Een waarheid als 10 koeien

[Dagmar]

Ik heb een opleiding bij Hans Schnock gevolgd en hij zei dat het enige wat écht voorspellend is voor later gedrag bij een puppytest de apporteertest is. Als je iets weggooit en de pup pakt het vanzelf op en komt het vanzelf een stukje je kant op brengen is dat een redelijke voorspeller van apporteeraanleg op latere leeftijd. Een pup die dat nooit pakt en brengt wordt waarschijnlijk ook niet dé apporteerster van de Nimrod. Al het andere geeft best wat informatie maar kan met 2 jaar totaal anders zijn.

Binnen een apporteerras dan? Want die poolhonden apporteren als ze echt klein zijn ook heel best omdat ze bezig zijn met hun invloed op voorwerpen. Daarna 1 of 2 x voor je hem zelf op mag halen
Zijn er retrievers zonder apporteeraanleg? Of wordt degene die toch geen nimrod-materiaal is ook niet/minder gestimuleerd?

[Inge O]

Ik heb een opleiding bij Hans Schnock gevolgd en hij zei dat het enige wat écht voorspellend is voor later gedrag bij een puppytest de apporteertest is. Als je iets weggooit en de pup pakt het vanzelf op en komt het vanzelf een stukje je kant op brengen is dat een redelijke voorspeller van apporteeraanleg op latere leeftijd. Een pup die dat nooit pakt en brengt wordt waarschijnlijk ook niet dé apporteerster van de Nimrod. Al het andere geeft best wat informatie maar kan met 2 jaar totaal anders zijn.

Haha, ja, daar volg ik jou/hem wel in. Met het laatste nest was er iemand (ondertussen een heel goede vriendin) die heel graag buitdrift in haar hond wilde (jij kent haar en de hond ondertussen, @pioenroos ), ze wilde ermee werken (speuren, SAR enz.) en er was zeker één pup waarbij ik dat echt met 200% zekerheid kon garanderen (en zoiets doe ik niet snel ).

Nou, wat hem betreft mag ze van 's ochtends tot 's avonds dit soort spelletjes doen, terwijl zus Karma amper een idee heeft wat buitdrift is.

[Lothian]

Binnen een apporteerras dan? Want die poolhonden apporteren als ze echt klein zijn ook heel best omdat ze bezig zijn met hun invloed op voorwerpen. Daarna 1 of 2 x voor je hem zelf op mag halen
Zijn er retrievers zonder apporteeraanleg? Of wordt degene die toch geen nimrod-materiaal is ook niet/minder gestimuleerd?

Volgens mij wel binnen alle rassen maar poolhonden zijn natuurlijk wel een beetje buitencategorie

[Diana]

Binnen een apporteerras dan? Want die poolhonden apporteren als ze echt klein zijn ook heel best omdat ze bezig zijn met hun invloed op voorwerpen. Daarna 1 of 2 x voor je hem zelf op mag halen
Zijn er retrievers zonder apporteeraanleg? Of wordt degene die toch geen nimrod-materiaal is ook niet/minder gestimuleerd?

Volgens mij wel binnen alle rassen maar poolhonden zijn natuurlijk wel een beetje buitencategorie

Ja, grappig, Mila apporteerde ook al met 7 weken en was de enige pup uit het nest die dat deed. Van de nestgenoten die ik op latere leeftijd nog eens heb gezien, was er inderdaad geen een die apporteren leuk vond en laat dat nou nog steeds Mila's lust en leven zijn.

[pioenroos]

Met het laatste nest was er iemand (ondertussen een heel goede vriendin) die heel graag buitdrift in haar hond wilde (jij kent haar en de hond ondertussen, @pioenroos ), ze wilde ermee werken (speuren, SAR enz.) en er was zeker één pup waarbij ik dat echt met 200% zekerheid kon garanderen (en zoiets doe ik niet snel ).

Kalebje Inderdaad zelden een hond gezien, zeker voor een reu, die al zo jong zo'n focus had en zo goed spoorvast is. Niks onderweg plasjes doen of anders afgeleid zijn, werken moet hij, taakje afmaken
Overigens wil hij mij wel altijd zoenen hoor, zegt me keurig gedag voordat hij van start gaat en ook nog na afloop Niks desinteresse naar mensen

Wat zag je aan hem in het nest eigenlijk? Ik wil uit Flora's nest natuurlijk ook de beste speurder houden dus ik vraag dit volledig uit eigenbelang
Al ben ik het volledig eens met de stelling dat je van jonge honden nog maar bar weinig kan zeggen hoe ze uitgroeien.

Interessante discussie over nestkeuze. Ik wilde het zelf doen zoals de fokker van Flora: zoveel mogelijk in samenspraak. Volgens mij komt ze er altijd wel uit met mensen dat ze een pup krijgen die ze zelf willen. Of het maakt ze niks uit en dan is alles sowieso goed. Zij zegt dat je mensen aardig kunt sturen door in te spelen op wat ze zoeken in een pup. Of ze 'per ongeluk' steeds de pup in handen te geven waarvan ze denkt dat die het beste past Én dat verliefd worden en zelf kiezen ook zo belangrijk is omdat ze dan inderdaad makkelijker over de mindere kanten van pup heenstappen.

[Budkes]

Ik wil mijn maatje voor de komende 15 jaar zelf uit kunnen kiezen.

Heel begrijpelijk. Maar het hele nest moet onder de pannen. Er zijn meer mensen die iets te kiezen willen hebben.
Waaronder ikzelf.

Als je bij mij aankomt met "ik wil die of anders niets" dan wordt het anders niets. Of het moet toevallig net zo zijn dat ik die pup ook bij jou wil maar dat is iets anders.

En om eerlijk te zijn denk ik toch dat we er niet uitkomen als je een hond bij je functie zoekt en denkt dat je dat op die leeftijd al kunt bepalen.
Liever wat flexibeler. Dan gaat het straks ook minder snel mis als blijkt dat er toch nog meer aan de hond te beleven valt dan wat je met 8 weken kon zien.

Ik vond het fijn dat de kopers zo vaak wilde komen kijken want uiteindelijk vormt zich de klik tijdens het bezoek en de klik is waar je het van moet hebben. Niet alleen de eigenschappen van de hond. De reacties in de prefrontale cortex ontstaan niet in het luchtledige. Dat is levend spul en volgt op interactie.
Dus als ik als fokker van dat nest geen bijzondere interactie tussen jullie heb gezien kies je kennelijk op basis van iets anders en daar ben ik dan wel benieuwd naar.
Kan kloppen hoor. Maar nee, het is niet zo dat je er een mag aanwijzen en dat je die dan krijgt.

Aan de andere kant weet je als fokker ook maar heel weinig over de koper.
Ik had een pupkoper die kwam kijken. Ik zei dat hij ze uit de ren mocht pakken en naar de speelkamer mocht brengen en toen wist hij niet precies hoe dat moest, dat oppakken. Dan denk ik meteen "oh een twijfelaar. Die moet geen draak meenemen."
Maar dat was helemaal niet waar. Ook niet het tegenovergestelde. Het was gewoon een momentopname en het betekende niets.

Dus eenzijdig toewijzen vind ik ook risicovol. Zeker als je ook nog heel spaarzaam met nestbezoek bent.
Hoe weet je als fokker zo precies wie die koper is?

Uiteraard heb ik pas wat te kiezen als ik aan de beurt ben. Dat vind ik volkomen logisch.
De fokker heeft vanzelfsprekend eerste keus. En als ik nummer 4 op de lijst ben dan hoop ik dat de 3 voor me niet mijn keus nemen, anders heb ik pech.

Gelukkig mocht ik tot nu toe bij al mijn pups zo vaak op bezoek komen als ik maar wilde. Bij Herbert wist de fokker zelfs nog eerder welke pup ik zou gaan kiezen dan ik zelf, dat lag er zo dik bovenop van beide kanten, vanuit de pup én vanuit mij. Maar ik wilde perse wachten met een keuze maken tot 5 weken, ik had bij dit nest toevallig eerste keus van de reutjes. Kansloos, vanaf dat ze de oogjes open hadden was het dikke mik tussen hem en mij. Ik zat er ongeveer 2x per week . Alleen maar zitten, kijken, knuffelen en genieten.

Ik heb nog nooit een hond uitgekozen op functie. Het is altijd op de klik, het gevoel. Dít is hem, gewoon meteen weten vanuit je vezels. En waarop dat is gebaseerd? Zeg het maar. Tuurlijk spelen onbewust en bewust zaken mee. Zo zat er in Herberts nest een reutje wat een enorme ruziezoeker was, altijd de strijd aangaan, zelfs moeders moest hem echt fel aanpakken. Dat zag ik niet zitten bij mijn bestaande 3 reuen en 1 teef. Een ander reutje was best snel onder de indruk, die zag ik ondersneeuwen in mijn roedel. Herbert was daarentegen dapper, ging nergens voor aan de kant maar was nooit uit op strijd. Maar ik had al een enorme klik met hem voor dit duidelijk werd, dus tsja zeg maar hoe dat werkt.
Ik zie de rest van het nest nog regelmatig en het was absoluut de juiste keuze.

Buiten de klik om stel ik geen eisen aan mijn honden, ik ben daar niet fanatiek genoeg voor, in geen enkel opzicht.
Ja ik heb ooit shows gelopen, maar als een hond daar geen moer aan vond dan gingen we dus niet. Ik heb landelijk GG gedaan, maar toen we aan sorteren toe kwamen en de hond daar de grens trok en alles door elkaar gooide gingen we met plezier stoppen.
Ik wilde behendigheid, Perry werd liever een zoekhond nou dan gaan we toch zoeken.
Ik ben niet streberig genoeg, we gaan altijd met plezier voor een zesje ipv drillen voor een 10, niks voor mij. Lol hebben dat is belangrijk. En daarom is die klik zo enorm belangrijk. Een eenheid zijn, samen.

[Budkes]

Dus eenzijdig toewijzen vind ik ook risicovol. Zeker als je ook nog heel spaarzaam met nestbezoek bent.
Hoe weet je als fokker zo precies wie die koper is?

Als pupkoper heb ik 1 keer aan de hand gehad dat ik een vragenlijst moest invullen met wat ik in een hond zocht. Aan de hand van mijn antwoorden zouden zij de pup aan mij toewijzen. Tussendoor mocht ik 2 keer langskomen. 1 keer apart en 1 keer tegelijk met alle andere kopers. Die heb ik toen laten schieten.

Dan sla je wat mij betreft als fokker ook totaal de plank mis. Die had ik ook succes gewenst en dag.

[Budkes]

Geweldig filmpje

[Dagmar]

Binnen een apporteerras dan? Want die poolhonden apporteren als ze echt klein zijn ook heel best omdat ze bezig zijn met hun invloed op voorwerpen. Daarna 1 of 2 x voor je hem zelf op mag halen
Zijn er retrievers zonder apporteeraanleg? Of wordt degene die toch geen nimrod-materiaal is ook niet/minder gestimuleerd?

Volgens mij wel binnen alle rassen maar poolhonden zijn natuurlijk wel een beetje buitencategorie

Daar heb je een punt.

[Zamunda]

Ik ben meer voor de combinatie (en de karakters van de al bestaande honden uit die combinatie) gegaan dan voor een specifieke pup. Ik wilde wel heel graag de best passende pup uit het nest maar klik maakte daar geen onderdeel van uit omdat ik andere dingen belangrijker vond. De klik zat hem vooral in de beschrijving van wat Sirene als fokdoel had en hoe het eerdere nest uitgepakt was (en dat ik Ren een hele fijne en leuke hond vond), dus klik voor het nest ipv individu.
Als eerste ging het mij om passen in de roedel, het werd een reu en ik heb al een volle reu (Ravi) dus ik hoop op geen gedoe als de pup (die dus Murf geworden is) volwassen is. Aangezien Raaf (vanuit angst) een enorme zeikerd kan zijn in huis met zijn 'personal space' kwamen Sirene en ik erop uit dat de pup vooral conflictvermijdend moest zijn. Geen pup die zelf steeds de andere pups opzocht om te 'plagen' of die bij uitdagen er meteen vol in ging.
Ten tweede had ik liever een minder energieke pup dan eentje die heel energiek was, gezien wat ik de hond liefst wil bieden. Ik wilde liever geen haantje de voorste en liever geen in-zeven-sloten-tegelijk-pup.

Omdat je dat in die eerste weken nog nauwelijks kan zien als je op bezoek bent (de ene keer lag die te slapen, de andere keer die) had ik geen enkele voorkeur. Ik denk dat als ik Raaf niet gehad had ik mezelf wel toegestaan had om te kijken of ik met een bepaalde pup meer een klik zou hebben, maar nu wilde ik echt afgaan op Sirene's oordeel over de pups icm mijn wensen. Zij gaf aan welke ze in gedachten had en wij keken of we dat passend vonden. Dat werd in eerste instantie pup A en toen begon ik wel klik te voelen, iets later werd het pup B (na overleg) en dat was even schakelen omdat ik me toch al wel op A ingesteld had. Het bezoek daarna kon ik zelf ook meer van het karakter zien en zag ik dat pup B (Murphy dus) ook echt het karakter leek te hebben wat we zochten en in de weken daarna zag ik dat steeds meer bevestigd. Voor mezelf was er nog een reupup een optie op basis van karakter maar daar was inmiddels al iemand verliefd op dus ging het er vooral om of Murf inderdaad dat passende karakter zou hebben. En dat was zo gelukkig en hoe, ik ben dol op die hond . Maar ik denk dat ik van de reuen met drie van de vijf even blij geweest zou zijn, even verliefd op geworden zou zijn en evenveel die klik mee gevoeld zou hebben.

Of ik het weer een keer zo zou willen weet ik niet, dat hangt voor mij vooral van de fokker af (bij Sirene zou ik er zo weer voor tekenen maar dat gaat waarschijnlijk niet meer gebeuren helaas). Ik vond het in elk geval heel erg fijn dat er geen 'beurt' was, ja ik had geen keuze voor een teef maar verder ging het erom dat iedereen een fijn passende pup zou krijgen. En natuurlijk heeft Sirene daarin gestuurd maar dat vind ik juist fijn, zij kent die pups als geen ander.

[Diana]

Ik ben meer voor de combinatie (en de karakters van de al bestaande honden uit die combinatie) gegaan dan voor een specifieke pup. Ik wilde wel heel graag de best passende pup uit het nest maar klik maakte daar geen onderdeel van uit omdat ik andere dingen belangrijker vond. De klik zat hem vooral in de beschrijving van wat Sirene als fokdoel had en hoe het eerdere nest uitgepakt was (en dat ik Ren een hele fijne en leuke hond vond), dus klik voor het nest ipv individu.
Als eerste ging het mij om passen in de roedel, het werd een reu en ik heb al een volle reu (Ravi) dus ik hoop op geen gedoe als de pup (die dus Murf geworden is) volwassen is. Aangezien Raaf (vanuit angst) een enorme zeikerd kan zijn in huis met zijn 'personal space' kwamen Sirene en ik erop uit dat de pup vooral conflictvermijdend moest zijn. Geen pup die zelf steeds de andere pups opzocht om te 'plagen' of die bij uitdagen er meteen vol in ging.
Ten tweede had ik liever een minder energieke pup dan eentje die heel energiek was, gezien wat ik de hond liefst wil bieden. Ik wilde liever geen haantje de voorste en liever geen in-zeven-sloten-tegelijk-pup.

Omdat je dat in die eerste weken nog nauwelijks kan zien als je op bezoek bent (de ene keer lag die te slapen, de andere keer die) had ik geen enkele voorkeur. Ik denk dat als ik Raaf niet gehad had ik mezelf wel toegestaan had om te kijken of ik met een bepaalde pup meer een klik zou hebben, maar nu wilde ik echt afgaan op Sirene's oordeel over de pups icm mijn wensen. Zij gaf aan welke ze in gedachten had en wij keken of we dat passend vonden. Dat werd in eerste instantie pup A en toen begon ik wel klik te voelen, iets later werd het pup B (na overleg) en dat was even schakelen omdat ik me toch al wel op A ingesteld had. Het bezoek daarna kon ik zelf ook meer van het karakter zien en zag ik dat pup B (Murphy dus) ook echt het karakter leek te hebben wat we zochten en in de weken daarna zag ik dat steeds meer bevestigd. Voor mezelf was er nog een reupup een optie op basis van karakter maar daar was inmiddels al iemand verliefd op dus ging het er vooral om of Murf inderdaad dat passende karakter zou hebben. En dat was zo gelukkig en hoe, ik ben dol op die hond . Maar ik denk dat ik van de reuen met drie van de vijf even blij geweest zou zijn, even verliefd op geworden zou zijn en evenveel die klik mee gevoeld zou hebben.

Of ik het weer een keer zo zou willen weet ik niet, dat hangt voor mij vooral van de fokker af (bij Sirene zou ik er zo weer voor tekenen maar dat gaat waarschijnlijk niet meer gebeuren helaas). Ik vond het in elk geval heel erg fijn dat er geen 'beurt' was, ja ik had geen keuze voor een teef maar verder ging het erom dat iedereen een fijn passende pup zou krijgen. En natuurlijk heeft Sirene daarin gestuurd maar dat vind ik juist fijn, zij kent die pups als geen ander.

Ik vind het ook het fijnst als het zo gaat: dat je qua inschatting van het karakter vertrouwen kunt hebben in de fokker en het zo in samenspraak en overleg gaat. Dat heeft mijn voorkeur boven bijvoorbeeld eerste, tweede, derde etc. keuze op basis van de plek op de wachtlijst. Zeker als je al bewust voor een bepaald ras, specifieke combinatie en specifiek nest kiest.
Ik had zelf bijvoorbeeld wel heel duidelijk dat gevoel van die klik met Mila vanaf ongeveer een week of 6, maar dat was achteraf gezien denk ik ook juist omdat ze was wat ik zocht en ze bij mij paste en dat zag de fokker ook. Dus dan is die toewijzing een heel natuurlijk proces waarbij zoals jij ook al schrijft het erom gaat dat iedereen de best passende pup krijgt. Dat vertrouwen wil ik ook in een fokker kunnen hebben.

[Inge O]

Wat zag je aan hem in het nest eigenlijk? Ik wil uit Flora's nest natuurlijk ook de beste speurder houden dus ik vraag dit volledig uit eigenbelang

Werkkarakter gaat (bij de Hovawart, bij andere rassen kunnen nog extra factoren spelen) toch heel vaak samen met buitdrift, gewoon omdat de motivatie om iets te doen (ze willen iets hébben en willen daar vanalles voor doen) dan vanuit henzelf komt dus zeker onder de wartjes zijn dat dan toch wel de 'makkelijkste' honden. Maar zoals die Ellis zegt in het tweede filmpje : wel of niet werkgeschikt kan je heel vaak nog niet met zekerheid van jongsaf zeggen, alleen (en Ellis vindt geloof ik ook wel dat die er zijn) heb je dus de spreekwoordelijke uitzondering, en die was Kaleb. Ik wist al vanaf zo'n 5-6 weken dat hij erg mensgericht was (zal voor doesjes zoals je al aangaf wellicht al meer standaard zijn maar voor wartjes zeker niet) en vanaf zo'n 7 weken kwam daar ook nog eens steeds duidelijker bij dat hij een enórm sterke buitdrift kreeg, echt van het type waarvan je weet 'dit is niet even een fase waarrin hij een speeltje leuk vindt, nee, het zit echt ín hem'.

Tel die twee op : interne motivatie omwille van buit én interne motivatie omwille van graag met de baas bezig zijn en je hebt een Kalebje .

Bij Herbert wist de fokker zelfs nog eerder welke pup ik zou gaan kiezen dan ik zelf, dat lag er zo dik bovenop van beide kanten, vanuit de pup én vanuit mij. Maar ik wilde perse wachten met een keuze maken tot 5 weken, ik had bij dit nest toevallig eerste keus van de reutjes. Kansloos, vanaf dat ze de oogjes open hadden was het dikke mik tussen hem en mij. Ik zat er ongeveer 2x per week . Alleen maar zitten, kijken, knuffelen en genieten.

Dit heb ik bij mijn eigen pups maar één keer zo duidelijk gehad en dat was met Relax, normaal kies ik ook nooit vóór 6 à 7 weken, maar bij haar wist ik met drie weken al dat ik gewoon verkocht was : ze was op een zeer kalme maar tegelijk ook zeer overtuigende manier toen al erg op mij gericht en dat is altijd zo gebleven, ze is nu bijna 12 en echt één van mijn überhondjes .
Hier wist ik al dat ik verkocht was aan dit kleine frutseltje

[Zamunda]

Ik vind het ook het fijnst als het zo gaat: dat je qua inschatting van het karakter vertrouwen kunt hebben in de fokker en het zo in samenspraak en overleg gaat. Dat heeft mijn voorkeur boven bijvoorbeeld eerste, tweede, derde etc. keuze op basis van de plek op de wachtlijst. Zeker als je al bewust voor een bepaald ras, specifieke combinatie en specifiek nest kiest.
Ik had zelf bijvoorbeeld wel heel duidelijk dat gevoel van die klik met Mila vanaf ongeveer een week of 6, maar dat was achteraf gezien denk ik ook juist omdat ze was wat ik zocht en ze bij mij paste en dat zag de fokker ook. Dus dan is die toewijzing een heel natuurlijk proces waarbij zoals jij ook al schrijft het erom gaat dat iedereen de best passende pup krijgt. Dat vertrouwen wil ik ook in een fokker kunnen hebben.

Precies. En vanaf een week of 5/6 die klik dat snap ik wel, dan kun je al behoorlijke verschillen in gedrag zien. Maar met twee of drie weken al een klik, dat lijkt mij heel erg arbitrair.

[Budkes]

Bij Herbert wist de fokker zelfs nog eerder welke pup ik zou gaan kiezen dan ik zelf, dat lag er zo dik bovenop van beide kanten, vanuit de pup én vanuit mij. Maar ik wilde perse wachten met een keuze maken tot 5 weken, ik had bij dit nest toevallig eerste keus van de reutjes. Kansloos, vanaf dat ze de oogjes open hadden was het dikke mik tussen hem en mij. Ik zat er ongeveer 2x per week . Alleen maar zitten, kijken, knuffelen en genieten.

Dit heb ik bij mijn eigen pups maar één keer zo duidelijk gehad en dat was met Relax, normaal kies ik ook nooit vóór 6 à 7 weken, maar bij haar wist ik met drie weken al dat ik gewoon verkocht was : ze was op een zeer kalme maar tegelijk ook zeer overtuigende manier toen al erg op mij gericht en dat is altijd zo gebleven, ze is nu bijna 12 en echt één van mijn überhondjes .
Hier wist ik al dat ik verkocht was aan dit kleine frutseltje

Dat knoedelige kopke
En waar zit het hem dan in vraag ik me soms af. Want vanaf dag 1(letterlijk hun eerste dag) vond ik het broertje van Herbert mooier, waanzinnig mooi getekend ook, en dat is nog steeds een prachtig hondje. Hoe komt het dat je zonder eigenlijk nog maar iets van het karakter echt te kunnen zien toch voelt ;wij horen bij elkaar.
Bij Perry was dat ook zo. Ook daar waren we heel vaak geweest, soms om de dag . De fokkers kwamen hem met het hele gezin brengen, want vrienden en dat vonden ze leuk. Toen ze weg gingen liepen we met zijn allen naar buiten, zij liepen naar hun auto, Perry keutelde met ze mee, draaide zich halverwege om, keek naar hen, keek naar ons en kwam resoluut terug rennen naar ons. Dat vond ik zo bijzonder, hij had zijn keus gemaakt.
Hij wordt binnenkort 13 en is nog steeds de liefde van mijn leven.

[Inge O]

Toen ze weg gingen liepen we met zijn allen naar buiten, zij liepen naar hun auto, Perry keutelde met ze mee, draaide zich halverwege om, keek naar hen, keek naar ons en kwam resoluut terug rennen naar ons. Dat vond ik zo bijzonder, hij had zijn keus gemaakt.
Hij wordt binnenkort 13 en is nog steeds de liefde van mijn leven.

Aaahhhh

Bij Relax begon het ook al de eerste dag na de geboorte (hoewel ik het dan zelf nog niet wist), toen kreeg ze 'Relax' als nestnaampje en die naampjes kies ik altijd uit omwille van één of andere eigenschap. Ik snap nog steeds niet hoe een wurm van 1 dag me aan 'relax' kon laten denken (oké, ze zeurde en jengelde totaal niet maar deed was ze moest doen : drinken), maar het is later dus ook gewoon haar naam gebleven en het is nog steeds haar hoofdeigenschap : niet als in 'lui' maar als in 'je niet drukmaken, is nergens voor nodig'. Ze heeft een heel hoog zengehalte en brengt dat heel vaak ook op me over .

[malinois]

Bij Herbert wist de fokker zelfs nog eerder welke pup ik zou gaan kiezen dan ik zelf, dat lag er zo dik bovenop van beide kanten, vanuit de pup én vanuit mij. Maar ik wilde perse wachten met een keuze maken tot 5 weken, ik had bij dit nest toevallig eerste keus van de reutjes. Kansloos, vanaf dat ze de oogjes open hadden was het dikke mik tussen hem en mij. Ik zat er ongeveer 2x per week . Alleen maar zitten, kijken, knuffelen en genieten.

Dit heb ik bij mijn eigen pups maar één keer zo duidelijk gehad en dat was met Relax, normaal kies ik ook nooit vóór 6 à 7 weken, maar bij haar wist ik met drie weken al dat ik gewoon verkocht was : ze was op een zeer kalme maar tegelijk ook zeer overtuigende manier toen al erg op mij gericht en dat is altijd zo gebleven, ze is nu bijna 12 en echt één van mijn überhondjes .
Hier wist ik al dat ik verkocht was aan dit kleine frutseltje

Dat knoedelige kopke
En waar zit het hem dan in vraag ik me soms af. Want vanaf dag 1(letterlijk hun eerste dag) vond ik het broertje van Herbert mooier, waanzinnig mooi getekend ook, en dat is nog steeds een prachtig hondje. Hoe komt het dat je zonder eigenlijk nog maar iets van het karakter echt te kunnen zien toch voelt ;wij horen bij elkaar.
Bij Perry was dat ook zo. Ook daar waren we heel vaak geweest, soms om de dag . De fokkers kwamen hem met het hele gezin brengen, want vrienden en dat vonden ze leuk. Toen ze weg gingen liepen we met zijn allen naar buiten, zij liepen naar hun auto, Perry keutelde met ze mee, draaide zich halverwege om, keek naar hen, keek naar ons en kwam resoluut terug rennen naar ons. Dat vond ik zo bijzonder, hij had zijn keus gemaakt.
Hij wordt binnenkort 13 en is nog steeds de liefde van mijn leven.

Typisch inderdaad. Ik had dat bij Xanu heel erg. Bijna dagelijks gezien en met een week of 3 tegen de fokker gezegd dat als die overbleef (ik had nl geen 1e keus want er zou geen pup komen) dat ik hem dan zou nemen. En hij werd dus niet gekozen gelukkig en hij heeft echt alles wat ik zoek in een hond. Geweldig karakter, enorme werkdrive maar oh zo makkelijk schakelend. Heerlijke hond thuis en ook om mee te sporten. Dat is de 1e keer eigenlijk dat ik dat zo sterk had.