Mo-yi

[Célie]

Wat mooi geschreven.

[Alfilillo]

Ik lees deze post nu pas... Je lieve mooie bijzondere Mo... Wat een band hadden jullie! Nu is het nog zwaar kut, maar je hebt haar het best mogelijke einde gegeven, zonder lijdensweg.
Heel veel sterkte

[Mo-yi]

Ik kan haar vanmiddag ophalen

[katerke]

Wat een mooi eerbetoon heb je geschreven.

[Marlett]

Ik lees het ook nu pas en hoorde mezelf hardop 'nooo' zeggen, Mo-yi was een icoon (met die winterpeen!). Veel sterkte!

[Tamara/Bayko]

Ik kan haar vanmiddag ophalen

Dat is fijn. Ze hoort bij jou.

[Mo-yi]

Mo is terug thuis, voor altijd.
Heel dubbel want dat stomme potje is gewoon heel raar en stom. Ook ergens een opluchting dat het wachten op nu voorbij is en gevoelsmatig is ze weer dicht bij me

[Mo-yi]

En ook iedereen bedankt voor alle lieve meelevende reacties. Allemaal gelezen en nog niet alles op kunnen reageren, maar ontzettend veel dank, heel veel steun hier bij jullie dat verzacht veel

[ranetje]

[Kells]

[*Esther]

Ach, wat moooi!
Fijn dat ze weer thuis is.
Sterkte!!

[sabine]

Heel veel sterkte

[Gonnie]

Sterkte. Ik lees het nu pas. Wat erg voor je.

[katerke]

[Snowflake]

Heel veel sterkte met dit grote verlies
Rust zacht mooie knappe Mo-yi

[Mo-yi]

Ik zeg het nog even heel voorzichtig, maar vanmorgen kunnen wandelen zonder te janken, en ik heb kunnen/durven stofzuigen. Wel bewust het kleed wat snel-snel want ik wil niet alle haren weg nog.

[HillieS]

Ik lees het nu net pas, heel veel sterkte!

En dit inderdaad had ik ook toen Jamie er niet meer was.

...niks op willen ruimen omdat je je dan een judas voelt die alles uit wil wissen.

[Mo-yi]

Ik lees het nu net pas, heel veel sterkte!

En dit inderdaad had ik ook toen Jamie er niet meer was.

...niks op willen ruimen omdat je je dan een judas voelt die alles uit wil wissen.

Ik had er zelf ook niet zo bij stil gestaan, en met stofzuigen overviel me het. Dweilen heb ik nog niet gedaan want dat voelt ook alsof je iets van haar uitwist. Ik weet dat het een beetje gek is eigenlijk, en onvermijdelijk want het is gewoon een uitstel van, maar voor nu doe ik het ook niet.
Er zitten laatste week best goede dagen tussen en ik dwing mezelf twee keer per dag een flinke wandeling te maken wat dan eigenlijk ook best lekker is. Maar laatst liep ik in het bos en was a op de terugweg, en ineens zag ik haar in gedachte voor me lopen, en de tranen kwamen. Wat ze heel regelmatig deed was tijdens het wandelen ineens stoppen en haar neus tegen mn hand duwen en dan draafde ze weer verder, dat vond ik altijd zo aandoenlijk, even contact zoeken. En op dat moment stak ik ook mn hand uit, en er kwam geen neus natuurlijk.
Het is zo'n gek gevoel, dat je zelf heus wel weet dat ze niet ineens de hoek om komt sjezen of dr neus tegen je hand drukt..en toch..ik kreeg weer huilbuien..rende bijna naar huis, smeet de voordeur hard dicht, plofte op mn bank en janken hoor, ik riep nog; ik ga niet meer wandelen!
Maar voor nu even dat niet opzoeken dan maar en na de hitte weer gaan lopen.
Het blijft een onbeschrijfelijk iets, rouw..dat is het rouw is gewoon overweldigend, verdriet, boosheid alles tegelijk of soms 1 ding, met een pauze en dan komt er weer een bak.

[EchoMira]

Het is zo'n gek gevoel, dat je zelf heus wel weet dat ze niet ineens de hoek om komt sjezen of dr neus tegen je hand drukt..en toch..ik kreeg weer huilbuien..rende bijna naar huis, smeet de voordeur hard dicht, plofte op mn bank en janken hoor, ik riep nog; ik ga niet meer wandelen!

Het verdriet overspoelde je.
Goed zo.
Het is ook om te huilen en je bent dapper genoeg geweest om het toe te laten.

Maar voor nu even dat niet opzoeken dan maar en na de hitte weer gaan lopen.
Het blijft een onbeschrijfelijk iets, rouw..dat is het rouw is gewoon overweldigend, verdriet, boosheid alles tegelijk of soms 1 ding, met een pauze en dan komt er weer een bak.

Ja. En dan weer. En dan weer. En dan nog een keer.
Elke keer pak je zoveel als je aankan tot het allemaal verwerkt is. Op een bepaald moment pak je er andere dingen bij en uiteindelijk gaat het horen bij "de dingen die verdrietig zijn." en die heb je nodig om het leven op waarde te schatten.

De natuur doet je niets aan wat je niet aan kunt dus je kunt het. Maar niet in één keer.
Dit soort huilend op de bank vallen en schreeuwen tot je klaar bent is zó goed voor je dat ik eigenijk blij ben dat je dat gedaan hebt.
Je kunt het ook wegdrukken en doen alsof het er niet is maar ik heb er nog nooit iemand gelukiger van zien worden. En ook niet minder verdrietig. Laat staan groeien.
Het afscheid hoort erbij maar dat maakt het niet minder traumatisch. Het is een enorme mentale wond die moet genezen en dat doe je op deze manier.
Dus ik maak je een compliment. Je bent goed bezig.

Je had niet van haar kunnen houden zoals je van haar houdt zonder verwond te worden door het onvermijdelijk afscheid.
Dat voelt vreselijk kut en is heel moeilijk maar het alternatief is nergens van houden. Dat bestaat ook en dat wil je niet.

[Mo-yi]

Het is zo'n gek gevoel, dat je zelf heus wel weet dat ze niet ineens de hoek om komt sjezen of dr neus tegen je hand drukt..en toch..ik kreeg weer huilbuien..rende bijna naar huis, smeet de voordeur hard dicht, plofte op mn bank en janken hoor, ik riep nog; ik ga niet meer wandelen!

Het verdriet overspoelde je.
Goed zo.
Het is ook om te huilen en je bent dapper genoeg geweest om het toe te laten.

Maar voor nu even dat niet opzoeken dan maar en na de hitte weer gaan lopen.
Het blijft een onbeschrijfelijk iets, rouw..dat is het rouw is gewoon overweldigend, verdriet, boosheid alles tegelijk of soms 1 ding, met een pauze en dan komt er weer een bak.

Ja. En dan weer. En dan weer. En dan nog een keer.
Elke keer pak je zoveel als je aankan tot het allemaal verwerkt is. Op een bepaald moment pak je er andere dingen bij en uiteindelijk gaat het horen bij "de dingen die verdrietig zijn." en die heb je nodig om het leven op waarde te schatten.

De natuur doet je niets aan wat je niet aan kunt dus je kunt het. Maar niet in één keer.
Dit soort huilend op de bank vallen en schreeuwen tot je klaar bent is zó goed voor je dat ik eigenijk blij ben dat je dat gedaan hebt.
Je kunt het ook wegdrukken en doen alsof het er niet is maar ik heb er nog nooit iemand gelukiger van zien worden. En ook niet minder verdrietig. Laat staan groeien.
Het afscheid hoort erbij maar dat maakt het niet minder traumatisch. Het is een enorme mentale wond die moet genezen en dat doe je op deze manier.
Dus ik maak je een compliment. Je bent goed bezig.

Je had niet van haar kunnen houden zoals je van haar houdt zonder verwond te worden door het onvermijdelijk afscheid.
Dat voelt vreselijk kut en is heel moeilijk maar het alternatief is nergens van houden. Dat bestaat ook en dat wil je niet.

Dank je
Het doet sowieso goed de steun hier te lezen

[Tineke]

Rouwen gaat in fases en met vallen en opstaan.
Maanden na Jimi zijn dood kwam er in een gebied waar wij veel liepen een bruin klein hondje aan ,even maakte mijn hart een sprongetje daar komt Jimi aan dacht ik werkelijk wat onmogelijk is uiteraard.

Dan voelt het verdriet weer even net als vlak na zijn dood .
Ook met herinneringen op Facebook heb ik dat met Luus en Abra , ik kijk er soms met weemoed naar maar soms ook met verdriet.

Dat is inderdaad de prijs van liefhebben die jij bij het afscheid moet betalen.

Maar het gezegde het is beter om lief gehad te hebben en dat verloren te hebben dan nooit lief gehad te hebben is wel waar.

Mo-Yi is er nog in je hart en in je hoofd juist omdat je zoveel van haar hield.

[Smoushond]

Heel normaal hoor ,hier vloeien de tranen ook nog regelmatig. Ik heb wel meer afleiding door Bertus maar laatst zagen we een herder aankomen en werd Bertus helemaal blij en dan denk ik : verwacht hij dat het Heavy is die terug komt?

Ga toch naar buiten hoor en op je mobiel zit ook een macro stand die best leuke foto’s maakt

[Mo-yi]

Ik weet in mn hoofd bv al wel welke knuffels ik van haar wil houden en welke weg kunnen, en toch laat ik het nog even zo. Ik besef me ook dat ik vroeger toen mn vader overleed ik die ruimte niet had, alles moest in een grote container en emoties maar wegdrukken anders kun je niet handelen. Nu is de ruimte er wel voor, dus laat de tranen maar rollen, en snuif maar weer eens goed aan haar knuffels.
Ik vind wel troost bij Saar, die moet ik vaker even oppakken en tegen me aanhouden en al spinnend vind ze dat best

[blondie]

Moeilijk hoor, jullie waren ook zo verbonden met elkaar, dat maakt dat rouw ook echt heel rauw aan kan voelen en het verdriet op tijden toch weer even enorm de kop op steekt.
En iedereen doet het weer anders met bijvoorbeeld dingen opruimen, of bewaren.. Ik heb een Nylon bone van Finn bijvoorbeeld nog steeds en ook zijn apporteerblokken liggen in de schuur.. doe ik eigenlijk niets meer mee, maar wegdoen toch ook niet.

Paar takken van Bluf die ze ooit mee heeft genomen, zijn verwerkt tot lamp in de logeerkamers en Jol was van de steentjes, en een aantal liggen als decoratie in huis, alleen mijn vriend en ik weten dat die steentjes éxtra bijzonder zijn

Knuf

[ranetje]

Ik vind je verhaal zo herkenbaar
Je doet het goed hoor,