Een waarheid als 10 koeien

[Gudrun]

Basisvertrouwen in de baas is alles.
En daarnaast kijken wat hondje aangeeft, maar dat kunnen helaas relatief weinig baasje, ik kon het vroeger ook niet bij mijn eerste honden.

Pippa is half per ongeluk enorm gesocialiseerd, die ging vanaf een week of 6 met mamma en de rest van het nest met de fokker al mee op agilitywedstrijd, ik kon haar daar wekelijks knuffelen.
En op 9 weken liep ze mee bij de openingsceremonie van het EO junioren, waarbij ze vrolijk in een teen van iemand beet en een grote bal van een andere hond afpakte.
Ze kon ook op de arm veilig kijken, maar dat wou ze niet.

Stel dat ik dit bij Kika zou gedaan hebben, die is nergens bang van maar wel enorm snel overprikkeld. En nog steeds. Daar is rust en vertrouwen vele malen belangrijker.

Wat ik wel belangrijk vind is diverse ondergronden en geluiden. Maar dan op een "veilige" manier. Aangeklede puppyren en spelen in de tuin zeg maar. En nu en dan een kort en goed begeleid uitje. Dat had mijn schotse herder James vroeger niet gekregen, tot een week of 4 binnen en verder tuin en schuur (zomerpup) maar aangezien hij vanzichzelf al vrij angstig van aard was heeft hij zijn hele leven problemen gehad met vb andere ondergronden. Ik vraag me wel een af of een andere benadering als pup verschil gemaakt zou hebben of dat het helemaal inherent aan zijn aard was.

[Zamunda]

Wat ik wel belangrijk vind is diverse ondergronden en geluiden. Maar dan op een "veilige" manier. Aangeklede puppyren en spelen in de tuin zeg maar. En nu en dan een kort en goed begeleid uitje. Dat had mijn schotse herder James vroeger niet gekregen, tot een week of 4 binnen en verder tuin en schuur (zomerpup) maar aangezien hij vanzichzelf al vrij angstig van aard was heeft hij zijn hele leven problemen gehad met vb andere ondergronden. Ik vraag me wel een af of een andere benadering als pup verschil gemaakt zou hebben of dat het helemaal inherent aan zijn aard was.

Huis, tuin en schuur zijn toch al behoorlijk wat verschillende ondergronden als er in de tuin ook nog meer dan enkel bestrating lag. Denk dat die problemen met ondergronden dan toch echt met zijn aard te maken hadden.

[HillieS]

Wij doen met pups enkel wat we ook in het normale leven zouden kunnen doen met ze , de kermis slaan we dus over.
En inderdaad het vertrouwen opbouwen is het meest belangrijke wat je kunt doen.
Dan hoeft een vreemde situatie niet direct tot paniek te leiden omdat er het vertrouwen is in dat jij het wel oplost.
Gaat niet 100% op uiteraard, vuurwerk is zoiets bijvoorbeeld waar het niet altijd bij opgaat.

Ik heb de dingen die we in het normale leven niet doen ook nooit meegenomen in de puppentijd.
Waarom met bus of trein gaan als je dat zelf (of met hond) later toch niet gaat doen.

Ook niet overdreven aan het socialiseren geweest, eigenlijk wel op de manier die hij in het filmpje aangeeft. Misschien net wat meer. Zal t bij een volgende pup ook ongeveer zo aanpakken.

Edit: toevoeging

[Diana]

Ja, dit filmpje zou eigenlijk op elke puppyles vertoond moeten worden, heel duidelijk uitgelegd!

Wat ik wel belangrijk vind is diverse ondergronden en geluiden. Maar dan op een "veilige" manier. Aangeklede puppyren en spelen in de tuin zeg maar. En nu en dan een kort en goed begeleid uitje. Dat had mijn schotse herder James vroeger niet gekregen, tot een week of 4 binnen en verder tuin en schuur (zomerpup) maar aangezien hij vanzichzelf al vrij angstig van aard was heeft hij zijn hele leven problemen gehad met vb andere ondergronden. Ik vraag me wel een af of een andere benadering als pup verschil gemaakt zou hebben of dat het helemaal inherent aan zijn aard was.

Huis, tuin en schuur zijn toch al behoorlijk wat verschillende ondergronden als er in de tuin ook nog meer dan enkel bestrating lag. Denk dat die problemen met ondergronden dan toch echt met zijn aard te maken hadden.

Dat denk ik eigenlijk ook. Mila's fokker deed er wel op heel kleine schaal wat aan, zoals een zeiltje, plank en matrasje in de tuin leggen waar de pups overheen konden lopen als ze wilden (ze maakte er verder geen trainingsproject van), het stukje tuin waar ze zaten bestond uit gras, zand en tegels en ze liet ze in het huis zelf op verschillende vloeren (plavuizen, hout, vinyl) lopen, en evengoed had Mila als jonge hond wel eens moeite met vloeren, vooral als er opeens een overgang was van de ene soort vloer naar een ander soort. Daar is ze eigenlijk min of meer vanzelf overheen gegroeid, maar je hoort het zo vaak bij collies, dat ik ook denk dat dat op de een of andere manier in het ras zit. Ik geloof heus dat wat ervaringen in de vroege puppytijd een verschil kunnen maken, maar daarmee verdwijnt de gevoeligheid ervoor denk ik niet (helemaal).

[Diana]

Wij doen met pups enkel wat we ook in het normale leven zouden kunnen doen met ze , de kermis slaan we dus over.
En inderdaad het vertrouwen opbouwen is het meest belangrijke wat je kunt doen.
Dan hoeft een vreemde situatie niet direct tot paniek te leiden omdat er het vertrouwen is in dat jij het wel oplost.
Gaat niet 100% op uiteraard, vuurwerk is zoiets bijvoorbeeld waar het niet altijd bij opgaat.

Ik heb de dingen die we in het normale leven niet doen ook nooit meegenomen in de puppentijd.
Waarom met bus of trein gaan als je dat zelf (of met hond) later toch niet gaat doen.

Ook niet overdreven aan het socialiseren geweest, eigenlijk wel op de manier die hij in het filmpje aangeeft. Misschien net wat meer. Zal t bij een volgende pup ook ongeveer zo aanpakken.

Edit: toevoeging

Bus en trein deed ik ook niet als pup met Micron. En toen ik later last van mijn schouder kreeg en met de trein naar mijn dochter ging die verder weg woonde, en Micron altijd daarmee naartoe nam , stapte hij moeiteloos in en lag op een kleedje naast me.

De aard van het beestje speelt daarin denk ik minstens net zo'n grote rol als de socialisatie. Amoz heeft voor zijn zesde levensjaar zeker weten nooit een trein gezien of gehoord, maar met hem kan ik ook probleemloos dat soort dingen doen. Daar heb ik ook nooit op hoeven oefenen, hij heeft gewoon nergens echt moeite mee zolang ik erbij ben; loopt gewoon de trein in en gaat rustig liggen. Met Mila gaat zoiets veel minder soepel, want die vindt die drukte en al die harde geluiden gewoon niet prettig en wordt daar toch enigszins zenuwachtig van, terwijl in Nijmegen het spoor op 30 meter afstand van ons huis lag en we praktisch naast het treinstation woonden en ze dus als jonge hond vanaf een afstandje of vanuit huis heel veel treinen langs heeft horen en zien komen en ook wel wat drukkere plekken gewend was dan Amoz.

[Kipo]

De aard van het beestje speelt daarin denk ik minstens net zo'n grote rol als de socialisatie. Amoz heeft voor zijn zesde levensjaar zeker weten nooit een trein gezien of gehoord, maar met hem kan ik ook probleemloos dat soort dingen doen. Daar heb ik ook nooit op hoeven oefenen, hij heeft gewoon nergens echt moeite mee zolang ik erbij ben; loopt gewoon de trein in en gaat rustig liggen. Met Mila gaat zoiets veel minder soepel, want die vindt die drukte en al die harde geluiden gewoon niet prettig en wordt daar toch enigszins zenuwachtig van, terwijl in Nijmegen het spoor op 30 meter afstand van ons huis lag en we praktisch naast het treinstation woonden en ze dus als jonge hond vanaf een afstandje of vanuit huis heel veel treinen langs heeft horen en zien komen en ook wel wat drukkere plekken gewend was dan Amoz.

Ik wist al wel dat socialiseren niet uitgebreid elke dag andere dingen doen is. Maar sinds het verhaal van Amoz ben ik er echt van overtuigd dat nature bijna belangrijker is dan nurture.
Natuurlijk is er wel iets nodig om die nature tot zijn recht te laten komen, maar als de aanleg goed is, moet je al je best doen om het te verpesten.

[Diana]

De aard van het beestje speelt daarin denk ik minstens net zo'n grote rol als de socialisatie. Amoz heeft voor zijn zesde levensjaar zeker weten nooit een trein gezien of gehoord, maar met hem kan ik ook probleemloos dat soort dingen doen. Daar heb ik ook nooit op hoeven oefenen, hij heeft gewoon nergens echt moeite mee zolang ik erbij ben; loopt gewoon de trein in en gaat rustig liggen. Met Mila gaat zoiets veel minder soepel, want die vindt die drukte en al die harde geluiden gewoon niet prettig en wordt daar toch enigszins zenuwachtig van, terwijl in Nijmegen het spoor op 30 meter afstand van ons huis lag en we praktisch naast het treinstation woonden en ze dus als jonge hond vanaf een afstandje of vanuit huis heel veel treinen langs heeft horen en zien komen en ook wel wat drukkere plekken gewend was dan Amoz.

Ik wist al wel dat socialiseren niet uitgebreid elke dag andere dingen doen is. Maar sinds het verhaal van Amoz ben ik er echt van overtuigd dat nature bijna belangrijker is dan nurture.
Natuurlijk is er wel iets nodig om die nature tot zijn recht te laten komen, maar als de aanleg goed is, moet je al je best doen om het te verpesten.

Misschien kun je dan soms zelfs beter niets doen dan te veel Amoz is zeker geen stoïcijnse hond, hij is best gevoelig, maar hij heeft ondanks alles ook een groot aanpassingsvermogen en veel vertrouwen in mij en in zichzelf.
Andersom denk ik ook dat die 'nature' niet weg te socialiseren is. Mila is gewoon een minder stabiele, flexibele hond dan Amoz. Door gepaste socialisatie heeft zij natuurlijk wel geleerd om met allerlei situaties om te kunnen gaan, maar van nature gaat dat haar veel minder makkelijk af.

[Frootje]

Dat stukje van je teveel op het probleem van de pup richten herken ik wel. Froo was al zeer bang voor andere honden toen ik haar kreeg. Was natuurlijk ook geen pup van een fokker, ik kreeg haar pas met zeventien weken uit Griekenland. Ze had duidelijk in Griekenland al echt een klap meegekregen op gebied van andere honden. Maar ik dacht er oprecht goed aan te doen om dat met haar te oefenen en heb haar veel te lang overspoeld met indrukken van andere honden terwijl ze dat nog niet aankon. Er zat ook geen verbetering in, ze ging alleen maar achteruit, maar iedereen om me heen zei dat ze het gewoon veel moest doen. Uiteindelijk ben ik ermee gestopt toen ze de hele boel gewoon liet lopen als er een andere hond aan haar kwam snuffelen. Geen deemoedsplasje, ze plaste zichzelf onder en liet haar ontlasting lopen. Het was echt heel zielig. Ik heb mijn hond getraumatiseerd in plaats van geholpen en ben ook echt heel boos op mezelf geweest. Froo is niet mijn eerste hond, maar wel mijn eerste eigen hond waarbij ik verantwoordelijk was voor haar hele opvoeding en ik heb mezelf uit onzekerheid laten leiden door mensen waarvan ik dacht dat zij het dan wel wisten. Ik had alleen maar naar mijn hond hoeven luisteren, want ze was er behoorlijk duidelijk over.

Ik heb daarna nog geprobeerd te werken aan het probleem dat ik zo versterkt had, op grote afstand hondjes kijken, koekjes strooien, leren dat ze niets met andere honden hoefde. Werkte allemaal niet, dus uiteindelijk heb ik het maar gewoon geaccepteerd en haar telkens jarenlang bij elke hond op de arm genomen om er zo samen langs te lopen. Toen ik het losliet, zag ik juist pas groei bij haar. Ik merk ook dat ze pas sinds heel kort in staat is om te leren op dat gebied, daarvoor was er nog veel te veel angst en een bange hond leert natuurlijk niet. Inmiddels loopt ze soms zonder te mopperen langs andere honden en valt ze niet altijd meer zo uit. Vaak kijkt ze eerst naar mij en afhankelijk van de andere hond til ik haar dan nog op, of niet meer als ik zie dat de andere hond haar niet interessant vindt. Ze heeft tegenwoordig gelukkig wel 1000% vertrouwen in mij op zo’n moment, dus ik heb mezelf wel vergeven dat ik het zo verpest heb. Maar ik doe het bij een volgende hond duidelijk heel anders.

[Inge O]

Wat ik wel belangrijk vind is diverse ondergronden en geluiden. Maar dan op een "veilige" manier. Aangeklede puppyren en spelen in de tuin zeg maar. En nu en dan een kort en goed begeleid uitje. Dat had mijn schotse herder James vroeger niet gekregen, tot een week of 4 binnen en verder tuin en schuur (zomerpup) maar aangezien hij vanzichzelf al vrij angstig van aard was heeft hij zijn hele leven problemen gehad met vb andere ondergronden. Ik vraag me wel een af of een andere benadering als pup verschil gemaakt zou hebben of dat het helemaal inherent aan zijn aard was.

Huis, tuin en schuur zijn toch al behoorlijk wat verschillende ondergronden als er in de tuin ook nog meer dan enkel bestrating lag. Denk dat die problemen met ondergronden dan toch echt met zijn aard te maken hadden.

Ja, dat denk ik ook, is overigens een bekend colliedingetje, ook wat geluiden betreft. En ook daar kan je door goed te willen doen helemaal verkeerd doen : een vriendin vroeger had altijd BC's en eentje kwam van een fokker die al van heel jongsaf allerlei geluiden maakte, juist om latere problemen daarmee te vermijden.
Je raadt het al : het was haar eerste en enige die hysterisch reageerde op een hoop geluiden.

[Inge O]

Ik heb de dingen die we in het normale leven niet doen ook nooit meegenomen in de puppentijd.
Waarom met bus of trein gaan als je dat zelf (of met hond) later toch niet gaat doen.

Ook als ik wel soms met de bus zou gaan zou ik daar absoluut geen 'ding' van maken, pup zou gewoon de eerste keer dat ik de bus moet nemen meegaan.
Karma is nu 2, heeft nooit een bus gezien maar ik weet wel zeker dat ze dat the max zou vinden.

Basisvertrouwen in de baas is alles.

Je vergeet genetica, dat is denk ik nog 'allesser' want een hond die zo belemmerd wordt door zijn eigen ingebakken wantrouwen komt amper toe aan 'de baas vertrouwen', veel dingen zijn dan zo overweldigend dat op dat moment niemand of niets in beeld is, net zoals bv. bij vuurwerkangst.

Bus en trein deed ik ook niet als pup met Micron. En toen ik later last van mijn schouder kreeg en met de trein naar mijn dochter ging die verder weg woonde, en Micron altijd daarmee naartoe nam , stapte hij moeiteloos in en lag op een kleedje naast me.

Maar sinds het verhaal van Amoz ben ik er echt van overtuigd dat nature bijna belangrijker is dan nurture.
Natuurlijk is er wel iets nodig om die nature tot zijn recht te laten komen, maar als de aanleg goed is, moet je al je best doen om het te verpesten.

helemaal mee eens .

Je moet ze inderdaad een normale (niet overladen!) goede start geven, maar wat ze daar dan mee doen is naar mijn ervaring heel erg bepaald door hun genetica.

Toen ik het losliet, zag ik juist pas groei bij haar.

Dat vind ik bij veel dingen een goede manier. Zo heb ik bv. al héél veel puppen terug ontdekt dat voertjes laten geven bij wantrouwige jonge honden een totaal averechts effect heeft, doe ik dus ook al lang niet meer.

Het sluit eigenlijk allemaal redelijk aan bij mijn levensmotto : doe maar gewoon, dan doe je al meer dan gek genoeg.

[Inge O]

Ik hoor verhalen over geur-socialisaties als ze net 2 weken oud zijn...puppygym als ze 4 weken zijn...Voor ze 3 weken zijn heb ik ze zelf nog nauwelijks zelfs maar aangeraakt/opgepakt. Drinken, slapen/rust en warmte, da's de eerste 3 weken het enige wat ze krijgen/nodig hebben. Niet dat geleur. Menselijke/diverse geurtjes krijgen ze vanzelf wel mee, daar hoef ik ze niet voor vast te hebben. Hoe verleidelijk het ook is Met 5 weken met de deur open buiten spelen in de tuin. Maken ze zát mee.

Is in grote lijnen ook mijn aanpak, en ik had daarbij natuurlijk altijd de luxe dat ik een grote (vroeger een heeeele grote, à la Zamunda) tuin had, nou, dat is voor een pup van die leeftijd al een wereld op zich om te ontdekken. Ik maakte dan wel een soort van simpel speeltuintje met wat balen stro en een plank en een tunnel en zo, maar - ook dat raad je al - nadat het nieuwe daar vanaf was, was ontdekken van en spelen in de tuin meestal veel leuker.

[Sirene]

Het genenpakketje is zeker vele malen belangrijker dan de uitstapjes die een fokker allemaal doet. De fokker kan beter iets niets gedaan hebben dan verkeerd of teveel.
Ik vind het superleuk om dingen met mijn pupjes te doen (dus ik voel me een beetje aangesproken ) Ik koop geen dure materialen en we gaan ook niet naar de puppiespeeltuin maar ik bied wel een hoop aan. Wel allemaal vrijwillig en vrijblijvend en in hele kleine stapjes. Als je kijkt zie je vanzelf wat ze aankunnen. Ik volg altijd het tempo van de pups. Het gaat allemaal vanzelf. En hoewel ik in de loop der jaren bewuster ben gaan kijken naar de pups is er nooit veel veranderd. Ja, ik zorg nu bewuster dat er maar 1 ding per keer veranderd. Dus eerst als groep ontdekken, dan in kleine groepjes, dan dezelfde plek alleen bv. Ik vind het leuk en superinteressant om te zien hoe open pups staan voor alles.
En het belangrijkste is dat het veilig en gecontroleerd is en de pups zich dus veilig voelen. Het moet wel een positieve ervaring zijn.
Er zijn ook socialisatieprogramma's die bewust schrik en stress aanbieden, dat vind ik dus gevaarlijk en flauwekul. Stress en schrik komen voor in het leven maar daar ga je geen puppies expres aan blootstellen.

[Célie]

Toen ik puppy Taro had merkte ik pas echt hoe weinig je nodig hebt voor een groot deel van de socialisatie. Zeker in die eerste weken. Een wiebelende ondergrond en een nieuw bospad en dan had ik al meer dan genoeg gedaan voor die dag. We hebben een keer een tijdje naar auto's gekeken en toen was hij doodmoe.

En niet alleen vermoeit het (dat op zich overleven ze nog wel) maar je komt héél snel in de zone waar pup het niét meer ervaart als 'ik kan de wereld aan' maar juist als 'ik vind het niet meer leuk, alles is enggg', en dan riskeer je dat dát hetgeen is wat hij eruit haalt : drie stappen achteruit ipv. één vooruit dus.

Wat een pup ziet of meemaakt maakt eigenlijk zo weinig uit, wel dat hij bij elke ervaring het gevoel krijgt de boel aan te kunnen, zelfs al liggen die ervaringen dagen (of langer) uit elkaar.

Nou dat dus, als een hond /pup maar genoeg (zelf)vertrouwen heeft dat hij enge of nieuwe dingen gewoon overleeft dan hoeft hij echt niet alles te kennen om er niet bang voor te zijn.

[Floortje]

Ik heb het idee dat ik Rakoes te snel in het diepe heb gegooid. Zij ging met 8 weken direct mee naar mijn werk: Een boerderij met verschillende dieren en lawaaiige machines. Heb ik ook op het forum besproken, maar toen was iedereen het er juist over eens dat een pup "direct moest meedraaien". Ze herstelde snel en dat werd als positief gezien.

Maar toch, als ik het over zou mogen doen dan zou ik het anders aanpakken. Ik heb het idee dat ik haar te weinig bescherming heb geboden in die tijd. En ik heb het "ras" overschat. Ik dacht dat een Hussel wel lekker stoer was en die horen per slot van rekening op een boerderij thuis toch?

Qua socialisatie in het nest zat het wel goed: veel prullen en speeltjes, naast de moeder nog een andere hond. Wat dat betreft had Ysta wat meer uitdaging mogen hebben, die had alleen wat geknoopte theedoeken en bezems.
Zij is nu pas met 10 maanden wat relaxter buiten. Daarvoor was ze supernerveus en reactief.
Met beide honden hebben we heel rustig aan gedaan qua training, juist om ze niet te veel te belasten.

Het zijn overigens beide honden waar "het emmertje snel vol is".
Komt dat dan door te veel, of juist te weinig socialisatie?

[Dagmar]

Al koop je een heel softplay park en balansmateriaal, lekker interessant wat iemand uit wil geven.
De een maakt een werpkist van oud plaatmateriaal, de ander koopt een demontabele polycarbonaatkist van 900 euro.
Waarom zou je niet doen wat je leuk vindt? Er wordt een ander toch niets opgedrongen?

Een pup van drie dagen ondersteboven houden of op een ijskoude ondergrond zetten vind ik zielig en onnodig.
Ik geloof best dat vroege neurologische stimulans bij zou kunnen dragen aan de prikkelverwerking. Van pesten zie ik het nut niet.

[jenn90]

Het genenpakketje is zeker vele malen belangrijker dan de uitstapjes die een fokker allemaal doet. De fokker kan beter iets niets gedaan hebben dan verkeerd of teveel.
Ik vind het superleuk om dingen met mijn pupjes te doen (dus ik voel me een beetje aangesproken ) Ik koop geen dure materialen en we gaan ook niet naar de puppiespeeltuin maar ik bied wel een hoop aan. Wel allemaal vrijwillig en vrijblijvend en in hele kleine stapjes. Als je kijkt zie je vanzelf wat ze aankunnen. Ik volg altijd het tempo van de pups. Het gaat allemaal vanzelf. En hoewel ik in de loop der jaren bewuster ben gaan kijken naar de pups is er nooit veel veranderd. Ja, ik zorg nu bewuster dat er maar 1 ding per keer veranderd. Dus eerst als groep ontdekken, dan in kleine groepjes, dan dezelfde plek alleen bv. Ik vind het leuk en superinteressant om te zien hoe open pups staan voor alles.
En het belangrijkste is dat het veilig en gecontroleerd is en de pups zich dus veilig voelen. Het moet wel een positieve ervaring zijn.
Er zijn ook socialisatieprogramma's die bewust schrik en stress aanbieden, dat vind ik dus gevaarlijk en flauwekul. Stress en schrik komen voor in het leven maar daar ga je geen puppies expres aan blootstellen.

Ik heb natuurlijk 2 pups bij jou geadopteerd en ik kan zeggen dat het allebeide heerlijke pups/honden zijn geworden en ik ook heb genoten van de filmpjes dat de pups lekker in de kist en erbuiten hebben genoten van de ‘speeltuintjes’

[Sirene]

Al koop je een heel softplay park en balansmateriaal, lekker interessant wat iemand uit wil geven.
De een maakt een werpkist van oud plaatmateriaal, de ander koopt een demontabele polycarbonaatkist van 900 euro.
Waarom zou je niet doen wat je leuk vindt? Er wordt een ander toch niets opgedrongen?

Ja dat is ook zo

[Sirene]

Ik heb natuurlijk 2 pups bij jou geadopteerd en ik kan zeggen dat het allebeide heerlijke pups/honden zijn geworden en ik ook heb genoten van de filmpjes dat de pups lekker in de kist en erbuiten hebben genoten van de ‘speeltuintjes’

ik weet niet of het door alle spelerij komt maar we hebben er iig van genoten.

[Lothian]

Ik heb ook genoten van jouw socialisatiepraktijken Sirene, maar het helpt natuurlijk dat jij in mijn ogen enorm veel verstand van hondengedrag hebt en je het gedoseerd en gestructureerd hebt aangeboden. Niet zo van "huppa nu naar de kinderboerderij want dat is zo leuk voor de kids van de pupkopers".

[Célie]

Ik heb ook genoten van jouw socialisatiepraktijken Sirene, maar het helpt natuurlijk dat jij in mijn ogen enorm veel verstand van hondengedrag hebt en je het gedoseerd en gestructureerd hebt aangeboden. Niet zo van "huppa nu naar de kinderboerderij want dat is zo leuk voor de kids van de pupkopers".

Precies

[Inge O]

Ik heb ook genoten van jouw socialisatiepraktijken Sirene, maar het helpt natuurlijk dat jij in mijn ogen enorm veel verstand van hondengedrag hebt en je het gedoseerd en gestructureerd hebt aangeboden. Niet zo van "huppa nu naar de kinderboerderij want dat is zo leuk voor de kids van de pupkopers".

Hier sluit ik me bij aan .

Het is natuurlijk ook niet dat een speeltuintje niet zou mogen - meer nog, ik zie het nut daar echt wel van in voor mensen zonder tuin, of amper tuin die naam waardig. Het enige wat mij wat dat betreft vaak ergert is de steeds maar toenemende (bijna) dwang om dat allemaal te moéten aanbieden, anders zou je geen goede fokker zijn. Het wordt onder fokkers bijna een manier om tegen elkaar op te bieden, van 'kijk mij goed bezig' en los van het feit dat dat allemaal helemaal niet nodig is om stabiele puppen te krijgen slaat het ook nergens op dat hoe goed een fokker bezig is daaraan zou moeten afgemeten worden, want - en dat is het hele punt van dat filmpje - less is in deze juist heel vaak more.

(dus ik voel me een beetje aangesproken )

Vreesde ik al wat voor door de wending die de discussie aannam , maar is vind ik nergens voor nodig, met name ook om dit punt :

Ik vind het leuk en superinteressant om te zien hoe open pups staan voor alles.

Je doet het omdat je het fijn vindt om zo met de puppen bezig te zijn en uiteraard is daar - zolang het heel gedoseerd gaat, en dat is bij jou wel zo - niks mis mee . Waar ik wel iets mis mee vind zijn bv. fokkers die al met het hele nest met 6 weken 'kantklossend' aan riempjes buiten lopen. Daar kan je niks doseren want elke pup reageert weer anders op al die (voor sommige pups) enge prikkels en dan is er geen manier om hen daarvoor te beschutten. Nog los van het feit dat die pups al een heel verkeerde start krijgen qua lopen aan de riem want hoe zou je dat nu met zo'n bende op een passende manier moeten aanpakken?

Het zijn overigens beide honden waar "het emmertje snel vol is".
Komt dat dan door te veel, of juist te weinig socialisatie?

Ik denk persoonlijk geen van beiden, en zo wél, dan misschien eerder teveel. Wat ik bedoel is dat ze misschien allebei genetisch wat voorbestemd waren om dat moeilijker te vinden - Rakoes omdat ze misschien minder brutaal was qua karakter dan sommige van haar nestgenootjes, en Ysta omdat ze nu eenmaal behoort tot een ras dat rap in overdrive gaat en daar voor zichzelf amper een rem kan op zetten.
Als je vertelt dat Rakoes telkens snel herstelde zou ik er zelf ook geen graten in hebben gezien, een probleem zou het denk ik maar zijn als ze het na de derde of vierde keer schrikken duidelijk niet meer leuk vond worden, geen idee of dat zo was?

[Sirene]

Oh ik ben een ramp met complimenten. Haha, durfde meteen niet meer te schrijven.
Dankjewel voor jullie vertrouwen en complimenten. Ik vind zelf helemaal niet dat ik zoveel weet van hondengedrag hoor. Ik ben meer een trainer dan een gedragsdeskundige zeg maar. Denk ik.
Maar met de pups heb ik alles wel altijd gewoon op gevoel gedaan omdat ik het leuk vond en ik geloof niet dat ik ze zomaar heb ondergedompeld inderdaad.
Jij kan het zo goed onder woorden brengen Inge inderdaad een groep van 6 of 7 wkn meenemen aan de lijn naar het centrum zie je me niet doen. Het moet wel gedoseerd en veilig en voor elk pupje op zijn eigen niveau. De eerste keer dat we naar de kinderboerderij gingen met de laatste pups was met zijn allen in de doggyride (die ze al gewend waren), met personen die ze al kennen en op een super rustig tijdstip. En ik laat ze dan zelf uit de kar komen op een rustige plek als ze er aan toe zijn. Als er pups in de kar zouden blijven zitten mag dat maar dat is nooit gebeurd omdat ze door een goede opbouw met avonturen er wel aan toe waren.
Ik denk dat dat vaak het probleem is. Er wordt niet gekeken naar wat de pups ervan vinden en of het niet teveel is. Er worden dingen aangeboden omdat het zo lijkt te horen maar helemaal niet aangepast aan de pups zelf.

[pioenroos]

Het is natuurlijk ook niet dat een speeltuintje niet zou mogen - meer nog, ik zie het nut daar echt wel van in voor mensen zonder tuin, of amper tuin die naam waardig. Het enige wat mij wat dat betreft vaak ergert is de steeds maar toenemende (bijna) dwang om dat allemaal te moéten aanbieden, anders zou je geen goede fokker zijn.

Ik zat al helemaal beteuterd te zijn Het lijkt me inderdaad zelf zo leuk om met mijn nognietbestaande puppen naar de speeltuin te gaan

Wat vinden jullie van early neurological stimulation? Ik heb daarvan juist gelezen dat het een bewezen positief effect heeft.
Al vraag ik me af of het precies die handelingen zijn die effect hebben of het simpele feit dat er iets wordt gedaan met de pups terwijl er tegelijkertijd heel goed opgelet wordt dat het maar van korte duur is zodat het niet te vroeg en te veel is voor de pups.

[Inge O]

Ik denk dat dat vaak het probleem is. Er wordt niet gekeken naar wat de pups ervan vinden en of het niet teveel is. Er worden dingen aangeboden omdat het zo lijkt te horen maar helemaal niet aangepast aan de pups zelf.

Exact

Wat betreft 'wat pups ervan vinden' : dat kan je natuurlijk moeilijk op die manier beoordelen als pups de eerste weken vooral binnen opgroeien, maar wat mij enórm opviel bij alle nestjes die bij mij geboren zijn (waarvan 10 van de 12 in Lokeren, in steeds dezelfde omgeving = tuinhuis die uitgaf op tuin en bos) is dat ze zich bijna op de cm na op dezelfde afstand van hun 'hol' begaven op dezelfde leeftijd :
- met 3 weken : amper 10cm
- met 4 weken : een paar meter
- met 5 weken : een 10-tal meter
- 6 weken : dan ging het plots snel : 50 meter, inclusief alles wat ze binnen die straal tegenkwamen (stallen, huis enz.)
- 7 weken : makkelijk 100 meter (struinden ze met z'n allen door het bos bv.)
- 8 weken : geen limiet meer, waar wij en/of moeder waren, waren zij ook.

En eigenlijk is dit denk redelijk vergelijkbaar met wat ik in wolvendocumentaires zie, dus ik hield hun eigen limieten heel strak aan, gewoon omdat ik geen reden zag om ze daarin te pushen.

Maar dat is natuurlijk moeilijker als ze die ruimte niet zelf ter beschikking hebben en je dus onvermijdelijk 'sprongen' moet nemen die ze zelf niet kunnen nemen wegens technische hindernissen.
En dan komt het verstand en inzicht natuurlijk om de hoek kijken, en dat mist vrees ik de laatste jaren steeds maar meer.

[Inge O]

Wat vinden jullie van early neurological stimulation? Ik heb daarvan juist gelezen dat het een bewezen positief effect heeft.
Al vraag ik me af of het precies die handelingen zijn die effect hebben of het simpele feit dat er iets wordt gedaan met de pups terwijl er tegelijkertijd heel goed opgelet wordt dat het maar van korte duur is zodat het niet te vroeg en te veel is voor de pups.

Ik ben tegen, tenzij het gaat om normale manipulaties/veranderingen zoals die ook in de natuur voorkomen, zoals bv. opgetild worden, verandering van hol (dus nieuwe geuren, nieuwe ondergrond).

Ik zie echt niet welke kunstmatige stimulaties plots zoveel waardevoller zouden zijn dan degene waar ze tijdens het normale opgroeien sowieso al mee te maken krijgen. Een opgroeiende pup krijgt elke dág al een zee aan nieuwe prikkels, waarom zou alles wat al tienduizenden jaren bewezen heeft hen de perfecte voorbereiding te geven op een complex leven waarin ze zeer stressbestendig zullen moeten zijn plots niet meer genoeg zijn, en weten wij het weer zoveel beter? Omdat de één of andere 'onderzoeker' er tijd en geld voor kreeg om een flutonderzoekje op te zetten, en zich dat de volgende jaren als een olievlek op zee verspreidde?