Kan jouw hond overal los?

[Alfilillo]

Alfilillo schrijft:
Wat me wel is opgevallen, en nu gooi ik de knuppel even in het hoenderhok, was dat de mensen in Nederland die ik tegenkwam tijdens het wandelen zoveel krampachtiger waren met hun hond dan hier. Dat was meestal meteen aanlijnen, een militar 'volg!', strakke riem. Absoluut geen contact met 'mijn' hond. Een aparte gewaarwording.

Ik ben ook één van die 'krampachtigerds', alleen is het niet aangelijnd en niet militair, maar zelf contact maken mogen ze absoluut niet. Reden is dat ik vaak met alle vijf loop en dat ze niet vriendelijk zijn naar andere honden, dus zou hen dat niet strikt zijn aangeleerd dan staan mensen daar met hun ene hond waar er vijf op afvliegen, nee, dat moeten we absoluut niet hebben, daar zit niemand op te wachten. Samen met betrouwbaar 'hierkomen' is dat dus de tweede strikte eis waar ze veel vrijheid voor in ruil krijgen.

Alfilillo:
Natuurlijk zijn er situaties waarin het handiger is dat er geen contact gemaakt wordt. Alfil mag ook niet bij elk klein reutje in de buurt komen. Maar het viel me op dat het fenomeen zo wijdverbreid was. Er komt een voorbeeld in me op van een man met een entlebucher van een maand of 8. Die was ik al een keer tegengekomen. Strak aan de lijn, baas enorm gespannen, opgezette aderen in de nek, ´volg!´. Een paar dagen later kwam ik ze weer tegen, waarop ik vroeg of de hond agressief was. ´Nee, maar hij is nog jong en soms onbesuisd.´ Ik zei dat hij wel even mocht kennismaken met ´mijn´ hond. En dat ging gewoon prima. Ja, jongehonderig, maar gewoon gezellig. Waarom dan die kadaverdiscipline, in dit geval?

[Nanna]

Gelukkig wel. Ik háát het om met een riempje om de hond te lopen.
Ze kunnen dan ook niet anders dan met je meemarcheren. Terwijl ze nu van links naar rechts kunnen, achterblijven, weer aan komen rennen en vol in de ankers om ergens te snuffelen. Kortom, hond zijn.
Ook mijn windhonden hebben altijd probleemloos losgelopen. De teckels was een wat ander verhaal maar dat was wel individu afhankelijk.

[Inge O]

´Nee, maar hij is nog jong en soms onbesuisd.´ Ik zei dat hij wel even mocht kennismaken met ´mijn´ hond. En dat ging gewoon prima. Ja, jongehonderig, maar gewoon gezellig. Waarom dan die kadaverdiscipline, in dit geval?

Nee, dat is inderdaad zinloos.

Sowieso zijn al dat soort dingen over de jaren enorm veranderd : vroeger mocht alles, nu niks meer .

[Inge O]

@ Alfilillo : even je quote rechttrekken, ik zeg niet graag wat ik niet heb gezegd

Wat me wel is opgevallen, en nu gooi ik de knuppel even in het hoenderhok, was dat de mensen in Nederland die ik tegenkwam tijdens het wandelen zoveel krampachtiger waren met hun hond dan hier. Dat was meestal meteen aanlijnen, een militar 'volg!', strakke riem. Absoluut geen contact met 'mijn' hond. Een aparte gewaarwording.

Ik ben ook één van die 'krampachtigerds', alleen is het niet aangelijnd en niet militair, maar zelf contact maken mogen ze absoluut niet. Reden is dat ik vaak met alle vijf loop en dat ze niet vriendelijk zijn naar andere honden, dus zou hen dat niet strikt zijn aangeleerd dan staan mensen daar met hun ene hond waar er vijf op afvliegen, nee, dat moeten we absoluut niet hebben, daar zit niemand op te wachten. Samen met betrouwbaar 'hierkomen' is dat dus de tweede strikte eis waar ze veel vrijheid voor in ruil krijgen.

Natuurlijk zijn er situaties waarin het handiger is dat er geen contact gemaakt wordt. Alfil mag ook niet bij elk klein reutje in de buurt komen. Maar het viel me op dat het fenomeen zo wijdverbreid was. Er komt een voorbeeld in me op van een man met een entlebucher van een maand of 8. Die was ik al een keer tegengekomen. Strak aan de lijn, baas enorm gespannen, opgezette aderen in de nek, ´volg!´. Een paar dagen later kwam ik ze weer tegen, waarop ik vroeg of de hond agressief was. ´Nee, maar hij is nog jong en soms onbesuisd.´ Ik zei dat hij wel even mocht kennismaken met ´mijn´ hond. En dat ging gewoon prima. Ja, jongehonderig, maar gewoon gezellig. Waarom dan die kadaverdiscipline, in dit geval?

[Fotogravinnetje]

Wat me wel is opgevallen, en nu gooi ik de knuppel even in het hoenderhok, was dat de mensen in Nederland die ik tegenkwam tijdens het wandelen zoveel krampachtiger waren met hun hond dan hier. Dat was meestal meteen aanlijnen, een militar 'volg!', strakke riem. Absoluut geen contact met 'mijn' hond. Een aparte gewaarwording.

Zo zou je mij waarschijnlijk ook zien. Maar als Elco uit z'n stekker gaat (en dat is bij bijna alle wat grotere honden), wordt Gait vaak ook vervelend. Kom je mij met alleen Gait tegen, dan zul je waarschijnlijk niets merken van krampachtig gedoe.

[Sekreetje]

Ik heb 1 hond gehad die in veilig gebied zonder verkeer goed los kon. Verder een zichtjager die direct in jachtmodus schoot, die liep bijna altijd aan de flex.

Onze hond nu hebben we vanaf dat hij ongeveer 4 jaar was. Komt uit Roemenië en heeft daar 3 asiels overleeft waar honden werden doodgeknuppeld in de hokken. Het is de liefste hond die we ooit gehad hebben en hij is altijd vrolijk, maar hij slaat dicht als hij druk ervaart en geeft niets om snoepjes. Het is zo goed als onmogelijk om hem dingen actief te leren. En dan zou hij nog steeds in onbekende situaties volkomen dicht kunnen slaan en niet meer te bereiken zijn. Hij loopt dus ook altijd aan de flex.

[Dennenappel]

Mensen zeiken hier ook gewoon veel meer
Loop je in losloopgebied met een aangelijnde hond dan zijn ze geïrriteerd omdat ze dan denken dat ze hun hond ook aan moeten lijnen en loop je in hetzelfde gebied en gaat je hond buurten moet je hem bij je houden

Cash kan altijd en overal los. Al zou het Amsterdam zijn. Wel moet ik opletten want ze loopt wel gerust een winkel of strandtent in maar komt altijd als ik dat vraag.
Zo braaf is ze niet geboren want als pup joeg ze al met een pinnig en serieus bekkie achter alles aan wat snel bewoog.

Sue loopt ook prima los en luistert inmiddels ook heel goed. Over hem ben ik wel wat bezorgder/voorzichtiger vanwege zijn formaat.

Joe is natuurlijk pas 14 maanden dus dat is gewoon nog steeds opvoeden. Ik heb gemerkt dat mensen nogal eens schrikken van zijn uiterlijk dus hij leert nu, net als ik Cash en Sue heb geleerd, dat je niet op andere honden mag afstormen.
En al helemaal niet met z’n drieën.

Maar hij doet het super en loopt los op strand en bos. Doet geen vlieg kwaad, mag eens een spoortje of haas achterna maar is binnen 5 minuten terug en het gebeurd misschien 1 x per maand (op 2x per dag losloopwandeling)
Inmiddels kan ik hem altijd aanlijnen als ik denk dat dit beter is dus ik verwacht dat hij over een jaar het net zo doet als Cash.

In het duin struikel je over de konijnen en wild en dan houd ik hem wel bij me tijdens broedseizoen. Een keer ging het mis maar hij had alleen maar dikke lol tussen de nijnen, het ging hem echt voor de lol. Maar goed was dus niet de bedoeling.

Dat jong gaat met sprongen vooruit, apetrots ben ik!

[Ramiek]

Spetter wel, Bonnie niet, die gaat haar neus achterna

[Alfilillo]

@inge o: zo mooi als jij is me niet gelukt, maar ik geloof dat de quote nu wel duidelijker is.

[ellen en de birmanen]

kaylee, twinkel en smudge lopen eigenlijk altijd los waar het mag, zijn terug te roepen. daisy daartegen loopt ook los maar zodra ze wild ruikt of ziet is ze er vandoor. ik loop gewoon verder, zoek het maar uit. van de week kwam er op een meter of 2 afstand een kat uit de bosjes over ons pad, daar stond ik met een gillende ecco, een jagende daisy.
ecco loopt aan een 10 meterlijn. die gaat never nooit los, die gaat zijn neus achterna en ben ik gewoon kwijt. loopt ook met een gps tracker om want het is al een keer gebeurd dat hij zo hard aan de lijn trok dat de lijn brak en hij er vandoor ging achter een konijn aan.

[Inge O]

@inge o: zo mooi als jij is me niet gelukt, maar ik geloof dat de quote nu wel duidelijker is.

[Tigris]

Het is voor mij wel echt een opluchting om te lezen dat er veel meer honden niet los kunnen. In mijn beleving liepen al jullie honden los. Overal. Altijd. Oké, Bronco niet, maar die heeft weer superschattige filmpjes met Tux.

Het is wel mijn ideaal, dus we gaan stug door met trainen en opbouwen, maar dat het misschien niet gaat lukken is ook een scenario.

Nee hoor, zeker niet. Chianti en Loulou zijn doorbraaf en zachtaardig en op wat lolletjes na zetten ze geen stap verkeerd. Maar loopt er wild dan is dat allemaal bekeken en veranderen ze in een fanfare. Gillend en joelend met rooie oogjes door het bos. Ze zijn ze dan niet meer te bereiken. De eerste (en laatste keer) dat ze een reebokje opdeden in losloopgebied heb ik ze kunnen vangen door een snoekduik te maken op de grootste.

Om wel aan hun drift te beantwoorden doen we speurspelletjes en lange snuffelwandelingen met weinig druk en alle tijd om nieuwe prikkels op te doen en omgevingen te ontdekken. Dat spelevaren zonder al te veel truukelarij houdt ze monter, tevreden en zen.

Fijn dat Tosca je al lekker komt opzoeken thuis. Die positieve band opbouwen en uitbreiden

[malinois]

Alfilillo schrijft:
Wat me wel is opgevallen, en nu gooi ik de knuppel even in het hoenderhok, was dat de mensen in Nederland die ik tegenkwam tijdens het wandelen zoveel krampachtiger waren met hun hond dan hier. Dat was meestal meteen aanlijnen, een militar 'volg!', strakke riem. Absoluut geen contact met 'mijn' hond. Een aparte gewaarwording.

Ik ben ook één van die 'krampachtigerds', alleen is het niet aangelijnd en niet militair, maar zelf contact maken mogen ze absoluut niet. Reden is dat ik vaak met alle vijf loop en dat ze niet vriendelijk zijn naar andere honden, dus zou hen dat niet strikt zijn aangeleerd dan staan mensen daar met hun ene hond waar er vijf op afvliegen, nee, dat moeten we absoluut niet hebben, daar zit niemand op te wachten. Samen met betrouwbaar 'hierkomen' is dat dus de tweede strikte eis waar ze veel vrijheid voor in ruil krijgen.

Alfilillo:
Natuurlijk zijn er situaties waarin het handiger is dat er geen contact gemaakt wordt. Alfil mag ook niet bij elk klein reutje in de buurt komen. Maar het viel me op dat het fenomeen zo wijdverbreid was. Er komt een voorbeeld in me op van een man met een entlebucher van een maand of 8. Die was ik al een keer tegengekomen. Strak aan de lijn, baas enorm gespannen, opgezette aderen in de nek, ´volg!´. Een paar dagen later kwam ik ze weer tegen, waarop ik vroeg of de hond agressief was. ´Nee, maar hij is nog jong en soms onbesuisd.´ Ik zei dat hij wel even mocht kennismaken met ´mijn´ hond. En dat ging gewoon prima. Ja, jongehonderig, maar gewoon gezellig. Waarom dan die kadaverdiscipline, in dit geval?

Omdat bij een snauw je met een beetje pech de politie al aan de deur hebt staan tegenwoordig. Ik laat ze daarom ook amper bij vreemde honden tenzij is de eigenaar ken. Want hondse taal mag niet meer. En dan heb ik t natuurlijk niet over knokken maar een vb: als Xygan en Xanu samen spelen dan maken ze best lawaai, gegrom, tandengeblikker maar alles behalve agressie. Als mensen dat zien zijn ze al in staat de politie te bellen over vechtende honden. Dan is daar niet eens een hond van hen bij betrokken. Dan moet ik echt uitleggen dat t normaal is en dat beiden t leuk vinden. Bij een vreemde hond zijn ze veel rustiger maar een snauw kan best, dat is not done tegenwoordig meer heb ik begrepen. Dus we blijven lekker bij elkaar tenzij iemand er wel normaal mee kan omgaan. Beste vriendin van Xanu is een stabijna teefje die hem geweldig vind maar ook niet te benauwd is om hem een snauw te geven als hij te brutaal wordt.

[Loraine]

Gelukkig wel. Ik háát het om met een riempje om de hond te lopen.
Ze kunnen dan ook niet anders dan met je meemarcheren. Terwijl ze nu van links naar rechts kunnen, achterblijven, weer aan komen rennen en vol in de ankers om ergens te snuffelen. Kortom, hond zijn.
Ook mijn windhonden hebben altijd probleemloos losgelopen. De teckels was een wat ander verhaal maar dat was wel individu afhankelijk.

Ik pas me aan aan Dívka, als zij rondjes wil rennen dan hou ik de lijn zegmaar boven mijn hoofd zodat zij niet ingeperkt wordt door mijn langzamere tempo qua draaien of duizeligheid.
Wil ze snuffelen dan stop ik en wacht ik op haar.
Oké, ze heeft niet zoveel ruimte als wanneer ze los zou lopen maar toch een 20 meter als ik de langste riem eraan heb hangen.
Echt vol gas doet ze op het omheinde veld en verder kan ze lekker tempo maken naast de fiets.
Wanneer we vnl kilometers vreten dan heeft ze zich aan te passen aan mijn tempo en zit ze aan een meterlijn aan de buggy vast.
Dit zodat ze de lijn niet constant door mijn handen trekt en ik mijn handen ontspannen aan de buggy heb ipv halverwege verkrampte spieren in mijn hand(en) te hebben.
Het houdt haar ook gelijk netjes aan 1 kant vd buggy waardoor het zowiezo meer ontspannen loopt.

[Judith]

Beide honden kunnen goed los.
Dana kan ook in de wijk loslopen, wil alleen achter een kat aan als hij wegrent.
Dino zou ook in de wijk los kunnen lopen alleen vindt hij het zoeken en vinden van (katten)poep belangrijker....
In de wijk lopen ze daarom ook gewoon aan de lijn, in het parkje loopt Dana soms los als er verder niemand is.

Loslopen vind ik toch wel heel fijn. Van mij hoeft een hond niet perse in de wijk los te kunnen lopen, maar in een losloop gebied vind ik dat toch wel fijn.

[Marlett]

Ja, in principe wel, en er zijn ook eigenlijk amper plekken waar ze aangelijnd zijn. Aangelijnd wandelen doe ik al helemaal nooit, daar heb ik geen plezier in - ik wil hen zien spelen, rennen, snuffelen, hun eigen tempo laten bepalen enz.
Ik heb sinds ik hier woon, en ik vaak in een natuurgebiedje ga wandelen, zelfs ontdekt dat ik hen ook als ze met z'n vijven in volle achtervolging van een haas zijn, ik hen midden in hun spurt kan terugroepen. Dat mogen ze overigens alleen maar op die ene plek (een weiland), want voor de rest moeten ze verplicht overal op de paden blijven.

Toch herken ik wat je vertelt van Tosca wel, zo was mijn allereerste hond die ik kreeg toen ik 13 was. Ze was 5 maand toen ze kwam, had kennelsyndroom, haar hele puppytijd had ze zo goed als alleen door de Pyreneeën gezworven dus haar motivatie om bij me te blijven op wandeling was tegen nul.
En toch is dat met bloed, zweet en tranen helemaal goedgekomen. Het voordeel dat ik toen had was dat het nog normaal werd gevonden dat honden losliepen en hun eigen ding deden, dus ik kon haar als het ware verzadigen met 'je doet maar', tot ze het finaal leuker en leuker begon te vinden om wél bij me in de buurt te blijven, en tegelijkertijd ging ze ook steeds beter luisteren en kreeg ik er stilaan meer en meer vat op.
Ik kan me zelfs nu nog levendig het eurekamoment herinneren toen ik haar tijdens een wandeling voor het eerst bij me kon roepen, en dan bedoel ik het allersimpelste van het simpelste : gewoon het feit dat ze op mijn vraag contact met me kwam maken.

Heb je dus geen kans met Tosca? Ik denk het wel, maar het vraagt misschien meer inspanning en geduld dan je kan opbrengen, want het is een werk van lange adem, en niet zomaar 'een appèldingetje'.

Ja, ik denk het wel, maar inderdaad met lange adem. Ook vanwege haar leeftijd, denk ik, ze is al wel een stuk rustiger. (En mijn onervarenheid en beginnersfouten spelen natuurlijk ook een rol.) Als ik al zie wat er veranderd is in de afgelopen twee jaar, dan zie ik echt een stijgende lijn. Alleen geen stijle lijn.
Als het pas een beetje lukt als ze zeven is, vind ik het ook prima, fijn als het eerder zou lukken, maar liever een langzame weg met veel successen dan een ogenschijnlijk snelle met veel tegenslagen. Die tegenslagen hebben we nu wel gehad, met dat wegsjezen.
Ze is in en om huis wel behoorlijk gehoorzaam, de huisregels zitten er echt wel goed in. Oké, onbewaakte worstenbroodjes op een salontafel zijn nog wel een maatje te groot qua uitdaging, maar het is niet zo dat ze meteen de tuinpoort uit wil piepen als die open gaat. Pas als die open blijft staan, gaat ze de buurt verkennen.

[Marlett]

Nee, allebei niet. Abel kan prima los op plekken waar (vrijwel) geen wild zit. Dat betekent dat het hier in het bos tussen de zwijnen en reeën absoluut niet kan. Ik rijd daarom naar plekken toe die ik goed ken, waar ik goed overzicht heb en waarvan ik weet dat daar vrijwel geen wild zit. In een voor mij onbekend gebied - zoals op vakanties - blijft hij aan de lijn. Daar gebruik ik standaard een 5-meter lijn voor en tijdens vakanties kies ik soms voor een elastische lijn aan een heupgordel. Jip kan ook niet overal los. Hij heeft geen jachtinstinct, maar rent naar andere honden toe. Ook als deze 500 meter verderop lopen. Dus met Jip moet ik juist niet naar plekken met veel overzicht, want dan ziet hij ook alles. Jip mag enkel los op smalle bospaadjes waar we zelden iemand tegenkomen, of 's ochtends vroeg om 6 uur in het park. Overigens vind ik loslopen voor Jip ook niet zo belangrijk. Abel zie ik er echt van genieten en die struint heerlijk rond, maar Jip loopt dan alsnog gewoon naast ons.

Wat is een prettige heupgordel? Ik vind ook handsfree wandelen wel prettig. Nu doe ik het handvat steeds aan mijn broekriem, maar erg handig is dat niet. Naast een sjezer is Tosca ook nogal een trekker en met mijn heupen geef ik minder mee dan met mijn armen. Een paar keer stilstaan als ze trekt en daarna snapt ze het weer een beetje. Met mijn armen geef ik kennelijk telkens toch te veel mee, want dan blijft ze trekken.

Overigens is ook dat iets wat in de loop der tijd wel minder is geworden, het is niet over, maar ik heb steeds vaker wandelingen dat ze minder (hard) trekt en als ze wel trekt, kan ik haar een poosje naast me laten lopen, dat lukte vroeger ook echt niet.

[Kruimel]

De heren kunnen probleemloos los op de plekken waar dat mag. Niet omdat ze zo geweldig gehoorzaam zijn (verre van) maar omdat ze vrijwel nooit op het idee komen om vervelende dingen te gaan uithalen.
Ze gedragen zich netjes tegenover andere honden. Bangerds laten ze met rust, mouwenopstropers lopen ze met een boog omheen, krijsende kleurmuizen met grootheidswaanzin lachen ze om. Ze zeggen even gedag en lopen door. Brimi wil best af en toe een sprintje trekken met een andere hond, Logi heeft daar geen zin meer in en dat accepteren andere honden goed.
Ze hebben nul interesse in wandelaars, hardfietsers, boscrossfietsers, gillende/rennende kinderen, hardlopers en ander bosgebruikend volk. Brimi vindt iets van langssuizende koetsen en ruiters maar niet zodanig dat het hinderlijk is en die hebben sowieso niks te zoeken in een losloopgebied.
Jagen doen ze max. 5 minuten, als een konijn of ree voor hun neus voorbij komt. Daarna is het stom. Voor varkens gaan ze een blokje om, net als ik.

Buiten losloopgebieden gaan ze aan de lijn. In de wijk komen we vreemde katten tegen en daar moeten ze wel idioot van doen. Geen zin an. Ze blijven verder netjes op de stoep maar ik hou het liever veilig voor iedereen. Ze trekken niet en aan de flexen kunnen ze uit de voeten en snuffelen, ik wacht wel.

En in span aan de fiets ook altijd aan de lijn behalve in het bos. Ik loop sinds een jaar tamelijk kreupel, wandelen gaat vaak slecht dus ik kar met de fiets in wandeltempo door het bos. Onderweg naar het bos en naar huis door het dorp gaan ze aan de lijn.

[Iirtu]

Mijn Groenendaeler Hera wel, die loopt bijna overal los. Zij gaat nergens naar toe en nergens achteraan. Of er nou hazen of katten wegspringen, ze kijkt er nog niet naar. Zal ook nooit naar andere honden of mensen lopen. Echt een heerlijkheid met haar.

Mijn Iirtu beslist niet, die loopt bijna overal aan een lange lijn. Teveel jachtinstinct.

[sabine]

Ze kunnen overal los in de zin van ze lopen niet weg en jagen niet, maar ik laat ze niet los langs de weg ofzo, en Pom is een ruziezoeker dus die loopt alleen los als het overzichtelijk en rustig is. Karel kan bijna overal wel los, maar die is nogal in zijn eigen wereld dus hier in de wijk loopt ie ook aan de lijn, voor iedereen minder stress

[Vicky]

Mijn honden lopen meestal los in veilige gebieden. Dus niet in de buurt van autowegen. We hebben een wocker, maar die jaagt gelukkig niet. Wel is Vicky snel angstig voor geluiden. Knallen, onweer ed. dus dat moeten we altijd goed observeren en 's avonds in het donker moet ze vast want bang. 's Ochtends in het donker kan ze prima los. Ook reageert ze agressief op honden die haar benaderen dus als er een hond aankomt moet ze ook vast. Gelukkig luistert ze goed en komt ze meteen.

[Rami]

Ik merk wel dat hoe langer de honden bij ons zijn, hoe makkelijker ze los kunnen.
Sammie haalt het niet in z'n hoofd om er vandoor te gaan. Gewoon nooit. Maar voor z'n eigen veiligheid loopt hij soms wel aangelijnd. (Langs een drukke weg oid).
Costa is een ander verhaal... Als je te laat bent met aandacht vragen, gaat hij er vandoor. Ik zou 'm graag, voor training, aan een lange 'losse' lijn hebben. Bij Silka werkte dat uitstekend. Een beetje lange adem was wel nodig, maar uiteindelijk liep ze bijna overal veilig los.

[Nicoline]

Nee, en ergens heb ik er een beetje spijt van dat ik dat nooit heb aangeleerd/nooit echt getraind op hier komen. Vanwege zijn ras ben ik er vanuit gegaan dat Colin hondagressief zou worden, maar dat valt uiteindelijk bij hem heel erg mee. Toch durf ik hem nogsteeds niet los te laten, ook niet met muilkorf om, hij heeft een flink jachtinstinct en ik ben bang dat hij wegens gebrek aan training daarin weg zou lopen. Dus dan maar met de 12 meter lijn, dat is denk ik ook ver genoeg.

[Dirkje]

Ja, Dirkje luistert goed daarom kan ze overal los.
Als we in in hartje Amsterdam zijn lijn ik haar aan omdat ze daar zelf liever hand in hand loopt.

[Mellow]

Ik loop eigenlijk altijd met alle 4 tegelijk maar laat ze niet overal alle 4 tegelijk los.
Als de poedels gezamelijk gaan dan wordt het een race festijn en nemen ze (soms) teveel ruimte.
Dat kan in overzichtelijke gebieden wel maar niet op kleinere bospaadjes.
Niet dat ze wat doen of weglopen maar niet iedereen is blij als 2 honden met een noodvaart op je afsjezen.
Dat ze dan direct langs de mensen heen rennen weten die mensen natuurlijk niet

Semmy kan alleen los op de voor hem veilige plekken.
Teveel mensen en hij loopt zo achter de verkeerde voeten aan.
Teveel opdringerige honden en dan wordt hij paniekerig en bevriest.
Wat veel andere honden vaak een negatieve reactie uitlokt.
En dan komt Puck er gelijk aan om Semmy bij te staan en kan het knokken worden.
Of hij valt in een sloot, loopt tegen bomen op of blijft haken in doornstruiken.
Dus gaat hij meestal samen met Daisy los op voor hem veilige plekken.

Nikki kan alleen los op plekken waarvan ik weet dat er geen weg in de buurt is.
Want die is zo snel dat ze, zonder dat ze het dan zelf doorheeft, al bij de weg is en die dus dan in volle vaart oversjeest.
Zo is ze namelijk ook al eens in volle vaart een vijver in gevallen.
Ze vloog over het gras, door de bosjes heen, nam een scherpe draai, vloog in een nano seconde het veld over, weer door de bosjes maar had dus niet gezien dat aan de andere kant die vijver lag.
Floep, weg Nikki.
Kwam sputterend weer naar boven en zieligjes naar mij lopen met een blik 'mammaaaaa, ik ben nat'
Op dit moment valt haar jacht gedrag reuze mee.
Ze vindt het leuk om vogels op te jagen maar als ze eenmaal wegvliegen staat ze ook zo weer naast mij.
Als ik zeg dat ze het niet mag doen dan doet ze het ook niet.
Voorlopig

Puck kan overal loslopen, of dat nu in druk losloop gebied is, op een parkeerplaats naast een snelweg of in een winkelcentrum.
Het zal niet in zijn hoofd opkomen om weg te lopen, iets op te eten etc.
Wel als de rest aangelijnd blijft.
Want anders loopt hij de anderen in de gaten te houden of alles wel goed gaat.
Maar hij luistert uitstekend, hij is braaf geboren zeg ik altijd ❤

Daisy kan overal los en houd mij als een havik in de gaten, neemt nooit teveel ruimte en heeft een recall van 1000%.
Maar dat is alleen als ik haar in haar uppie mee neem.
Dus zonder de andere honden.
Als de anderen mee zijn is het net alsof ze weet dat mijn aandacht dan verdeeld is.

Ik laat ze eigenlijk nooit alle 4 gezamelijk los want dan moet ik teveel scannen en dat loopt niet ontspannen.