerkaas op haar bekje drukken bij elke knal. Na een halve dag likte ze het al zelf uit de tube en toen was de eerste stap gemaakt. Het heeft bij haar vuurwerkangst wel lang geduurd hoor, echt jaren. Bij kleine dingen waar ze van schrikt werkt het heel snel, maar als de angst al heel diep zit, is die niet zomaar even weg.

O, dat kan ik ook proberen, want meestal wordt er eerst getimmerd en daarna komt het boren, ga ook eens zo tube kaas kopen, al vind ik kaas erg smerig en hoop ik dan dat het niet op mijn handen komt. Haha.
Voor vuurwerk was ze toen ze jonger was ook erg bang, wilde ook niks aannemen, toen ben ik constant gaan zeggen: zo wat leuk he die knallen. Nu is ze niet echt bang meer maar wordt ze boos en wilt ze naar die knullen toe die het aan het afsteken zijn. Dat is ook niet leuk want het resultaat is hetzelfde ze trekt dan als een gek alleen dan nu omdat ze boos is en naar ze toe wil. En er wordt hier in het weekend nog weleens gejaagd, de eerste keren was ze echt in paniek, moest haar mee trekken naar het bos zodra ze maar een schot hoorde in de verte, maar door toen constant voer te geven is die angst weg. In het begin wilde ze geen voer, maar als de knallen niet zo hard waren pakte ze het wel aan, en later kwam ze zelf al een brokje halen. En nu hoef ik helemaal geen brokjes meer te geven.

Ga dus ook eens zo tube kaas proberen.

[EchoMira]

Wel is ze op de zaak een keer tussen de deur komen te zitten, die waaide dicht toen zij net door de opening wilde lopen.
Sindsdien zijn deuren die op een kier staan eng, als ze zo open staan dat ze er eigenlijk net doorheen kan dan blijft ze staan.
Dan gaat ze staan blaffen of je aub de deur verder open kan doen

Mira heeft als opgeschoten halfwassen lompo een keer een lamp over zicj heen getrokken omdat ze het snoer negeerde. Amper echt schrik maar sindsdien loopt ze altijd met een scheef ook in een boogje langs een bungelend snoer of touw. Haha.
Ik vind het knap. Een hond van 5 maanden leert het in een keer terwijl een mens dan nog kirrend naar zijn mobile boven de wieg ligt te grijpen.

[Diana]

Wel is ze op de zaak een keer tussen de deur komen te zitten, die waaide dicht toen zij net door de opening wilde lopen.
Sindsdien zijn deuren die op een kier staan eng, als ze zo open staan dat ze er eigenlijk net doorheen kan dan blijft ze staan.
Dan gaat ze staan blaffen of je aub de deur verder open kan doen

Mira heeft als opgeschoten halfwassen lompo een keer een lamp over zicj heen getrokken omdat ze het snoer negeerde. Amper echt schrik maar sindsdien loopt ze altijd met een scheef ook in een boogje langs een bungelend snoer of touw. Haha.
Ik vind het knap. Een hond van 5 maanden leert het in een keer terwijl een mens dan nog kirrend naar zijn mobile boven de wieg ligt te grijpen.

Haha, ja, Mila ook als pup van een maand of 3 met de kattenbak. Daar wilde ze stiekem uit snoepen, maar ik kwam net binnen... Ze probeerde snel naar achteren te springen en trok met haar kop die hele kap van de kattenbak mee. Nóóit meer stiekem uit welke kattenbak dan ook gesnoept

[Marc]

Het ligt erg aan de rassen. Terriers zijn zelden of nooit lang overstuur. Whippets zijn toch deels terriër? Bas kan krijsen maar uiteindelijk is het leed ook super snel weer geleden. Ze is doods maar dan ook doodsbang voor spuitjes en behandelingen bij de dierenarts. Bijten, piesen en spartelen met een oorverdovend gegil. En dan pak ik haar op en daarna lust ze gewoon een koekje van de dierenarts.

Guus is nooit lang overstuur. En ook niet snel. Dus die heeft dat nooit. Die hebben we een keer bijna verdronken uit de ronde vijver gehaald. Echt vreselijk. Hij bleef zo lang in de tuin en kwam niet toen we riepen. Na lang zoeken pas gevonden en hij hing uitgeput half onder water. Hup eruit. Uitschudden een koekje en lang opwarmen onder de douche. Niks meer aan het handje en snel die vijver afgedekt uiteraard.

[EchoMira]

Godzijdank heb je hem op tijd gevonden anders had hij daar een half uurtje moeten wachten tussen de waterplantjes.
Kan hij dan echt zijn voorpootjes nergens op zetten?

Whippets zijn op zich best heel heftig en fel maar snappen ook heel goed als iets niet de bedoeling is. Ze hebben wel de drive maar het moet vooruit blijven gaan. Het moet kloppen.
Terriers willen gelijk hebben. Een whippet niet. Die wil gewoon gieren en slapen. Met 40 kilometer per uur over het grind of onder twee dekbedden.

[Smoushond]

Tot nu toe is Bertus een keer tegen de stroom aangelopen waar schapen achter stonden en daar schrok hij van maar sindsdien loopt hij met een boogje om schapen heen dus wel wat van geleerd.

En hij zat altijd te krijsen en happen in de bench als pup als ik aan het stofzuigen was en toen kwam hij een keer vast te zitten met zijn tandje en sindsdien is hij keurig rustig als ik stofzuig

Verder is hij niet zo snel ergens van onder de indruk

[Cendy]

Tot nu toe is Bertus een keer tegen de stroom aangelopen waar schapen achter stonden en daar schrok hij van maar sindsdien loopt hij met een boogje om schapen heen dus wel wat van geleerd.

En hij zat altijd te krijsen en happen in de bench als pup als ik aan het stofzuigen was en toen kwam hij een keer vast te zitten met zijn tandje en sindsdien is hij keurig rustig als ik stofzuig

Verder is hij niet zo snel ergens van onder de indruk

Oja tegen schrikdraad is Toos ook 2x gelopen tijdens 1 wandeling en vlak achter elkaar.
Even een gil maar dat was het, een paar uur later liepen we er weer langs, er werd even met een schuin oog gekeken maar dat was het dan ook wel.